Driady
| Driady | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Naturianie |
| Rasa | Driady |
| Przeciętna długość życia | 500 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15 - 300 lat |
| Cechy rasowe | Kształtowanie drzew
Mowa roślin i zwierząt Bezszelestne poruszanie się |
| Przeciętne atrybuty | Wyostrzony wszystkie zmysły
Zręczne Bardzo szybkie Silna wola |
| Występowanie | |
Wygląd
Driady to zawsze kobiety, szczupłe, o pięknych kobiecych kształtach. Mają długie włosy, najczęściej w kolorach czerwieni lub miedzi, często kręcone lub faliste. Ich skóra jest lekko zielonkawa, choć u niektórych przedstawicielek zieleń jest ledwo zauważalna. Duża część driad posiada jasny odcień skóry, na których wyraźnie widać zielonkawą poświatę, jednak rodzą się także przedstawicielki tej rasy o skórze bardziej oliwkowej. Driady zawsze mają zielone oczy, choć ich tęczówki przybierają różne odcienie tego koloru. Są niezbyt wysokie, osiągają maksymalnie 170 cm wzrostu. Posiadają dwie formy - formę humanoidalną i formę drzewa. Potrafią przemienić się i stopić z pniem drzewa, którym się opiekują, lub z takim, które nie jest zamieszkane przez inną driadę. Ich ubrania mają zazwyczaj pochodzenie naturalne, nie są bogato zdobione, za to bardzo wygodne.
Pochodzenie
Driady są najprawdopodobniej pierwszymi naturianami typowo lądowymi, które pojawiły się w Alaranii. Matka Natura stworzyła je jako strażniczki lasu, który był najważniejszym elementem dzieła, które stworzyła dla śmiertelnych istot. Według wierzeń driad, Matka tchnęła życie w największy dąb, znajdujący się w centrum Lasu Driad, co zapoczątkowało nowe życie. Jednak od zrodzenia pierwszej, najstarszej driady, życie każdej kolejnej było nierozłącznie związane z którymś z drzew.
Kultura
Driady to opiekunki drzew, kiedyś głównie dębów, ale odkąd ich populacja zaczęła się zwiększa, rozszerzyły swoją opiekę również na inne gatunki drzew. Obecnie dębami opiekują się już tylko najstarsze i najbardziej szanowane przedstawicielki tej rasy. Stronią od innych ras, bronią swojego drzewa jak i lasu za wszelką cenę. Tworzą ścisłą więź ze swoim drzewem, przez co w przypadku śmierci drzewa także i driada traci życie. Część driad decyduje się na życie poza lasem, jednak ich drzewo zostaje wtedy bez opieki i nie mają wpływu na jego los. Gardzą przemocą, choć część przedstawicielek uczy się strzelania z łuku, a także walki w ręcz, by w razie potrzeby móc się obroni.
Mają duże predyspozycje do posługiwania się magią żywiołów, zwłaszcza do magii ziemi. Ich kultura jest ściśle związana z wiarą w Matkę Naturę. Jest ona dla nich uosobieniem doskonałości. Z wyznawaniem wiary wiążą się także rytuały, których historia sięga czasów pierwszych naturian. Nierzadko znaczą tereny, które zamieszkują symbolem czterech dębowych liści, tworzących koronę drzewa, które tak jak Matka jest dla nich ideałem. Rzadkim, lecz bardzo istotnym zwyczajem jest medytacja pod Pierwszym Dębem, który zgodnie z ich zwierzeniami zapoczątkował ich istnienie.
Jak w każdym innym społeczeństwie, również w plemionach driad podział na odpowiednie funkcje, które pełni poszczególna driada. Część z nich specjalizuje się w natureiźmie (religii związanej z Matką Naturą), inne strzegą ich terytorium, jeszcze inne nauczają i wychowują dzieci.
Odżywianie
Kiedy driada znajduje się w symbiozie ze swoim drzewem, czepie siły i pobiera energię z ziemi, poprzez jego korzenie. Gdy zaś przybiera humanoidalne kształty żywi się głównie korzeniami, ziołami i owocami. Piją tylko krystalicznie czystą wodę. Nie przetwarzają jedzenia w żaden sposób. Wszelkiego rodzaju mieszanki ziół i owoców, a nawet bardziej złożone potrawy są przez nie spożywane bezpośrednio po przygotowaniu. Alkohol pod każdą postacią jest dla nich trujący. Wypity w małej ilości powoduje zawroty głowy i omdlenia, w większej zaś powoduje śmiertelne w skutkach zatrucie całego organizmu. Jedzą owoce razem z pestkami. Nie jedzą jajek i mięsa, uważają to za barbarzyństwo. Niektóre z młodszych driad nie podzielają tych poglądów, przez to są często izolowane, a nawet wyrzucane z lasu. Będąc w mieście często jadają ser i pić mleko, żywią się także chlebem i masłem, choć nie jest to dla nich najlepszy pokarm.
Rozmnażanie
Driady mogą rozmnażać się tylko z elfami lub ludźmi. Niezależnie od tego czy będzie to człowiek, czy elf, z takiego związku urodzi się dziewczynka, która będzie driadą. Dlatego też rasa driad składa się wyłącznie z kobiet. Driady mogą uprawiać seks dla przyjemności z innymi rasami, jednak nie przyniesie to im potomstwa. Mało która driada decyduje się jednak na fizyczny związek z kimś innym niż człowiek czy elf. Ciąża u driad trwa okrągły rok. Matka najczęściej nie podejmuje się samodzielnego wychowania swojego dziecka. Pobiera ono nauki od wszystkich starszych i doświadczonych przedstawicielek tej rasy. Samodzielne staje się bardzo wcześnie, uczą się już od pierwszych miesięcy życia. Zdobywanie wiedzy staje się najbardziej intensywne, gdy zaczynają chodzi. Wtedy też najczęściej wybierają drogę, którą będą zmierzały do końca swojego życia. Najczęściej zdobywają wiedzę z każdej z dziedzin charakterystycznych dla driad, specjalizują się jednak jedynie w jednej bądź dwóch.
Śmierć
Driady umierają ze starości, zwykle dożywają około 600 lat. Śmierć każdej z nich wiąże się ze specjalnymi obrzędami całego jej plemienia, a także samego lasu. Drzewo, z którym była związana driada traci liście na okrągły rok, najczęściej przez setki lat nie wiąże się już z inną driadą. Jeśli to możliwe, zmarła driada zostaje pochowana pod swym drzewem, z czym wiążą się długie i bardzo uroczyste ceremonie pogrzebowe. Składają się na nie najczęściej długie pobyty całego plemienia w pobliżu drzewa zmarłej, czasem nawet trwające cały dzień i całą noc.
Cechy rasowe
- Kształtowanie drzew
- Zdolność ta umożliwia driadom zmianę kształtu korzeni, pni i gałęzi drzewa. U niektórych cecha ta jest szczególnie rozwinięta i pozwala na dokonanie dość szybkiej zmiany, u innych zaś jest to proces bardzo powolny i wymagający dużego nakładu energii.
- Mowa zwierząt i roślin
- Bez wysiłku potrafią porozumieć się z każdym zwierzęciem i rośliną, które znajduje się w ich otoczeniu. Problem mają naturalnie z organizmami, które są nietypowe dla ich środowiska.
- Bezszelestne poruszanie się
- Potrafią poruszać się bezdźwięcznie po każdej powierzchni, z którą zdołały się zaznajomi. Zdolność ta nie zawsze działa więc w wioskach i większych miastach, gdzie większość powierzchni jest im zupełnie nieznana.
