Nimfy
| Nimfy | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Naturianie |
| Rasa | Nimfy |
| Przeciętna długość życia | 250 lat |
| Grywalny wiek postaci | 20 - 200 lat |
| Cechy rasowe | Oddychanie pod wodą
Zdolność do panowania nad wodą Znajomość wód |
| Przeciętne atrybuty | Wyjątkowo piękne
Silna wola Przytępiony węch i smak Charyzmatyczne Wytrwałe |
| Występowanie |
Jeziora |
Wygląd
Nimfy to zawsze kobiety, o wyjątkowo bladej, błyszczącej skórze, która może wydawać się nawet lekko niebieska lub zielona. Charakteryzują je bardzo jasne, prawie białe włosy, najczęściej wyjątkowo długie, które po wynurzeniu z wody mogą nawet służyć jako delikatne okrycie ciała. Są istotami olśniewająco pięknymi, których urok powala nawet najwierniejszych mężów. Zazwyczaj są wysokie, zgrabne i bardzo szczupłe. Każdy najmniejszy centymetr ich ciała zdaje się być idealnym. Ich głosy są bardzo melodyjne i niezawodnie przyciągające uwagę przechodniów. Emanuje od nich pewnego rodzaju blask, który przebija się nawet przez unoszącą się nad taflą jeziora mgłę. Zazwyczaj wybierają bardzo skąpe ubranie lub jego brak.
Pochodzenie
Jeśli już jakiś przeciętny Alarańczyk wie coś o pochodzeniu nimf, to najczęściej opiera swoją wiedzę na legendzie o trzech księżniczkach, które uciekły by uchronić się od niechcianego zamążpójścia i zostały nimfami. Nieliczni wiedzą jednak, że ta historia nie wiąże się z bezpośrednim pochodzeniem nimf. Za czasów, kiedy ziemie Alarańskie były jeszcze bardziej przesycone magią, niż są obecnie, natura współgrała z siłami magicznymi zupełnie bez przeszkód. Energię magiczną mógł wyczuć w wielu miejscach nawet zwykły śmiertelnik. Na terenach obecnej Równiny Drivii znajdowało się ogromne jezioro, które według wszystkich zamieszkujących tamte regiony, było zaczarowane. Nikt nie wiedział, co faktycznie magicznego było z nim związanego, ale zdarzało się, iż ludzie, którzy z owego jeziora zaczerpnęli wody, prawie zawsze kończyli z ciężkimi do zdjęcia klątwami i deformacjami ciała. Tamtejsi trzymali się więc od jeziora z daleka. Obecnie nieistniejące, niegdyś jednak bardzo potężne, choć malutkie miasteczko, umiejscowione nieopodal tego jeziora, słynęło z mądrego i sprawiedliwego króla, który nad życie kochał swą wyjątkowo urodziwą żonę. Była kobietą bardzo uzdolnioną magicznie, której rasa jednak nie była znana. Jedni mówili, że płynęła w niej elficka krew, inni zaś, że była pradawną czystej krwi. Spokój w królewskim zamku został jednak przerwany, gdy król przyłapał swą żonę na zdradzie. Jej kochanek został pozbawiony życia na miejscu, królowa zaś została skazana na śmierć przez utopienie, gdyż król nie zdołał zabić swej ukochanej własnoręcznie, zdrady jednak nie zamierzał wybacza. Błagania i prośby o litość na nic się nie zdały. Związana łańcuchami kobieta została wrzucona do jeziora. Gdy sprawa ucichła, a miasto zaczęło znów żyć własnym życiem, zaczarowane jezioro zaczynało sprawiać problemy. Ludzie, którzy udawali się w jego kierunku, ginęli bez śladu. Sprawa wyjaśniła się dopiero, gdy jeden z mieszkańców dostrzegł niesamowitej urody białowłosą posta, która najwidoczniej wzywała przechodzącego obok jeziora chłopczyka, by ten podszedł do niej. Sam zaś nie słyszał jej słów, gdyż od urodzenia był zupełnie głuchy. Gdy król dowiedział się, co się wydarzyło, zarządził osuszenie jeziora. Całymi dniami próbowano wszelkimi sposobami spełnić jego wolę. Udało się jedynie sprawi, iż ogromne jezioro podzieliło się na trzy mniejsze. Niedługo potem miasto zostało uznane za przeklęte, jego mury zostały zburzone, a ludzie przesiedlili się. Woda z zaczarowanego jeziora przestała czynić szkodę, jednak tajemnicza istota, będąca przemienioną królową znalazła nie tylko sposób, by przetrwa, ale także stworzyć więcej sobie podobnych. Istoty te, kuszące tak, jak pierwsza z nich, do tej pory są tajemniczym i zarazem niebezpiecznym uosobieniem kobiecego ideału.
Kultura
W przypadku tych istot ciężko mówić o czymś porównywalnym do społeczeństw innych ras. Nimfy nie mają wielu obrzędów, które byłyby dla nich charakterystyczne. Większość ich życia opiera się właściwie na siedzeniu przy brzegu lub w głębi jeziora samotnie lub w większych grupkach. Dyskutują wtedy na przeróżne tematy, śpiewają, czeszą swoje piękne włosy i wyczekują przechodniów, których mogłyby skusić swym urokiem. Zdarza się jednak, iż opuszczają zbiorniki wodne, by zdobyć ofiarę w bardziej wymagający sposób. Udają się one wtedy do pobliskich wiosek, jeśli pozwala im na to zapas energii. Nimfy są bowiem uzależnione od naturalnych zbiorników ze słodką wodą i choć zdecydowanie preferują ogromne jeziora, czasem osiedlają się także w mniejszych i płytszych wodach, a czasem nawet rzekach, wtedy jednak na bardzo krótki czas. Niektóre, bardzo nieliczne przedstawicielki tej rasy zdołały przesiedlić się do wody słonej. Właśnie ta niezwykle silna zależność od zbiorników wodnych pozwoliła na klasyfikację nimf do grupy naturian.
Odżywianie
Przesądy mówiące, iż nimfy żywią się ludzkim mięsem, nie mają wiele wspólnego z prawdą. Rasa ta charakteryzuje się pożywianiem w sposób typowo energetyczny. Wabią inne istoty, by złapać je w swoje sidła i pochłonąć całą ich energię życiową. Najbardziej cenione są oczywiście rasy charakteryzujące się dużymi zdolnościami magicznymi, długowieczne i silne. Cechują się one niestety bardzo silną wolą, co utrudnia łowy nimf. Ze względu na swój urok ich ofiarami najczęściej stają się mężczyźni, zwłaszcza ci o słabych umysłach.
Rozmnażanie
Nimfy nie rozmnażają się płciowo. Do zwiększenia ilości osobników dochodzi bardzo okazjonalnie. Istotą tą może zostać potencjalnie każda śmiertelna kobieta. Musi ona jednak być obdarzona konkretnymi atrybutami. Najczęściej potencjalne nimfy muszą być obdarzone wyjątkowym, wyróżniającym je spośród innym charakterem. Muszą być także w pełni dojrzałe płciowo i emocjonalnie. Najważniejszą cechą jest jednak silna wola, która czyni zwabienie takiej kobiety bardzo trudnym zadaniem. Rytuał przemienienie uzależniony jest także od ilości nimf biorącym w nim udział, odpowiedniego dnia, zasobów magicznych, a nawet pogody. Te wszystkie aspekty czynią przemianę w nimfę bardzo nietypowym przedsięwzięciem, a jednak możliwym. Do zbliżenia między nimfą, a dowolną inną istotą dochodzi jednak bardzo często. Wodne kusicielki czerpią wielką przyjemność z kontaktu fizycznego, seks umożliwia im także łatwiejsze pożywienie się energią.
Śmierć
Śmierć tych istot może nastąpić ze starości lub gdy zużyją za dużo energii, na zbyt długi czas oddalą się od zbiornika wodnego lub zostaną silnie zranione. Czasem do śmierci dochodzi także, gdy głodują przez wyjątkowo długi czas, choć i to czasem udaje im się przezwyciężyć. Koniec ich życia nie wiąże się zazwyczaj z żałobą innych przedstawicielek tej rasy. Ciało zmarłej zamienia się w wodę, a pozostała po niej energia zostaje pochłonięta przez inne nimfy.
Cechy rasowe
- Oddychanie pod wodą
- Zupełnie niewidoczne nad powierzchnią wody skrzela, umożliwiają nimfom oddychanie pod wodą.
- Zdolności do panowania nad wodą
- Większość nimf w czasie przemiany zyskuje zdolność panowania nad tym żywiołem. Czasem zdolność ta nie uaktywnia się, najczęściej jednak pojawiają się choć najmniejsze jej przejawy.
- Znajomość wód
- Mowa roślin, zwierząt wodnych, a nawet rozumienie najdrobniejszych znaków, jakie daje im woda, są dla nimf czymś zupełnie naturalnym.
