Potępieńcy
| Potępieńcy | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Piekielni |
| Rasa | Potępieńcy |
| Przeciętna długość życia | Nie do oszacowania |
| Grywalny wiek postaci | 100 - 1500 lat |
| Cechy rasowe | Przemiana w bestię
Potępieni |
| Przeciętne atrybuty | Niezwykle durne
Tępe Niezwykle brzydkie Odpychające |
| Występowanie | |
Wygląd
Wygląd potępieńców różni się w zależności od tego, jak ciężkich grzechów dopuściły się za życia. Zazwyczaj jednak przypominają cienie samych siebie z przeszłości, załamanych ludzi o skórze barwy popiołu oraz zdeformowanym ciele. Ich palce niemal zawsze są powykręcane i zakończone czarnymi pazurami, z ich głów wyrastają rogi, aczkolwiek o wiele mniejsze i żałosne w porównaniu do rogów innych piekielnych, a ich kręgosłupy zakończone są niewielkimi, ciemnymi ogonami. Cechą charakterystyczną potępieńców są krwiste tatuaże, czasem jedynie na jednym ramieniu, czasem na całym ciele, które opisują ich zbrodnie w Czarnej Mowie. Niemal zawsze są przygarbione, a ich na ich twarzach maluje się złość i ból. Niektóre posiadają także inne cechy, uzależnione od rodzaju zła, jakie czynili za życia.
Pochodzenie
Niedługo po powstaniu Piekła pojawili się także i potępieńcy. Są to dusze ludzi, którzy po śmierci zostali potępieni za swoje czyny. Do Piekielnych Czeluści przyciąga ich potężna magia tego miejsca. Ta sama magia sprawia, że otrzymują nowe ciała, odwzorowujące wygląd ich potępionych dusz.
Kultura
Wśród potępieńców panuje olbrzymia różnorodność spowodowana rodzajem grzechów i intencji za nich stojącymi. Potępiona dusza musi zaznać całego zła, które czyniło za śmierci, jednocześnie ujrzeć na własne oczy, jak wygląda ich dusza zbrukana ich zbrodniami.
Osoby, które były za życia egoistyczne i nie były w stanie dostrzec żadnego świata poza nimi samymi, nie potrafili ujrzeć samego siebie w innych ludziach i zrozumieć, że i oni posiadają duszę, które kierowały się największą pychą zazwyczaj stają się znacznie mniejsze niż wcześniej. Rzadko kiedy ich wzrost wynosi więcej niż cztery stopy. Mają także twarze o wiele bardziej szkaradne od innych potępieńców. Odczuwają potrzebę tego, aby ktoś zwracał na nie uwagę, a jednocześnie wstydzą się tego. Rozrywa ich to od środka, zazwyczaj brak zainteresowania ich osobą wywołuje u nich agresję i chęć zniszczenia wszystkiego wokół. W Piekle częstokroć pełnią rolę błaznów, które swoimi staraniami i przekonaniem o wielkości bawią innych piekielnych. Trzeba im przyznać, że w tej roli sprawdzają się świetnie. Gdy zaczynają się nudzić dla oglądających, są w stanie zrobić jeszcze więcej, aby zaciekawić ich swoją osobą.
Skąpstwo, chciwość i miłość do rzeczy materialnych karana jest w inny sposób. Wnętrzności osób, które za życia kochały pieniądze, są wypełnione złotymi monetami, których ostre krawędzie tną ich ciała od środka przy każdym gwałtowniejszym ruchu. Z reguły są grubsze od innych potępieńców. Odczuwają chęć posiadania wszystkiego, co wartościowe, co sprawia, że nieraz walczą między sobą, rozrywając brzuchy swych pobratymców i zabierając im ich złoto. Czasami, gdy nie są w stanie nikogo pokonać, gotowe są nawet skrzywdzić własne ciało. Jednakże każda cenna rzecz, którą wezmą do rąk, każdy rzadki kruszec w ciągu kilkudziesięciu minut przemienia się w kamień. Niektórzy piekielni, którzy dużo wędrują po Alaranii lub posiadają tam jakieś interesy, traktują tych potępieńców jako źródło dochodu, praktycznie niewyczerpalne. Jednakże właściciele nie poddają się bez walki, a w obronie własnej mogą stanowić bardzo groźnych przeciwników. Dlatego też czasami urządza się na nich polowania.
Mężczyźni, którzy za życia kierowali się żądzą ciała, dopuszczali się nieczystości i rozpusty posiadają nadzwyczaj wrażliwe genitalia. Tak bardzo, że zazwyczaj nie są w stanie ich zakryć, gdyż kontakt z większością tkanin sprawia im ból. Nie wspominając nawet o współżyciu. Jednakże przez wzgląd na strukturę w Piekle nie są w stanie tego uniknąć. W większości stają się niewolnikami pokus, znaczna ich część lubi, gdy druga osoba wręcz krzyczy z bólu.
Zazdrosne patrzenie na innych i pożądanie każdej rzeczy, którą posiadają, a której samej się nie ma i pragnienie jej tylko ze wzgląd na to, że jest własnością kogoś innego jest traktowane inaczej niż chciwość, która zazwyczaj dotyczy pieniędzy i innych wartościowych rzeczy. Osoby nad wyraz zazdrosne, nie tylko o jakieś rzeczy ale i ludzi, posiadają największą w porównaniu do innych potępionych skazę na umyśle. W ich oczach niemal zawsze da się dostrzec wyraz szaleństwa, doświadczają licznych halucynacji oraz ataków przekonań, iż otaczające ich osoby posiadają ich własność. Są nieobliczalne i gotowe zaatakować osobę, którą o to posądzają. W Piekle zazwyczaj posiadają kryjówki, w większości są to niewielkie jaskinie, w której ukrywają odbierane innym rzeczy. Zazwyczaj w większości są to bezwartościowe przedmioty, na przykład but, kawałek papieru lub podobne rzeczy, oni jednak widzą je jak najwspanialsze skarby. Niektórzy, dostatecznie silni piekielni są w stanie zmusić tych potępionych, którzy zachowali przynajmniej odrobinę jasności umysłu, do pracy, obiecując im w zamian kolejny skarb. Jest to nadzwyczaj tania siła robocza, jednakże, jak zostało wcześniej wspominane, ów piekielny musi być silny, gdyż po usłyszeniu takiej propozycji większość z owych potępionych rzuca się na właściciela ich przyszłego skarbu.
Osoby dopuszczające się grzechu wielkiego obżarstwa, pasożytowania na innych aby zaspokoić swój głód lub spożywania olbrzymich ilości alkoholi bez żadnego umiaru czy samokontroli w Piekle otrzymują straszną karę. Rozpoznaje się ich po okropnie wychudzonym ciele. Spowodowane to jest tym, że wszelki pokarm, jakiego się tkną zamienia się w proch, a najbardziej ze wszystkich potępionych potrzebują jedzenia. Co prawda odstawienie go nie może doprowadzić do ich śmierci, ale do zaniku tkanki mięśniowej i osłabienia już jak najbardziej. Próbują zjeść wszystkiego, nawet popiół, w który przemienia się każda rzecz, jaką zbliżą do ust, jednakże ten zazwyczaj jest bardzo gorący i rani ich układy pokarmowe, więc po pierwszej próbie rzadko kiedy robią to drugi raz. W Piekle są uznawane za doskonałe narzędzia tortur. Próba pożarcia jakiejś osoby przez tych potępieńców jest nadzwyczaj bolesna; stopniowa zamiana całego ciała w płonący proch nie może być przyjemna, nawet dla diabłów, szczególnie lubujących ból. Charakterystyczną ich cechą są olbrzymie zęby, a tak właściwie to kły.
Kierowanie się w życiu gniewem oraz nieopanowaną agresją w Piekle karane jest w jeden z bardziej upokarzających sposobów. Dusze osób grzeszących w ten sposób są najsłabsze spośród wszystkich potępionych, ogółem spośród wszystkich piekielnych. Nie są w stanie wygrać żadnej walki, w obliczu słabszego od nich przeciwnika ich siła zmniejsza się jeszcze bardziej. Wielką rozrywką w Piekle jest walka pomiędzy dwoma spośród tych potępieńców. Walka pomiędzy nimi polega na stopniowym, naprzemiennym osłabianiu każdego z nich, aż do czasu, kiedy żaden z nich nie będzie w stanie się ruszyć. Zazwyczaj wówczas ktoś zabiera jednego z nich w inne miejsce, aby osłabienie przestało działać, aczkolwiek w Piekle znane są przypadki dwóch potępieńców, leżących na ziemi z zatrzymaną pracą serca i nieoddychających, aczkolwiek nadal zachowujących pełnię świadomości. Częstokroć dostają napadów złości i atakują innych, co zawsze kończy się ich porażką. W Piekle jednak nieraz wybierani są za doradców jednych z piekielnych, gdyż żywią olbrzymią nienawiść do niemal wszystkiego i potrafią wymyślać naprawdę dużo sposobów na dręczenie innych. Rozpoznaje się ich po wielkim wzroście, zazwyczaj mają nie mniej niż siedem stóp.
Lenistwo, jednakże nie sporadyczne, lecz przenikające przez całe życie, brak chęci do pomocy komukolwiek i jakiegokolwiek przyczynienia się do czegokolwiek sprawia, że trafia się do Piekła w postaci zupełnie innej niż posiadało się za życia. Ciało takiego potępieńca jest zdeformowane, posiada nadzwyczaj duże umięśnienie w górnej części ciała i nadzwyczaj małe w dolnej. Dodatkowo brak ruchu sprawia im nadzwyczajny ból, przez co bez przerwy muszą coś robić, co z kolei bardzo szybko je męczy. W Piekle wykorzystywani są jako fizyczni pracownicy, nie potrzebują nawet nadzorcy z batem, gdyż samo przerwanie pracy boli ich o wiele bardziej. Ciągłe zmęczenie bądź rozrywający ciało ból sprawiają, że ich umysły są w najmarniejszym stanie spośród wszystkich potępieńców, częstokroć nawet nie zdają sobie sprawy, gdzie się znajdują.
Wszyscy potępieńcy traktowani są w Piekle jako niewolnicy oraz wykorzystywani na przeróżne sposoby. Nie czują jednak pomiędzy sobą żadnych więzi, pomimo olbrzymiej liczby nie są w stanie zorganizować powstania i wywalczyć sobie wolność. Niektórzy spośród nich uciekają do Alaranii, gdzie starają się zazwyczaj odpokutować swoje winy, co nie jest łatwym zadaniem. Najczęściej natykają się na paladynów lub niebian, którzy odsyłają ich z powrotem do ognistych czeluści, z których wypełźli. Odżywianie: Większość potępieńców jest w stanie normalnie się odżywać, zza wyjątkiem tych karanych za obżarstwo, aczkolwiek nie potrzebują go do życia. W Piekle zazwyczaj nie są w stanie czegokolwiek zjeść, dlatego gdy tylko nadarza się okazja, zaczynają spożywać pokarm w wielkich ilościach, a olbrzymią przyjemność sprawia im picie wody.
Odżywianie
brak informacji
Rozmnażanie
Są bezpłodne.
Śmierć
Potępieńcy nie mogą umrzeć w normalny sposób, choć są szczególnie podatni na wykrwawienie, wszelkiego rodzaju trucizny, choroby i tym podobne. Kiedy znajdują się w Piekle, bo prostu nie w sposób ich zabić, cokolwiek by się im nie zrobiło i tak zregenerują się po kilku godzinach. Kiedy zabije się je poza Piekielnymi Czeluściami, po prostu powracają tam w praktycznie nienaruszonym stanie. Unicestwić je można tylko w jeden sposób – należy sprawić, aby odpokutowali swoje zbrodnie i zyskali wybaczenie. Zważając na ich obecną formę nie jest to łatwe. Dla każdego potępieńca odpokutowanie polega na czymś innym, jest to ściśle związane z ich wcześniejszym życiem, jednakże bardzo często polega to na zyskaniu wybaczenia osoby, którą w największym stopniu skrzywdziło się swoimi czynami. O ile rzecz jasna jeszcze żyje. Jeśli nie, należy szukać innego sposobu.
Ich egzystencja trwa do czasu, aż nie odpokutują zbrodni, długość ich życia nie jest możliwa do oszacowania.
Cechy rasowe
- Przemiana w bestię
- Potępieńcy przebywający poza Alaranią są w stanie przybrać odmienną formę, o wiele potężniejszą i groźniejszą. Dla każdego z nich jest ona inna, zazwyczaj są powiązane z grzechami danej osoby.
- Potępieni
- Nie w sposób ich zabić normalnymi sposobami, można jedynie zesłać je z powrotem do Piekła, przestają istnieć po odkupieniu swych śmiertelnych grzechów.
