Satyry
| Satyry | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Naturianie |
| Rasa | Satyry |
| Przeciętna długość życia | 500 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15-450 lat |
| Cechy rasowe | Mowa roślin i zwierząt
Regenaracja
|
| Przeciętne atrybuty | Doskonały węch
Doskonały słuch Wytrwały Wyczulony zmysł magiczny Silna Wola |
| Występowanie | |
Wygląd
Satyry to istoty opisywane w legendach od setek lat. Część z nich opowiadała o stworzeniach wysokich i muskularnych, inne o niskich i drobnych. Zawsze jednak łączyły je cechy wspólne - dwie kozie nogi zakończone kopytami i wystające z włosów rogi, najczęściej zakręcone. Większość satyrów posiada szpiczaste uszy i ogon, u niektórych występuje dodatkowe owłosienie na rękach lub szyi. Mają najróżniejsze odcienie karnacji - od bardzo ciemnej, przez lekko zielonkawą, po bladą i wrażliwą na słońce. Ich włosy przybierają różne kolory, najczęściej zbliżone do sierści pokrywającej nogi i podbrzusze, zawsze jednak w naturalnych barwach. Oczy satyrów, często lekko skośne, zawsze uważnie obserwują otoczenie. Wielu z kozłonogich jest dobrze zbudowanych, aktywny tryb życia w lesie zapewnia im smukłe, wysportowane sylwetki. Większość czasu spędzają wędrując po matecznikach, którymi się opiekują, często trzymając w dłoni najróżniejsze instrumenty. Dzięki nim mogą uspokajać zwierzęta i kontrolować rośliny. Część z nich wyposażona jest również w łuk i strzały, choć większość satyrów brzydzi się zabijaniem. Niektóre osobniki przyozdabiają się w ludzkie ubrania, jednak ze względu na tryb życia w leśnych ostępach wiele z nich porusza się nago albo z czysto symboliczną ilością odzienia.
Pochodzenie
Wiele osób wierzy, że historia satyrów rozpoczęła się w momencie w którym na ziemi pojawili się pierwsi ludzie. Tak jak słońce zawsze musi rzucać cień, tak ci leśni strażnicy stali się przeciwwagą dla niszczycielskiej mocy człowieka.
Na początku przyroda żyła w zgodzie ze wszystkimi stworzeniami. W samym sercu Łuski znajdował się olbrzymi obszar, porośnięty każdym rodzajem kwiatu, zioła i drzewa, jakie kiedykolwiek wypuściły swoje pędy na ziemi. Był to Wielki Ogród. Zamieszkiwały go nimfy i opiekujące się nim driady, a także dzikie zwierzęta. Każde z nich szanowało rośliny i niszczyło je tylko w ostateczności. W momencie gdy otaczające go tereny zapełnił jednak człowiek, a w jego rękach znalazła się stworzona przez niego siekiera, Natura postanowiła stworzyć sobie godnych obrońców. Istoty przypominające dwunożne kozły o ludzkim tułowiu i masywnych rogach pojawiły się w najstarszych i najgęstszych borach. Ich źródłem były miejsca, które one same nazywały “matecznikami” - przepełnione silną magią polany i zagajniki. To właśnie w nich, podczas najbardziej gwiaździstych nocy otwierały się pnie najstarszych drzew, by wypuścić ze swojego łona satyry. Istoty te były poważne i nieufne. Całkowicie skupione na swoim zadaniu, patrolowały Wielki Ogród, przeganiając ludzi i doglądając porządku.
W końcu jednak, wraz z ciągle rosnącą liczbą zamieszkujących ziemię ludzi, Matka Natura postanowiła ukryć Wielki Ogród. Ujęła go w swoje dłonie i wraz z dziesiątkami satyrów przeniosła poza granice wszechświata, do innego wymiaru - miejsca, gdzie nikt nie mógł zakłócić jego spokoju. Tak właśnie kozłonodzy obrońcy zniknęli z powierzchni ziemi na setki lat. Co jakiś czas jeden z nich powracał do Alaranii, gdzie dumny i nieufny bronił okolicznej flory. W ten sposób powstały legendy o satyrach, wypełnione najróżniejszymi opisami i domniemaniami. Śladem po ich istnieniu są również nieduże fragmenty Wielkiego Ogrodu, ukryte gdzieś pomiędzy szczytami alarańskich gór.
W ciągu ostatnich lat na ziemi ponownie zaczęły pojawiać się satyry - zrodzone ze współczesnych mateczników, nie tak dzikich i mrocznych jak te pierwotne, jednak równie pięknych jak one. Są to istoty młode i zupełnie odmienne od ich starszych braci - ciekawskie i beztroskie, które poza ochroną lasów pozwalają sobie również na kontakt z innymi kulturami. Nie zdają sobie sprawy z istnienia Wielkiego Ogrodu ani powagi zadania, jakie spoczywało na ich poprzednikach. Obecnie można spotkać oba rodzaje satyrów, choć tych starszych, pamiętających czasy Wielkiego Ogrodu jest zdecydowanie mniej.c się w pary z silnymi osobnikami Nordyjczycy stali się niezwykle silni i wysocy.
Kultura
Satyry to istoty o silnym poczuciu obowiązku. Najważniejsze dla nich jest opiekowanie się przyrodą, przez co potrafią spędzić całe życie nie oddalając się od swojego matecznika. Choć żyją z dala od innych przedstawicieli swojej rasy, mają bardzo silnie rozwinięty instynkt stadny, dlatego jeśli uznają kogoś za “swojego” nie będą chciały spuścić z niego oka. Z reguły na jeden matecznik przypada jeden satyr, więc rzadko się zdarza, by tworzyły większe ugrupowania. Niektóre z nich nie są nawet świadome istnienia innych przedstawicieli swojej rasy (dotyczy to zwłaszcza osobników młodych, urodzonych wiele lat po zniknięciu Wielkiego Ogrodu). Większość satyrów żyje pod gołym niebem, za dom mając las, z którym doskonale potrafią się porozumieć. Część buduje szałasy, jednak kozłonogi mieszkający w mieście to zupełny ewenement. Mimo że potrafią się tam zapuścić, żaden z nich nie czuje się dobrze w otoczeniu ścian i murów.
Odżywianie
Żołądek satyra nie jest specjalnie wybredny. Jest w stanie przyjąć praktycznie wszystko. Satyrowi nie jest więc trudno znaleźć pożywienie. Zobaczyć można kozłonogich zajadających się niczym inne kopytne liśćmi krzewów i drzew i zieloniutką trawą z osłonecznionej łąki. Najczęściej jednak widuje się te stworzenia, gdy - niczym z baśni - jedzą owoce lub podkradają jakieś warzywo z ogródka pobliskiego gospodarstwa. Nieco rzadziej satyry jedzą mięso. Choć ich żołądki tolerują wszystko, to tę część jadłospisu trawią dłużej niż normalnie. Większość z nich gardzi zabijaniem, ale część pozwala sobie porzucić bezmięsną dietę, upodabniając się nieco do spotkanych na swojej drodze myśliwych. Przetworzone potrawy nie szkodzą im, choć ze względu na swoją kulturę zazwyczaj nie widzą sensu w smażeniu czy duszeniu rzeczy, które równie dobrze mogą zjeść na surowo. Satyry upijają się znacznie łatwiej niż ludzie przez co spożycie nawet niewielkiej ilości alkoholu może się dla nich skończyć stanem silnego upojenia. Mimo to niektóre z osobników wykazują irracjonalny pociąg do takich trunków.
Rozmnażanie
Satyry, jako zrodzone z lasu, nie są w stanie rozmnażać się w sposób naturalny. Mogą kochać się z przedstawicielami innych ras, jednak z takiego związku nigdy nie narodzą się dzieci. Ze względu na swój samotniczy charakter nie czują zazwyczaj takiej potrzeby, pozwalając by rolę rodziny pełnili członkowie “stada” których najczęściej sami sobie wybierają.
Śmierć
Satyry umierają ze starości, chociaż najczęściej giną wskutek ran odniesionych w walkach z kłusownikami. Mimo że są opiekunami lasu, czasami stają także w obronie innych żywych istot, nie mogąc znieść widoku bezsensownej śmierci. Choć wypełniająca ich magia natury powoli goi ich rany, mogą zginąć w sposób gwałtowny lub na skutek wyniszczenia. Rzadko kiedy satyry umierają ze starości, zwykle nie dożywając tego wieku. Jeżeli odchodzą w ten sposób, robią to samotnie, układając się pod drzewem, które je urodziło. Po śmierci korzenie otulają ich ciało i wciągają pod ziemię, zmieniając je z powrotem w część lasu. Cechy rasowe: zielarstwo, mowa roślin i zwierząt, magia ziemi, regeneracja.
Cechy rasowe
- Mowa roślin i zwierząt
- Satyry są związane z naturą i ich naturalnym darem jest umiejętność posługiwania się mową roślin i zwierząt.
- Regeneracja
- Rany satyrów goją się bardzo szybko i nie pozostawiają po sobie blizn. Oczywiście odcięta kończyna nie odrośnie, ale nawet sporej wielkości rany goją się na satyrze niezwykle szybko.
