Związki: Naturianie

Driady i Krydiany

Driady i Krydiany|krydiany]] to społeczeństwa składające się wyłącznie z kobiet, nie powinno więc dziwić, że relacje homoseksualne są tutaj na porządku dziennym. Obie podrasy częściej wchodzą w związki ze sobą, niż z mężczyznami. Spora część mieszkanek lasu i skał jest biseksualna, ponieważ odczuwają potrzebę posiadania potomstwa, a to jest możliwe tylko poprzez męskiego partnera. Driady jednak czerpią większą przyjemność z seksu, ze swoimi partnerkami, niż z mężczyznami, by posiadać potomstwo. U krydian, z zawłaszcza u młodych obserwuje się większe zainteresowanie płcią przeciwną, jest to związane z dorastaniem, jednak w późniejszym okresie większość uświadamia sobie, że jest biseksualna, lub homoseksualna. Nie oznacza to jednak, że w tych społeczeństwach nie ma osób heteroseksualnych. Strażniczki Lasu nie biorą ślubów w pojęciu społeczeństw ludzkich. Używają pojęcia ślub dla ułatwienia, ponieważ jest ono rozpowszechnione na całym świecie. Wśród driad i krydian występuje natomiast pojęcie uroczystości, czy też rytuału „Ahaaina Mare” oznaczające „Błogosławieństwo Matki Natury”. Uroczystość nazywa się tak samo w społeczeństwie krydian i driad, jednak sam rytuał nieco się różni.

U driad „śluby” bierze się tylko w czasie ciepłych miesięcy, w których kwitnie kwiat nazywany ahaaina (zapewne domyślacie się już, że nazwa kwiatu w języku wspólnym to „błogosławieństwo”). Są to rośliny, które występują we wszystkich lasach Alaranii, w których mieszkają driady (z wyjątkiem lasów na Północy, gdzie wszystkie pory roku są zbyt zimne). Kwiat ahaaina wyrasta przy drzewach i oplata je swoimi łodygami, wykształcone liście mają kształt średniej wielkości serduszek. Kwiatostany natomiast przypominają niewielkie lilie, główkami zwróconymi ku dołowi. Jeśli chodzi o kolory to jest to cała gama róży, fioletów i bieli, od kremowego poczynając, a kończąc na odcieniu płatków śniegu. Driady na swoich ślubach muszą nosić wianek właśnie z tych kwiatów. Wianki mogą być wielokolorowe, lub jednokolorowe, wszystko zależy od preferencji panny młodej. Na tą specjalną okazję partnerki przyodziewają krótkie suknie, w jasnych barwach. Nie noszą ani butów, ani welonów, a w dłoniach nie trzymają kwiatów. Rytuał Ahaaina Mare jest prowadzony zawsze przez najstarszą z driad, która śpiewa pieśń dziękczynną i prosi o błogosławieństwo Matki Natury. Następnie partnerki wymieniają się swoimi wiankami i wypowiadają coś w rodzaju przysięgi. Słowa nie są ustalone, każda ma prawo powiedzieć coś innego. Ostatnim i zarazem najważniejszym elementem uroczystości jest przepasanie obu kobiet tkaniną. Partnerki znajdują się naprzeciw siebie, a dwie inne driady (wyznaczone przez partnerki, zazwyczaj są to ich siostry, lub przyjaciółki) obwiązują ich ciała w pasie, tak by mocno do siebie przylegały. Następnie wszyscy zebrani zaczynają śpiewać tak zwaną „pieśń weselną”, a partnerki muszą do niej zatańczyć, choć są ze sobą związane szarfą. Po tańcu mają prawo się pocałować. Po zakończeniu Ahaaina Mare zazwyczaj dobywa się coś w rodzaju wesela. Kobiety jedzą, piją (zwłaszcza napoje ziołowe, lub eliksiry, które mają działania „wyskokowe”, a są bezpieczne dla driad), tańczą, śmieją się, do białego rana.

U krydian Ahaaina Mare jest bardzo podobne, jednak ze względu na to, że społeczeństwa zasiedlają najczęściej skalne miasta, nie ma znaczenia pora roku. Krydiany są w stanie ogrzewać skalne pomieszczenia podczas dowolnej pogody używając marmuru słonecznego. Jeśli chodzi o strój musi być to koniecznie odcień niebieskiego, mogą być to kolory od granatu, przez tradycyjny niebieski, aż po błękit. Nie m znaczenia, czy partnerki mają spodnie, spódnice, czy sukienki. Zamiast wianków krydiany noszą „korony” robione z kamieni półszlachetnych i minerałów, takich jak np. ametyst. Nie są to korony w ludzkim pojęciu. Kamienie małe i średnie owija się drucikami i w ten sposób łączy ze sobą wokół metalowej obręczy. Kamieni tych się nie szlifuje, a jedynie poleruje. Każda partnerka musi znaleźć kamienie dla siebie i z nich wytworzyć swój „wianek”. Przebieg uroczystości jest taki jak u driad, najstarsza krydiana śpiewa pieśń, partnerki wymieniają się swoimi „wiankami” i wypowiadają przysięgi. Ostatnia część jest jednak inna. Krydiany na co dzień noszą warkocze, lecz na ślubach ich włosy muszą być rozpuszczone. Bowiem w ostatniej części rytuału partnerki stają obok siebie i odwracają się plecami do prowadzącej ceremonię, ta zaplata jeden warkocz z włosów obydwu partnerek. Potem następują zabawy, jedzenie, śpiewy i tańce. Partnerki muszą być związane warkoczem przynajmniej do północy. Po północy mogą, lecz nie muszą, rozpleść warkocz i tańczyć aż do zakończenia zabawy.

Co zaś tyczy się związków driad i krydian z innymi rasami oraz mężczyznami, to formalności zależą od miejsca, w którym mieszkają partnerzy. Driady i krydiany są zamkniętym społeczeństwem, do ich grup nie są zapraszani mężczyźni, ani 9zazwyczaj) inne rasy. Jeśli więc któraś z nich chce tworzyć związek z kimś spoza społeczności, musi ją opuścić. Od tej reguły jest jeden wyjątek – związek driady z krydianą. W tym przypadku ceremonia Ahaaina Mare jest mieszana i zawiera elementy obu rytuałów, z tą różnicą, że krydiana oddaje swoją koronę driadzie, a driada krydianie swój wianek. W ceremonii związuje się partnerki szarfą, a później zaplata im włosy (jeśli jest taka możliwość). Kobiety mogą wybrać w jakiej społeczności chcą żyć, choć jest to bardzo trudne ze względu na wrażliwość krydian na światło dzienne. Mimo to, takie związki się zdarzają.