Czym malować i rysować?

Najbardziej rozpowszechnionym i jednocześnie najtańszymi materiałami malarskimi jest węgiel lub prasowany grafit, dlatego też techniki monochromatyczne są najpopularniejsze i najszerzej używane w Alaranii. Stosują je profesjonaliści w swoich szkicach, studenci ale również zwykli ludzie czy podróżnicy, gdy próbując uwiecznić swoje spostrzeżenia, niejednokrotnie sięgają oni do szkicowania czy to map, czy chociażby widoków. Znacznie trudniej dostępne są barwne media malarskie, i chociaż samo malarstwo jest szeroko znane pośród łuski, nie każdy może sobie pozwolić na zakup materiałów, ograniczając ich używanie do wąskiego grona profesjonalistów lub zamożnych fascynatów.

Najpopularniejsze z racji na trwałość prac umożliwiającą przewożenie ich karawanami, jest malarstwo olejne. Farby powstają w niewielkich pracowniach rzemieślniczych, rozrzuconych po całej łusce, gdzie tradycje i sekrety receptur przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Zasada tworzenia jest jednakowa, pigmenty rozpuszcza się w specjalnie wyselekcjonowanych olejach roślinnych, jednak farby różnią się składem, który uzależniony jest od dostępności surowców, i tak za rozpuszczalnik najczęściej służy olej lniany, ale trafiają się też pracownie tworzące swoje farby przy użyciu oleju z orzechów, krokosza, a nawet maku. Drugą z popularnych metod malarskich, chociaż znacznie mniej trwałą, jest technika akwarelowa. Tutaj pigment jest wodorozcieńczalny, przez co w porównaniu z olejem zupełnie nie trwały, jednak ulotne efekty nieustannie cieszą się uznaniem.

Pigment farb rozpuszcza się w gumie roślinnej pozyskiwanej z akacji rosnących w pustynnych regionach łuski. W ten sposób sporządzoną masę dzieli się na niewielkie sztabki, i suszy, ale wystarczy dodać do nich trochę wody, albo użyć wilgotnego pędzla by nabrać koloru i umieścić go na płótnie.

Farbami pokrewnymi akwarelom są gwasze. Tworzy się je w podobny sposób, ale do całej masy dodaje się kredy, aby kolor był bardziej łagodny i mniej przejrzysty. Stosunkową nowością i ciekawostką są pastele. Stworzył je mistrz rzemieślniczy w Kirael słynący do tej pory z produkcji jednych z najlepszych akwareli, gdy zaczął się zastanawiać jak połączyć piękno techniki malarskiej z użytecznością węgla. W końcu podobnie jak w farbach użył roztworu roślinnej gumy pozyskiwanej z bylin, oraz odrobiny kredy a po dodaniu wybranych barwników masę uformował w niewielkie wałeczki i wysuszył.

Pastele, bo tak nazwał nowy twór, spotkały się z bardzo euforycznym przyjęciem, chociaż jeszcze nie są zbyt rozpowszechnione. Same barwniki są towarem drogim a w przypadku niektórych barw, wręcz luksusowym. Kupcy zwykle kupują je tylko u sprawdzonych dostawców by uniknąć produktu słabszej jakości. Dostawcy zaś zwykle specjalizują się w konkretnym materiale, gdyż barwniki pozyskiwane są z różnych i odmiennych źródeł. Od roślin takich jak Indygo, które uprawia się czysto na potrzeby farbowania tkanin czy tworzenia farb uzyskuje się niebieski.

Ze skał pozyskuje się różne odcienie ochry, zapewniające wachlarz żółci i rdzawych barw. Intensywnie niebieską ultramarynę pozyskuje się z lazurytu, podczas gdy zielenie można otrzymać nie tylko z roślin ale również i startego malachitu. Ciemny, niemal czarny brąz ekstrahuje się z atramentu konkretnego gatunku ośmiornic, zaś barwę purpurową, najrzadszą i jedną z najdroższych uzyskuje się ze ślimaków morskich. Gdyby jednak zabrakło jakiegoś koloru, z pomocą zawsze może przyjść alchemia, która rozszerza paletę o mniej jednoznaczne barwy, z tych opcji jednak korzystają nieliczne pracownie.