Lisołaki: Różnice pomiędzy wersjami
| Linia 62: | Linia 62: | ||
| Rozmnażanie = | | Rozmnażanie = | ||
| − | Jest to rasa bezpłodna, chociaż w ostatnim czasie zanotowano | + | Jest to rasa bezpłodna, chociaż w ostatnim czasie zanotowano kilka urodzeń. Są to jednak wyjątki, na które nie ma dowodu. Ta rasa powstaje głównie z eksperymentów czarodziei. . |
Wersja z 17:44, 20 kwi 2018
| Lisołaki | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Zmiennokształtni |
| Rasa | Lisołaki |
| Przeciętna długość życia | 90 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15 - 90 lat |
| Cechy rasowe |
Przemiana: zwierzę, człowiek, hybryda Mowa zwierząt Szybkie uczenie |
| Przeciętne atrybuty |
Niezwykle wyczulony słuch Niezwykle wyczulony węch Szybkie Zręczne Precyzyjne Charyzmatyczne Piękne |
| Występowanie | |
Wygląd
Każdy przeco zna tę rudą kitę, stąd też nietrudno się domyślić, że większość przedstawicieli wyznaczonej rasy wygląd oparty ma na stereotypowym umaszczeniu. W ludzkiej formie włosy przybierają barwę wszelkiej rudości, głównie bazując na kolorze miedzi czy też płonącej pomarańczy, aczkolwiek znajdą się także osobniki z bardziej czerwonymi odcieniami. Ta paleta idealnie kontrastuje z niezwykle bladą, niczym śnieg, cerą. Rzadziej zdarza się cieplejszy ton karnacji. Jest to najbardziej powszechny i znany wygląd, chociaż należy mieć na uwadze, że zależny jest on od samego gatunku lisa jaki został wykorzystany do stworzenia tego likantropa. Tęczówki u tych przedstawicieli są bardzo różne i w zależności od genetycznego układu zmieniają się bądź też pozostają takie same bez względu na formę w jakiej znajduje się zmiennokształtny, czy to w humanoidalnej czy zwierzęcej.
Lisołaki rozpoznawalne są także ze względu na swoją sylwetkę. Są smukli i szczupli, a mięśnie w minimalny sposób odznaczają się na ich ciele. Nawet lata treningu nie uczynią nikogo z ich gatunku wielkim oprychem, aczkolwiek obraz ten mocno zaburza skojarzenie słabości, bowiem zdarza się iż pojedynczy osobnik może zaskoczyć przeciwnika dosyć wysokim poziomem siły. Faktem jednak pozostaje, że głównie ich atrybuty kierują się w stronę niebywałej zręczności oraz szybkości.
Poruszają się bardzo płynnie i w przeciwieństwie do innych zmiennokształtnych, skaczą bardzo lekko i wysoko. Patrząc na lisołaka nigdy nie odnosi się wrażenia potęgi czy mosiężności, a króluje tutaj kapryśny, czasem nieco oszukańczy obraz rzeczywistości (choćby ze względu na wcześniej wspomniane porównanie między sylwetką a siłą). Większość cech ludzkich zanika podczas dokonywania eksperymentu i nie chodzi tu o utratę rozumu na rzecz nieokiełznanej dzikości, lecz o cechy z jakimi urodził się dany potomek. Dziecko pochodzące z masywnej gabarytami rodziny, po przemianie staje się chude i wątłe, blond włosy ulegają zmianie i jedyne, co może zdradzić ich niegdyś po części ludzkie pochodzenie, to kolor oczu, który bywa różny. Mimo to, geny lisów okazują się zdecydowanie silniejsze, a dziecko mocno różniące się od stereotypu bliskiemu innym lisołakom umiera, dlatego czarodzieje szukają nie tylko odpowiedniego zwierzęcia, ale i też dziecka by ich wysiłek nie poszedł na marne. Nie da się bowiem z krnąbrnego dzieciaka utkać chudzielca.
W postaci hybrydy lisołaki wyglądają bardzo różnie. U niektórych pojawia się zaledwie ogon i uszy, u kolejnych zachodzi całkowita zmiana w postać antropomorficzną. Wówczas stają się wyższe, a przez to jeszcze bardziej wychudzone. Twarze ulegają przemianie w długie pyski, stopy najczęściej stają się połowicznie łapami, ale dłonie pozostają chwytne i ludzkie. Futro, krótkie oraz dosyć gęste, oczywiście zachowuje swoje pierwotne barwy – czyli ogon zakończony bielą, jasny brzuch, rudy grzbiet. Jest to sprawa mocno indywidualna, a badacze nie doszli jeszcze do przyczyny różnorodności w tej kwestii.
Na brak indywidualności mogą jedynie liczyć w przypadku zwierzęcej formy, chociaż jedyną cechą, która może je zdradzić to barwa oczu. Mogą zachować naturalny kolor człowieczych tęczówek bądź przybrać barwę brązu łamanego odrobiną złota, czyli tak, jak to lisy mają w naturze.
Pochodzenie
Od kiedy poczęły powstawać lisołaki, odtąd też wiadomo, że lisy spośród wszystkich zwierząt posiadają najsilniejszy zmysł magiczny i są najsilniejszymi nośnikami źródła energii magicznej w świecie fauny. Powtórzyć to potrafi nawet najgłupszy wieśniak, co jest idealnym dowodem na to, jak bardzo powszechna jest to prawda. Jest to rasa jednakże bardzo młoda, a samo istnienie lisołakółw opiera się raczej o mity i legendy pospolitych mieszkańców kontynentu Alarańskiego, ale są pewne jednostki chcące zmienić oblicze ich istnienia – a mianowicie czarodzieje. Takowe zdolności postanowił wykorzystać jeden z nich. Ów pradawny z Adrionu, jako pierwszy stworzył lisołaka. Inni magowie dowiedziawszy się o tym wyczynie chcieli i nadal chcą dokonać podobnego dzieła jakim jest połączenie ciała ludzkiego niemowlęcia z najzwyklejszym lisem. Jednym się to udaje, innym nie. Jednak w efekcie pracy maga z Adrionu powstał likantrop mogący dowolnie zmieniać formy. Podstawową wiedzą potrzebną do stworzenia lisołaka jest to, że potrzebne jest niemowlę oraz lis o bardzo wysokim nośniku magicznym. Dużo starsze dzieci, młodzież i dorosły bez wyjątku umiera podczas próby dokonana eksperymentu.
Kultura
Kulturę lisołaków trudno opisać w jakikolwiek sposób, ponieważ jest to bardzo młoda rasa niemająca własnych korzeni. Powstają z powodu ambicji lub zachcianki czarodziei, więc ich przeznaczenie jest bardzo różne. Nigdy jednak nie są stworzone do wyższych celów, z założenia mają być to osobniki bezwzględnie posłuszne, lecz rzeczywistość bywa już zgoła odmienna. Rasa ta nie jest agresywna, nie lubuje się w otwartych bójkach, ale za to idealnie sprawdza się w intrygach oraz w „załatwianiu spraw po cichu”. To bardzo inteligentne i przebiegłe osoby działające zawsze pod wpływem konkretnego argumentu. Nie są jednakże chytre, a swoją bystrość wykorzystują do różnych celów i tutaj lisołaki można podzielić na dwie grupy. Jedna z nich faktycznie służy swoim twórcom. Głównie z wdzięczności za ich stworzenie. Są bardzo lojalne, niemalże do skrajności, przez co są w stanie poświęcić swoim Ojcom lub Matkom własne życie. Chronią swoich właścicieli bez względu na cenę, a nie warto z nimi zadzierać… Jak każde zwierzę posiada drugą stronę medalu więc albo ulegają szaleństwu albo ześlą bardzo precyzyjnie dopracowaną zemstę, która w niektórych przypadkach bywa bardzo okrutna, jednakże nie jest to regułą. Istnieje legenda o jednej wiernej lisołaczce, której Ojca zabito, a która była także świadkiem morderstwa. Ona sama uległa chłoście, po czym została rzucona do lasu wilkom na pożarcie, lecz chęć rozprawienia się z oprawcą trzymała ją przy życiu. Minęło dziesięć lat i już dawno zapomniano o czarodzieju oraz lisołaczce, ale to właśnie w tym momencie koniec zabójcy miał być bliski. Pewne plotki i pewne głosy docierały do uszu rodziny sprawcy morderstwa Ojca. Jedna, :przypadkowa” śmierć powodowała w wielodzietnej rodzinie zawiść, którą podsycała kolejna plotka, kolejna zachęta. Chytrość, brak zaufania się potęgowała. W końcu ginął kolejny, i kolejny członek rodziny, przy czym lisołaczka ani razu nie ubrudziła sobie bezpośrednio rąk. Zabijali i oskarżali się nawzajem, kablowali państwu o przekrętach, kłamali byleby się kogoś pozbyć. Nawet nad dziećmi się nie litowano wierząc, że ciąży nad nimi zła klątwa. Żona sprawcy zabójstwa sama wydłubała sobie oczy tępymi nożycam nie chcąc widzieć toczącej się tragedii, majątek roztrwonił się równie szybko co silnie usytuowana rodzina. To był zaledwie początek słodkiej zemsty zmiennokształtnej, ale ostatecznie oprawca postanowił popełnić samobójstwo, przed którym wcześniej sam się wychłostał, odciął sobie palce, a na koniec powiesił na drucie kolczastym. Wszystko to zaś za pomocą plotek i „dobrych kolegów” lisołaczki, która przez dziesięć lat stopniowo wprowadzała zamęt w rodzinie. Jest to bardzo skrajna opowieść o lisim uwielbieniu wobec swoich właścicieli, ale nigdy nie wiadomo na jaki typ lisołaka się trafi. Głównie jednak nie są tak okrutne, mają łagodne usposobienie do życia. Cieszą się ze swojej roli jaka została im wyznaczona. Pomagają czarodziejom na wszelkie możliwe sposoby, a właściciele starają się nie edukować za mocno swoich asystentów, chyba, że mają odziedziczyć po nich pracownie. Lisołaki mające wyznaczone miejsce na ziemi nie wychylają się na pierwszy szereg – wszak lubią działać po cichu i bez świadków. Czarodzieje mający kłopoty tworzą lisy dla własnej obrony. Ci zmiennokształtni szybko dowiadują się o wszystkim i wszystkich, a zagrożenia są eliminowane prędzej jakąś plotką niż ostrzem, bo lisołaki nie lubią brudzić sobie rąk… skoro nie muszą. Swoimi intrygami nakłaniają kogoś innego do splamienia imienia i po takie rozwiązanie sięgają najchętniej. Właściwie często właściciele nie są świadomi zagrożenia, jakie przeszło im za plecami. Lisołaki są przekonane o konieczności chronienia swojego stworzyciela, któremu dodatkowy stres jest zbędny. Zdarza się jednak, że lisołaki powstają na rzecz spłaty niewygodnego długu. Są sprzedawane jako niewolnicy, a nazywani służbą. Rasa ta posiadała nadzwyczajne umiłowanie wobec sztuki, którą bardzo łatwo przyswajają i opanowuje. Niestety wykorzystywane jest to raczej w mniej wzniosłych celach. Lisołaczki tańczą na rozkazy swego nowego pana, a mężczyźni to głównie mięso armatnie. Przyczyniło się to do wykreowania drugiej grupy lisołaków chcących odzyskać zarówno wolność, jak i niezależność. Te lisołaki, które zapragnęły żyć na własną rękę, tworzą odrębną kulturę namaszczoną głównie sztuką bądź nauką magii, ponieważ opcjonalnie, część z nich zyskuje talent do magii odziedziczony po czarodziejach. Są bardzo otwarci, chętnie pomagają, jako że lisołaki nie są z natury złe. Doprowadzenie ich do strasznych czynów jest czymś poprzedzone, ale wolni zmiennokształtni są nie do zastąpienia pod względem pomocy. Jako lojalni przyjaciele wykorzystują swoją inteligencję do obrony słabszego, są w stanie oddać własne serce za kogoś wartego uwagi. Wielu z nich występuje na deskach teatrów, a lud nie ma o tym zielonego pojęcia. Jednak wolność nie zawsze łączy się ze szczęśliwym losem. Lisołaki są fantastycznymi skrytobójcami więc jeżeli brakuje pieniędzy na chleb to bardzo łatwo odnajdują się na czarnym rynku. Potrafią wykiwać nie jedną grubą rybę danego stowarzyszenia… nie tracąc, a tylko zyskując. Jeżeli więc skrywasz jakieś tajemnice to wiedz, że lisołak jest w stanie wyciągnąć największe brudy z twojego życia lub wykorzystać słabości charakteru, o ile dasz im do tego powód.
Odżywianie
Są wszystkożerne, przy czym przewagą w ich diecie stanowi mięso. W formie ludzkiej żywią się tym, co reszta społeczeństwa, o ile nie chcą się zdradzić, lecz… głównie jedzą myszy i wszelkie myszowate pokrewieństwo. Lisołaki żywią się także żabami, jaszczurkami, rybami, rakami, ptakami, jajami ptaków, nie pogardzą soczystym ślimakiem lub różnego rodzaju owadami. Okazyjnie upolują zająca czy też królika, chociaż w formie ludzkiej bardzo chętnie korzystają z rarytasu czegoś, co nie jest płazem. Ci zmiennokształtni lubią również owoce, nawet w formie zwierzęcej podjadają jagody czy też jabłka. Ich dieta jest szeroka i bogata, a przede wszystkim lekka. Lisołaki unikają tłustych pokarmów, które może i nie powodują śmierci, ale proces trawienia z pewnością będzie nieprzyjemny.
Rozmnażanie
Jest to rasa bezpłodna, chociaż w ostatnim czasie zanotowano kilka urodzeń. Są to jednak wyjątki, na które nie ma dowodu. Ta rasa powstaje głównie z eksperymentów czarodziei. .
Śmierć
Giną w sposób naturalny lub też jak normalni ludzie/zwierzęta. Może zabić ich strzała, trucizna itp, chociaż posiadają niezwykły instynkt , który chroni je przed zagrożeniem. Przebiegłość i inteligencja także pomaga im w przetrwaniu.
Cechy rasowe
- Przemiana w lisa, człowieka i hybrydę
- Naturalnym dla lisołaków jest przemiana w trzy formy to jest zwierzęcą, gdzie przybierają wyg ad zwykłego lisa. Człowieka, gdzie nie mają żadnych lisich przymiotów i hybrydę z lisimi uszami i ogonem.
- Mowa zwierząt
- Lisołaki posługują się biegle mową zwierząt.
- Szybkie uczenie
- Wszelką wiedzę lisołaki przyswajają niesamowicie szybko.
