Harpie
| Harpie | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Naturianie |
| Rasa | Harpie |
| Przeciętna długość życia | 300 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15-270 lat |
| Cechy rasowe | Latanie
Mowa zwierząt |
| Przeciętne atrybuty |
Niezbyt silny Kruchy Zręczny Dobry wzrok Czuły słuch Ładny |
| Występowanie |
Wierzbowy Gaj Las Falandar Archipelag Farrahin Villket Pojezierze Neolar Tęczowe Jeziora |
Wygląd
Harpie, to wcale nie przerażające, a piękne istoty, są połączeniem ptaka i istoty humanoidalnej, jak człowiek. Niektóre mają okrągłe inne szpiczaste uszy. Mają ludzkie twarze, często bardzo ładne, o łagodnych rysach. Tak naprawdę występuje pięć rodzajów harpii. Te które zamieszkują Wierzbowy Gaj i Las Falandar to zazwyczaj mieszanki z ptakami leśnymi, o piórach w kolorze braw ziemi i lasu. Drozdami, dzięciołami, krukami, wronami, wróblami, sowami. Harpie z Archipelagu Farrahin to ptaki kolorowe, egzotyczne, rajskie, jak papugi, kolibry, kanarki czy cudowronki. Natomiast te, które zamieszkują wyspę i okolice Villket to duże ptaki jak orły, jastrzębie, bociany, żurawie. Te harpie, które zostały zrodzone na terenie Tęczowych jezior to ptaki kolorowe, lecz nie tak egzotyczne jak te z Farrahin. To gile, wilgi, bogatki, dudki, dzięcioły zielone, modraszki, żółte pliszki, zimorodki, czy żołny. W Tęczowych Jeziorach i na Pojezierzu Neolar występują także harpie o ubarwieniu flamingów. Jednak na Pojezierzu Neolar żyją harpię mocno różniące się od tych na pozostałych obszarach. Być może była to kwestia tego, że ten fragment świat usiany jeziorami był zupełnie inny od reszty, tutaj powstały harpie podobne do ptaków wodnych. Ich ciała są inne. Całe nogi pokrywają pióra, lecz harpie te mają ludzkie stopy. Ich pierś prawie zawsze jest zakryta. Z głowy wyrastają włosy naprzemiennie z piórami. Ich ubarwienie to typowe ubarwienie ptaków wodnych, gęsi, kaczek, łabędzi, perkozów. Żyją nisko, w szałasach i gniazdach zbudowanych w trzcinach i na niskich partiach drzew. Jako jedyne potrafią wylądować na jeziorze, by zanurkować. W locie mogą dokonać przemiany skrzydeł w ludzkie ręce. Harpie z Farrahin i Wierzbowego Gaju są przeciętnego wzrostu, zazwyczaj nie przekraczają 5,5 stopy. Te z Villket mogą natomiast mierzyć nawet ponad 6 stóp, zwłaszcza te powiązane z orłami. Od pasa w dół wszystkie harpie pokryte są piórami, zamiast ludzkich stóp mają ptasie pazury (oprócz harpii z Neolar, jak wyżej). Mimo to poruszają się wyprostowane, choć ich chód jest nieco inny niż ludzki. Niektóre harpie zamiast rąk mają wyłącznie skrzydła, zakończone pazurami, jak stopy, ale są wyjątki od tej reguły. Te z Archipelagu Farrahin i Tęczowych Jezior często mają normalne ręce i dłonie, ale skrzydła wyrastają nie z pleców, a z dołu rąk, mimo to potrafią latać. Harpie egzotyczne najczęściej mają szpiczaste uszy, pozostałe okrągłe. I często są sporo niższe od pozostałych sióstr, zwłaszcza te o ubarwieniu kanarków i kolibrów. Harpie praktycznie nie noszą ubrań. Niektóre gatunki mają piersi pokryte piórami, inne nie. Harpie charakteryzuje również to, że ich biust jest raczej niewielki, w najlepszych przypadkach średni. Niektóre harpie posiadają także pierzaste ogony. Stworzenia te to wyłącznie kobiety. Mogą posiadać wszystkie kolory włosów, nie tylko te, które występują u innych ras, ale też włosy o barwie karmazynu, turkusu, lazuru, seledynu, fioletu, a także włosy wielobarwne. Z oczami jest podobnie, jedynym kolorem oczu jakiego nie posiadają harpie jest czerwony. Egzotyczne harpie często cierpią na heterochromię, mają więc dwie różne tęczówki.
Pochodzenie
Jak wszystkich naturian, tak i harpie stworzyła Matka Natura. Wieki temu Matka, która jest wszechobecna i obserwuję całą przyrodę poczuła wielki smutek widząc co dzieje się wśród koron jej drzew. Driady opiekowały się lasem na dole, w dzień, krydiany strzegły go w nocy, lecz tego co działo się w koronach trudno było bronić istotą, które nie miały skrzydeł. Matka Natura chciała stworzyć nowe strażniczki, by pilnowały nieba i tego co pod nim, by strzegły ptaków i istoty żyjących pod niebem. Jej smutek jednak nie dał jej sił, lecz osłabił. Wszechmatka uroniła pięć łez, których moc i siła stworzyła harpie, lecz łzy te spadły tylko na pięć miejsca w całej Alaranii. Oblały deszczem Wierzbowy Gaj i Las Falandar, Archipelag Farrahin, wyspę na północnym zachodzie, której stolicą było miasto Villket, Tęczowe Jeziora, a także Pojezierze Neolar. Tak pojawiły się pierwsze kobiety-ptaki. Strażniczki przestworzy, koron drzew i nie tylko. Niestety ich dzikość i odmienny wygląd były ogromną przeszkodą by rozprzestrzeniły się po całym świecie. Opiekowały się krainami, w których zostały zrodzone, ich siedliska powiększały się niezwykle powoli. Zbyt powoli by stały się rasą znaną w szerokim świecie. Mówią o nich tylko nieliczne księgi. Niewielu miało okazję poznać harpie. Dla niektórych są tylko legendą, mitem, opowieścią na dobranoc. W pewnych częściach świata opowieści o nich przybrały charakter mrocznej legendy o strażniczkach niebios, groźnych, półptakch, atakujących ludzi i innych humanoidów, ich wygląd miał przerażać, ich twarze i ciała miały być brzydkie, lub zdeformowane. Tymi opowieściami straszyło się dzieci. Są jednak miejsca gdzie harpie są widywane i znane mieszkańcom, którzy starają się prostować nieprawdziwe legendy i mity.
Kultura
Kultura harpii jest zróżnicowana, w zależności od tego gdzie żyją. Te z Wierzbowego Gaju i Lasu Falandar są chyba najbliżej natury. Mieszkają w koronach największych drzew, budują gniazda z gałęzi, mchów, suchych traw i liści. Mieszkają zazwyczaj pojedyńczo, tyko nieliczne harpie żyją w jednym gnieździe z rodziną, siostrą, matką, czy kuzynką. Jednak tworzą bardzo zwarte stada. Niezależnie od miejsca bytowania wszystkie harpie tworzą bardzo silne więzi i skupiają się w miniejsze, lub większe stada. Stada natomiast tworzą klany połączone ze sobą przez harpie położoną najwyżej w stadzie. Harpie taką osobę nazywają różnie, najczęściej to Najwyższa Kapłanka, Szamanka, Wiedźma, jest ona przywódcą stada. Harpie nie walczą o terytorium, klany rozdzielają je sprawiedliwie między siebie biorąc pod uwagę różne umiejętności poszczególnych kobiet tworzących dane stado. Kilka stad łączy się w klan i rada najstarszych harpii decyduje o opiece nad terytorium. Harpie są stworzeniami, które opiekują się ptakami, wiewiórkami, czy innymi stworzeniami żyjącymi w gałęziach drzew. W przypadku harpii z Farrahin są to także małpy, czy małpiatki. Dbają też o dobro drzew i roślin. W stadach występuje hierarchia, jednak nie jest ona ścisła i nie wygląda tak jak u ludzi. Na czele stada stoi jak już było wspomniane Najwyższa Szamanka i jest nią zazwyczaj najstarsza z harpii, później znajdują się starsze harpie, te bardziej doświadczone, które w życiu odchowały już pisklęta, są one swego rodzaju opiekunkami tych młodszych. Harpie mają różne umiejętności. Te które mają ludzkie dłonie najczęściej zajmują się "krawiectwem". Tam gdzie harpie muszą przetrwać zimę potrzebują dodatkowej ochrony przed zimnem, pióra nie zawsze wystarczają. Te harpie zbierają miękkie gałązki, trawy, młodą korę i wyplatają z niej różne rzeczy. Wszystkie stada harpii zdobyły umiejętność wyplatania koszy, oczywiście z materiałów, które są dostępne w danym regionie. Specjalne kosze są wyplatane i podwieszane pod gałęzie. Zbiera się do nich pożywienie, nie tylko dla stada, ale też dla potrzebujących zwierząt. Te stada, które muszą przetrwać zimę tworzą długie kosze w których zbierają pożywienie zdolne przetrwać chłodne pory roku.
Odżywianie
Harpie odżywiają się w większości pokarmem roślinnym, ciężko (lub wcale) trawią mięso, nawet te z ubarwieniem ptaków drapieżnych jedzą głównie rośliny. Nie pogardzą owocami, zwłaszcza te z Archipelagu Farrahin, a także z terenów Tęczowych Jezior, gdzie owoców jest pod dostatkiem. Harpie jedzą także orzechy, młode pąki, zioła, kwiaty, miękką korę drzew, miód pszczeli. W cywilizacji są w stanie jeść wszelkiego rodzaju pieczywo, ser, warzywa i inne produkty, właściwie wszystko oprócz mięsa. Niektóre podgatunki harpii jedzą grzyby. Dzięki specjalnym enzymom trawiennym harpie trawią nawet grzyby toksyczne dla innych humanoidów. Tylko harpie pochodzące z Pojezierza Neolar są w stanie trawić surowe mięso ryb, skorupiaków, a także małże. Natomiast harpie z Archipelagu Farrahin bywa że jedzą też larwy owadów, ze względu na źródło białka. Larwy owadów jedzą także harpie z terenów gdzie występuje zima. Dzikie harpie nie gotują, piją wodę prosto ze zbiornika, jedzą to co aktualnie rośnie wokół nich. Zimą wygrzebują pazurami u stóp mchy i porosty, które skrywane są pod śniegiem. Harpie, który żyją na terytoriach, gdzie pory roku następują regularnie tworzą spiżarnie w wyplatanych przez siebie koszach (więcej na ten temat w dziale Kultura). Gromadzą najczęściej orzechy, potrafią też suszyć grzyby i je przechowywać, podobnie czynią z mchami i ziołami. Te podgatunki harpii w czasie zimy jedzą też larwy owadów, najczęściej tych schowanych pod korą drzewa.
Rozmnażanie
Harpie są w stanie rozmnażać się praktycznie z każdym, płodnym samcem, który posiada humanoidalne narządy płciowe. Chyba, że uniemożliwia to anatomia obu partnerów. Na przykład dysproporcje w rozmiarze ciał, jak u harpii, które mają umaszczenie kolibrów i są bardzo niskie, z męskim przedstawicielem rasy nordów, którego narządy mogą znacznie przekraczać możliwość spółkowania z harpią. Niezależnie od tego, czy samiec będzie człowiekiem, elfem, aniołem, czy czarodziejem z takiego związku zawsze urodzi się harpia, rasa ta posiada wyłącznie przedstawicielki płci żeńskiej. Harpie dziedziczą po ojcach nieliczne geny, może to być barwa włosów, czy kolor oczu, mężczyźni nie mogą przekazać potomkowi z harpią żadnych predyspozycji do magii, a także zdolności specjalnych. Harpie oczywiście, jak wszystkie humanoidy są istotami czującymi i mogą żyć w związku z ojcem swojego dziecka, jednak w większości przypadków harpie wychowują dzieci we własnych stadach jak driady i krydiany. Harpie posiadają ludzkie narządy płciowe, które skrywane są pod piórami obrastającymi strefy intymne. Do zapłodnienia dochodzi tak jak u ssaków, jednak kolejne etapy znacznie się różnią. W łonie harpi zarodek rozwija się bardzo szybko, po około dwóch miesiącach w macicy znajduje się nie żywa harpia, a jajo, które harpia rodzi, lub jak kto woli "wydala", lub znosi. Jest to podobne do porodu, jednak kolejne etapy rozwoju płodu dokonują się w jaju, nie w łonie matki. Harpia wysiaduje swoje jajko (które prawie zawsze jest tylko jedno) przez kolejne 2 miesiące. W czwartym miesiącu rozwoju jajko pęka i w ten sposób rodzi się mała harpia. Rzecz jasna matka nie jest w stanie opiekować się jajkiem przez cały czas. Harpie z jej stada pomagają podczas okresu wysiadywania, nie tylko pozwalając matce "rozciągnąć skrzydła" od czasu do czasu, ale także przynosząc jej jedzenie.
Śmierć
Harpie umierają ze starości, przez chorobę, lub od odniesionych ran. Po śmierci w ciągu kilku dni, powoli zamieniają się w pył. Te, które umierają w swoim stadzie są składane w macierzystym gnieździe, inne harpie czuwają nad ciałem, aż to nie rozpadnie się w pył i nie rozwieje go wiatr. Rozkład jest widoczny, a pył, który powstaje ma kolor ciemnego złota, każdy powiew wiatru sprawia, że w powietrze wzbijają się dziesiątki złotych drobinek. Podczas czuwania harpie najczęściej śpiewają pieśni i rozmawiają ze sobą na temat zmarłej. Ich czuwanie nie jest przesycone żałobą w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Oczywiście utrata jednej ze stada, niezależnie w jakim wieku wiąże się z bólem, jednak kiedy harpia umiera ze starości zostaje oddana Matce Naturze, dlatego pozostałe wolą chwalić Wszechmatkę pieśniami i rozmawiać o dobrych wspomnieniach związanych ze zmarłą. Inaczej wyglądają "pogrzeby" dzieci, czy zamordowanych, te są przepełnione bólem i łzami. Dzieci znacznie szybciej "zabiera wiatr", jak mówią harpie, trwa to zaledwie dzień, lub nawet krócej. Co ciekawe po śmierci dziecka w gałęziach gniazda zaczynają rozwijać się pąki i wyrastają liście.
Cechy rasowe
- Latanie
- Postać potrafi latać dzięki skrzydłom które posiada.
- Mowa zwierząt
- Harpie od momentu kiedy stają się świadome potrafią zrozumieć mowę zwierząt. Z czasem zaczynają się z nimi porozumiewać. Jedne robią to za pomocą umysłu, inne są w stanie rozmawiać ze zwierzętami w ludzkim języku.
