Emisariusze: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 25: | Linia 25: | ||
| Pochodzenie = | | Pochodzenie = | ||
| − | Pierwsi emisariusze byli potomkami akolitów i eskulapów. Mieszanką tych dwóch ras. Obecnie eskulapi i akolici nie łączą się już w pary i nie posiadają ze sobą potomstwa, a emisariusze pochodzą ze związków, które tworzą między sobą (emisariusz+emisariuszka). | + | Pierwsi emisariusze byli potomkami akolitów i eskulapów. Mieszanką tych dwóch ras. Obecnie eskulapi i akolici nie łączą się już w pary i nie posiadają ze sobą potomstwa, a emisariusze pochodzą ze związków, które tworzą między sobą (emisariusz+emisariuszka). Emisariusze mogą posiadać dzieci z innymi rasami, tylko jeśli mają wrodzoną magie życia. Są płodni, kiedy zechcą, więc mogą posiadać potomstwo, lub nie. |
| Kultura = | | Kultura = | ||
Aktualna wersja na dzień 18:44, 4 wrz 2022
| Emisariusze | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Niebianie |
| Rasa | Emisariusze |
| Przeciętna długość życia | 150 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15 - 150 lat |
| Cechy rasowe | brak |
| Przeciętne atrybuty | Słaby
Wrażliwy Bystry Błyskotliwy Silna Wola Ładny Godny Charyzmatyczny |
| Występowanie | |
Wygląd
Emisariusze to istoty bardzo spokojne, a ich aparycja jest tego odzwierciedleniem. Są szczupli, czasem wręcz chudzi. Ich kolor włosów może być różny, jednakże najrzadziej spotykanym jest rudy. Oczy natomiast mają duże, a otaczają je gęste, zazwyczaj czarne rzęsy, zarówno u mężczyzn jak i kobiet. Barwa ich tęczówek jest zmienna, w zależności od rodzaju i natężenia światła. Przy ognisku wydają się złote, lub bursztynowe, w blasku księżyca bardzo jasne, szaroniebieskie lub srebrne. W słońcu są zielonkawe, lub żółte jak u kota. Poza tym zmieniają też swoją barwę w zależności od uczuć. W złości stają się czerwone lub rubinowe, wiśniowe, nieco ciemniejsze. Choć emisariusze mają wielką cierpliwość i rzadko można dojrzeć w ich oczach tą barwę. Kiedy są szczęśliwi ich tęczówki przybierają kolor purpurowy, lekko różowy jak naturalnie różowe turmaliny, lub też lawendowy, wpadający czasem w ciemniejszy fiolet. Kiedy są smutni oczy ich stają się ciemnoniebieskie, kobaltowe. Radośni – pomarańczowe. Przestraszeni – tęczówka przybiera rożne barwy zieleni. Im ciemniejsza tym większy strach odczuwa emisariusz. Najczęściej w tęczówkach emisariuszy widzimy więcej niż jedną barwę. Uczucia mieszają się ze sobą i z odbijającym się w nich światłem. Tylko znawcy i uczeni są w stanie dokładnie odgadnąć jakie dokładnie emocje targają w danej chwili tą istotą. Najczęściej określa się kolor oczu emisariuszy jako tęczowy. Poza tym emisariusze prawie zawsze noszą rozpuszczone włosy i w przeciwieństwie do innych niebian mężczyźni posiadają zarost. Noszą długie białe, lub niebieskie szaty z kapturami, przepasane najczęściej zwykłym lnianym, grubym sznurem. Oczywiście jeżeli emisariusz jest postawiony wyżej w hierarchii społecznej ubiera się nieco inaczej. Barwa szaty jest wtedy zawsze jasnoniebieska, a sznur ustępuje miejsca granatowego, lub srebrnego pasa z wyhaftowanym symbolem Najwyższego.
Pochodzenie
Pierwsi emisariusze byli potomkami akolitów i eskulapów. Mieszanką tych dwóch ras. Obecnie eskulapi i akolici nie łączą się już w pary i nie posiadają ze sobą potomstwa, a emisariusze pochodzą ze związków, które tworzą między sobą (emisariusz+emisariuszka). Emisariusze mogą posiadać dzieci z innymi rasami, tylko jeśli mają wrodzoną magie życia. Są płodni, kiedy zechcą, więc mogą posiadać potomstwo, lub nie.
Kultura
Emisariusze to innymi słowy kapłani. Część z nic zamieszkuje plany niebiańskie, gdzie służą w świątyniach, modlą się i służą dobrym słowem. Są oczywiście wykształceni, znają obrzędy, pieśni, zajmują się pogrzebami i uświęceniami związków małżeńskich. Podobną posługę czynią na ziemi. Zamieszkują świątynie pana, w dużych świątyniach zazwyczaj jest jeden Emisariusz Wyższy i kilkoro o niższym stopniu. Emisariuszami są zarówno kobiety jak i mężczyźni. Kobiety również maja prawo uświęcać związki małżeńskie, czy uczestniczyć i prowadzić inne obrzędy. Ich nazwa (emisariusze) jest związana z tym, że niosą oni prawdę, naukę i wiarę o Najwyższym z Niebios na ziemię, czyli Alaranię. Są swego rodzaju posłańcami Pana.
Część z nich prowadzi życie wędrowne i głosi słowa Najwyższego wszędzie tam, gdzie chcą go słuchać. Emisariusze nie zmuszają nikogo do wiary, nie palą na stosach, nie szukają wiedźm, czy czarodziejów. To istoty spokojne i pokojowo nastawione do wszystkich istot żyjących. W wierze i nauce o Najwyższym nie ma czegoś takiego jak inkwizycja. Ludzie i inne rasy mają wolną wolę i wierzą w to co chcą wierzyć. Choć religią dominująca wśród ludzi jest wiara w Najwyższego, a emisariusze opowiadają o Panu na wsiach i w miasteczkach, nikt nie jest zmuszany do wiary w Pana. Wracając jednak do samych emisariuszy. Nie tworzą oni większych społeczności, jedyne wspólnoty w jakich żyją to wspólnoty w dużych świątyniach, o czym była już mowa powyżej. W niebiosach czasem mają swoje domy, ponieważ świątynie nie zawsze są w stanie pomieścić więcej emisariuszy.
Odżywianie
Odżywiają się głównie produktami mlecznymi, warzywami i pieczywem. Większość z nich nie przepada za mięsem, choć mogą jeść je bez problemu, to jednak nie zasmakowali w pieczystym. Lepiej przyswajają mięso gotowane, na przykład kawałki w zupach. Bardzo dobrze działają na nich wszelkiego rodzaju zioła. Większość z emisariuszy nie pije alkoholu, ponieważ wpływa na nich już nawet mała dawka trunku. Więcej niż jeden kielich wina sprawia, że emisariusze cierpią na bóle głowy, mają nudności, wymiotują, a nawet dostają gorączki, dlatego unikają alkoholu. Piją głównie wodę, mleko i zaparzone zioła.
Rozmnażanie
Emisariusze rozmnażają się tylko i wyłącznie między sobą, mogą tworzyć związki z innymi rasami, jednak potomstwo mogą posiadać jedynie wiążąc się z innym emiasriuszem. Ciąża u emisariuszki trwa dziewięć miesięcy i niestety jest okupiona tymi samymi dolegliwościami co u ludzi.
Śmierć
Emisariusze umierają ze starości, żyją dłużej niż ludzie, ale znacznie krócej niż inni przedstawiciele niebian. Długość ich życia zazwyczaj nie przekracza 150 lat. Po śmierci ich dusze trafiają bezpośrednio do Arkadii, chyba, że wcześniej sprzeciwili się panu, wtedy dusza emisariusza trafia do Aydaharu, a tam podejmowana jest decyzja co dalej się z nią stanie. Po śmierci emisariuszy chowa się w ziemi. Na grobie jeśli emisariusz umarł np. w jakiejś wspólnocie, stawia się duży kamień z wyrytym na nim znakiem Najwyższego. Pochówek obejmuje modlitwy i śpiewy na cześć tego, który umarł.
Cechy rasowe
Brak.
