Na'Zahir
| Na'Zahir | |
|---|---|
| |
| |
| Położenie | Wschodni kraniec Wielkiej Pustyni Słońca |
| Mieszkańcy | Ludzie, Pustynne Elfy, Leonidzi |
| Ustrój | Monarchia dziedziczna |
Spis treści
Władza
Ustrój: monarchia dziedziczna.
System władzy: królestwo.
Władca: następczyni tronu księżniczka Maia Andhera Bhraanti – zaginiona. Obecnie panujący uzurpator Wican Saffar.
Rodzina królewska: brak.
Pałac z białego marmuru, zdobiony strzelistymi oknami, łukowatymi przejściami i zwieńczony kopułą. Wewnątrz pokryty cennymi płytkami, głównie białymi, lecz również charakterystycznymi niebieskimi kafelkami. Otaczające go mury zawierają w swym obrębie dodatkowo duże ogrody wokół pałacu oraz ogród wewnętrzny, na największym patio. Ogród pełen jest egzotycznych roślin oraz zwierząt, a przechadzające się po (z trudem utrzymanych) trawnikach strusie nie są niczym nadzwyczajnym.
Ustrój polityczny
{{{Ustrój}}}
Herb i flaga
{{{Herb}}}
Siedziba władcy
{{{Siedziba}}}
Ubiór
{{{Ubiór}}}
Architektura
{{{Architektura}}}
Geografia
Położenie: stolica królestwa leży na wschodnim krańcu Wielkiej Pustyni Słońca, na Sawannie Nurwijskiej, przy Lwim Wąwozie. Królestwo swoimi granicami obejmuje dodatkowo fragment Wielkiego Jeziora Szarego i fragmenty pustyni i Równiny Agmar.
Kaskadowa budowa miasta. W centrum znajduje się kompleks pałacowy, zbudowany z białego marmuru i pokryty najcenniejszym wyrobem królestwa – ceramicznymi płytkami. Większość biała, jednak niektóre elementy barwione na charakterystyczny niebieski kolor, wyjątkowo trudny do uzyskania i tym samym wskazujący na zamożność miasta. Bogatsze dzielnice składają się z solidnych budynków z czerwonego piaskowca. Charakteryzują się strzelistymi łukami, licznymi przejściami pomiędzy mieszkaniami i otwartymi przestrzeniami budynków. O bogactwie właściciela świadczy posiadany na patio ogród wewnętrzny, im okazalszy tym większą renomę posiadają gospodarze. Im dalej ku bramom miasta tym napotyka się prostsze budynki, od zwykłych budowanych z gliny izb aż po zwykłe materiałowe namioty. W połowie drogi między główną bramą a pałacem znajduje się potężny plac, a na nim otoczone murem i zadaszone materiałami targowisko, zwane przez miejscowych – Souk. Można znaleźć tam wszystko, od żywności, przez ceramikę, tkaniny, przyprawy czy wyroby ze skóry. W pozostałych częściach miasta również można napotkać się na pojedyncze kramy, ale to właśnie na bazarze toczy się główny handel.
Wojsko
Znaczna większość wojska to mężczyźni, ze względu na specyfikę państwa, jednak kobiety, chociaż w mniejszości, widywane są dość licznie. Ich obecność w oddziale sama w sobie stanowi o wysokich umiejętnościach, gdyż tylko takim udaje się przedrzeć przez rygorystyczne wymogi, niezaniżane ze względu na płeć. Wszyscy wojownicy są raczej smukli niż przesadnie umięśnieni. Doskonale wyszkoleni, trenowani zazwyczaj od najmłodszych lat z przeznaczeniem, by służyć i walczyć w konkretnym oddziale.
Pustynna Burza – regularnie stacjonujące oddziały konnej jazdy. Wierzchowce są specjalnie przystosowane do panującego w królestwie klimatu – smukłe, szybkie i wytrzymałe, potrafią pokonywać znaczne odległości i dalej być gotowe do walki. Odpowiednio wyszkolone, by poruszać się sprawnie nawet po terenach pustynnych. Jeźdźcy uzbrojeni w długie i szerokie, orientalnie wykrojone szable. Nieliczni łucznicy i magowie.
Wysokie Trawy – lekka piechota, uzbrojona w długie włócznie, przeznaczone zarówno do walki dystansowej, jak i w zwarciu, dzięki odpowiedniemu przeszkoleniu bojowemu żołnierzy. Nieliczni łucznicy. Jedyny oddział, do którego przyjmowani są wyłącznie mężczyźni.
Szakale – skrytobójcy na usługach królestwa, chociaż na tyle niezależni, że sami decydują, czy obecnie panujący jest tym, który będzie miał nad nimi władzę. Aktualnie zbuntowani przeciwko uzurpatorowi, czekają na prawowitą następczynię tronu, chociaż nie dokonują zamachów, a czekają w uśpieniu, rozsypani po Łusce. Oficjalnie nie istnieją, nieoficjalnie – jedni z najlepszych szpiegów i morderców na zlecenie w Alaranii. Doskonale wyszkoleni i wykształceni, lojalni swemu królestwu.
Pałacowa Gwardia – doborowi żołnierze i magowie pełniący służbę na terenie pałacu oraz przydzieleni do ochrony konkretnych osób, zazwyczaj rodziny królewskiej. Uzbrojeni w szable stanowią jasne ostrzeżenie lub nosząc ukryte noże i sztylety czy władając jedynie magią są dla obcego przybysza nie do odróżnienia od innych, kręcących się po Pałacu osób.
Stosunki dyplomatyczne
Handel: Szlak Niebieski, Szlak Biały.
Produkcje (wyroby eksportowe): ceramika (zwłaszcza płytki), niebieski barwnik, egzotyczne rośliny i zioła, pióra, skóry.
Stosunki dyplomatyczne: neutralne.
Miasta Sojusznicze: brak.
Handel
{{{Handel}}}
Kuchnia
Wielu podróżnych trafiwszy do Na’Zahiru od razu zwróci uwagę, żę tutejsi mieszkańcu niezbyt chętnie korzystają ze sztućców - większość ich dań podawana jest w postaci, która umożliwia jedzenie ich palcami. Z tego powodu lokalna kuchnia uboga jest w zupy i dania z dużą ilością sosu, lecz to nie oznacza wcale, że wszystko ma postać małych, zgrabnych kęsów - pewną trudność może na przykład nastręczyć spożywanie kasz kkuskus czy mhammas, które stanowią bardzo popularny dodatek do dań głównych, zaraz obok płaskich chlebów pieczonych na blasze, zwanych birt.
Kolejną ciekawostką kulinarną z Na’Zahir jest niezwykle w tym rejonie popularne naczynie - tajin. Składa się on z dwóch części - misy i pokrywy w kształcie stożka z kominem - i jest wykonane z gliny, służy do przygotowania potraw na żarze. Mieszkaniec Na’Zahiru jest w nim w stanie przygotować wszystko - smażone lub duszone mięso, potrawkę, nawet deser czy owsiankę. W większości jednak są to dania proste, bazujące na kilku składnikach dostępnych lokalnie i sezonowo, oraz nie zajmujące zbyt wiele czasu podczas przygotowania. Wbrew tej ascetycznej filozofii kulinarnej jedzenie w Na’Zahirze jest smaczne i niesie ze sobą pewien powiew egzotyki właśnie dzięki składnikom. Szczególnie charakterystyczne dla tego rejonu są bakłażany, czerwona cebula, kolendra, owoc granatu, ostra papryka czy ciecierzyca. Najpopularniejszym mięsem w tym kraju jest strusina oraz strusie jaja. Z tej pierwszej robi się niezwykle delikatne steki podawane z ostrą pastą paprykową, a z tych drugich przyrządza się pewną ciekawą potrawę pieczoną: ugotowane na twardo jajko strusia sieka się i miesza z oliwą oraz ziołami, po czym zapieka pod wytrawną kruszonką. Równie popularna jest jajecznica bądź cienkie omlety, które jednak ze względu na swoje gabaryty stanowią danie dla całej rodziny, a nie jednej osoby, jak to bywa w przypadku jaj kurzych. W ciągu dnia popularną przekąskę stanowi falafel: kulki z ciecierzycy przyprawione aromatycznymi ziołami, które niejednokrotnie stanowią substytut mięsa w daniach głównych. Z ciecierzycy przyrządza się również uniwersalną pastę z dodatkiem sezamu, czosnku oraz soku z cytryny i oliwy.
W Na’Zahirze trudno mówić o lokalnych deserach, gdyż ze względu na klimat wiele słodkości znanych w Środkowej Alaranii tutaj nie byłoby możliwych do przyrządzenia - mowa na przykład o kremach czy delikatnych ciastach. Nie są one zresztą wcale potrzebne, gdyż tutejsi mieszkańcy umiłowali sobie przede wszystkim świeże, dojrzewające w słońcu owoce, niejednokrotnie jedzone prosto z drzewa bądź krzaka. Najpopularniejsze są granaty oraz mango, lecz oprócz nich łatwo dostępne są również arbuzy, melony, papaje czy ananasy. Czasami zdarza się, że owoce podawane są pokrojone w cząstki, w miseczkach wypełnionych wodą różaną bądź pomarańczową - jest to bardzo orzeźwiające połączenie, szczególnie lubiane przez dzieci i cudzoziemców.
Jeśli zaś o napoje chodzi, tu również króluje prostota. Najpopularniejszy jest słodki napar z mięty czy wspomniane już przy okazji deserów wody aromatyzowane kwiatami. Alkohol produkowany jest szczątkowo, w Na’Zahir nie wytwarza się w ogóle mocnych trunków, a jedynie lekkie wina - głównie białe i szare, choć te ostatnie nie są tak popularne jak ich rubidijskie odpowiedniki.
Ciekawostki
1. Zarówno króla, jak i królową, tytułuje się K'umeti – odpowiednik „Wasza Wysokość”. Do księżniczki zwracamy się K'amina, a do księcia - K'amine.
2. Pod nieobecność prawowitego następcy tronu, pod panowaniem uzurpatora na miejskich soukach w ciągu dnia wciąż kwitnie handel, lecz nie zamiera z nadejściem nocy, a przemienia się w czarny rynek.
3. Wszelkie misje Szakali zostały zawieszone przez nich samych po śmierci króla i królowej oraz zaginięciu księżniczki. Interweniują jedynie w stanie zagrożenia państwa.
