Związki: Naturianie

Driady i Krydiany

Driady i krydiany to społeczeństwa składające się wyłącznie z kobiet, nie powinno więc dziwić, że relacje homoseksualne są tutaj na porządku dziennym. Obie podrasy częściej wchodzą w związki ze sobą, niż z mężczyznami. Spora część mieszkanek lasu i skał jest biseksualna, ponieważ odczuwają potrzebę posiadania potomstwa, a to jest możliwe tylko poprzez męskiego partnera. Driady jednak czerpią większą przyjemność z seksu, ze swoimi partnerkami, niż z mężczyznami, by posiadać potomstwo. U krydian, z zawłaszcza u młodych obserwuje się większe zainteresowanie płcią przeciwną, jest to związane z dorastaniem, jednak w późniejszym okresie większość uświadamia sobie, że jest biseksualna, lub homoseksualna. Nie oznacza to jednak, że w tych społeczeństwach nie ma osób heteroseksualnych. Strażniczki Lasu nie biorą ślubów w pojęciu społeczeństw ludzkich. Używają pojęcia ślub dla ułatwienia, ponieważ jest ono rozpowszechnione na całym świecie. Wśród driad i krydian występuje natomiast pojęcie uroczystości, czy też rytuału „Ahaaina Mare” oznaczające „Błogosławieństwo Matki Natury”. Uroczystość nazywa się tak samo w społeczeństwie krydian i driad, jednak sam rytuał nieco się różni.

U driad „śluby” bierze się tylko w czasie ciepłych miesięcy, w których kwitnie kwiat nazywany ahaaina (zapewne domyślacie się już, że nazwa kwiatu w języku wspólnym to „błogosławieństwo”). Są to rośliny, które występują we wszystkich lasach Alaranii, w których mieszkają driady (z wyjątkiem lasów na Północy, gdzie wszystkie pory roku są zbyt zimne). Kwiat ahaaina wyrasta przy drzewach i oplata je swoimi łodygami, wykształcone liście mają kształt średniej wielkości serduszek. Kwiatostany natomiast przypominają niewielkie lilie, główkami zwróconymi ku dołowi. Jeśli chodzi o kolory to jest to cała gama róży, fioletów i bieli, od kremowego poczynając, a kończąc na odcieniu płatków śniegu. Driady na swoich ślubach muszą nosić wianek właśnie z tych kwiatów. Wianki mogą być wielokolorowe, lub jednokolorowe, wszystko zależy od preferencji panny młodej. Na tą specjalną okazję partnerki przyodziewają krótkie suknie, w jasnych barwach. Nie noszą ani butów, ani welonów, a w dłoniach nie trzymają kwiatów. Rytuał Ahaaina Mare jest prowadzony zawsze przez najstarszą z driad, która śpiewa pieśń dziękczynną i prosi o błogosławieństwo Matki Natury. Następnie partnerki wymieniają się swoimi wiankami i wypowiadają coś w rodzaju przysięgi. Słowa nie są ustalone, każda ma prawo powiedzieć coś innego. Ostatnim i zarazem najważniejszym elementem uroczystości jest przepasanie obu kobiet tkaniną. Partnerki znajdują się naprzeciw siebie, a dwie inne driady (wyznaczone przez partnerki, zazwyczaj są to ich siostry, lub przyjaciółki) obwiązują ich ciała w pasie, tak by mocno do siebie przylegały. Następnie wszyscy zebrani zaczynają śpiewać tak zwaną „pieśń weselną”, a partnerki muszą do niej zatańczyć, choć są ze sobą związane szarfą. Po tańcu mają prawo się pocałować. Po zakończeniu Ahaaina Mare zazwyczaj dobywa się coś w rodzaju wesela. Kobiety jedzą, piją (zwłaszcza napoje ziołowe, lub eliksiry, które mają działania „wyskokowe”, a są bezpieczne dla driad), tańczą, śmieją się, do białego rana.

U krydian Ahaaina Mare jest bardzo podobne, jednak ze względu na to, że społeczeństwa zasiedlają najczęściej skalne miasta, nie ma znaczenia pora roku. Krydiany są w stanie ogrzewać skalne pomieszczenia podczas dowolnej pogody używając marmuru słonecznego. Jeśli chodzi o strój musi być to koniecznie odcień niebieskiego, mogą być to kolory od granatu, przez tradycyjny niebieski, aż po błękit. Nie m znaczenia, czy partnerki mają spodnie, spódnice, czy sukienki. Zamiast wianków krydiany noszą „korony” robione z kamieni półszlachetnych i minerałów, takich jak np. ametyst. Nie są to korony w ludzkim pojęciu. Kamienie małe i średnie owija się drucikami i w ten sposób łączy ze sobą wokół metalowej obręczy. Kamieni tych się nie szlifuje, a jedynie poleruje. Każda partnerka musi znaleźć kamienie dla siebie i z nich wytworzyć swój „wianek”. Przebieg uroczystości jest taki jak u driad, najstarsza krydiana śpiewa pieśń, partnerki wymieniają się swoimi „wiankami” i wypowiadają przysięgi. Ostatnia część jest jednak inna. Krydiany na co dzień noszą warkocze, lecz na ślubach ich włosy muszą być rozpuszczone. Bowiem w ostatniej części rytuału partnerki stają obok siebie i odwracają się plecami do prowadzącej ceremonię, ta zaplata jeden warkocz z włosów obydwu partnerek. Potem następują zabawy, jedzenie, śpiewy i tańce. Partnerki muszą być związane warkoczem przynajmniej do północy. Po północy mogą, lecz nie muszą, rozpleść warkocz i tańczyć aż do zakończenia zabawy. Co zaś tyczy się związków driad i krydian z innymi rasami oraz mężczyznami, to formalności zależą od miejsca, w którym mieszkają partnerzy. Driady i krydiany są zamkniętym społeczeństwem, do ich grup nie są zapraszani mężczyźni, ani 9zazwyczaj) inne rasy. Jeśli więc któraś z nich chce tworzyć związek z kimś spoza społeczności, musi ją opuścić. Od tej reguły jest jeden wyjątek – związek driady z krydianą. W tym przypadku ceremonia Ahaaina Mare jest mieszana i zawiera elementy obu rytuałów, z tą różnicą, że krydiana oddaje swoją koronę driadzie, a driada krydianie swój wianek. W ceremonii związuje się partnerki szarfą, a później zaplata im włosy (jeśli jest taka możliwość). Kobiety mogą wybrać w jakiej społeczności chcą żyć, choć jest to bardzo trudne ze względu na wrażliwość krydian na światło dzienne. Mimo to, takie związki się zdarzają.

Nimfy

Nimfy w większości przypadków są panseksualne, oznacza to, że odczuwają pociąg do osób niezależnie od ich płci i rasy. Potrzebują one do życia energii pochodzącej z innych istot. Najwięcej energii pozyskują z humanoidów, potrafią to robić nie używając swoich zdolności uwodzenia, jednak energia pozyskana podczas stosunku jest znacznie bardziej wydajna życiowo. Oczywiście nie każda nimfa żyje uwodzeniem, jednak mimo to około 90% przedstawicielek tej rasy odczuwa pociąg do humanoidów niezależnie od ich płci i rasy. Oznacza to, że równie mocno interesują się kobietami, mężczyznami, osobami bezpłciowymi, czy humanoidami którzy czują się jedną płcią w umyśle, choć posiadają ciało płci drugiej. Najlepszym przykładem jest pociąg do osób androgenicznych, u których ciężko określić płeć na podstawie wyglądu zewnętrznego. Nimfy nie mają żadnych rytuałów ślubnych. Niezwykle rzadko wchodzą w trwałe związki. Jest to spowodowane wieloma czynnikami, jak na przykład fakt iż nie mogą oddalać się od zbiorników wodnych. Wśród uczonych opisano kilkanaście przypadków trwałych relacji nimf z trytonem lub syreną, oczywiście mowa tu o nimfach słonowodnych, których jest niewiele. Jako, że [[Nimfy|nimfy] są istotami wodnymi jedynymi związkami, które wchodzą w grę są relacje także z humanoidami żyjącymi w tym środowisku, lub bardzo blisko niego. Czy nimfy wchodzą w związki pomiędzy sobą? Tak, czasami, jednak są to relacje bardzo złożone, ponieważ nimfy wymieniają się energią, lecz obie muszą pożywiać się magią innych istot, by mogły wymienić się nią wzajemnie. Nimfy w związkach bywają bardzo zazdrosne, stąd najczęściej nie utrzymują relacji fizycznych i romantycznych z innymi nimfami. Jeśli zaś chodzi o pociąg do ras poza swoją własną, nie ma dla nich znaczenia czy obiekt zainteresowania jest minotaurem, satyrem czy fellarianką.

Minotaury

Minotaury to bardzo spokojna i przyjaźnie nastawiona rasa. Jeżeli chodzi o mężczyzn, to zdecydowaną przewagę mają osoby heteroseksualne. Oczywiście zdarzają się też mężczyźni homoseksualni, jednak wśród minotaurów praktycznie nie występuje biseksualizm, czy aseksualizm. Z mężczyznami sprawa jest prosta, jeżeli zaś chodzi o kobiety sytuacja jest bardziej złożona. Wśród minotaurzyc, lub, jak kto woli, minotaurek mamy osoby heteroseksualne, jednak dużą grupę stanowią także kobiety homoseksualne. Minotaurzyce często wiążą się w pary z tą samą płcią. Nie do końca wiadomo czym jest to spowodowane, jednak duża część przedstawicielek tej rasy nie odczuwa pociągu do mężczyzn. Wśród minotaurów panuje równość w związkach. „Śluby” zawierają zarówno osoby tej samej, jak różnej płci. Związki między innymi rasami zdarzają się dość rzadko, jednak jeżeli takowy zaistnieje nie ma przeciwwskazań, ku temu by taka para żyła razem. Homoseksualne pary, zwłaszcza jeśli chodzi o kobiety chętnie adoptują dzieci. Minotaurzątka zdarzają się rzadko i w większości mają oboje kochających, biologicznych rodziców. Minotaurki, więc chętnie adoptują porzucone pociechy innych ras. Osierocone, z różnych powodów, driady, elfy, lisołaki, tygrysołaki. Minotaurze matki są bardzo kochające, niezależnie od tego w jakim są związku. Chętnie posiadają kilkoro dzieci i, w przypadku kobiet w związkach z kobietami, nie straszne są im inne rasy. Wierzą bowiem, że potrafią stworzyć kochający dom każdemu dziecku, które go potrzebuje. Jeżeli natomiast chodzi o rytuały ślubne, minotaury dzielą się na dwa obozy.

Dawno temu minotaury rozdzieliły się na dwie główne grupy. Jedna z nich pozostała przy wierze w Matkę Naturę i jej dobro. Druga natomiast odrzuciła swoją twórczynie, twierdząc, że ta, dając im życie, stworzyła dobre dusze w szpetnych ciałach, na które nie zasługują łagodne istoty.

Klan Pradrzewa – pierwotny klan wszystkich minotaurów, nazwał swój obrzęd połączenia dwóch osób Rytuałem Kaash-Ahl. Choć obecnie minotaury mówią gównie we Wspólnej Mowie, to pewne nazewnictwo pierwotne pozostało. Wyrażenie kaash-ahl w starym języku oznaczało połączenie dwóch drzew, zarówno ich korzeniami, jak i koronami. Obecnie, w powszechnym słownictwie minotaury używają słowa „ślub”, jednak podczas samej ceremonii powraca prastare nazewnictwo. Rytuał Kaash-Ahl nie jest długi. Wódz, lub najstarszy minotaur w wiosce (może być to zarówno kobieta, jak i mężczyzna) recytuje krótką przemowę w starym języku, następnie para chwyta się za ręce. Prawa ręka jednego partnera i prawa ręka drugiego, podobnie lewa jednego partnera z lewą ręką drugiego. Skrzyżowane w ten sposób dłonie mają symbolizować splątane korzenie dwóch drzew. Ważne, żeby każdy z partnerów miał jedną dłoń zwróconą wierzchem ku górze. Na tej dłoni kapłan/wódz/najstarszy z wioski, miksturą z ziół rysuje znak drzewa, który wygląda jak wielka litera T, z dodatkowymi pionowymi kreskami, odchodzącymi od górnej (poziomej linii litery), ku dołowi. Następnie takie same znaki są rysowane na czołach partnerów. Po czym oboje pochylają się w swoją stronę i opierają się o siebie czołami właśnie – co symbolizuje korony drzew. Ostatnim etapem ceremonii jest wspólne wyrecytowanie przez małżonków słów przysięgi. Może być to wiersz, fragment książki, przypowieści, baśni, legendy, lub słów, które małżonkowie napisali sami. Nigdzie nie jest powiedziane jak długi ma być ten fragment uroczystości, jednak w większości przypadków minotaury wybierają utwory krótkie lub średniej długości. Na koniec muszą wypowiedzieć wspólnie słowa „Gihigugma Tika”, co oznacza po prostu „kocham cię”. Po ceremonii mieszkańcy wioski tradycyjnie wręczają małżonką prezent w postaci dużego, drewnianego krążka. Na krążku wypala się, rysuje, rzeźbi – w zależności od chęci i zamożności wszystkich mieszkańców – dwa drzewa, które mają osobne pnie, ale łączą się korzeniami i koroną. Krążek, po ślubie umieszcza się nad drzwiami domu małżeństwa. Jak przy większości takich ceremonii, po, odbywa się uczta, tańce i śpiewy.

Klan Nieba – niegdyś istniał tylko Klan Pradrzewa, jednak ci, którzy postanowili go opuścić, nazwali siebie Klanem Nieba, ponieważ uważają, że niebo nie jest dziełem Matki Natury, a samego Prasmoka. Klan Nieba, choć żyje podobnie, jak Klan Prarzewa, ma inne rytuały ślubne. U tych minotaurów śluby odbywają się zazwyczaj wcześnie rano, kiedy niebo zaczyna jaśnieć, ale jeszcze nie widać słońca. U tych przedstawicieli naturian ślub nazywa się Ceremonią Jutrzenki. Śluby w Klanie Nieba odbywają się w znaczącej części latem, zimowe warunki nie pozwalają na poranne ceremonię. Jeżeli istnieje potrzeba, by para pobrała się zimą, rytuał odbywa się mniej więcej w środku dnia słonecznego. To znaczy w momencie, kiedy dzień jest najjaśniejszy. O ile śluby w ciepłych porach roku odbywają się na świeżym powietrzu, tak podczas zimy organizuje się je w największym domu w wiosce. Ślubu udziela osoba wybrana przez parę, jednak musi być ona w pełni dojrzała, nie ma znaczenia, czy to kobieta, czy mężczyzna. Przewodzący ceremonii, we Wspólnej Mowie, zadaje parze tradycyjne 13ście pytań (liczba trzynaście, jest uznawana przez minotaury za świętą i szczęśliwą). Ostatnie pytania dotyczą tego, czy małżonkowie się kochają, czy są pewni zaślubin i czy zostaną ze sobą do końca życia. Jeżeli na wszystkie pytania odpowiedzi będą twierdzące „kapłan” miksturą z węgla i ziół rysuje parze po 3 znaki. Na stopach/kopytach półksiężyc, na dłoniach trzy przecinające się linie, oznaczające gwiazdy, a na czołach okrąg, oznaczający słońce. Na koniec, na głowy obojga zakłada się wianki z ziół, zimą są to wianki z roślin zimozielonych. Wianki nakładają osoby wybrane przez parę. Wiek nie ma tu znaczenia, z jednej strony może być to dziadek, z drugiej siostrzenica. Po Ceremonii Jutrzenki, odbywa się uroczyste śniadanie. Tradycja mówi, że zabawa odbywająca się po ślubie powinna trwać do zachodu słońca. Nie zawsze tak jest, niektóre minotaury, nie chcą, lub nie mogą ucztować cały dzień. Tak naprawdę czas „wesela”, zazwyczaj jest uzależniony do gości i tego jak się bawią.