Kadzidło Demarigońskiego
| Kadzidło Demarigońskiego | |
|---|---|
|
|
Przedmiot przemian: popiół z czarnego dębu z żywicą Śniącego Drzewa
Opis ogólny
Pretensjonalna nazwa tego wytworu alchemicznego nawiązuje do arcylisza Demarigona z Maurii i jasno sugeruje związek kadzidła z nekromancją. Dym z kadzidła nadaje pozory życia istotom, które już wcześniej żyły, np. zwłokom czy wysuszonym roślinom. Nie można dzięki niemu “ożywić” przedmiotów nieożywionych, takich jak np. posągi. Różnica między działaniem kadzidła a zaklęciami nekromantów jest znaczna. Kadzidło nie umożliwia panowania nad ożywionym tworem nawet w najmniejszym stopniu, działa krótko i niezbyt spektakularnie, gdyż ożywieńcy poruszają się wolno, niemrawo i w niewielkim zakresie, np. są w stanie postawić tylko kilka kroków, ale nie przejdą więcej niż dziesięć staj. Przez to kadzidło demarigońskie służy jako straszak albo do celów ćwiczebnych dla osób, które mają przyzwyczaić się do obcowania z ożywieńcami. Niektórzy nekromanci wykorzystując go również jako wspomagacz swoich własnych zaklęć, gdy np. muszą ożywić większą ilość ciał bądź z innych powodów nie mają dość siły.
Właściwości
Niezapalone kadzidło ma postać kostki przypominającej sprasowany, purpurowy popiół. Lekko brudzi palce, dlatego zaleca się dotykania go w rękawiczkach - może podrażniać skórę. Zapalone wydziela bardzo ostry balsamiczny zapach. Nie wpływa w żaden sposób na istoty żywe - co najwyżej może spowodować bóle głowy u osób, które reagują w podobny sposób na normalne kadzidło. Na przedmioty, które mają zostać dzięki niemu ożywione wpływa niemal natychmiast, gdy dym go dosięgnie i rośnie z czasem, by później stracić na sile. Ożywieni przy pomocy kadzidła nie posiadają żadnej percepcji i pozostają całkowicie bezwolni i równocześnie bezbronni. Po upływie działania kadzidła po prostu znowu przestają się ruszać, choć w międzyczasie nekromanta może przejąć nad nimi kontrolę i nimi kierować, nie poświęcając wcześniej energii na pracochłonny proces ożywiania.
Otrzymywanie
Podstawą do stworzenia demarigońskiego kadzidła jest mieszanina popiołu zwykłego czarnego dębu i żywicy Śniącego Drzewa w proporcjach 1:1. Tak przygotowaną pastę doprawia się krwią utoczoną nieboszczykowi w ilości jednego łutu na funt pasty (krew może pochodzić od zwierzęcia, ale wtedy należy podwoić jej ilość) i poddaje pierwszej przemianie w dziewięciopoziomowym kręgu ognia i ziemi z dwoma kręgami metalu w środku. Układ kręgów ma na celu wyjałowienie ciepłych humorów i wysuszenie pasty do postaci miałkiego pyłu. Osobno przygotowuje się zioła: w równych proporcjach są to liście Śniącego Drzewa, pieprz machiński, liście eukaliptusa oraz kora drzewa camifrora myrrha. Zioła suszy się i razem razem tłucze w moździerzu na proszek, który wykorzystywany jest do kolejnej przemiany w ilości połowy wagi jałowego pyłu, który uzyskano wcześniej. Mieszaninę należy umieścić w ołowianej miseczce i nakryć korą z rosnącego na cmentarzu dębu. Krąg, w którym przebiegać będzie zaklinanie, zdominowany jest przez powietrze i ogień - stanowią one szesnaście z dziewiętnastu symboli, a trzy pozostałe symbole to znaki ziemi, umieszczone w pierwszej połowie kręgu, których głównym celem jest nadanie konsystencji ostatecznemu produktowi. Przemiana przebiega samorzutnie, trwa jednak pełne trzy dni, podczas których nie wolno dotykać naczynia ani ingerować w nią w żaden inny sposób - wskazane jest wręcz, aby wszystko zamknąć szklaną kopułą, bądź też wykonywać przemianę w zamkniętym pomieszczenie, gdzie nikt nie będzie wchodził. Po upływie trzech dni kadzidło wystarczy umieścić w kadzielnicy i zapalić. Jego działanie jest natychmiastowe.
