Diabły
| Diabły | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Piekielni |
| Rasa | Diabły |
| Przeciętna długość życia | 600 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15 - 400 lat |
| Cechy rasowe | Aura strachu
Podatność na wodę święconą |
| Przeciętne atrybuty | Bardzo silne
Odporne Wytrwałe Szybkie Wyostrzony smak Przytępiony węch Tępe Brzydkie Bardzo odpychające |
| Występowanie | |
Wygląd
Skóra diabłów jest szorstka, czasami sprawia wrażenie, jakby ktoś próbował użyć zbyt małej jej ilości do zbyt wielkiego ciała, a czasami wprost przeciwnie – zdaje się być gruba i twarda niczym kamień. Zależy to od poszczególnych osób. Zawsze przybiera jednak charakterystyczną, czerwoną barwę, zazwyczaj pozwalającą rozpoznać diabła na pierwszy rzut oka. Gdyby ktoś miał jakieś wątpliwości, to szereg kolejnych cech nie pozwala największemu ignorantowi na pomyłkę. Oczy diabłów są w całości czarne, nie posiadają białek, a w ich źrenicach wiecznie zdaje się istnieć jakiś ruch, przywodzący na myśl płomień szalejący wewnątrz ich czaszek. Z ich głów zazwyczaj wyrasta para rogów, choć czasami zdarza się, że posiadają większą ich ilość. Zdarza się także, że posiadają ogon o barwie nieco ciemniejszej od skóry. Ich ciała są nadzwyczaj dobrze zbudowane, nie zdarzyło się jeszcze, aby jakikolwiek diabeł był chuderlawy. Niebywałymi wyjątkami bywają diabły, których skóra poza Piekłem przybiera barwę ludzkiej skóry. Jest to jednakże cecha niebywale nieczęsta i może przysporzyć niektórym rogatym kłopotów – głównie uważane są za skażone i gorsze, chyba, że taki piekielny nadrabia „skazę” dużą siłą.
Pochodzenie
Diabły pojawiły się niedługo po stworzeniu samego Piekła. Nie były one duszami tych, którzy dopuścili się straszliwych czynów przeciwko innym, lecz czymś znacznie podlejszym. Ich ciała i umysły nie pochodzą od ludzi, dlatego ciężko wyobrazić sobie coś tak bardzo plugawego. Mroczna magia i niezwykła moc wypełniająca Piekło sprawiły, że niektóre ludzkie emocje, takie jak gniew, nienawiść, pogarda czy arogancja odbiły się wielokrotnym echem po piekielnych czeluściach i uformowały się w coś znacznie bardziej fizycznego. Natura diabłów zafascynowała dotychczasowych mieszkańców Piekła, szybko zostali zaakceptowani i nie mieli zbyt wielkich problemów z przyzwyczajeniem się do panujących tam warunków. Początkowo próbowano je wykorzystywać na wszelakie sposoby, lecz szybko okazało się, że diabły nie lubią mieć nad sobą kogoś słabszego. Zadziwiająco szybko porzucili swoich byłych panów i ustanowili swoje własne hierarchie, oparte jedynie na prawie siły.
Kultura
Znaczna część Alarańczyków niezaznajomionych w piekielnych standardach uważa, że za nazwą diabeł kryje się podstępne stworzenie, które za zadanie ma przekabacić ludzi na stronę Piekieł. Nic bardziej mylnego. Diabły nie są nazbyt sprytne, nie odnajdują radości w brukaniu niewinnych dusz poprzez subtelną grę. Zamiast tego uwielbiają wprost silne emocje, zarówno w przypadku ich samych, jak i innych osób, choć nie posiadają wymyślnych sposobów na wywoływanie ich. Zazwyczaj ograniczają się do najprostszych. Są to tortury, najczęściej fizyczne, choć niektóre diabły lubią także pobawić się psychiką delikwenta. W niezbyt wymyślne sposoby, ale brutalnie skuteczne. Nie odczuwają potrzeby bezpieczeństwa, wręcz przyciąga je wszelkiego rodzaju ryzyko i sytuacje zagrożenia. Ich instynkt samozachowawczy nie działa w najlepszy sposób.
Diabły odczuwają szacunek jedynie przed jedną rzeczą: siłą. Nigdy nie korzą się przed kimś słabszym, nawet gdy ów jest niezliczenie razy od nich mądrzejszy, a wszystkie nieporozumienia i różnice w zdaniach zwykli rozstrzygać poprzez pojedynek, którego zwycięzca ma rację. W Piekle nie ma lepszych od nich wojowników, diabły wydają się być maszynami do sprawiania bólu. Kilkukrotnie niektórzy znaczniejsi piekielni próbowali zorganizować diabły w regularną armię, z której pomocą mieli zamiar spustoszyć Alaranię, jednakże nigdy nie kończyło się to sukcesem. Diabły uznają jedynie rządy najsilniejszego, a w Piekle pod tym względem nikt nie może się równać z diabłami, z których nikt jeszcze nie odnalazł na tyle zaznajomionego w strategii i na tyle ambitnego, aby był w stanie poprowadzić w bój armię i nie rzucić się od razu w tłum wrogów, sprawiając, że cała jednolita struktura armii rozsypała się. Na podobne próby obecnie patrzy się w Piekle z przymrużeniem oka i rozbawieniem, a niedoszłych generałów traktuje się z żalem. Są to chyba jedyne istoty, którym piekielni są w stanie współczuć.
Istoty te zdają się istnieć tylko dla jednego celu: zabijania. W Piekle często pełnią rolę nadzorców niewolników, co oznacza nie mniej nie więcej, iż ich zadaniem jest uczynienie życia przebywających w czeluściach potępionym duszom ból, dzięki któremu miejsce to zasługuje na swoją nazwę. Są znienawidzeni niemal przez wszystkich, mało osób posiada jakiekolwiek przyjemne wspomnienia z diabłami. Dzieje się tak, gdyż czystą radość sprawia im psucie planów i udręczanie innych. Nie nadają się do nawiązywania kontaktów towarzyskich, nie obchodzą ich w najmniejszym stopniu potrzeby innych, nie posiadają ani krztyny dyscypliny czy samokontroli, przez co bez przerwy zaspokajają każde swoje żądanie. Ciężko u nich także z racjonalnym myśleniem, przez co po diable trzeba się spodziewać absolutnie wszystkiego. Mało ich obchodzą ich własne życia, jeśli nie mieliby żyć w pełni tak, jak tego chcą.
Często udają się do Alaranii, w większości w poszukiwaniu rozrywki. Pojawienie się diabła zazwyczaj wzbudza ogólną panikę. Mało jest osób, które zaryzykowałaby z nim walki, nawet w przewadze liczebnej. Diabły nigdy się nie poddają i nigdy nie czują rezygnacji czy poczucia porażki. Do samego końca wierzą, że zdołają zwyciężyć. Nie można uniknąć strat w walce z diabłem, dlatego najemnicy zazwyczaj omijają je szerokim łukiem. Eliminacją diabłów zajmują się zazwyczaj paladyni, którzy jako jedyni gotowi są poświęcić swoje życia dla wypędzenia tych stworów z Alaranii. Niektórzy mawiają, że szaleństwo paladynów dorównuje szaleństwu diabłów i dlatego się z nimi mierzą. Czasami to anioł jest wysyłany do walki z grasującym diabłem, którzy są uznawani za najtrudniejszych przeciwników, z jakimi mogą zmierzyć się piekielni. Diabły zazwyczaj jednak wracają do Piekła, zanim zjawi się godny przeciwnik, nie ze strachu, ale z własnego widzimisię. Nierzadko biorą wraz ze sobą jakąś osobę, czasami więcej, aby móc kontynuować zabawę u siebie.
Odżywianie
Diabły odczuwają głód i mogą jeść, aby go zaspokoić, jednakże nie mogą umrzeć, ignorując tę potrzebę. Spożywać mogą niemal wszystko, zazwyczaj w dużych ilościach. Jest to spowodowane tym, że powstali z najgorszych ludzkich cech, wśród których znajduje się także nieumiarkowanie w jedzeniu. Jeżeli chodzi o picie, to ograniczają się tylko i wyłącznie do alkoholu. Sok im co prawda nie zaszkodzi, aczkolwiek woda święcona już tak. Znana powszechnie jest legenda o diable, którego podstępem zmuszono do wypicia wody święconej, niektórzy nią tłumaczą sobie, dlaczego diabły nie tykają innych napoi.
Rozmnażanie
Nie są w stanie rozmnażać się w normalny sposób, aczkolwiek sam sposób ich powstawania niejako im na to pozwala. Diabły rodzą się z wyjątkowo silnych złych emocji, które wędrują do Piekła, gdzie mroczna aura tego miejsca daje im ciała. Równolegle do tego diabły częstokroć sieją zniszczenie w Alaranii, tym samym wywołując u ludzi gniew, rozpacz i inne negatywne uczucia. Choć diabły nie mogą mieć potomków, to ich działania pośrednio przyczyniają się do powstawania kolejnych pobratymców, więc można to nazwać pewnym mechanizmem przedłużenia gatunku.
Śmierć
Diabły są tak samo podatne na śmierć jak ludzie. Nie potrafią się szybko regenerować, co nie oznacza jednak, że tak łatwo jest ich zabić. Ich skóra jest twardsza od ludzkiej, o wiele dłużej zajmuje im także wykrwawienie się. Najprostszą i najpewniejszą metodą zabicia diabła jest odcięcie mu głowy. Nie imają się ich trucizny i choroby, nie są także podatne na upływ czasu, mogą dotykać także większości z poświęconych rzeczy, jedynym wyjątkiem jest woda, która parzy ich skórę, a we wnętrzu ich ciała sprawia, że ich narządy obumierają. Piekielni nie chowają zmarłych, jednakże inne rasy mają specjalne rytuały pozbywania się ciała diabła. Ludzie wzywają kapłanów, którzy przez trzy noce odmawiają modlitwy przy ciele piekielnego, zawsze odwróceni do niego plecami. Gdy trzeci raz wstanie słońce, kapłani podpalają ciało diabła poświęconym ogniem, a jego prochy są zbierane i przechowywane w miejscu, gdzie nigdy nie będą w stanie ujrzeć światła słonecznego. Leśne elfy zazwyczaj zakopują ciało w ziemi, najbliżej miejsca śmierci diabła, jak tylko się da, a nad jego grobem sadzą sosnę – oczyszczające drzewo. Czasami może to być inne, lecz nigdy dąb. Wśród innych ras postępowania są różne, zbyt urozmaicone, by móc przypisać jakiejkolwiek rasie jeden, szczególnie często stosowany.
Cechy rasowe
- Aura strachu
- Nie chodzi o sam wygląd diabłów, który sam w sobie jest przerażający, ale o coś o wiele potężniejszego i przytłaczającego. Może jest to ogólna opinia na ich temat, może ciągłe pogłoski o rzeziach, jakie wyrządzają? Tak czy owak, sam widok diabła sprawia, że nawet dzielni rycerze tracą odwagę. Samo ustanie na nogach przed diabłem świadczy albo o nadzwyczajnej odwadze albo o nadzwyczajnym szaleństwie.
- Podatność na wodę święconą
- Woda święcona we wnętrzu diabła niemal zawsze doprowadzi do jego śmierci, osłabia ona także jego skórę oraz sprawia im niezwykły ból. Nie są w stanie jej dotknąć z własnej woli, nieważne jak bardzo by się starali. Gdy próbują, ich dłoń się zatrzymuje. Jest to odruch bezwarunkowy.
