Leśne Elfy

Specyfikacja

Grupa: Elfy

Rasa: Leśne elfy

Przeciętna długość życia: 5000 lat

Grywalny wiek postaci: 15-1000 lat

Wygląd

Nietrudno jest z daleka pomylić elfa z człowiekiem. Dopiero po bliższym przyjrzeniu się można dostrzec różnice. Najbardziej widoczną i łatwą do rozpoznania są rzecz jasna szpiczaste uszy. Cecha charakterystyczna wszystkich elfów, lecz mało kto, nawet sami przedstawiciele tej rasy, zdają sobie sprawę, dlaczego tak właściwie małżowina uszna przyjęła taki kształt. Wynika to ze zmiany położenia ucha wewnętrznego, w szczególności ślimaka, co zwiększyło ich zmysł równowagi. Ma to związek z ich pochodzeniem. Wzrostem przypominają ludzi, ale są o wiele szczuplejsze, co spowodowane jest przyspieszonym metabolizmem oraz akonsumpcyjnym stylem życia. Zazwyczaj mają ciemne włosy, wielką rzadkością jest jasnowłosy elf leśny. Niezwykłe są także ich oczy. W źrenicy ujrzeć można iskry, zazwyczaj błękitne, rzadziej białe. W chwili odpoczynku trwają one nieruchomo, natomiast przy większych emocjach szaleńczo odbijają się we wszystkie strony. Twarze elfów leśnych z reguły są pociągłe, rysy delikatne, a cery jasne.

Pochodzenie

Ludzie oraz elfy mają wspólne korzenie, w ich genealogi znajdują się tak zwani Przodkowie. Niegdyś grupa Przodków oddzieliła się od swoich pobratymców i opuściła Alaranię, aby odnaleźć nowy świat i pod przywództwem Gwildetha Maebrenara założyli własną kulturę opartą na jedności z Naturą. Ich nową ziemię, oprócz tego, że kraina ta była żyzna oraz pełna dobrodziejstw natury, nawiedzały częste trzęsienia ziemi. Sprawiło to, że elfy zyskały niezwykły zmysł równowagi. Wiele, wiele tysięcy lat później na ich krainę spadła część prasmoczej łuski w postaci gwiezdnej skały, doszczętnie ją niszcząc. Tak wielka ich liczba przetrwała tylko dzięki dostosowaniu się do nowego świata oraz dogłębnemu zrozumieniu magii. Elfy podzieliły się na grupy, a jedna z nich wróciła do Alaranii i osiedliła się w Szepczącym Lesie, zakładając Kryształowe Królestwo.

Kultura

Leśne elfy uznają Szepczący Las za swój jedyny dom i rzadko kiedy opuszczają jego granice. Jeśli nawet, to zazwyczaj jest to jedynie podróż w tę i z powrotem. Czasem zdarza się, że jakiś elf odnajduje inny las, w którym decyduje się zamieszkać, choć jest to ewenementem. Mają głębokie poczucie społeczeństwa i braterstwa, rzadko kiedy zdarzają się wśród nich samotnicy. Obie te rzeczy sprawiają, że wśród elfów wygnanie jest szczególnie bolesną karą, zważając dodatkowo na długość ich życia. Dlatego ta kara, tak często stosowana wśród ludzi, u elfów jest ograniczona tylko i wyłącznie dla przestępców, którzy dopuścili się najcięższych zbrodni.

Elfy zakładają miasta, w których zajmują się głównie rozwijaniem swoich umiejętności artystycznych oraz magicznych. Wśród elfów nie ma drabiny społecznej ani chłopów. Wszelkie pożywienie zdobywają dzięki magii i polowaniom, dlatego też znajomość arkan i treningi są wśród elfów codziennością. W elfich metropoliach można także spotkać o wiele lepszą opiekę społeczną niż wśród ludzi, choć paradoksalnie zdrowe ciała elfów rzadko kiedy wymagają leczenia, w przeciwieństwie do człowieczej rasy. Dlatego też niektórzy krytykują elfy, zarzucając im samolubstwo pod tym względem. Elfi uzdrowiciele jednak nigdy jeszcze nie odmówili komukolwiek pomocy, dlatego w przypadkach silnej choroby ci, których na to stać, zabierają chorych bliskich właśnie do Szepczącego Lasu.

Przykładają niezwykłą wagę do sztuki, w szczególności zaś rzeźby i malarstwa. Każde dzieło leśnych elfów dotyczy natury jako najwyższej wartości. Przewodnim tematem w elfickiej sztuce jest jednak ich dawna kraina – podkreślenie dawnej jedności z naturą oraz tego, że Szepczący Las jest jedynie cieniem ich dawnej chwały jest najczęściej powtarzanym motywem wśród leśnych elfów. Tak było od tysięcy lat. Jednak w ostatnich czasach pojawił się nurt, który uznaje motyw prastarej krainy jako stary oraz wykorzystany do maksimum. Jego zwolennicy dążą do używania nowych tematów, niektóre zaczerpując z ludzkich dokonań sztuki.

Niektórzy z elfów uznają, że życie w miastach niszczy elficką kulturę. Odłączyli się oni od swych pobratymców i zamieszkali bezpośrednio na łonie natury. Odrzucają wszelkie związki z cywilizacją i magią, uważając, że te dwie rzeczy niszczą naturę. Nie tworzą sztuki, gdyż według nich jedynie sama natura może być piękna. Mimo wszystko żyją w zgodzie z pozostałymi leśnymi elfami, czasami dochodzi jedynie do sporów przez pewne incydenty, jednak pokojowa natura elfów sprawia, że nigdy nie przechodzi to w nic poważniejszego.

Elfy starają się oddzielać od ludzkiego sposobu życia i nie posiadać na własność wielu rzeczy. Oprócz tego miłują pokój i unikają konfliktów. Niektórzy elfi filozofowie uważają jednak, że ich kultura zbytnio zaczyna różnić się od tej, która dominowała kilka tysięcy lat temu. Za argumenty podają chociażby używanie magii do naginania woli natury czy też obecność regularnych armii. Sprawia to, że elfy zaczynają być rozbite oraz pełne wahań. Czasami nazywani są rasą paradoksów. Jest to temat unikany wśród nich samych, a przy rozmowach z innymi rasami wspominanie o tym uważane jest za głęboką obelgę.

Odżywianie

Część elfów odrzuca mięso jako pokarm i żywi się jedynie roślinami wyhodowanymi dzięki magii życia lub w sposób naturalny. Ich organizm przystosowały się do tego rodzaju pokarmu. Każdy niemal elf posiada przed domem ogród, w którym pielęgnuje jadalne rośliny. Ci, którzy nie posiadają talentu magicznego, odwiedzani są przez magów życia, pragnących doskonalić swe umiejętności. Pozostała część elfów, a właściwie większość z nich poluje na zwierzęta. Choć umiłowali sobie naturę, wiedzą, że mięso jest niezbędnym składnikiem pożywienia, zwłaszcza jeśli wykonuje się cięższe zawody. Jednak polowania wśród elfów znacznie różnią się od polowań jakie organizują ludzie. Leśne elfy polują tylko wtedy kiedy jest to im niezbędne. Nigdy nie robią nic "na zapas". Poza tym, zawsze zabiją tak, by było to jak najmniej bolesne dla zwierzyny. Część myśliwych modli się po udanym polowaniu, by podziękować matce naturze, a także duszy zabitego zwierzęcia, na znak szacunku.

Rozmnażanie

Elfy rzadko rodzą dzieci. Jest to spowodowane tym, że wśród elfów zbliżenie jest uznawane za rzecz jeszcze bardziej intymną niż nawet wśród ludzi. Kochają się rzadko i starają się, aby nie przeszło to do rutyny, dodatkowo jest to dla nich formą sztuki, którą należy traktować z pewną dozą szacunku. To, że nie są nazbyt płodne, a ich ciąża trwa dwanaście miesięcy sprawia, że stanie się brzemienną jest dla elfickiej kobiety czymś nadzwyczaj rzadkim, a dotrwanie do końca ciąży – jeszcze rzadszym. Tak długi okres ciąży jest dla elfickich kobiet po prostu bardzo trudny. Dzieci, w łonach matek rozwijają się bardzo powoli. Niestety elfki odczuwają w czasie ciąży dolegliwości podobne do tych ludzkich. Nudności, wymioty, bóle pleców, a w późniejszych miesiącach stóp czy dłoni. Dokuczają im obrzęki i senność. Dla elfek leśnych ciąża jest jednocześnie okresem błogosławionym, jak okresem wielkiego bólu. Z tego też powodu ciężarne kobiety otaczane są szczególną opieką. Mężowie, matki, teściowie, siostry, całe rodziny opiekują się brzemienną elfką, przez cały okres ciąży. Takiej kobiecie nie wolno pracować, nawet przy najlżejszych obowiązkach.

Wspólny, niedaleki przodek sprawia, że leśne elfy mogą rozmnażać się nie tylko w obrębie własnej rasy, ale także z pozostałymi elfami oraz ludźmi. Półelf jest jednak zjawiskiem nadzwyczaj rzadkim, gdyż leśne elfy mają poważne problemy z dostosowywaniem się do preferencji seksualnych innych ras. Potomek leśnego elfa półkrwi przejmuje część jego cech, nigdy jednak nie są to identyczne cechy, a takich istot żyje zbyt mało, aby ktokolwiek zdołał zbadać jakąkolwiek zależność odnośnie ich dziedziczenia.

Śmierć

Leśne elfy są odporne na większość chorób, zabić je mogą jedynie te atakujące bezpośrednio mózg. Śmierć ze starości przychodzi powoli i trwa dziesięciolecia, podczas których leśny elf oddaje się pożegnaniom ze wszystkimi bliźnimi i samą naturą. Wyjątkowym sposobem śmierci jest zgon od ran, gdyż elfy rzadko kiedy angażują się w jakiekolwiek walki, a umiejętności elfickich magów pozwalają im wyleczyć niemal każde zranienie.

Gdy leśny elf umiera, powinien wybrać ze swoich bliskich osobę zwaną Przewodnikiem. Zazwyczaj jest to osoba bliska lub obdarzona olbrzymim szacunkiem. Gdy umierający nie zdąży wybrać Przewodnika, staje się nim najbliższy krewny zmarłego. W przypadkach kłótni rozsądza władca państwa we własnej osobie. Elfy nie uznają ceremonii pogrzebowych z udziałem wielu osób, uważają, że niszczy to osobę zmarłego i utrudnia jego duszy zjednoczenie z naturą. Zadaniem Przewodnika jest pogrzebać nieboszczyka, dlatego wyznaczenie kogoś na niego jest symbolem bezgranicznego zaufania i wielkim zaszczytem.

Przewodnik razem z ciałem zmarłego udaje się w niezamieszkaną przez nikogo część lasu, gdzie odnajduje drzewo, które uzna za odpowiednie. Różne elfy kierują się różnymi kryteriami – kolejny powód rozważnego wybrania Przewodnika. Lecz nie może to być dąb. Gdy już je odnajdzie chowa zmarłego pośród korzeni drzewa, gdzie jego ciało po jakimś czasie całkowicie połączy się z naturą. Elfy uważają, że prawidłowo pogrzebana osoba może powrócić do Szepczącego Lasu i skomunikować się z Przewodnikiem. Rzeczą doprawdy niezwykłą jest, gdy na Przewodnika zostaje wybrany ktoś niebędący leśnym elfem. Złe wypełnienie obowiązku Przewodnika jest najcięższą zbrodnią, jaką można popełnić w elfim społeczeństwie.