Jeleniołaki
| Jeleniołaki | |
|---|---|
| |
| Grupa | Zmiennokształtni |
| Rasa | Jeleniołaki |
| Przeciętna długość życia | 400 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15 - 350 lat |
| Cechy rasowe | Zdolność przemian
Niezdolność bitewna Prekognicja Słaba głowa Talent magiczny |
| Przeciętne atrybuty | Szybkie
Zręczne Wyostrzony słuch Piękne Godne |
| Występowanie | |
Wygląd
Jest to jedna z bardziej różnorodnych ras w Alaranii, a różnice występujące pomiędzy osobnikami tego gatunku przypisuje się izolacji stad o różnorodnych cechach i okazjonalnym mieszaniu się ich przedstawicieli. Przede wszystkim warto zaznaczyć, że jeleniołaki mogą przybierać formę zwierzęcia oraz formę hybrydy, chociaż tu właśnie pojawiają się rozbieżności – niektóre osobniki władają tylko jedną lub dwiema formami, a i w przypadku hybryd trudno jest wyróżnić główną zasadę. Nie wyróżnia się jednak postaci typowo ludzkiej, pozbawionej jakichkolwiek zwierzęcych atrybutów. Zacznijmy więc od tej, którą wszyscy prezentują jednakową.
Forma zwierzęca niemal niczym nie odróżnia się od zwykłych jeleni, poza rozmiarem i ewentualnie nietypową kolorystyką. Jak jednak jeleń wygląda – każdy widzi. Dostojne zwierzę o ciele wysmukłym, jednak potężnym. Przyzwyczajone do biegu długie i zgrabne nogi zakończone są spiczastymi racicami. Silna szyja i zwężający się ku przodowi łeb, ogon krótki, zwany kwiatem. Owłosienie szorstkie lub gładkie, zazwyczaj w ciemnych lub jasnych odcieniach brązu, przy czym u młodych występują cętki, zanikające z wiekiem. U niektórych osobników formuje się na szyi grzywa lub kołnierz, a łeb wieńczy poroże – duma i broń samców. Tutaj też pojawia się pierwsza znacząca różnica pomiędzy zmiennokształtnymi i zwierzętami, których formę przybierają. Podczas gdy u jeleni tylko samce mogą poszczycić się porożem, w przypadku jeleniołaków miewają je również samice, chociaż o wiele drobniejsze, stanowiące bardziej ozdobną formację kostną niż broń do walki z przeciwnikiem.
Jeśli chodzi o formę hybrydy, wyróżniono dwie odnogi gatunkowe. Część zmiennokształtnych przybiera postać bliższą centaurom, przemieniając się w istotę, u której z tułowia jelenia, w miejscu, gdzie powinna znajdować się szyja, wyrasta połowa ludzkiego ciała rozpoczynająca się od bioder. Głowę może lecz nie musi wieńczyć poroże, które jest wówczas mniejszym odpowiednikiem tego zwierzęcego.
Drugą wyróżnioną formą hybrydy, jest przybieranie jedynie niektórych elementów zwierzęcych w losowej konfiguracji – poza zwykłym ludzkim wyglądem mogą posiadać poroże, jelenie uszy lub cały pyszczek, kwiat w dolnej części pleców, a nawet tylnie nogi jelenia, poruszając się jak satyry. W tej postaci ich ludzki wygląd różni się w zależności od tego, jak prezentuje się ich zwierzęca forma. Barwa włosów przypomina kolor sierści, wahając się od ciemnych blondów, przez rudości, do brązów. Oczy prawie zawsze są ciemnoczekoladowe, duże, w kształcie migdałów. Usta delikatne, nawet u mężczyzn, którzy równie często mogą być smukłymi młodzieńcami, jak i posiadać mocniej rozbudowaną muskulaturę. Obie płcie charakteryzuje jednak wysoki wzrost, długie nogi i specyficzny wdzięk i godność. Skórę mają delikatną, lekko połyskującą, chociaż w naturalnym odcieniu, ani blada, ani nadmiernie opalona.
Wszystko zależy od tego, w jakim stadzie się urodził zmiennokształtny i jakie geny odziedziczył i nawet najlepsze bestiariusze nie odważą się wskazać formy dominującej. Zaznacza się tylko, że częściej spotykana jest hybryda człowieka ze zwierzęcymi atrybutami niż jeleniołaki przypominające w tej formie centaury, chociaż może to zależeć od innych czynników, które sprawiają, że te konkretne jeleniołaki można w ogóle spotkać poza ich borami.
Pochodzenie
Jeleniołaki zostały powołane do życia przez Matkę Naturę, by ramię w ramię z centaurami i innymi naturianami strzegły natury. To właśnie z centaurami, jako najbliższymi „kuzynami” od zawsze kojarzono te istoty, w dawnych czasach stawiając je razem z nimi na piedestale, jako strażników pradawnych bóstw. Przez lata te dwie rasy współżyły razem w zgodzie, opiekując się borami, które zamieszkiwały i przyrodą. Rozgraniczenie zaczęło pojawiać się w momencie, gdy ludzie na podstawie mylnych przekonań zniechęcili się do centaurów, rozpoczynając z nimi wojnę, która skończyła się znacznym przetrzebieniem zastępów naturian i ostateczne ich wycofanie się na inne tereny. Gdzie były w tym czasie jeleniołaki, zapytacie? Otóż nie stanęły do walki razem z centaurami, ani po ich stronie, ani przeciwko, wycofując się w pełni na niezamieszkane terytoria. Trzeba bowiem powiedzieć, że jeleniołaki to rasa inteligentna, jednak wyrachowana, której zamiłowanie do natury równa się jedynie miłości do własnej rasy i pragnieniu jej ochrony. W sytuacji konfliktu interesów, przedstawiciel tej rasy wybierze swoje stado nad bór, w którym zamieszkuje i miast stanąć w jego obronie czmychnie ze swoją rodziną na inne tereny. W ten sposób jeleniołaki zaczęły się coraz bardziej wycofywać, poświęcając swoje istnienie głównie sobie samym, rozwijając się w nie do końca przeciwnym, ale zdecydowanie odmiennym kierunku od innych naturian, stawając się powoli niezależną rasą, która jedynie korzeniami łączy się z innymi istotami stworzonymi przez Matkę Naturę, z czasem zbliżając się bardziej w stronę zmiennokształtnych, gdy jeleniołaki ewolucyjnie wykształciły zdolność do przybierania ludzkiej formy.
Kultura
Jeleniołaki to chyba najbardziej nieufna i tajemnicza rasa w całej Alaranii. Unikając ludzkich skupisk, trzymają się swojego stada, w pełni samowystarczalni, rządzący się własnymi prawami pod przewodnictwem najsilniejszego byka w stadzie, podobnie jak u centaurów zwanego Ojcem. Ich hierarchia opiera się na przywództwu Ojca i ślepym podążaniu za jego wskazówkami przez całe stado. Zadania wykształcają się same, wraz z rozwojem stada, które tyle samo czasu spędza w swojej zwierzęcej postaci, jak i humanoidalnej. Wszyscy zajmują się wszystkim po równo. Stado razem wychowuje młode, razem je edukuje, ubiera i żywi. Wszyscy aktywnie uprawiają magię, dbając o swój zakątek i nic ponadto. Nieufni wobec innych ras, naginają swoje zasady dla centaurów i elfów, chociaż ci pierwsi, co lepiej wykształceni, nie raz przejawiają żal za porzucenie ich w potrzebie podczas wojny, która tak naruszyła równowagę rasową. Nie jest więc żadną tajemnicą, że większość jeleniołaków albo śmiertelnie boi się innych ras, albo uważa je za gorsze od siebie. Ci zmiennokształtni większość swojego czasu spędzają we własnym gronie, debatując o przeszłości, teraźniejszości i przyszłości, nie biorąc w niej jednak większego udziału. Czytają w gwiazdach o zdarzeniach, które mają nadejść, lecz nigdy w nich nie uczestniczą ani nie udzielają rad, a jeśli im się to zdarzy, obdarzony taką jelenią wiedzą wcale nie wie więcej niż na początku. Jeleniołaki w przypadku walki są niemalże bezbronne, nie licząc naturalnego przystosowania do obrony w swojej zwierzęcej formie. Zazwyczaj jednak w sytuacji zagrożenia po prostu uciekają całym stadem, nieczęsto porzucając osobniki zbyt młode, stare lub chore, by dotrzymać im kroku. Przed samymi sobą oraz przed innymi twierdzą, że walką gardzą, jako prymitywnym sposobem rozwiązywania konfliktów, przez co często nazywani są po prostu tchórzami.
Odżywianie
Jeleniołaki są klasycznymi wegetarianami. W swojej zwierzęcej postaci żywią się głównie roślinnością i owocami. W formie humanoidalnej również spożywają wyłącznie warzywa i owoce, a ich żołądki tolerują nawet roślinność, od której zwykły człowiek by się pochorował. Mogą spożywać pieczywo i wyroby cukiernicze i niektórzy chętnie z tej możliwości korzystają, inni pogardzają tym, jako tworem i wymysłem ludzi. Ich słabością jest jednak alkohol, a konkretniej wino owocowe. Wyjątkowo dla nich kuszące, potrafi rozłożyć nawet najpotężniejszego byka już po jednym kieliszku. Bardzo łatwo się upijają i często chorują od spożycia nawet najmniejszej ilości alkoholu.
Rozmnażanie
Jeleniołaki rozmnażają się tylko między sobą, zarówno w zwierzęcej, jak i humanoidalnej formie. Z takich związków zawsze rodzą się zmiennokształtni, którzy swoim wyglądem reprezentują cechy obojga rodziców. Stąd w przypadku wymieszania się osobników z różnych stad, powstają nowe formy hybrydy tych istot. Podobno zdarzyły się w historii próby wymieszania ras, gdy uprowadzono jakąś jeleniołaczkę, jednak ciąża zawsze kończyła się śmiercią matki i dziecka, więc do teraz nie wiadomo czy poczęte w ten sposób dziecko byłoby zmiennokształtnym, czy jedynie dziedziczyło niektóre zdolności.
Śmierć
Najczęstszą przyczyną śmierci jeleniołaków są postrzały z łuku lub kuszy, podczas polowań, gdy myśliwy polując na zwykłego jelenia, ma pecha trafić na zmiennokształtnego. Jest to kolejny powód, dla którego ta rasa gardzi ludźmi, ale najwyraźniej niewystarczający, by nieco bardziej ujawnić swoje istnienie, jednocześnie wyczulając łowców na możliwość omyłki. Poza tymi przypadkami, jeśli zmiennokształtny ma okazję dożyć starości, umiera w milczącym towarzystwie swojego stada, które trwa przy nim do ostatniego tchnienia, by później szukać jego duszy w blasku gwiazd. Według wierzeń jeleniołaków bowiem, dusze ich zmarłych trafiają do nieba, stając się jednym z ciał niebieskich i jako gwiazda dołączając do Duchów Przodków. To oni bowiem zdradzają im tajemnice przeszłości, teraźniejszości i przyszłości. Ciało zaś chowane jest poza terenami zajmowanymi przez stado, bez większych uroczystości.
Cechy rasowe
- Zdolność przemian
- W zależności od stada, w którym wychował się jeleniołak, ma zdolność do przemiany w zwierzę i jedną z form hybrydy, przybierając postać bliższa ludzkiej, wzbogaconą jedynie o charakterystyczne dla jeleni atrybuty, lub bliższą centaurowi.
- Niezdolność bitewna
- Jeleniołaki nie władają najlepiej żadną bronią, poza własnym porożem, który samce stosują do obrony. Nie wychowują swoich młodych na wojowników i nie szkolą ich w żadnej broni. W razie konfliktu prędzej uciekną niż staną do walki.
- Prekognicja
- Subtelna zdolność przewidywania nadchodzących zdarzeń, opierająca się w głównej mierze na czytaniu z gwiazd, a przynajmniej takie jest stanowisko samych jeleniołaków. Inni uważają, że ci zmiennokształtni są po prostu wyjątkowo spostrzegawczy i potrafią odpowiednio analizować otaczające ich środowisko i istoty, wyciągając właściwe wnioski i na nich przewidując możliwość przyszłych wydarzeń. Nie dotyczy to nigdy niczego konkretnego, stanowiąc zazwyczaj ogólne ostrzeżenia i przestrogi.
- Słaba głowa
- Wyjątkowa słabość do owocowego wina przy jednoczesnym braku tolerancji na alkohol sprawia, że jeleniołaki upijają się szybko i brutalnie, nie raz musząc odchorować nawet jedną lampkę wina.
- Talent magiczny
- Wykazują naturalne skłonności do władania Magią Życia i Magią Ducha i w tym kierunku edukują swoje młode w stadzie.
