Ragarianie
| Ragarianie | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Nordowie |
| Rasa | Ragarianie |
| Przeciętna długość życia | 150 lat |
| Grywalny wiek postaci | 15-150 lat |
| Cechy rasowe | Widzenie aur
Widzenie w ciemnościach Predyspozycje do magii natury Przystosowanie |
| Przeciętne atrybuty | Wyostrzony wzrok
Wytrzymały Zręczny Szybki Wyostrzony zmysł magiczny' Ładny |
| Występowanie |
Północ kontynentu |
Wygląd
Ragarianin podobny może być do człowieka, czy elfa. Niektórzy mają uszy szpiczaste, inni okrągłe, jeszcze inni posiadają uszy zwisające jak u niejednego satyra. To co wyróżnia ich sposób innych ras rzuca się w oczy natychmiast, ponieważ są to rogi. Z głowy Ragarianina zawsze wyrastają symetryczne wyrostki, które nie sposób nazwać inaczej niż rogami. Niektórzy są posiadaczami małych różków, inni zaś szczycić się mogą pokaźnym "porożem". Rogi mogą przypominać drewno, lub nawet żywe konary drzew, które posiadają liście i kwiaty. Mogą przybrać postać skamieniałą, kostną, lub być mieszanką trudnego do nazwania materiału. Niezależnie od tego, czy ragarianin posiada postać "żywą" rogów - kwitnącą, czyli posiadającą liście, czy też tą bardziej "martwą" - rogi skamieniałe, czy kostne - jeżeli zostaną uszkodzone, odrosną w niezmienionej formie. Jeśli chodzi o wzrost, ragarianie są raczej wysocy, średnio mierzą mniej więcej sześć stóp, a zdarzają się osobnicy dużo wyżsi. Raczej nie odznaczają się ogromną muskulaturą, choć nie może powiedzieć, by brakowało im sił. Są zwinni i szybcy, mimo wzrostu sprawnie omijają leśne przeszkody podczas biegu. W większości przypadków ich skóra przybiera kolor taki, jak u ludzi - biały, alabastrowy, pomarańczowy, śniady, czarny i tym podobne. Zdarzają się jednak wyjątki i niektórzy ragarianie mają skórę zielonkawą, niebieskawą, lekko różową, a nawet zabarwioną na fiolet, czy czerwień. Niestety, przez tą ostatnią barwę często brani są mylnie za istoty piekielne. Ich tęczówki mogą mieć właściwie każdy kolor, od czarnego, przez różowy, turkusowy, żółty, po szary, fioletowy i pomarańczowy. Wszyscy ragarianie widzą w ciemności, ale tylko niektórzy posiadają pionowe źrenice. Co ciekawe, nie ma znaczenia, czy są one jak u kota, czy jak u człowieka, ich oczy i tak dostosowują się do poziomu światła wokół. Wracając jeszcze do rogów, ragarianie rodzą się z malutkimi wyrostkami na czaszce, a rozwój "poroża" następuje z wiekiem. Poza tym ci mieszkańcy północy przychodzą na świat z naturalnym darem do władania jedną z magii natury. Nie muszą odziedziczyć tej predyspozycji bezpośrednio po rodzicach, a po przodkach, nawet kilka pokoleń wstecz. Dlatego nawet jeśli rodzice posiadają dar do władania wodą, dziecko może urodzić się z predyspozycjami do magii ziemi. Włosy ragarian mogą przybierać nienaturalne barwy, takie jak ich tęczówki.
Pochodzenie
Ragarianie nie pochodzą bezpośrednio od Przodków, a od Nordyjczyków i jeleniołaków. Według legend i wszelkich innych podań jeleniołaki, stworzone przez Matkę Naturę początkowo mogły rozmnażać się z innymi rasami. Ze względu na to, że Daleka Północ była zamieszkana prawie wyłącznie przez Alarian i Nordyjczyków szybko doszło do wymieszania się genów północnych nacji i naturiańskiej krwi. W innych częściach świata mieszkało zbyt wielu różnorakich humanoidów, by powstała nowa rasa, na północy zaś zaczęło rodzić się co raz więcej dzieci z cechami ludzkimi i jeleniołaczymi. W końcu rogatych mieszańców było tak wielu, że łącząc się w pary utworzyli nową rasę. Mniej więcej w tym samym momencie w księgach można odnaleźć informacje, iż jeleniołaki utraciły zdolność rozmnażania się z jakąkolwiek inną rasą. Niestety nigdzie nie ma informacji dlaczego tak się stało. Uczeni przypuszczają, że był to ruch bezpośrednio ze strony Matki Natury. Tymczasem rogatą rasę nazwano Ragarianami od słowa "ragar" co w krasnoludzkim oznaczało po prostu rogi. Nie wiadomo jednak dlaczego ragarianie posiadają tak wiele kolorów skóry, włosów i oczu.
Kultura
Ragarian można właściwie podzielić na dwie kultury: miejską i leśną. Część ragarian zamieszkuję Gorlę i Gaję wraz z Nordyjczykami. Tam przejęli oni kulturę typowo nordyjską i żyją w zgodzie z "gigantami". Wykonują lżejsze prace, do których ciężko przysposobić wielkich mieszkańców północy. Najczęściej są krawcami, nauczycielami, kapłanami. Parają się też tkactwem, zielarstwem, medycyną, jubilerstwem i tym podobne. Tymczasem dalej na północ w takich miastach jak Nuria, Elddar, Varila ragarianie stanowią większość, wymieszani z Niziołkami, Nordyjczykami i Alarianami. Ragarianka jest królową Varilii, która panuje nad Szafranowym Jeziorem i większością Gór Starych. Ich kultura jest podobna do ludzkiej, jednak wielką cześć oddają oni naturze. Miasta budowane są z cegły, drewna i kamienia, budynki zdobią charakterystyczne wykusze na których często widnieją rzeźbienia liści i kwiatów. Poza tym ragarianie ozdabiają parapety skrzynkami kwiatów. "Rogaci" stworzyli także swoją własną religię, która jest połączeniem wiary w bóstwa nordów i cześć oddawaną żywiołom i naturze. To połączenie sprawiło, że głównym bóstwem jest u ragarian Bogini Ziemi - połączenie umiłowania nordów do skał i drażenia oraz umiłowanie natury i żywiołów.
Część ragarian zamieszkuje Lasy Abbaddur, Wierzbowy Gaj, gdzie koegzystują z harpiami, a także Las Falandar i w niektórych miejscach Lasy Terengoru. Tam żyją w niewielkich miasteczkach, czasem, dla bezpieczeństwa mieszkańców, otoczonych palisadami. Domy tam są niskie, a ragarianie tworzą silne więzi społeczne. Centrum wioski najczęściej stanowi drewniana świątynia poświęcona wielu bóstwom, ponieważ często wraz z "rogatymi" mieszkają także naturianie i zmiennokształtni. Niezależnie jednak od tego, czy to ragarianie żyjący w miastach, czy w lasach są oni rasą bardzo tolerancyjną, a w ich społeczeństwach mieszka ogromna liczba humanoidów, którzy odbiegają od standardów uznawanych w Środkowej Alaranii. Można tam spotkać ogromną liczbę mieszańców, czy rzadkich zmiennokształtnych, jak myszołaki, a harpie nie są niczym niezwykłym.
Odżywianie
Podstawą diety ragarian jest mięso i warzywa. Na porządku dziennym są gęste zupy z duża ilością wieprzowiny i warzyw takich jak marchew, por, seler, pietruszka, ziemniaki. Często gotuje się też kaszę różnego rodzaju. Nie stronią od smalcu i innych tłuszczy, dzięki gonom nordyjczyków łatwo trawią ciężkie potrawy. Używają ogromnej ilości ziół wszelkiego rodzaju, głównie świeżych. U ragarian istnieje zawód o nazwie Zimozielarz - jest to osoba, która zajmuje się uprawą ziół w domu, lub w szklarniach, tak, by zimą mieszkańcy mieli dostęp do świeżej zieleniny. "Rogaci" nie jedzą mięsa z jeleniowatych - nie jest to związane z ich metabolizmem, a z kulturą. Ponieważ wierzą, że pochodzą od jeleniołaków, jedzenia mięsa jeleniowatych jest zabronione. Nie przepadają za cukrem, który często powoduje u nich niestrawność. Wyjątek stanowią jabłka, które ragarianie jedzą pod każdą postacią. Pieczone, gotowane, podsmażane z przyprawami, ale bez białego cukru.
Rozmnażanie
Ragarianie mogą rozmnażać się z elfami, ludźmi i nordyjczykami. Mieszanka elfa i "rogatego" zawsze da półelfa, a potomek nie odziedziczy rogów. Z ludźmi sprawa ma się tak samo, dziecko nie będzie miało rogów, ale może odziedziczyć nienaturalny kolor włosów, czy predyspozycję do magii. Zaś co się tyczy nordyjczyków - jeżeli dziecko odziedziczy rogi nazywa się je ragarianienem, jeśli nie - nordyjczykiem. Pozostałe cechy dziedziczone są losowo. Poza tym ragariańscy mężczyźni są w stanie spłodzić dziecko z driadą, lub krydianą. Z resztą ras ragarianie nie są w stanie się rozmnażać - również z jeleniołakami. Ciąża ragarianki trwa dziewięć miesięcy, a wśród tej rasy bardzo często rodzą się bliźnięta. Według statystyk jedna na dziesięć ciąż to ciąża bliźniacza, natomiast jedna na sto ciąż, to ciąża trojacza. Ragarianki mają stosunkowo szerokie biodra i bardzo silne organizmy, poród bliźniąt nie stanowi dla nich takiego wyzwania jak dla ludzkich kobiet. Powikłania zdarzają się niezwykle rzadko, nawet w przypadku trojaczków. Trojaczki uznawane są przez ragarian za dar niebios, jeżeli podejrzewa się, że ragarianka jest w w stanie błogosławionym i urodzi trojaczki otaczana jest szczególną opieką nie tylko przez bliskich, ale też przez sąsiadów. W leśnych kulturach trojaczki pomagają wychowywać wszyscy mieszkańcy wioski, czy miasteczka, chcąc odciążyć kobietę, która wydała na świat aż trójkę szkrabów. Trzeba podkreślić, że u ragarian trojaczki nie przychodzą na świat identyczne, każde dziecko może mieć inny kolor oczu, włosów, skóry, ponieważ tak jak w przypadku predyspozycji do magii, cechy dziedziczone są do kilku pokoleń wstecz.
Śmierć
Ragarianie starzeją się bardzo powoli, a średnia długość ich życia to 150 lat. Pod koniec ich życia skóra zaczyna wiotczeć, pojawiają się zmarszczki i zmęczenie, a także choroby. Rzadko jednak pojawia się siwizna. Kobiety są płodne bardzo długo. Mogą urodzić dziecko nawet mając dziewięćdziesiąt, czy sto lat. Ragarianie umierają ze starości, od chorób lub odniesionych ran. Jeśli chodzi o pochówek, to zależy on od danej społeczności. Najczęściej grzebie się zmarłych ziemi, oddając ich w opiekę najwyższego bóstwo - Bogini Ziemi. Dużo rzadziej zwłoki pali się na stosach, a prochy rozsypuje. Ten pochówek popularny jest w Górach Starych.
Cechy rasowe
- Widzenie aur
- Ragarianie widzą aury innych istot, a także silne emanację przedmiotów, czy roślin. Widzenie nie oznacza czytania - odczytywania muszą się nauczyć. Ich wzrok zaczyna rozpoznawać barwy i poświaty aur mniej więcej około piątego roku życia. Dzięki czemu powoli przyzwyczajają się, że ich świat wygląda nieco inaczej niż ludzki.
- Widzenie w ciemnościach
- Ragarianie widzą w całkowitych ciemnościach, jednak wszystkie obiekty tracą wtedy kolory, pozostają widoczne tylko odcienie szarości, widoczność tracą także aury. Ragarianin nie jest w stanie rozpoznać koloru i poświaty zarówno przedmiotu jak i żywego stworzenia. Jednak nadal mogą rozpoznać aurę po pozostałych zmysłach.
- Predyspozycje do magii natury
- Ragarianie rodzą się z predyspozycją do władania przynajmniej jedną z arkan natury: ziemi, wody, powietrza, ognia. Rzadko zdarza się by dziecko miało predyspozycję do więcej niż dwóch arkan.
- Przystosowanie
- Ragarianie bardzo łatwo przystosowują się do warunków pogodowych. Nie przeszkadzają im długie zimy, nie odczuwają dyskomfortu z powodu krótkich dni i długich wieczorów. Jeżeli podróżują na południe nie jest im trudno przestawić się na zimniejszą, a później na cieplejszą pogodę. Choć nie są zmiennocieplni, ich organizmy nie cierpią z powodu zmian temperatur i ilości słońca.
