Kalendarz

Kalendarz obowiązujący obecnie w Alaranii - nazywany dziś Kalendarzem Wieczności - został wprowadzony dopiero w Erze Alarańskiej przez Wielką Radę Władców i Historyków, na Zgromadzeniu Klepsydrowym. Wielka Rada Władców i Historyków w roku 102 e.a. zebrała się w położonym w Szepczącym Lesie Pałacu Czasu po to, by rozwiązać wszelkie nieścisłości odnośnie chronologii i obowiązującego wówczas kalendarza. Dla ówczesnych był to rok 10102, bo to właśnie na Zgromadzeniu Klepsydrowym postanowiono „wyzerować licznik” daty, po to by była ona łatwiejsza do zapisania i wymowy.

Na tymże zgromadzeniu zajęto się również kalendarzem. Wcześniej bowiem obowiązywał Kalendarz Pradawnych ustalony przez Radę Pradawnych wieki temu (nie znamy dokładnej daty). Rok w Kalendarzu Pradawnych miał 360 dni i dzielił się na 12 miesięcy po 30 dni, miesiąc natomiast dzielił się na 3 tygodnie po 10 dni każdy. Dzień natomiast od zawsze dzielony był na 24 godziny. Podczas Zgromadzenia Klepsydrowego zdecydowano się zmodyfikować kalendarz głównie ze względu na zmiany jakie zaszły na świecie przez te wszystkie wieki. Kiedyś istoty zamieszkujące tereny Alaranii były długowieczne i zdecydowanie silniejsze niż ówcześni ludzie, dlatego można było pozwolić sobie na ustalenie 8-dniowego tygodnia pracy (8 dni pracy i 2 dni odpoczynku dawało 10-dniowy tydzień). W obecnych czasach jednak 8-dniowy tydzień pracy przekraczał możliwości organizmu przeciętnego obywatela, dlatego też postanowiono wprowadzić nowy kalendarz.

Kalendarz wprowadzony przez Magnus Ediktus Alaranius - czyli Wielkie Edykty Alarańskie – dzieli rok nie na 12, a na 13 miesięcy po 28 dni. Każdy tydzień ma natomiast 7 dni, w tym pięć dni pracy i dwa odpoczynku. Jak już zapewne zdążyliście zauważyć kalendarz ten wydłużył rok o 4 dni - obecnie rok ma 364 dni, a nie jak to było wcześniej 360. Te ostatnie cztery dni roku ustanowiono dniami Święta Życia, ale to już inna historia. Podczas Zgromadzenia Klepsydrowego ustalono jeszcze jedną, bardzo istotną dla kontynentu sprawę dotyczącą zmienności czasu. Przecież skoro czas w Alaranii płynie nieregularnie, w każdym jej miejscu możemy mieć inną datę dzienną, a co za tym idzie również roczną. Trzeba więc było ustalić w jaki sposób ustalić datę by wszędzie była ona taka sama, nie tylko w momencie jej ustalenia, ale także rok później. Po wielu tygodniach rozważań ustalono wprowadzenie tak zwanej Rady Datowania. W każdym bowiem królestwie (mieście królewskim) miała znajdować się rada złożona z 13 członków zajmująca się „regulowaniem” czasu i zapisywaniem mijających dni. Taka rada miała zapisywać dni, tak by wiadomo było kiedy mija dokładnie 364 dzień roku. Wiadomym było, że dzień zawsze ma 24 godziny i czas ten jest niezmienny, to co wprowadzało nieregularność w czasie było powtarzanie się dni w niektórych strefach kontynentu zwłaszcza tam gdzie czas nie był regularnie odmierzany. Podróżnik będący w drodze, wyruszając na wyprawę w dzień odpoczynku mógł do swego celu dojść nawet tego samego dnia, mimo iż tak naprawdę w czasie jego wędrówki słońce wstało 7 razy, wszystko przez powtarzalność dni. Rada Datowania miała zajmować się właśnie takimi nieścisłościami i każdego dnia potwierdzać datę. Oprócz Rady Datowania ówcześni władcy ustalili także, że każdego roku, dokładnie w jego 364 dzień wydawany będzie Edykt o Zmianie Daty, który potwierdzałby rozpoczęcie nowego roku. Porozumienie podpisane wtedy pomiędzy władcami obowiązuje do dziś, dlatego w całej Alarani Święto Życia obchodzone jest dokładnie w tym samym czasie.

Tydzień

Jak powszechnie wiadomo siedmiodniowy tydzień ustanowiły Magnus Ediktus Alaranius (Wielkie Edykty Alarańskie) w 102 Roku Ery Alarańskiej. Przed wprowadzeniem Edyktów tydzień trwał dziesięć dni i przewidywał osiem dni pracy. Edykty zmieniły to ustanawiając pięciodniowy tydzień pracy i dwa dni odpoczynku. Ustawa wprowadziła też nowe nazwy dla dni tygodnia, pochodzące od nazw roślin.

Nastria

Pierwszy dzień tygodnia. Pochodzi od nazwy rośliny polnej, której kwiaty otwierają się tylko na godzinę, kiedy słońce zaczyna wstawać. Ich kielichy zamykają się w momencie, gdy słońce zawiśnie tuż nad horyzontem. Rada celowo wybrała nazwę tego kwiatu, uznając, że wstaje on razem ze słońcem, alegorycznie do tego jak pierwszy dzień tygodnia wstaje razem z nim. Nastria jest rośliną pnącą, oplata wszystko po czym może rosnąć w górę, ku słońcu, ma drobne serduszkowate liście, a jej otwarte kwiaty przypominają jasnoróżowe kielichy.

Deria

Drugi dzień tygodnia. Jego nazwa, to jednocześnie nazwa kwiatu polnego, który najlepiej czuje się rano. Jego znaczny wzrost obserwuje się w momencie, gdy powoli zaczyna wysychać rosa. Charakteryzują go drobne, ciemnozielone listki i żółte kwiatki rosnące na krótkich, wątłych łodyżkach. Najczęściej spotykany na łąkach przylegających do jezior, lub stawów.

Leria

Trzeci dzień tygodnia, uznawany powszechnie za dzień środkowy. Jedno nazwa pochodzi od kwiatu, który rośnie najczęściej na skrajach lasu. Jest to lilia o bardzo grubej, jasnozielonej łodydze i długich, wąskich liściach. Charakteryzuje się tym, że jej białe kielichy otwierają się najmocniej w południe i kierują "głowy" ku górującemu słońcu.

Untria

Czwarty dzień tygodnia, przedostatni dzień tygodnia pracującego. Rada nazwała go imieniem kwiatu, który kwitnie najintensywniej wczesnym popołudniem. Jest to niska roślina, o delikatnych, krótkich i bardzo licznych listkach, pokrytych swego rodzaju "puszkiem". Płatki kwiatów Untrii mają okrągły kształt i zawsze jest ich pięć, otaczają one intensywnie żółty środek. Każda łodyżka obsypana jest mnogością kwiecia.

Firia

Piąty i ostatni dzień tygodnia pracującego. Jego symbolem i zarazem nazwą jest roślina o intensywnie zielonych, długich liściach, trochę przypominająca trawę. Jednak rośnie zawsze w dużych i pojedynczych kępach i jest od trawy znacznie wyższa. Jej kwiaty znajdują się na dłuższych od liści łodygach i są to pojedyncze czerwone kwiatostany przypominające swoim kształtem, powszechnie znany kształt serca. Jej długie liście chylą się mocno ku ziemi, zawsze kiedy słońce zaczyna chylić się ku zachodowi.

Sunria

Szósty dzień tygodnia, a zarazem pierwszy dzień w siedmiodniowym tygodniu powszechnie wolny od pracy. Nazwa tego dnia tygodnia nawiązuje do rośliny, która zaczyna kwitnąć zawsze o zmierzchu. W ciągu dnia, jej pomarańczowe kwiaty są zamknięte i mają "główki" pochylone ku ziemi. Zaczynają podnosić się dopiero, kiedy słońce chowa się za horyzont, a o zmierzchu kwiatostany zaczynają się otwierać. Sunria charakteryzuje się bladozielonymi, podłużnymi liśćmi, przyczepionymi do znacznie ciemniejszych łodyg.

Sandria

Ostatni, siódmy dzień tygodnia, nazywany również dniem odpoczynku lub dniem spokoju. Dzień, który starają się świętować nawet mieszkańcy wsi, jako dzień, w którym należy zakończyć tydzień chwilą oddechu, mimo codziennych prac w gospodarstwie i polu. Jego nazwa pochodzi od rośliny, która kwitnie tylko w nocy. Jej liście są drobne i z postrzępionymi zakończeniami, mają bardzo ciemny kolor, kwiatostany natomiast charakteryzują się długimi, szpiczastymi płatkami. Małe, jasnożółte środki, otacza kila warstw ciemnogranatowych aksamitnych płatków.

Miesiące

Kiedyś rok w Środkowej Alaranii dzielił się na 12 miesiący, jednak w 102 Roku Ery Alarańskiej, Magnus Ediktus Alaranius wprowadziły nowy podział. Wtedy to podzielono rok na 13 miesięcy, każdy po 4 tygodnie, to jest 28 dni. Tydzień natomiast zamiast dziesięciu, od tamtej pory ma już tylko siedem dni. Wielkie Edykty Alarańskie wprowadziły też zmiany w nazewnictwie. Poniżej nazwy miesięcy jakie obowiązują w obecnym kalendarzu alarańskim:

Miesiąc Sowy

Pierwszy miesiąc roku rozpoczyna się zaraz po wielkim Święcie Życia. Jako, że miesiące dzielą się zawsze na 28 dni, wszystkie zaczynają się niezmiennie od Nastrii, czyli pierwszego dnia tygodnia, to jest dnia, w który rozpoczyna się tydzień pracy. Pierwszy miesiąc roku nazwano Miesiącem Sowy, ponieważ sowa jest najbardziej znanym i najlepiej poznanym ptakiem Alaranii. Jednocześnie sowa z rozłożonymi skrzydłami jest symbolem nowej drogi, rozpoczęcia czegoś, zakończenia pewnego rozdziału i początkiem nowego. W tym miesiącu noce zaczynają robić się już znacznie krótsze, a w ciągu dnia słońce ma naturalny żółto-pomarańczowy kolor.

Miesiąc Niedźwiedzia

Drugi miesiąc roku, następujący po Miesiącu Sowy i poprzedzający Miesiąc Jaskółki. Jego nazwa nawiązuje do tego, że choć pory roku w Alaranii występują nieregularnie, to niedźwiedzie i tak zapadają w sen zawsze w tym samym czasie i budzą się mniej więcej w tej części roku. W Miesiącu Niedźwiedzia nie występują żadne ważniejsze święta.

Miesiąc Jaskółki

Trzeci miesiąc roku następujący po miesiącu Niedźwiedzia i poprzedzający Miesiąc Pawia. Jeśli w jakimś rejonie pory roku wystąpiły regularnie, to właśnie w tym miesiącu przypada czas, gdzie śnieg znika z powierzchni ziemi, a wszystko zaczyna budzić się do życia. W tym miesiącu z zachodu do Alaranii Środkowej zaczynają przylatywać jaskółki. Dokładnie 12, 13 i 14 dnia miesiąca w całej Alaranii, wszyscy jej mieszkańcy, bez względu na rasę, celebrują Święto Brzasku. Rozpoczyna się ono o świcie w Firię, a kończy o zmierzchu w Sandrię. Jest to pierwsze z pięciu najważniejszych świąt w roku.

Miesiąc Pawia

Czwarty miesiąc roku, następujący po Miesiącu Jaskółki i poprzedzający Miesiąc Motyla. Tak jak pozostałe liczy 28 dni. Jego nazwa została wybrana, ponieważ zwyczajowo uznaje się, że w tym okresie roku przyroda jest najbardziej pobudzona do życia i mieni się wszelkimi kolorami zieleni, a niebo często zmienia kolor na ciemnoniebieski. Uważa się, że to czas, w którym Prasmok śpi najmocniej, stąd zmiany koloru nieba. Barwy zieleniących się traw i odcienie niebieskiego na niebie, przywodziły na myśl pióra pawiego ogona, stąd nazwa Miesiąc Pawia.

Miesiąc Motyla

Piąty miesiąc roku, następujący po Miesiącu Pawia. Miesiąc Motyla uznaje się za najpiękniejszy miesiąc w roku. W tym czasie, miliony motyli przeobraża się z poczwarek w swoją skrzydlatą formę. Motyle rodzą się na łąkach, w lasach, nad jeziorami, na równinach, a nawet w miastach, w ogródkach przy kamienicach. W czasie tego miesiąca cały świat wypełnia się kolorowymi motylami. Najwięcej tych stworzeń można spotkać w tym okresie przy Rzece Motyli. Jak wiadomo cały bieg rzeki jest zasiedlony przez niezliczoną ilość tych owadów.

Miesiąc Łabędzia

Następujący po Miesiącu Motyla, szósty miesiąc roku, nazwany Miesiącem Łabędzia. W tym okresie do Środkowej Alaranii, zza Wielkiej Pustyni Słońca, znajdującej się na południu, przylatują stada łabędzi, by spędzić kilka długich tygodni w jeziorach i stawach znajdujących się na terytorium Środkowej i Wschodniej Alaranii. W tym miesiącu przypada też niezwykle ważne Święto Słońca. Celebruje się je tradycyjnie od brzasku Firii do północy w Sandrię. Świętowanie rozpoczyna się zawsze w trzecią Firię miesiąca, czyli jego 19'ty dzień. Często jednak obchody tego święta trwają aż do brzasku Sandrii, czyli kończą się wraz z jutrzenką Nastrii czwartego tygodnia miesiąca. W związku z tym czwarta Nastria, Miesiąca Łabędzia, w wielu miejscach jest nieoficjalnym dniem bez pracy.

Miesiąc Orła

Siódmy miesiąc roku, poprzedzający miesiąc Jelenia i następujący po Miesiącu Łabędzia. Miesiąc Orła jest dla większość Alaranii miesiącem bardzo ciepłym, ale nie ubogim w deszcze, choć w tym okresie Pustynia Nanher przeżywa zwykle najtrudniejsze chwile i na jej terenach zaczynają wysychać nawet oazy. Tam gdzie pory roku wystąpiły regularnie miesiąc ten jest czasem wzrostu i dojrzewania wielu gatunków roślin. W tym czasie Oko Prasmoka znajduje się bardzo wysoko na niebie i obdarza swoim ciepłem całą Łuskę. Dni są bardzo długie, a Prasmok zdaje się sypiać niezwykle lekko, co powoduje, że noce stają się znacznie jaśniejsze i krótsze. Nocny firmament nie przybiera w tym miesiącu kolorów czerni, a jedynie ciemnego granatu. W tym okresie niezwykłą aktywność wśród zwierząt wykazują orły wszystkich gatunków, pojawiając się nawet nad miastami. Intensywnie polują nad równinami wyłapując liczne gryzonie zamieszkujące trawy. W Miesiącu Orła, podróżni muszą być bardzo ostrożni, mnogość tych ptaków nad równinami powoduje czasem ich ataki na istoty humanoidalne. W pozostałe okresy, orły są raczej istotami, których nie można zobaczyć na co dzień.

Miesiąc Jelenia

Ósmy miesiąc roku, następujący po Miesiącu Orła, a poprzedzający Miesiąc Byka. Szacuje się, że w tym miesiącu nieregularność czasu jest największa, a zmiana daty następuje tylko i wyłącznie dzięki miastom, w których są zapisywane dni. W tym miesiącu Prasmok zdaje się być spokojniejszy, jego Oko nadal jednak powoduje, że noce są krótkie, a niebo po zmroku przybiera jedynie barwy granatu. W tym okresie dni wydają się być niezwykle długie, jakby ciągnęły się bez końca. Miesiąc ten jest czasem jelenich godów i momentem, w którym ich poroże jest najcenniejsze. W pełni rozwinięte i okazałe, jeszcze nie obite przez walki z innymi samcami. W tym czasie jelenie są najbardziej cenną zdobyczą dla łowczych. Tradycja mówi też, że w tym okresie ich mięso nabiera magicznych właściwości. W wielu miejscach uważa się, że mięso jelenia zjedzone tuż przed jego godami działa jak afrodyzjak. Niektórzy sądzą, że ma też ono właściwości lecznicze, a także uodparnia na różnego rodzaju trucizny.

Miesiąc Byka

Dziewiąty miesiąc roku, jego poprzednikiem jest Miesiąc Jelenia, a zaraz po nim następuje Miesiąc Wilka. Miesiąc Byka zazwyczaj jest miesiącem żniw, zwłaszcza tam gdzie czas płynął w miarę regularnie, a początkowe miesiące roku były czasem wysiewów. Żniwa trwają zazwyczaj cały miesiąc, a na ich koniec do pługów zaprzęga się byki, tak jak na wiosnę, by zaorać pola przed przyjściem kolejnych miesięcy. Czas ten jest zazwyczaj ciepły. Nocne niebo nie wykazuje już anomalii, a choć dni nadal wydają się długie, to noce staja się znacznie spokojniejsze. W Miesiącu Byka przypada trzecie święto z pięciu najważniejszych świąt Środkowej Alaranii. Święto Słońca Zachodzącego przypada na czwarty tydzień miesiąca i trwa cztery dni, od zmierzchu Untrii do północy Sandrii, rozpoczynając się 25. i kończąc 28. dnia miesiąca. Jest ono obchodzone w różny sposób, ale w całej Alaranii i przez wszystkie istoty, bez względu na rasę.

Miesiąc Wilka

Dziesiąty miesiąc w roku, następujący po Miesiącu Byka, a poprzedzający Miesiąc Konia. Od 110 Roku Ery Alarańskiej istnieje przekonanie, że w tym miesiącu najczęściej dochodzi do wędrówki dusz i to w tym czasie obserwuje się najczęstsze przypadki przeniesienia duszy zwierzęcia do ciała człowieka. Istnieje również legenda, że w tym okresie roku wycie wilków staje się dwa razy bardziej donośne i znacznie częstsze niż w pozostałych porach. Mówi się, że noce dziesiątego miesiąca to noce strachu, ponieważ wycie wilków słychać nader wyraźnie. Stąd właśnie wzięła się nazwa dla tego okresu w roku. W Miesiącu Wilka nie mają miejsca żadne ważniejsze święta. Czas zdaje się przybierać normalne tempo. Noce stają się jednak nieco dłuższe, a Oko Prasmoka (Słońce) zmienia kolor na bladożółty.

Miesiąc Konia

Jedenasty miesiąc roku, poprzedza go Miesiąc Wilka, a bezpośrednio po nim następuje Miesiąc Dzika. W miejscach gdzie czas płynął regularnie, często zaczyna prószyć śnieg. Noce są już znacznie dłuższe, a dni wydają się krótkie. Oko Prasmoka jest lekko przymknięte, a jego kolor staje się matowy. Słońce świeci mniej intensywnie, promieniami nie ogrzewając już tak mocno Łuski. Nazwa dziesiątego miesiąca roku pochodzi od zwyczaju, który kultywuje się w Alaranii od niepamiętnych czasów. Raz w roku, w całej środkowej części świata otwiera się końskie targowiska. Do dużych miast zjeżdżają się zewsząd hodowcy tych drogich i pięknych zwierząt, by móc wystawić najlepsze okazy na sprzedaż. Wówczas na obrzeżach miast, zazwyczaj na dużych obszarach tuż za murami, tworzy się ogromne targowiska, na których wystawia się na sprzedaż te zwierzęta. Takie targi trwają najczęściej tydzień i zwykle jest to trzeci tydzień miesiąca.

Miesiąc Dzika

Dwunasty miesiąc roku, następuje po Miesiącu Konia i poprzedza Miesiąc Smoka. W tym czasie bez względu na pogodę noce stają się bardzo długie, a dni krótkie, słońce wydaje się zmieniać kolor na prawie biały. Wieczory i noce dłużą się, choć nie wykryto szczególnych anomalii czasowych w tym okresie. Jego nazwa pochodzi od sezonu polowań na dziki. W tym czasie są one szczególnie często praktykowane, ze względu na Święto Zmierzchu. Samo święto przypada na 13 i 14 dzień miesiąca, to jest w drugą Sunrie i Sandrie miesiąca. Tradycyjnie w Święto Zmierzchu na wieczerzę je się mięso pieczonego dzika.

Miesiąc Smoka

Trzynasty i ostatni miesiąc roku, następujący po miesiącu Dzika. Uważa się go za najważniejszy miesiąc w roku. Jego nazwa jest hołdem dla Prasmoka. W tym miesiącu noce stają się najdłuższe, a dnie mijają bardzo szybko. W Miesiącu Smoka przypada najważniejsze święto dla całej Alaranii, a mianowicie Święto Życia, celebruje je się przez cztery ostatnie dni roku w całej Środkowej Alaranii, bez względu na rasę czy pochodzenie. Jest to święto radości i zabawy.