Warto Wiedzieć

Wstęp

W tym artykule znajdziecie podstawowe pojęcia ze świata i informację o nim. O tym jaką walutą posługują się mieszkańcy, co pali się zamiast papierosów, jakie słowa nie istnieją, a jakie są używane najczęściej i wiele, wiele innych.

Alarania, jak to czytać?

Alarania. Jak to czytać? I dlaczego przy odmianie mamy na końcu dwa "ii"? Dwa "I" wynikają właśnie z tego jak należy czytać nazwę świata. Nie: Alarania, tylko Alaranija. Niektórzy na pewno zastanawiają się skąd wzięła się ów nazwa. Jest to zmodyfikowanie imię postaci, która miała powstać do mojego (Niary) opowiadania. Jej imię miało brzmieć Aladea. Ala - po łacinie oznacza skrzydło, a dea - bogini. Tymczasem zamiast postaci powstał świat Ala-rania - co przetłumaczyłabym jako "Skrzydlata Kraina".

Gdzie jest koniec świata?

Alarania nie jest kulą, jak Ziemia. Leży na Łusce Prasmoka, nie jest zawieszona w przestrzeni, jest wytworem wyobraźni wszechboga, stworzyciela. Pod powierzchnią nie ma płyt tektonicznych, ale ruchy w śnie Prasmoka powodują wypiętrzanie się gór, powstawanie wulkanów, czy źródeł geotermalnych. A co z krańcem świata? Skoro nie można go opłynąć, to może można spaść z jego brzegu? Otóż nie. Alaranię otacza wszechocean, jeśli płynąć co raz dalej od lądu początkowo zaczyna się czuć słabość, a z czasem ludzie, przedmioty, wszystko co znajduje się na pokładzie zaczyna znikać. Powoli, ale sukcesywnie. Aż w końcu każdy element, od człowieka, po kurz rozpływa się w powietrzu.

Waluta

Podstawową walutą w Alaranii uznawaną przez większość krajów i kupców jest Ruen. Monety te są bite przez elfy, w Kryształowym Królestwie, a ich unikalny kształt – z grubsza przypominający płaskie krążki – zapewnia im niepodrabialność, a także niemożliwość ich okrawania (głównie dzięki temu stały się tak popularne). Występują w różnych nominałach:

Złoty gryf – wartość 500 ruenów

Srebrny orzeł – wartość 25 ruenów

Miedziany kruk – wartość 1 ruena

Indukcja elektromagnetyczna

W Alaranii nie ma indukcji elektromagnetycznej, a co za tym idzie w nie ma elektryczności. Na szczęście w naszym świecie istnieje magia, która jest w stanie zastąpić w dużej mierze elektryczność. Brak indukcji elektromagnetycznej nie oznacza jednak, że w naszym świecie nie ma błyskawic.

Farby do włosów

W Alaranii nie ma farb do włosów jakie znamy ze świata rzeczywistego. Są natomiast mieszkanki na bazie naturalnych barwników, które zabarwiają włosy na różne kolory. Niestety ciemne włosy bardzo trudno rozjaśnić i nadać im jakikolwiek inny kolor. Do przemiany barwy naturalnych kosmyków można także użyć magii. Istnieją też alchemiczne odpowiedniki "farb". Nie zależnie czy użyje się naturalnych składników, czy składników ulepszonych alchemicznie farbowanie trzeba powtarzać. Najszybciej zmywają się oczywiście te na bazie ziół i kwiatów. Jeśli zaś chodzi o zmianę koloru włosów poprzez magię można to zrobić trwale. Zmienić czarne kosmyki w białe, czy brązowe w różowe. Najtańszym rozwiązaniem jest użycie naturalnych elementów, jak rozgniecione płatki peonii. Jeśli zaś chodzi o magię, to cóż... zależy na kogo się trafi. Co zaś się tyczy "zabarwiaczy alchemicznych", im ciemniejsze włosy tym trudniej zmienić ich kolor niezależnie na jaki. Dlatego alchemicy ustalają swoje własne stawki za preparaty do farbowania. Nie są to jednak tanie produkty. Przeciętnego człowieka nie stać na kupno takich dóbr. "Farby" alchemiczne są zaliczane do artykułów luksusowych, jak perfumy, czy olejki.

Ołówek i przedmioty do pisania

Czy w Alaranii istnieją ołówki, takie jakie są nam znane współcześnie? I tak i nie. Niektórzy magowie, którzy posługują się magią tworzenia potrafią wykreować bardzo dobry rysik w okrągłej, drewnianej lub szklanej otoczce. Istnieją także inne narzędzia do pisania podobne do ołówków. Sama współczesna nam nazwa ołówek, pochodzi od ołowiu. I tak w Alaranii można pisać ołowianym prętem. Do tworzenia jasnoszarych rysunków używa się także prętów (pręcików) ze srebra. Istnieje też wiele innych narzędzi służących do pisania i rysowania, które mają postać pręcika wtłoczonego w drewno. Po prostu sam rysik wykonuje się z wielu różnych materiałów. Czy w takim razie w postach i kartach postaci można używać słowa ołówek? Tak. Pamiętajcie tylko, że to nie są ołówki jakie znamy współcześnie. Nie mają na końcach metalu i gumek do mazania. Nie ma temperówek, a "ołówki" ostrzy się nożem. Czym jeszcze można rysować i pisać? Rzecz jasna nie długopisem, bo takowych nie ma. Najbardziej popularnym przedmiotem jest natomiast węgiel. Rysowanie, a nawet pisanie węglem jest normą. Istnieją także drewniane, metalowe, a nawet ceramiczne obsadki do których wkłada się rysiki węglowe, czy ołowiane pręty. Do pisania listów, ksiąg, wierszy i tym podobnych używa się ptasiego pióra i atramentu. Najbogatsi używają stalówek, czyli metalowych końcówek nakładanych na nasadę pióra. Stalówki moczy się w atramencie i przy ich pomocy pisze. Istnieją także szklane "pióra". Jest to spiralnie zakończony szklany pręt, często bardzo zdobny. Takie przedmioty są bardzo drogie i używane najczęściej przez osoby parające się magią, ponieważ szkło łatwo daje się umagiczniać.

A co z malowaniem i rysowaniem

Najbardziej rozpowszechnionym i jednocześnie najtańszymi materiałami malarskimi jest węgiel lub prasowany grafit, dlatego też techniki monochromatyczne są najpopularniejsze i najszerzej używane w Alaranii. Stosują je profesjonaliści w swoich szkicach, studenci ale również zwykli ludzie czy podróżnicy, gdy próbując uwiecznić swoje spostrzeżenia, niejednokrotnie sięgają oni do szkicowania czy to map, czy chociażby widoków. Znacznie trudniej dostępne są barwne media malarskie, i chociaż samo malarstwo jest szeroko znane pośród łuski, nie każdy może sobie pozwolić na zakup materiałów, ograniczając ich używanie do wąskiego grona profesjonalistów lub zamożnych fascynatów.

Najpopularniejsze z racji na trwałość prac umożliwiającą przewożenie ich karawanami, jest malarstwo olejne. Farby powstają w niewielkich pracowniach rzemieślniczych, rozrzuconych po całej łusce, gdzie tradycje i sekrety receptur przekazywane są z pokolenia na pokolenie. Zasada tworzenia jest jednakowa, pigmenty rozpuszcza się w specjalnie wyselekcjonowanych olejach roślinnych, jednak farby różnią się składem, który uzależniony jest od dostępności surowców, i tak za rozpuszczalnik najczęściej służy olej lniany, ale trafiają się też pracownie tworzące swoje farby przy użyciu oleju z orzechów, krokosza, a nawet maku. Drugą z popularnych metod malarskich, chociaż znacznie mniej trwałą, jest technika akwarelowa. Tutaj pigment jest wodorozcieńczalny, przez co w porównaniu z olejem zupełnie nie trwały, jednak ulotne efekty nieustannie cieszą się uznaniem.

Pigment farb rozpuszcza się w gumie roślinnej pozyskiwanej z akacji rosnących w pustynnych regionach łuski. W ten sposób sporządzoną masę dzieli się na niewielkie sztabki, i suszy, ale wystarczy dodać do nich trochę wody, albo użyć wilgotnego pędzla by nabrać koloru i umieścić go na płótnie.

Farbami pokrewnymi akwarelom są gwasze. Tworzy się je w podobny sposób, ale do całej masy dodaje się kredy, aby kolor był bardziej łagodny i mniej przejrzysty. Stosunkową nowością i ciekawostką są pastele. Stworzył je mistrz rzemieślniczy w Kirael słynący do tej pory z produkcji jednych z najlepszych akwareli, gdy zaczął się zastanawiać jak połączyć piękno techniki malarskiej z użytecznością węgla. W końcu podobnie jak w farbach użył roztworu roślinnej gumy pozyskiwanej z bylin, oraz odrobiny kredy a po dodaniu wybranych barwników masę uformował w niewielkie wałeczki i wysuszył.

Pastele, bo tak nazwał nowy twór, spotkały się z bardzo euforycznym przyjęciem, chociaż jeszcze nie są zbyt rozpowszechnione. Same barwniki są towarem drogim a w przypadku niektórych barw, wręcz luksusowym. Kupcy zwykle kupują je tylko u sprawdzonych dostawców by uniknąć produktu słabszej jakości. Dostawcy zaś zwykle specjalizują się w konkretnym materiale, gdyż barwniki pozyskiwane są z różnych i odmiennych źródeł. Od roślin takich jak Indygo, które uprawia się czysto na potrzeby farbowania tkanin czy tworzenia farb uzyskuje się niebieski.

Ze skał pozyskuje się różne odcienie ochry, zapewniające wachlarz żółci i rdzawych barw. Intensywnie niebieską ultramarynę pozyskuje się z lazurytu, podczas gdy zielenie można otrzymać nie tylko z roślin ale również i startego malachitu. Ciemny, niemal czarny brąz ekstrahuje się z atramentu konkretnego gatunku ośmiornic, zaś barwę purpurową, najrzadszą i jedną z najdroższych uzyskuje się ze ślimaków morskich. Gdyby jednak zabrakło jakiegoś koloru, z pomocą zawsze może przyjść alchemia, która rozszerza paletę o mniej jednoznaczne barwy, z tych opcji jednak korzystają nieliczne pracownie.

Okulary

Czy w Alaranii można mieć okulary? Tak, w świecie Alaranii można posiadać okulary. Jednak są one towarem niesamowicie drogim, ich cena dorównuje cenie szkolonego, wojskowego konia z opancerzeniem. Dlaczego? Niestety tylko bardzo dobrze wyszkoleni magowie potrafią stworzyć takowy przedmiot. To jakie szkiełko pomoże na słaby wzrok może wyczuć tylko wprawna w sztuce magicznej istota. Innymi słowy okulary są bardzo rzadkim przedmiotem, dostępnym wyłącznie dla najwyższych klas.

Szkło

Szkło jest powszechnie znanym materiałem. Stosuję się je nie tylko w miastach, ale także na wisach. Większość Alaranii leży w klimacie umiarkowanym, gdzie występują mniej, lub bardziej mroźne zimy. Szklane okna stosuje się nawet w najmniejszych wioskach. Najprostsze szyby są bardzo tanie. Oczywiście im grubsza szyba, tym droższa. Podobnie ma się sprawa jeśli chodzi o jej kształt. Zwykłe kwadratowe, czy prostokątne są najtańsze. Okrągłe, owalne, zaokrąglone w rogach itp. mają wyższe ceny.

Okiennice

Okiennice w Alaranii są tak powszechne jak szyby. Można je znaleźć we wszystkich oknach, które są przeszkolone. Nie tylko chronią przed zimnem, ale także przed uszkodzeniami. Przy wichurach, śnieżycach, ulewnym deszczu, opadach gradu zabezpieczają szybę, a co za tym idzie także wnętrze domu. Zwłaszcza na wsiach stosuje się grube okiennice, ponieważ porywisty wiatr często zrywa gałęzie, które uderzałyby bezpośrednio w szkło.

Broń palna

W Alaranii broń palna działa wyłącznie dzięki magii. Posiadanie takowej jest prawie niemożliwe. Broń taka jest niezwykle rzadka, a w Środkowej Alaranii praktycznie nie do zdobycia. Jedynym miejscem na świecie, gdzie można zdobyć broń palną jest miasto Tarigorn, daleko na północy, za Lodowymi Pustkowiami. Tarigorn jest warownią, zamieszkałą głównie przez Nordyjczyków, Krasnoludy i Brevijczyków którzy strzegą tajemnicy zaklęć, dzięki którym działa broń palna. Każda taka broń, którą znajdziemy w innych częściach świata pochodzi z przemytu. Prawdopodobieństwo napotkania na broń palną jest jak spotkanie Najwyższego.

Papierosy

W Alaranii nie ma takich papierosów jak te, które istnieją w świecie realnym. Nie oznacza to, że mieszkańcy Łuski Prasmoka nie palą. Znaleźli oni wiele innych sposobów na odurzanie się dymem przeróżnych, suszonych ziół, w tym tytoniu. Najbardziej popularne są fajki. Kamienne, gliniane, drewniane, ceramiczne oraz te z sepiolitu, czyli pianki morskiej. Na południu popularne są zaś fajki wodne, np. szisza. Poza tym pali się cygara, cygaretki i skręty (skręt, od "skręcać"). Najbliżej do znanych nam papierosów są cygaretki i skręty właśnie. W różnych częściach świata używa się do zwijania cygar, cygaretek i skrętów różnych liści, im cieńszy liść, który jest w stanie utrzymać susz, tym lepiej. Czasem także liście do zwijania mają właściwości odurzające. Jeżeli chcesz, żeby twoja postać paliła - nie ma sprawy - ale pamiętaj, że jeżeli ma palić coś zbliżonego do papierosa będzie to cygaretka, lub, jeśli skręt. Zapomnij jednak o białej bibule i ustniku. Takich wynalazków nie ma. Wynaleziono natomiast lufkę do najcieńszych rodzajów cygaretek. Lufka to wąska rurka, wykonana z ceramiki, szkła, metalu, drewna, jej długość jest zależna od upodobań właściciela, ale zazwyczaj ma około kilkunastu centymetrów (najdłuższe nawet 30 cm). Lufka nazywana jest także fifka, cygarniczka, dulawka, a bardzo rzadko munsztuczek. Lufka zapobiega przyklejaniu się liści, w które zawinięte są cieniutkie cygaretki, do ust palącego. Popularne są bardziej wśród kobiet, niż u mężczyzn. Najbogatsi mężczyźni chwalą się swoimi drogimi, wysadzanymi kamieniami fajkami, kobiety zaś kunsztownymi lufkami. A co z biedniejszymi? Najniższe warstwy społeczne również poradziły sobie z tematem palenia. Nauczyli się bowiem robić skręty, dosłownie, na kolanie. Używa się najprostszych, cienkich liści i zwija w nie susz tytoniowy, lub inny, mniej, lub bardziej odurzający. Palenie skrętów popularne jest najbardziej na południu kontynentu. Od Stepów Aruviańskich po Revendor, pustynie i wszystkie tereny tropikalne. Na Wyżynie Alajskiej, Płaskowyżu Tarjanów oraz terenach okalających, zamieszkałych przez Tarian istnieje natomiast takie pojęcie jak kalumet, jest to duża, ozdobna, rytualna fajka, którą pali się podczas różnych uroczystości, czy obrzędów religijnych podając takową po kolei wszystkim zebranym.

UWAGA! W świecie Alaranii nie istnieje słowo papieros. Nie można używać go w postach.

Rzecz o butach

Po pierwsze trzeba pamiętać, że podstawowym materiałem, z którego tworzy się w [[Alarania|Alaranii] buty jest skóra i tkaniny, natomiast podszewki zimowego obuwia można wykonywać z futra. Niektóre obuwie tworzy się też po części z drewna i innych materiałów roślinnych, np buty plecione ze sznurków, czy włókien miękkiej kory drzew.

Jeżeli w poście napiszesz, że postać założyła wysokie buty do jazdy konnej, to nie ma problemu, wszyscy wiedzą o co chodzi. Ale co jeżeli chcesz, by postać biegała w popularnych w realnym świecie "japonkach". Określenie "japonki" nie specjalnie pasuje do świata, prawda? Nie ma Japonii, ale podobna kultura to kultura panująca wśród Eravallów, dlatego oficjalnie zamiast określenia "japonki", używamy określenia "eravallki" pisane z małej litery.

A co z butami sportowymi, takimi jak adidasy, trampki? Albo gladiatorkami, sneakersami, platformami? Otóż takich określeń na buty nie ma. Przede wszystkim sport w Alaranii to zupełnie co innego, niż sport w świecie realnym, a kobiety nie chodzą na niebotycznie wysokich szpilkach. Owszem, znajdują się one nieraz na avatarach, a samo określenie "szpilki", czy "szpileczki" jest dozwolone. Pamiętajmy jednak, że wynalazków takich jak wielkie platformy, na gigantycznych obcasach, nie ma. A co z glanami? No cóż, to określenie też średnio pasuje do świata, ale można swobodnie napisać: wiązane, skórzane buty, na grubej podeszwie.

Może dość opowiadania, czego nie ma. Czas powiedzieć co jest, a raczej jakich nazw butów można używać. Ciżmy i ciżemki, niekoniecznie trzeba się tutaj trzymać historycznych faktów, ciżemkami można określić miękkie buty wieczorne, czy takie, z leciutko wydłużonym noskiem, wcale nie z niebotycznie długim "nochalem".

Baletki, buty z tkaniny, płótna, czasem z miękkiej skóry, do treningu tańca w balecie. Nie mylić ich z pointami! Pointy bowiem, to buty do baletu, służące między innymi do tego by stawać na palcach. Tak, w Alaranii mamy taki taniec jak balet, a więc i buty służące do niego.

Poza tym mamy też takie określenia jak trzewiki, pantofle, pantofelki, kozaki - w odniesieniu do wysokich butów skórzanych. Można też używać pojęcia oficerki. Są oczywiście sandały. Dozwolona jest też nazwa trepy, ale używając jej nie myślcie o butach chodakopodobnych, a raczej o ciężkich buciorach, które ktoś wywala wam na stół. W ciepłych klimatach znajdziemy ogrom butów plecionych z najróżniejszych materiałów, od tkanin, rzemieni, skórzanych pasków, sznurka, po liście różnych gatunków drzew i korę.

Oczywiście jest jeszcze wiele, wiele innych rodzajów butów, które mogą być noszone w świecie fantasy, pamiętajcie jednak by unikać tych najbardziej współczesnych nazw, a także takich, które odnoszą się do czegoś w świecie rzeczywistym, czego nie ma w Alaranii.

Język Migowy

Czy w Alaranii istnieje coś takiego jak język migowy? Tak, istnieje. Jest nazywany językiem znaków, lub, tak jak w świecie rzeczywistym - językiem migowym. Dzięki niemu można porozumiewać się z osobami które nie słyszą, lub nie mówią. Podstawowe znaki języka migowego pochodzą z Mowy Wspólnej, dzięki czemu język migowy jest w miarę uniwersalny. A co z elfickim, czy innymi językami? Otóż do podstawowych znaków ze "wspólnego" dodaje się znaki, oznaczające litery i znaki, które nie występują we Wspólnej Mowie.