Fellarianie: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 20: | Linia 20: | ||
| Kultura = | | Kultura = | ||
| − | Zamieszkują niemal wyłącznie Góry Fellarionu, a ci nieliczni z nich, którzy postanowili osiedlić się gdzieś indziej, traktowani są najczęściej jako wyrzutki społeczeństwa. Żyją w systemie kastowym, w izolacji, kontakty z innymi rasami ograniczając do minimum – zwykle dotyczą one handlu na zasadzie barterowej, gdyż nie uznają oni wartości monet ani metali szlachetnych. | + | Zamieszkują niemal wyłącznie [[Góry Fellarionu]], a ci nieliczni z nich, którzy postanowili osiedlić się gdzieś indziej, traktowani są najczęściej jako wyrzutki społeczeństwa. Żyją w systemie kastowym, w izolacji, kontakty z innymi rasami ograniczając do minimum – zwykle dotyczą one handlu na zasadzie barterowej, gdyż nie uznają oni wartości monet ani metali szlachetnych. |
Przeciętny Fellarianin przebywający poza swoim domem jest zamknięty w sobie i zagubiony, gdyż ciężko odnaleźć mu się w świecie tak różnym od jego. | Przeciętny Fellarianin przebywający poza swoim domem jest zamknięty w sobie i zagubiony, gdyż ciężko odnaleźć mu się w świecie tak różnym od jego. | ||
| Linia 46: | Linia 46: | ||
Fellarianie umierają ze starości, z powodu choroby lub odniesionych ran. Po śmierci ich ciała nie gniją, zamiast tego powoli tracą na materialności, z czasem rozpływając się na wietrze, stając się w końcu jednością z nim. Ich duch po śmierci dołącza do wiatrów szalejących po całym świecie, podróżując po nim. Czasami w wyjątkowo wietrznych miejscach można usłyszeć echa ich głosów. Najgorszą rzeczą, jaką można uczynić umierającemu fellarianowi, jest pogrzebanie jego ciało pod ziemią. Tak uwięziony duch cierpi straszliwe męki, po jakimś czasie zmieniając się w pragnącą zemsty zjawę, nienawidzącą wszystkiego, co żyje, która nie spocznie dopóty, dopóki nie zabije osób odpowiedzialnych za jej pogrzebanie. | Fellarianie umierają ze starości, z powodu choroby lub odniesionych ran. Po śmierci ich ciała nie gniją, zamiast tego powoli tracą na materialności, z czasem rozpływając się na wietrze, stając się w końcu jednością z nim. Ich duch po śmierci dołącza do wiatrów szalejących po całym świecie, podróżując po nim. Czasami w wyjątkowo wietrznych miejscach można usłyszeć echa ich głosów. Najgorszą rzeczą, jaką można uczynić umierającemu fellarianowi, jest pogrzebanie jego ciało pod ziemią. Tak uwięziony duch cierpi straszliwe męki, po jakimś czasie zmieniając się w pragnącą zemsty zjawę, nienawidzącą wszystkiego, co żyje, która nie spocznie dopóty, dopóki nie zabije osób odpowiedzialnych za jej pogrzebanie. | ||
| − | Rytuał pogrzebowy wymaga wniesienia ciała zmarłego fellarianina na najbliższy szczyt. Takich szczytów w Górach Fellarionu są trzy: Miria, Neri i Trongar. Mieszkańcy wioski Altaria wnoszą swoich zmarłych na Mirię, Serenii na szczyt Neri, a Vernis na Trongar. Na każdym z nich zbudowany jest ołtarz. Cztery kamienne kolumny zwieńczone wyrzeźbionymi w kamieniu orłami, z rozpostartymi skrzydłami. Na samym środku znajduje się kamienna płyta, na której kładzie się zmarłego. Tradycyjnie wokół niej układa się gałązki drzew iglastych. Zazwyczaj na taki pogrzeb udaje się cała wioska. Mentorzy wraz z zebranymi odśpiewują rytualny psalm do wiatru, który ma pożegnać zmarłego. Pogrzeb kończy się w momencie, gdy w dłonie zmarłego najwyższy mentor wkłada bukiet z piór (są to pióra różnych ptaków, zbierane przez cały rok). Pióra mają pomóc zmarłemu połączyć się z wiatrem. | + | Rytuał pogrzebowy wymaga wniesienia ciała zmarłego fellarianina na najbliższy szczyt. Takich szczytów w [[Góry Fellarionu|Górach Fellarionu]] są trzy: Miria, Neri i Trongar. Mieszkańcy wioski Altaria wnoszą swoich zmarłych na Mirię, Serenii na szczyt Neri, a Vernis na Trongar. Na każdym z nich zbudowany jest ołtarz. Cztery kamienne kolumny zwieńczone wyrzeźbionymi w kamieniu orłami, z rozpostartymi skrzydłami. Na samym środku znajduje się kamienna płyta, na której kładzie się zmarłego. Tradycyjnie wokół niej układa się gałązki drzew iglastych. Zazwyczaj na taki pogrzeb udaje się cała wioska. Mentorzy wraz z zebranymi odśpiewują rytualny psalm do wiatru, który ma pożegnać zmarłego. Pogrzeb kończy się w momencie, gdy w dłonie zmarłego najwyższy mentor wkłada bukiet z piór (są to pióra różnych ptaków, zbierane przez cały rok). Pióra mają pomóc zmarłemu połączyć się z wiatrem. |
| Cechy = | | Cechy = | ||
Aktualna wersja na dzień 15:32, 19 lip 2019
| Fellarianie | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Naturianie |
| Rasa | Fellarianie |
| Przeciętna długość życia | 300 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15-200 lat |
| Cechy rasowe | Latanie
Odporność na zimno |
| Przeciętne atrybuty | Wyostrzony zmysł magiczny |
| Występowanie | |
Wygląd
Fellarianie często błędnie nazywani są skrzydlatymi ludźmi – aczkolwiek zewnętrznie bardzo ich przypominają (zwłaszcza gdy schowają skrzydła). Niemal wszyscy fellarianie są szczupli lub wręcz kościści. Wzrostem nieco przewyższają ludzi, choć zdarzają się również i niskie osobniki. Mają duże i pierzaste skrzydła o różnych kształtach i kolorach: szarym, grafitowym, srebrnym, brązowym, czarnym, lekko turkusowym, niebieskawym, ciemnozielonym. Mają podłużne twarze, choć ich rysy są delikatne. Mężczyźni najczęściej nie posiadają zarostu. Jeśli chodzi o kolor ich oczu, to najczęściej są one zielone, w różnych odcieniach. U fellarian bardzo często rodzą się osobniki o dwóch różnych kolorach tęczówek. Noszą najczęściej długie włosy, większość przedstawicieli tej rasy ma naturalne, lekko poskręcane loki. Jeśli chodzi o ich kolor, przybierają barwy czerni, brązu, blondu, a także miedzi, jak u ludzi.
Pochodzenie
Podczas wydarzenia zwanego Rozerwaniem Struktury Czasu (więcej w historii świata) jeden z odprysków magii uderzył w zbocza Gór Fellarionu, mieszając się z wiejącymi tam wiatrami, wskutek czego te zyskały świadomość. Przybrały one formę mieszkających u podnóży gór przodków. Choć z wyglądu byli ludźmi, fellarianie początkowo bardzo okazali się prymitywnym ludem o umysłach porównywalnych z okolicznym ptactwem, z czasem ich mózgi rozwinęły się i dorównały ludzkim.
Kultura
Zamieszkują niemal wyłącznie Góry Fellarionu, a ci nieliczni z nich, którzy postanowili osiedlić się gdzieś indziej, traktowani są najczęściej jako wyrzutki społeczeństwa. Żyją w systemie kastowym, w izolacji, kontakty z innymi rasami ograniczając do minimum – zwykle dotyczą one handlu na zasadzie barterowej, gdyż nie uznają oni wartości monet ani metali szlachetnych.
Przeciętny Fellarianin przebywający poza swoim domem jest zamknięty w sobie i zagubiony, gdyż ciężko odnaleźć mu się w świecie tak różnym od jego.
Fellarianie przebywający całe dnie pod ziemią lub w zamkniętych, słabo wentylowanych pomieszczeniach (np. w wypadku uwięzienia) zaczynają blednąć i słabnąć, a w skrajnych przypadkach mogą nawet umrzeć. Dostęp do otwartych przestrzeni jest dla nich wręcz konieczny do życia.
Fellarianie osiedlili się w trzech górskich wioskach. Są nimi Altaria, Vernis i Serenia:
Altaria (dawna nazwa Nattenheim) - wioska położona na najwyższym ze szczytów Gór Fellarionu. Szkoli się tam najsilniejszych wojowników i wojowniczki. Mieszkańcy tej wioski doskonale władają mieczami, sztyletami i kosami. Istnieje również sekcja szkoląca doskonałych łuczników. Są niezwykle odporni na wszelki ból fizyczny i psychiczny. Wojownicy z Altarii po ukończeniu szkolenia mają za zadanie chronić swoją wioskę przed przybyszami z zewnątrz, wysyłani są oni również do pozostałych dwóch osiedli, zamieszkanych przez fellarian. Szkolenie wojskowe fellarianie zaczynają w wieku 15 lat, w zależności od predyspozycji, nauka trwa od 10 do 20 lat. Dopiero świetnie wyszkoleni wojownicy są wysyłani do pozostałych wiosek. Służba wojskowa dobiega końca w momencie, gdy fellarianin osiągnie 190 lat.
Vernis (dawna nazwa Keongju) - wioska dla utalentowanych. Mieszkańcy Vernis zazwyczaj mają największe predyspozycje do magii powietrza. Ich wioska ukryta jest w wielkim kanionie. Są bardzo delikatni i niezbyt silni psychicznie. Są pokojowo nastawieni, mają dusze artystów. Poza swoimi mocami nie umieją się bronić w żaden inny sposób, dlatego ich wioskę chronią oddziały przysyłane z Altarii. Z dwóch stron wioskę chroni gruba palisada, którą zawsze patrolują łucznicy, pozostałe dwie strony to naturalne skaliste zbocza gór. Mieszkańcy Vernis to zazwyczaj utalentowani magowie powietrza, malarze, skrybowie, a także kapłani posługujący się runami, pisarze i kronikarze. Zajmują się również zielarstwem, produkowane przez nich mikstury lecznicze z Vernis są wysyłane do Altarii i Serenii. Produkują również olejki i perfumy z górskich kwiatów, które później są wymieniane z handlarzami za inne towary.
Serenia (dawna nazwa Shaoshan) - wioska rzemieślników, hodowców i rolników. To właśnie tutaj uprawia się czerwone dynie lubiane przez fellarian. Wioska ta znajduje się w górskiej dolinie o znacznie łagodniejszym klimacie niż w Altarii czy Vernis. Tutaj klimat jest dużo cieplejszy, dlatego na żyznych glebach górskich zboczy można uprawiać rośliny. W tej wiosce mieszają również fellarianie, którzy zajmują się hodowlą owiec i kóz. Serenia jest główną siedzibą zaopatrzenia dla pozostałych wiosek. Oprócz tego znajdują się tu zakłady garbarskie i płatnerskie, rzemieślnicy wyrabiają w Serenii również przedmioty codziennego użytku, takie jak garnki czy drewniane sztućce. Znani są także ze swoich piekarzy i cukierników. Wioska nie jest ogrodzona, dlatego stacjonują tu aż trzy oddziały z Altarii o różnych umiejętnościach wojennych: łucznicy, wojownicy, kosynierzy.
Odżywianie
Jedzą podobnie jak ludzie, jednak mają spore trudności z trawieniem pieczonego mięsa, zwłaszcza dziczyzny. Preferują lekkie potrawy. Lubią jeść owoce takie jak jabłka, maliny, truskawki, jagody, jeżyny, brzoskwinie, gruszki, wiśnie, czereśnie i tym podobne. W ich diecie przeważają zupy i gotowane w nich mięso. Piją dużo ziół. Lubują się w jedzeniu serów, jajek i piciu mleka, te produkty uważają za wyjątkowo smaczne. Słyną z uprawy czerwonych dyń i produkcji przetworów. Gotują zupy zarówno z owocu dyni, jak ich kwiatu. Produkują z nich dżemy, musy i kompoty. Pieką ciasta z dynią, a nawet chleb. Używają też oleju z pestek dyni, jedzą również same pestki.
Rozmnażanie
Ze względu na swoją magiczną naturę fellarianie mogą rozmnażać się wyłącznie na terenach Gór Fellarionu. Do zapłodnienia dochodzi tylko wtedy, gdy para przebywa w górach - ze względu na magiczny wiatr, który otacza cały Fellarion. Ciekawostką jest, że fellarianie lubią kochać się w powietrzu, podczas lotu. Robią to, unosząc się na swych skrzydłach, a ich gody przypominają powietrzny taniec. Ciąża u fellarianki trwa od 6 do 7 miesięcy. Dzieci urodzone ze związków fellarian posiadają czystą krew. Odczuwają oni przyjemność z seksu i mogą uprawiać go z innymi rasami, jednak jedynie z człowiekiem przyniesie to potomstwo. Ze związku fellarianina z człowiekiem zawsze urodzi się półfellarianin. Taki osobnik nie będzie miał skrzydeł, po fellarianach odziedziczy jednak miłość do natury, predyspozycję do magii powietrza oraz mowę zwierząt. Półfellarianie żyją też znacznie dłużej niż ludzie. Dożywają około 150 lat.
Śmierć
Fellarianie umierają ze starości, z powodu choroby lub odniesionych ran. Po śmierci ich ciała nie gniją, zamiast tego powoli tracą na materialności, z czasem rozpływając się na wietrze, stając się w końcu jednością z nim. Ich duch po śmierci dołącza do wiatrów szalejących po całym świecie, podróżując po nim. Czasami w wyjątkowo wietrznych miejscach można usłyszeć echa ich głosów. Najgorszą rzeczą, jaką można uczynić umierającemu fellarianowi, jest pogrzebanie jego ciało pod ziemią. Tak uwięziony duch cierpi straszliwe męki, po jakimś czasie zmieniając się w pragnącą zemsty zjawę, nienawidzącą wszystkiego, co żyje, która nie spocznie dopóty, dopóki nie zabije osób odpowiedzialnych za jej pogrzebanie.
Rytuał pogrzebowy wymaga wniesienia ciała zmarłego fellarianina na najbliższy szczyt. Takich szczytów w Górach Fellarionu są trzy: Miria, Neri i Trongar. Mieszkańcy wioski Altaria wnoszą swoich zmarłych na Mirię, Serenii na szczyt Neri, a Vernis na Trongar. Na każdym z nich zbudowany jest ołtarz. Cztery kamienne kolumny zwieńczone wyrzeźbionymi w kamieniu orłami, z rozpostartymi skrzydłami. Na samym środku znajduje się kamienna płyta, na której kładzie się zmarłego. Tradycyjnie wokół niej układa się gałązki drzew iglastych. Zazwyczaj na taki pogrzeb udaje się cała wioska. Mentorzy wraz z zebranymi odśpiewują rytualny psalm do wiatru, który ma pożegnać zmarłego. Pogrzeb kończy się w momencie, gdy w dłonie zmarłego najwyższy mentor wkłada bukiet z piór (są to pióra różnych ptaków, zbierane przez cały rok). Pióra mają pomóc zmarłemu połączyć się z wiatrem.
Cechy rasowe
- Latanie
- Postać potrafi latać dzięki skrzydłom które posiada.
- Odporność na zimno
- Postać jest odporna na niskie temperatury, jest w stanie wytrzymać na mrozie do -10 stopni bez ubrania przez 4 godziny. W ubiorze (ubranie podstawowe plus wierzchnie) jest w stanie przebywać na mrozie właściwie cały czas. Ciało takiej postaci poddaje się hipotermii dopiero w przypadku dłuższego przebywania w temperaturze -20 stopni.
