Lodowe Elfy
| Lodowe Elfy | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Elfy |
| Rasa | Lodowe Elfy |
| Przeciętna długość życia | 4000 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15-1000 lat |
| Cechy rasowe | Niewrażliwość na zimno |
| Przeciętne atrybuty | Silne
Wytrwałe Piękne Wyostrzony wzrok |
| Występowanie | |
Wygląd
Wśród lodowych elfów panuje olbrzymia różnorodność w wyglądzie. Mogą osiągać wzrost od pięciu do siedmiu stóp, choć zazwyczaj bliżej są drugiej wielkości. Ich oczy są wąskie, a najczęstszym kolorem są różne odcienie fioletu. Posiadają zazwyczaj srebrne włosy, rzadko czarne. Czasami posiadają szerokie nosy lub wydatne łuki brwiowe, choć są to rzadkie przypadki. Posiadają muskulaturę, aczkolwiek nie aż tak rozwiniętą, jak w przypadku mrocznych elfów. Rzecz jasna ich cechą charakterystyczną są szpiczaste uszy.
Pochodzenie
Lodowe elfy po zniszczeniu ich krainy udały się na północ, aby oddać się rozmyślaniom nad swoim losem wśród lodowych zamieci. Wielu z nich zginęło po drodze, lecz do celu dotarło ich ponad tysiąc. Zaczęli zakładać miasta na nowo i zdołali odbudować kulturę. Wydarzyła się jednak kolejna katastrofa. Doszło do konfliktu pomiędzy lodowymi elfami oraz krasnoludami. Ci drudzy zaczęli niszczyć miasta lodowych elfów, wypierając ich z ich ziem. Elfy od kilku tysięcy lat wędrują na południe. Pomimo tego, iż część walk z przeciwnikiem wygrywają i odzyskują utracone wcześniej tereny, to brakuje im zorganizowania oraz głównego przywódcy, aby móc pokonać najeźdźcę. Niektórzy zaczęli nawet docierać do Alaranii, a za kilka setek lat może się ich pojawić znacznie, znacznie więcej.
Kultura
Lodowe elfy żyją w olbrzymim ucisku. Na północy trwa powolny marsz krasnoludów, który rozpoczął się już tysiące lat temu. Na południu zaś znajdują się alarańskie państwa, dla których ostatnią rzeczą, jaką potrzebują jest napływ tysięcy przedstawicieli mało im znanej oraz obcej rasy. Sprawia to, że lodowe elfy nauczyły się polegać tylko i wyłącznie na sobie samych i działać, zamiast narzekać na swój los czy zbyt długo rozmyślać nad jedną rzeczą. Pomimo coraz większego nękania ich rasy stawiają opór z olbrzymią zawziętością. Można porównać ich do sprężyny, która im bardziej zostanie ściśnięta, z tym większą siłą się rozprostuje. I to nie tylko w sytuacji zagrożenia ich społeczeństwa. Bardzo ciężko jest złamać hart ducha w pojedynczym lodowym elfie, sprawić, aby zrezygnował. Nie jest to upartość mrocznych elfów, gdyż mieszkańcy północy są otwarci na argumenty i inne zdania. Lepiej raczej jest powiedzieć, że lodowe elfy nigdy nie porzucają nadziei.
O wiele większą wagę, niż jacykolwiek swoi pobratymcy, przykładają do zmian, pomimo swojego długiego życia. Nie wierzą, że cokolwiek może trwać wiecznie. Ma to zarówno związek z tym, że od tysięcy lat są zmuszani do zmian swoich miejsc zamieszkania, a także istoty czczonego przez nich aspektu natury. Wierzą, że śnieg i lód są najlepszym ucieleśnieniem przyrody, a już dawno zrozumieli, jak bardzo te dwie rzeczy są ulotne i nietrwałe, jak w ciągu roku obu tych rzeczy przybywa i ubywa. Nie utrwalają tradycji przez tysiące lat, tak jak inne elfy i nie widzą w tym sensu. Nie przywiązują się także do rzeczy lub osób, nie wznoszą budynków po to, aby mogły w nich mieszkać dzieci ich dzieci, nie wytwarzają narzędzi aby służyły im przez całe życie.
Lodowe elfy zazwyczaj dzielą się na grupy liczące od stu do tysiąca osób. Starają się zbierać w jak największe społeczeństwa, jednak ograniczeniem jest zawsze ilość jedzenia dostępnego na danym terenie. Grupy elfów zazwyczaj kierowane są przez radę złożoną z najstarszych i najbardziej szanowanych osób, podejmują decyzje poprzez głosowanie. Wyjątkiem jest, gdy danej grupie grozi niebezpieczeństwo. W takim wypadku wybierany jest elf, który będzie posiadał absolutną i niepodważalną władzę aż do zażegnania kryzysu. Społeczności lodowych elfów nie prowadzą ze sobą wymian i utrzymują minimalne kontakty, podróż przez lodowe pustkowia jest trudna oraz niebezpieczna nawet dla myśliwych lodowych elfów, nie mówiąc już o tragarzach. Jeśli jakieś dwie grupy znajdują się na tyle blisko, że mogą bez problemu utrzymywać kontakt, zazwyczaj łączą się w jedną, podobnie jak dowodzące nimi rady. Przecież jeżeli dwie społeczności mogłyby żyć blisko siebie, wystarczałoby jedzenia dla wszystkich, więc ograniczenie wielkości grupy znika.
Są najlepszymi architektami spośród wszystkich swoich pobratymców. I choć nie wznoszą budynków z myślą, że będą stać dłużej niż kilka dziesięcioleci, to są one bardzo trwałe i zaprojektowane w ten sposób, że zatrzymują w środku ciepło. Ich głównym budulcem jest śnieg i lód, choć zdarza się, że wysunięte na południe osady używają także materiałów dostępnych w Środkowej Alaranii. Ich osady budowane są w sposób praktyczny, pozwalający jak najlepiej się bronić. Zazwyczaj wznoszą je na planie koła, na skraju umieszczając domy tak ciasno, że tworzą swoisty rodzaj muru. Zostawiają jedynie jedną lukę. Im bliżej do centrum osady, tym domy stają się wyższe, aby ciągle utrzymywać nad przeciwnikiem przewagę wysokości, nawet podczas stopniowej utraty kolejnych domów.
Lodowe elfy posiadają własną sztukę, aczkolwiek nie tworzą jej w typowy sposób. Pragną, aby przetrwała jak najdłużej, a ich osady nierzadko są niszczone przez krasnoludów. Dlatego też nie uwalniają swoich talentów artystycznych w swoich domach, a na lodowych pustkowiach, gdzie nie stanowiłyby celu ataku kogokolwiek. Artyści lodowych elfów zazwyczaj są też bardzo wprawieni w sztuce przetrwania, choć rzadko kiedy wyruszają w drogę sami. Najczęściej proszą jakiegoś myśliwego, aby im towarzyszył. Wśród łowców taka prośba uchodzi za komplement i mało jest znanych przypadków, aby ktoś odmówił. Gdy już artysta odnajdzie odpowiednie miejsce na swoje dzieło, wycina odpowiedni blok lodu i zaczyna w nim rzeźbić. Zazwyczaj trwa to kilkanaście tygodni. Tematyka sztuki lodowych elfów zazwyczaj dotyczy piękna lodu i śniegu. Artyści starają się odwzorować piękne dzieła uwielbionej przez nich natury, a jednocześnie pokazać własny sposób patrzenia na nie. Oprócz artystycznego spełnienia, rzeźby te przynoszą lodowym elfom także praktyczne korzyści. Podróżujący po lodowych pustkowiach, natykając się na dzieła artystów, zazwyczaj mogą być pewni, że okolica jest w miarę bezpieczna. Gdyby było inaczej, nikt nie zostałby tu na tyle długo, aby dokończyć rzeźbę.
Odżywianie
Głównym składnikiem diety lodowych elfów są ryby. Umiejętność rybołówstwa udało im się rozwinąć do perfekcji, nie ma na łusce Prasmoka rasy, której udałoby się im dorównać. Szczególnie zaś opracowali techniki łowienia ryb pod lodem, coś, o czym każdy mieszkaniec Alaranii najpewniej uważa, że jest to niemożliwe. Każdy w społeczności lodowych elfów zna niemal każdy rodzaj ryb występujący na północy, potrafią je rozróżnić po smaku, a nawet zapachu. O wyglądzie nie wspominając. Czasami także żywią się mięsem innych zwierząt żyjących na północy, takich jak na przykład niedźwiedzi czy fok, choć ich mała liczba i trudność w upolowaniu sprawiają, że niewielu na nie poluje i niezbyt często.
Rozmnażanie
W czasach wojny miłość jest sprawą niepraktyczną, ale równocześnie właśnie wtedy najsilniej się objawia. Wśród lodowych elfów nie ma określonych sposobów na dobieranie partnera, choć statystyczny lodowy elf ma trzech różnych przez życie. W świecie lodowych elfów niezwykle ważne jest, aby posiadać dużą rodzinę. Aby pokonać wroga z północy potrzebni są wojownicy. Dzieci lodowych elfów rozpoczynają naukę o wiele szybciej od dzieci innych elfów, o wiele szybciej też dojrzewają. Jednakże lodowe elfy nie posiadają płodności mrocznych elfów, co sprawia, że aby wzmacniać swoją rasę, muszą pokładać w tym o wiele więcej wysiłku. Poza tym ciąża u lodowej elfki trwa dość długo, bo aż dziesięć miesięcy. Krócej niż u elfów leśnych, ale w ciąż więcej niż u ludzi.
Śmierć
Lodowe elfy nie mogą sobie pozwolić na chowanie swoich zmarłych na lądzie, zbytnio obawiają się, że krasnoludy zbezczeszczą ciała. Społeczności żyjące w okolicach morza wysyłają nieboszczyków w podróż na krze. Ich celem jest sprawić, aby nie mogący już walczyć z najeźdźcami elf nie musiał się nadal ich obawiać. Więcej problemu mają mieszkańcy osad położonych w głębi lądu. W ich przypadku podróż przez lodowe pustkowia przysparzałaby zbyt wiele trudności, zwłaszcza w przypadku bitwy z krasnoludami. Ci za pomocą odpowiedniej magii otaczają ciało zmarłego lodem, a następnie drążą przerębel, w której umieszczają ciało. Następnie czuwają, aż przerębel ponownie zamarznie, ukrywając nieboszczyka. Jednocześnie uważają, aby ów nie unosił się zbyt wysoko na powierzchni wody. Ukryte w ten sposób ciało niezwykle trudno jest odnaleźć, o ile nie zna się odpowiedniego miejsca, a te znane są każdemu w danej społeczności i przekazywane dzieciom. Lodowe elfy mają nadzieję, że kiedyś zapanuje pokój i będą mogli zapewnić swoim zmarłym godny pochówek.
Cechy rasowe
- Niewrażliwość na zimno
- Wnętrze ciała lodowych elfów zbudowane jest w sposób, który niemal uniemożliwia obniżenie temperatury ich ciała. Aby to zrobić, potrzebny jest nadzwyczaj potężny mróz, który można wywołać tylko za pomocą potężnej magii. Z drugiej strony są bardzo wrażliwe na ciepło. Niemalże się nie pocą ani nie posiadają innego sposobu obniżenia temperatury ciała.
