Krydiany
| Krydiany | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Naturianie |
| Rasa | Krydiany |
| Przeciętna długość życia | 350 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15 - 300 lat |
| Cechy rasowe | Mowa roślin i zwierząt
Nocne stworzenia Posługiwanie się bronią |
| Przeciętne atrybuty | Bardzo silne
Niesamowicie zwinne Wyostrzony wzrok i słuch Przytępione czucie |
| Występowanie | |
Wygląd
Kobiety o charakterystycznym, ciemnym kolorze skóry. Mają bardzo długie, kruczoczarne włosy, zawsze spięte w rozmaity sposób, najczęściej w warkocz. Typowe dla nich są także ciemne oczy, czasem kolorem przypominające nocne niebo. Są wysokie, często wyższe nawet od przeciętnych ludzkich mężczyzn. Mają widocznie zarysowane kobiece kształty, a także mięśnie, które odgrywają w ich budowie szczególną rolę. Krydiany są bowiem bardzo silne i wysportowane. Mówią raczej mało i cicho, podnoszą głos tylko w przypadku zagrożenia lub bardzo silnych emocji.
Pochodzenie
To, że driady mogą rozmnażać się jedynie z ludźmi i elfami jest faktem dość powszechnym. Wszyscy wiedzą też, iż driada nie jest w stanie urodzić dziecka, które nie będzie dziewczynką. Znalazła się jednak pewna osoba, która postanowiła na własną rękę podjąć próbę zmiany tego faktu. Jako, że był elfem, bardzo szybko zdołał wkupić się w łaski pewnej z driad. Dla niej to, iż był mrocznym elfem nie miało żadnego znaczenia. Jego zdolności magiczne, wygląd i czysta krew czyniły go idealnym potencjalnym ojcem. Później okazało się jednak, że owe magiczne zdolności były nie tylko atutem, lecz także wielką wadą. Elf ten, przy pomocy odpowiednich zaklęć chciał sprawi, by narodzone dziecko było odwrotnością tego, które pierwotnie miało się narodzi.
Chciał mieć syna, który będzie posiadał bardzo cenione cechy driad. Miał odejść, a po roku wrócić po dziecko. Gdy długo wyczekiwany dzień nadszedł, elf zakradł się do lasu, by odebrać matce dziecko tuż po porodzie. Nie był jednak mile widziany. Inne z driad szybko go zauważyły i po kilku ostrzegawczych strzałach, intruz padł martwy. Jego dziecko urodziło się w nocy. I choć nie było chłopcem, różniło się także od niemowlęcia każdej innej driady. Dziewczynka miała znacznie ciemniejszą skórę i czarne włosy. Nie płakała. Wszystkie członkinie plemienia, z najstarszymi na czele, uznały, iż dziecko jest przeklęte i nakazały matce pozostawienie je poza terenem driad, tłumacząc, że jeśli rzeczywiście jest złe, zostanie pozbawione życia przez samą Matkę Naturę. Matka nie potrafiła jednak pozostawić swojego dziecka zupełnie bez opieki. Schowała je w jaskini i co noc wymykała się, by zajmować się swoją córeczką. Wkrótce zauważyła, że dziecko nie różni się bardzo od niej samej. Kochało naturę, potrafiło porozumiewać się ze zwierzętami i roślinami. Gdy jednak dosięgały je promienie słoneczne, bardzo słabła, a jej skóra zaczynała czerwienić się i piec. Dziewczynka, tak jak driada, wkrótce stała się samodzielna. Za dnia spała, w nocy zaś pilnowała lasu tak, jak jej matka. Niezdolna była w prawdzie do zjednoczenia się z drzewem, dużo łatwiejsze za to było dla niej wspinanie się i wykonywanie początkowo prymitywnych broni. Gdy jednak sekret matki i córki wyszedł na jaw, starzejąca się już driada została wypędzona z plemienia. Nie mogąc przebywać blisko swego drzewa, wkrótce zupełnie osłabła i straciła życie. Jej córka nie została zaakceptowana przez resztę driad, postanowiła więc założyć własne plemię. Niedługo po tym znalazła ojca dla swojego pierwszego dziecka, którego narodziny przyjęła z ulgą. Okazało się bowiem, iż dziecko niczym nie różni się od niej samej. Jej plemię rozrastało się coraz bardziej i stawało się coraz silniejsze. Same nazwały się krydianami, od imienia pierwszej z nich - Krydii. Obecnie żyją w zgodzie z driadami, uzupełniają się swymi obowiązkami i razem strzegą lasu za dnia i w nocy.
Kultura
Krydiany są nocnymi odpowiednikami driad, dlatego bardzo często zwane są strażniczkami nocy. Ich kultura jest bardzo podobna do strażniczek lasu, są one jednak istotami aktywnymi jedynie w nocy. Nie są zdolne do funkcjonowania w świetle słońca, dlatego ich wioski oświetlane są najczęściej latarniami dającymi jedynie blade światło. Osiedlają się najczęściej w jaskiniach, większe plemiona tworzą podziemne tunele i komnaty, w których przebywają za dnia. Słyną z wyróbki bardzo trwałej broni, która mogłaby równać się nawet z wyrobami krasnoludów. Tak jak driady, krydiany potrafią doskonale posługiwać się łukiem, jednak władanie mieczem, sztyletami i włóczniami jest u krydian znacznie bardziej powszechne. Nie są tak bezpośrednio związane z drzewami, jak driady, lasy i góry są jednak ich naturalnym środowiskiem. Krydiany są dość rzadkimi istotami. Ich predyspozycje magiczne przejawiają się zazwyczaj w postaci Kręgu Egzystencji, szczególnie Dziedziny Ducha. Ich kultura i usposobienie ułatwia im kontakt ze zmarłymi duszami, czasem także widzenie przyszłości. Najczęściej stronią od ludzi jeszcze bardziej niż ich siostry, są też znacznie bardziej niebezpieczne. Spotkanie z jedną ze strażniczek nocy jest wydarzeniem, którego nigdy się nie zapomni. Może okazać się też ostatnim wydarzeniem w życiu.
Odżywianie
Odżywiają się tak samo jak driady. W ich diecie dominuje jednak znacznie więcej ziół i korzeni, szczególnie cenią sobie te, które nadają wyraźny smak temu, co przyrządzają. Tak jak w przypadku driad, alkohol jest dla nich trujący, nie jedzą także mięsa.
Rozmnażanie
Rozmnażanie przebiega tak samo, jak u driad. Dzieci nigdy nie płaczą po urodzeniu, bardzo szybko otwierają oczy, mówić zaczynają za to dużo później, niż potomkinie driad. Już od pierwszych lat życia są uczone, jak powinny walczy, wychodzą bowiem z założenia, iż w nocy czyha na nie znacznie więcej niebezpieczeństw, niż na ich siostry, które są aktywne za dnia. W przeciwieństwie do driad, krydiany podchodzą do wychowania bardzo indywidualnie. Dziecko jest w prawdzie uczone przez wszystkie, ma jednak bardzo bliską relację z matką.
Śmierć
Włosy krydian u schyłku ich życia zaczynają delikatnie siwieć. Ich warkocze zaczynają być przeplatane białymi pasmami, tracą również swoją młodzieńczą zwinność i siłę. Do końca jednak są tak samo waleczne, jak za młodu. Z ich śmiercią wiążą się obrzędy podobne do pogrzebów driad, jedyną różnicą są miejsca, w których są chowane. Zazwyczaj są to miejsca, w których korony drzew nie zakrywają w pełni nieba. Według krydian, spokojną drogę do Matki Natury po śmierci zapewni im tylko spoczynek pod rozgwieżdżonym nocnym niebem.
Cechy rasowe
- Mowa zwierząt i roślin
- Szczególnie bliskie są dla krydian nocne zwierzęta, lecz potrafią także porozumieć się z tymi, które zazwyczaj aktywne są jedynie za dnia. Pozwala im to na najlepsze poznanie lasu i natury.
- Nocne stworzenia
- Krydiany opanowały idealne widzenie w ciemności, bezszelestne skradanie się i do perfekcji opanowały odczytywanie znaków natury. Same dźwięki otaczającej je przyrody zapewniają je o nadchodzącym niebezpieczeństwie.
- Posługiwanie się bronią
- Dzięki temu, że od najmłodszych lat uczą się walki i wytwarzania broni stały się niezwykle biegłe w tej sztuce.
