Fot-hun
| Fot-hun | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Jeleniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślinożerne |
| Występowanie | Płaskowyż Tarjanów, Wyżyna Alajska |
| Populacja | Niska |
Spis treści
Wygląd
Fot-huny są trochę większe od dużych psów domowych. Ich ciało przypomina trochę jelenie, a trochę właśnie psy - mają umięśnione, jelenie ciała i kopytne nogi, lecz ich wilcze łby mają długie kufy z długimi zębami i kłami wystającymi poza pysk. Cechują je imponujące grzywy i futro porastające pierś oraz miejsce nad ogonem. Przez większość roku ich umaszczenie jest szare w białe cętki, a w okresie godowym ich kołnierze pokrywają się czerwienią. Oczy zmieniają kolor w zależności od nastroju zwierzęcia - najedzone i zadowolone mają niebieskie tęczówki, a złe, chore bądź przestraszone zmieniają kolor na czerwony.
Poroże fot-hunów rośnie przez całe ich życie. Stare fragmenty rogów mają czarną barwę, a świeże fragmenty mają świeżą barwę krwi i są stosunkowo miękkie. Stanowią one jedynie element dekoracyjny ich wyglądu, gdyż fot-huny nie używają ich nawet do wabienia samic ani walk między sobą.
Odżywianie
Fot-huny to przede wszystkim zwierzęta mięsożerne, choć nie gardzą również jajami, owocami czy nawet porostami w okresie większego głodu. Dominujące w ich diecie mięso pozyskują, polując w grupach, choć z reguły nie porywają się na zbyt dużych przeciwników - idą w ilość a nie jakość. Ich szczególnym przysmakiem jest dzikie ptactwo zjadane w całości razem z kośćmi i dziobami. Prawdopodobnie w ten sposób uzupełniają duże zapotrzebowanie na wapń.
Zachowanie
Fot-huny to stworzenia stadne, żyjące w watahach o strukturze przypominającej wilcze stada. Są bardzo terytorialne i zajmują przy tym bardzo duże obszary, więc choć stado może liczyć nawet kilkadziesiąt sztuk w dobrych latach, nie są one zbyt liczne. Niezbyt chętnie atakują ludzi, oczywiście jeśli nie są bardzo głodne, gdyż głód jest ich głównym czynnikiem napędowym - najedzone są raczej spokojne i łagodne, głodne zaś robią się niezwykle agresywne. Niektórzy treserzy zajmujący się hodowlą fot-hunów twierdzą, że można z nich zrobić prawdziwe pieski kanapowe, o ile będą cały czas najedzone po uszy, nikt jednak nie sprawdzał prawdziwości tej teorii, gdyż zapewnienie nawet jednemu osobnikowi tak dużej ilości jedzenia byłoby niezwykle kosztowne. Jak więc można się domyślić, są to zwierzęta, które da się oswoić, lecz nauczenie ich czegokolwiek wymaga dużo ciężkiej pracy. Nadają się jednak jako zwierzęta pilnujące posiadłości. Nie stad, gdyż potrafią atakować powierzone swojej opiece owce, jeśli tylko poczują głód.
Względem istot humanoidalnych są to stworzenia nieufne i raczej nie dążą do konfrontacji, lecz w chwili ataku są w stanie kontratakować. Tratują i biją kopytami, a samice są równie bojowe, co samce. Trudno jest je pojmać w niewolę, gdyż związana z tym dawka stresu często prowadzi do ciężkich chorób, a jeśli uda się wykraść stadu młode i są one hodowane od małego przy człowieku, stanowią raczej element dekoracyjny niż zwierzę użytkowe, gdyż nie są w stanie nosić na swoich grzbietach jeźdźców - nie wytrzymują tego ich stawy. Przez to również nie są w stanie dźwigać dużych ciężarów i stanowić zwierząt jucznych.
Informacje dodatkowe
Fot-huny mają wyjątkowo kruche kości i istnieje teoria, że ma to związek z wypłukiwaniem się wapnia z ich organizmów - te braki muszą uzupełniać z pokarmem. Z tego względu ich szkielet i rogi stanowią cenny materiał dla rzeźbiarzy, którzy wykonują z nich figurki oraz biżuterię - tym chętniej, że kości tych zwierząt mają ceglasty, atrakcyjny kolor. Wyjątkowo zręczni rzemieślnicy potrafią zaplatać rogi fot-hunów, tworząc z nich misy, elementy mebli, itd.
