Arnikosta: Różnice pomiędzy wersjami
| (Nie pokazano 1 pośredniej wersji utworzonej przez tego samego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| − | {{Specyfikacja | + | {{Specyfikacja vademecum| Arnikosta|Maść| |
| − | [[File: | + | [[File: Lek_arnikosta.jpg]] |
| | | | ||
}} | }} | ||
Aktualna wersja na dzień 22:04, 1 sty 2021
| Arnikosta | |
|---|---|
| Postać | Maść |
| Skład |
|
Spis treści
Sposób podania
Aplikować na oczyszczoną skórę wokół rany wedle potrzeby. Unikać kontaktu z błonami śluzowymi - maść może je podrażnić i prowadzić do powstania rumienia.
Sposób przygotowania
Głównym składnikiem maści są tłuszcze, które należy zmieszać w proporcji 5:5:1, gdzie jedną część stanowi olej lniany, a resztę maceraty. Aby ułatwić mieszanie składników, wszystko powinno być podgrzane, ale nie gorące - minimalnie cieplejsze niż temperatura ciała. Tłuszcze należy nieustannie mieszać i partiami dodawać najpierw ekstrakt z liści wawrzynu zmieszany w równych proporcjach z klarówką (proporcje tłuszczy i wlewanych dodatków 20:1). To spowoduje zgęstnienie mieszaniny, a nalewka dodatkowo zakonserwuje maść. Proszek z liści należy wmieszać na sam koniec, gdy ma się już gęstą mieszaninę o jednolitym kolorze. Ilość proszku określa się jako “ile przyjmie”, gdyż nadmiar będzie wytrącał się na powierzchni maści w formie pomarańczowego pudru - z reguły na słoik kremu potrzebna jest zaledwie szczypta. Maść jest gotowa do użycia dobę po zmieszaniu składników. Z czasem ciemnieje i nabiera lepszych właściwości regenerujących.
Wygląd
Gęsta maść, pod wpływem ciepła ciała zamieniająca się w olejek. Kolor od kremowego do żółtego, w zależności od etapu dojrzewania. Bez zapachu, o lekko słodkim smaku, z gorzkim finiszem.
Właściwości i zastosowanie
To jedna z najpopularniejszych używanych przez podróżników maści na rany. Stosuje się ją zarówno w przypadku ran otwartych, jak i siniaków – przyspiesza regenerację, działa odkażająco i jednocześnie lekko przeciwbólowo.
Informacje dodatkowe
Maść nie sprawdza się w ciepłym klimacie – jeszcze w słoiku przechodzi ze stanu stałego w ciekły i przez to z czasem traci swoje właściwości lecznicze. Jej trwałość w przypadku prawidłowego przechowywania określana jest na 3-5 lat.
