Gealia Bantrachae
| Gealia Bantrachae | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | Kwiat |
| Występowanie | Tereny wilgotne. Nekropolie |
| Rzadkość | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Gealia, nazywana też Łzą Księzycową, jest drobną, niepozorną rośliną rosnącą skupiskowo. Swoją powszechną nazwę zawdzięcza pyłkowi, który odbija światło, co widoczne jest przeważnie nocą, tworząc niezwykły, tlący się bladym, srebrzystym światłem dywan. Kwitnie od wczesnej wiosny do późnej jesieni, praktycznie przez cały czas, kiedy nie znajduje się pod śnieżną pokrywą. Pęd gealii płoży się po ziemi, wypuszczając co jakiś czas pionowe łodygi, na których wytwarza drobne kwiatostany. Przyziemna część rośliny usiana jest drobnymi, srebrzysto-zielonymi listkami i wyraźnie zaokrąglonym kształcie i krótkiej szypułce. Listki wyrastają gęsto ze wszystkich stron łodygi. Kwitnienie gealii następuje naprzemiennie. Jedna roślina wytwarza jednocześnie od jednego do około dziesięciu pąków, w zależności od rozpiętości pędu, by powtórzyć proces kiedy kwiaty otworzą się w pełni. Dzięki temu kwitnie i owocuje praktycznie bez przerwy.
Kwiatostan rośliny jest drobny, ale niezwykle rozbudowany. Najbardziej charakterystycznym elementem są delikatne, biało-błękitne płatki u podstawy, które w słoneczne dni, kiedy roślina nie przyciąga zapylaczy, pozostają zamknięte, by rozwinąć się po zachodzie słońca lub przy dużym zachmurzeniu, kiedy niezwykła właściwość pyłku wabi ćmy. Powyżej płatków, skryte za dnia, mieszczą się właściwe, niezwykle małe kwiaty ułożone w luźnym baldaszku.
Po okresie kwitnienia kwiaty gealii z początku zasychają i przez czas jakiś utrzymują się w niemal niezmienionym stanie. Wtedy też można zaobserwować je w pełni otwarte w ciągu dnia, choć nie tak piękne jak te świeże, podziwiane nocą, bowiem płatki uschłego kwiatu szarzeją i tracą swoją miękkość. Po kilku dniach delikatny kołnierzyk opada, pozostawiając tylko gołe puszki nasienne, które wkrótce potem rozsypują się na wietrze, wypuszczając niewidoczne, lekkie nasiona. Po tym procesie kwiat przywodzi na myśl pędzelek, który utrzymuje się jeszcze przez kilka dni, aż staje się zupełnie kruchy i opada.
Właściwości
Gealia jest rośliną niezwykle ekspansywną. Przez ciągłe wytwarzanie kwiatów i niezwykłą lekkość nasion dociera niemal wszędzie i rozwija kolonie w dogodnych dla siebie miejscach. Nasiona przenoszą się na wietrze, a także na nogach zwierząt, w tym i ludzi. Najbardziej charakterystyczną cechą gealii, która zarazem determinuje obszary jej siedlisk jest zdolność do pozyskiwania substancji odżywczych bezpośrednio z nierozłożonej martwej materii. Ta niepozorna roślina upodobała sobie przede wszystkim związki czerpanie z ciał martwych zwierząt, ludzi i innych stworzeń. Jej cienkie, mocno rozgałęzione korzenie są niezwykle wytrzymałe i sięgają bardzo głęboko. Ich drobna siateczka potrafi wytrwale piąć się w dół, po kamiennych ścianach i kolumnach grobowców i przenikać przez najdrobniejsze szczeliny w poszukiwaniu potrzebnych roślinie substancji. Wraz z niezbędnymi związkami gealia wchłania pamięć tkanek z których czerpie. Oznacza to, że gdyby wprawny mag odnalazł roślinę, która dotarła korzeniami do tkanek ręki leżącego pod nią ciała, mógłby odczytać jakie sygnały do tej ręki trafiły i jakie zostały wysłane. Wiedziałby zatem o drobnym poparzeniu, które zmusiło nieboszczyka do cofnięcia ręki, jaki i o ruchach, które wykonała, by skreślić list. Jeżeli natomiast udałoby się komuś odnaleźć gealię, która sięgnęła korzeniami do mózgu pogrzebanego, zyskałby dostęp do splątanych i niekompletnych, ale w pełni wiarygodnych myśli nieboszczyka. Czytanie z gealii nie stało się nigdy praktyką powszechną ze względu na trudność i skrajnie nieprzyjemny przebieg procesu.
Jak każda przyzwoita roślina, gealia posiada również właściwości, które ujawniają się po spożyciu naparu z ziela. Taki napój charakteryzuje się przyjemnym, świeżym zapachem i lekko kwaśnym smakiem, natomiast dodanie kwiatu wyzwala delikatną, słodką nutę. Napar działa uspokajająco i nasennie, jednak osoby czułe na magię, a przede wszystkim związane z magią śmierci w samym jego zapachu wyczuwają pustkę, cierpienie i rozkład.
Występowanie
Gealia upodobała sobie przede wszystkim nekropolie. Ze względu na łatwość w rozprzestrzenianiu pojedyncze rośliny występują wszędzie tam, gdzie wilgotność ziemi jest stosunkowo wysoka, śnieg pokrywa ziemię przez nie więcej niż pół roku i gdzie mają dostęp do światła księżyca oraz szczątków, jednak najliczniej i najgęściej zasiedla niezbyt uczęszczane nekropolie i odosobnione miejsca pochówków, takie jak zapomniane, odsłonięte cmentarze, ziemne kurhany, czy zbiorowe mogiły.
Informacje dodatkowe
Gealia nie bez powodu została nazwana księżycową łzą. Miejsca usiane jej kwiatami nocą wyglądają jakby sam księżyc opłakiwał leżących w ziemi zmarłych. Nierzadko wypija liczne łzy wdów, matek, sierot, a nawet mężnych wojowników, którym przyszło pogrzebać własne dzieci.
Mówi się, że gealia łaknie bólu, krwi i okrucieństwa, bowiem najczęściej porasta mogiły ofiar masowych morderstw, bitew i pomorów. Prawda jest taka, że są to zwykle miejsca, w których znajduje się najwięcej ciał w jednym miejscu, i które po pewnym czasie od tragedii odwiedzane są już tylko przez nielicznych krewnych, którzy nie zdołali zapomnieć o zmarłych. Wedle licznych podań, pod podmuchem wiatru gealie wzdychają głosem leżących pod nimi zmarłych. Nie wiadomo ile jest w tym prawdy, jednak możliwe, że pod wpływem atmosfery miejsca szmer wydawany przez żywe części rośliny, suche kwiaty i drobne puszki nasienne faktycznie rozbrzmiewa dźwiękiem podobnym ludzkiemu westchnieniu.
