Magnolia truchelnica
| Magnolia truchelnica | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | drzewo/kwiat |
| Występowanie | Lasy i obszary trawiaste Środkowej Alaranii |
| Rzadkość | Stabilna |
Spis treści
Wygląd
Magnolia truchelnica jest niewielkich rozmiarów drzewem, osiągającym najwyżej 1,25 pręta (~5,5 m) wysokości przy do trzech razy takiej rozpiętości korony. Często nie tworzy głównego konaru - przewodnika, lecz rośnie niczym wielopniowy krzew. Niektóre pędy uginają się do ziemi, by z czasem zapuścić korzenie, dając początek nowej odnodze (klonowi). Roślina tworzy także rozłogi, zwane przez lokalną ludność kłami, co służy zadarnianiu terenu, na którym przyszło jej wzrastać. Choć magnolie posiadają dość płytki system korzeniowy, truchelnica jest wyjątkowo odporna na suszę i niedobory składników pokarmowych. Wykształciła ona bowiem osobliwy środek zaradczy - jeden lub rzadziej kilka korzeni na czubku posiada szpic, który przebija doczesne pozostałości zwierząt (stąd nazwa gatunkowa rośliny) lub wnika głęboko w stertę szczątków roślinnych. Magnolia ta wówczas przez szpic wypuszcza do podłoża sok zawierający enzymy, które rozkładają materię organiczną, niekiedy nawet kości. Ponadto truchelnica potrafi wysysać żyły magii z podłoża. W gęstwinie jej korzeni bytują mikroorganizmy, które przekształcają na wpół rozłożone przez roślinę szczątki (np. zwłoki lub fragmenty pryzmy gnoju, na którą ktoś wrzucił nasiona), oddając roślinie to, czego same nie wykorzystają. Pień magnolii truchelnicy posiada jednolite zabarwienie marengo, kora jest gładka, gdzieniegdzie mogą wystąpić jaśniejsze (grafitowe, rzadziej mysie) przebarwienia w postaci nieregularnych łat. Korona tej magnolii zazwyczaj bywa świetlista, chyba że roślina bytuje w skupisku, wtedy wykształca pokrój kolumnowy. Konary rozgałęziają się nisko nad ziemią. Na końcach pędów osadzone są pojedyncze duże pąki koloru czarnego wina. Z pędów wyrastają duże, pokryte gęstym kutnerem, pojedyncze, błyszczące, karmazynowe liście, z wiekiem ciemniejące do burgundu. Truchelnica w przeciętne zimy nic sobie nie robi z lekkiego mrozu, nie straszne jej również wiosenne przymrozki. Włoski na liściach i pąkach sprawdzają się, chroniąc delikatne organy rośliny przed wpływem zimowej aury. W surowszym klimacie liście opadają, zmieniając uprzednio zabarwienie na ciemny, lekko zaśniedziały już mosiądz. Efektowne kwiaty, najczęściej grafitowo-czarne, lekko wpadające w połyskujący granat składają się z dwóch okółków listków po 5 w każdym. Często ponawia kwitnienie w miesiącu byka lub wilka. Kora, kwiaty i stare liście wytwarzają olejki eteryczne o woni przypominającej wanilię z nutami muszkatołowca i miodu. Owoce w kształcie kaczanów kukurydzy, zwane “kolczakami” lub “ogórkami Śmierci”, w miarę dojrzewania przybierają coraz ciemniejsze odcienie czerwieni, kończąc na kolorze “czarnego” wina. Są jadalne, w smaku odrobinę zbliżone do mango z lekką nutą wytrawności. Wewnątrz kryją kilkanaście kulistych nasion barwy marengo.
Właściwości
Kwiaty i dojrzałe bądź przejrzałe owoce magnolii truchelnicy stanowią bazę pod zaczyn, z którego mieszkańcy Równiny Maurat pędzą alkohol określany jako daemouraen. Trunek ów jest winiakiem o barwie lekko skarmelizowanego miodu gryczanego, woni kwiatów magnolii oraz stonowanym smaku brandy. Znawcy uważają, iż jest to najdelikatniejszy napitek tego rodzaju, w którym praktycznie zredukowano nuty “palonej sierści” tudzież “węgla drzewnego”.
Z liści i miąższu owoców otrzymuje się czerwony barwnik tanatynę służący głównie do celów spożywczych, a używany w cukiernictwie (tzw. krwawy lukier) oraz do ozdabiania wierzchnich warstw wyrobów garmażeryjnych. Ponadto w miąższu owoców znajdują się zasoby białka i pektyn, które stanowią zamiennik środków żelujących uzyskiwanych z wodorostów (agar), konjaku czy odzwierzęcych (żelatyny).
Truchelnica bywa idealnym drzewem cieniującym dla niższych roślin, w tym wielu krzewów czy pnączy owocowych, warzyw, a także ziół i kwiatów ozdobnych. Magnolia chroni wrażliwe uprawy przed wpływem czynników atmosferycznych, ogrzewa glebę, a ponadto dostarcza roślinom wielu minerałów, których potrzebują do bujnego wzrostu.
Drewno truchelnicy, znane jako grobowy heban, odstrasza mole, mrówki i karaczany. Nie może więc dziwić fakt, iż wykorzystuje się je do wyrobu rozmaitych pojemników do przechowywania żywności i wełnianych tekstyliów.
Jest rośliną miododajną, stanowi cenny pożytek pszczelarski. Produkt pracy pszczół, a niekiedy także trzmieli zbierających pyłek magnolii - miód trupi; zwykle barwy burgundu do granatu charakteryzuje się cierpko-słodkawym smakiem. Przypomina tym nieco miód gryczany, który godnie zastępuje jako składnik wytrawnych dań mięsnych oraz dodatek do sosów podawanych wraz z serami.
Liście oraz kwiaty są składnikami naparu, który zyskał miano czaju prof. de Nate’a na cześć uczonego adriońskiego Herakliusza de Nate d’ Aervenhiews, który parał się botaniką użytkową oraz zbierał dawno zapomniane ludowe przepisy kulinarne. Napój ma barwę esencjonalnej zielonej herbaty, smak miodu gryczanego z nutą wanilii, kminu i cynamonu, a podaje go się zazwyczaj w kunsztownie wykonanych naczyniach z onyksu, czarnego opalu, jadeitu bądź malachitu.
Z utartych na bardzo drobny proszek wytwarza się leki przeciw zapaleniu nerek, pęcherza i cewki moczowej. Potwierdzono, iż specyfik ten wykazuje działanie o wiele skuteczniejsze od piwa czy nawet zabiegów magicznych przy wypłukiwaniu kamieni i piasku nerkowego.
Młode liście truchelnicy z delikatnym kutnerem służą do przyrządzania tzw. “zawijańców”, czyli potrawy z mięsa zająca, królika lub strusia z wyglądu przypominającej klasyczne wiejskie gołąbki. Zazwyczaj podaje się do tego ciemny makaron bądź smażone z kuminem plastry ziemniaków, zwane ruenkami. Napojem idealnym pod to danie byłby Karnsteiner orchideer, czaj prof. de Nate’a bądź kwaśne mleko.
Mortyści Równin Centralnych obsadzają tym drzewem cmentarze. Odwiedzający groby bliskich cenią sobie jego przyjemny cień i woń kwiatów, które mogą utrzymywać się aż do miesiąca wilka bądź pojawiać się ponownie w tym czasie. Istnieje głębokie przekonanie, iż grafit w połączeniu z odcieniami czerwieni typu szkarłat czy burgund (obydwa stanowią kolor krwi) zsyła na wyznawców błogosławieństwo Przedwiecznego - wszak to wedle podań ludowych Jego ulubione barwy.
Magnolia tego gatunku niemal od zarania dziejów cieszyła oko humanoidów, którzy podziwiali jej misterną urodę. Nic dziwnego, iż z biegiem lat hodowcy uzyskali całe spektrum barwnych odmian. Godna uwagi jest węgiełka filigranowa, która przystosowała się do uprawy pojemnikowej w pomieszczeniach. Rośliny zajmują niewiele miejsca (największe osobniki nie przekraczają łokcia wysokości), a ich gęste korony usiane szkarłatnymi liśćmi oraz hebanowe kwiaty nadają izbom czy komnatom przyjemny mikroklimat, jak również znacznie zwiększają ich walory estetyczne.
Występowanie
Truchelnica należy do drzew wyjątkowo odpornych na niekorzystne warunki środowiska. W zasadzie może wyrosnąć na każdej glebie poza bagienną, nad którą unoszą się warstwy wody. Nie występuje w wysokich partiach gór i na pustyniach, a także -co nie wydaje się dziwne- lodowych pustkowiach Dalekiej Północy. Tropikalne lasy deszczowe raczej omija, nie przepada za wysoką wilgotnością powietrza i konkurencją w postaci figowców. Brzegi cieków wodnych porasta rzadko. Utrzyma się niemal w każdym miejscu, o ile rośnie tam wystarczająco długo i ma dostęp do wody. Związki mineralne pozyska ze zwłok, w które uwielbia wbijać swe korzenie.
Informacje dodatkowe
Roślina ta stała się tak popularna wśród bardów, trubadurów i truwerów z Równin Centralnych jako miejsce intymnych schadzek kochanków w rozmaitych balladach miłosnych czy też poematach poetów, iż zyskała na znaczeniu jako lokalny zamiennik znanego z dalszych krain Alaranii jaworu, rzadziej północnych modrzewi.
Magnolię truchelnicę okrzyknięto herbową rośliną Therii obok krwawego kasztana oraz wawrzynu cmentarnego, z którymi dzieli środowisko życia - rzadki las strefy umiarkowanej i ciepłej. Zajmuje również zaszczytne miejsce w kulturze pierwotnie ludów, a później krajów, których tereny znajdują się na obszarze Równin Centralnych.
To niecodzienne drzewo dorobiło się swoistego prestiżu jako symbol śmierci i przemijania. Motywami wzorowanymi na częściach tej rośliny (z reguły są to liście, kwiaty i owoce) znakuje się odrzwia domów naczelnych lekarzy (archiatrów), medyków więziennych czy katów, którzy odpowiadają za stan sanitarny miast.
Mortyści chowają swoich zmarłych w trumnach wykonanych z drewna truchelnicy. Te ozdobne przeznaczone są dla władców, wielmożów, kapłanów i potomków Śmierci. Doczesne szczątki tych ostatnich spoczywają w cieniu kilku magnolii, zazwyczaj w towarzystwie wawrzynu cmentarnego.
Niektórzy historycy i badacze starożytnych dziejów Alaranii uważają, iż znane z opowieści Mrocznych Elfów prastare Drzewo Życia (m. elf. Galadh’ Cuine) miało swój pierwowzór w magnolii jakiegoś gatunku, najpewniej truchelnicy lub wymarłym już dzisiaj taksonie. Roślina ta stała się na Równinach Centralnych miejscem składania przysiąg, dobijania targów o towary znacznej wartości (np. kupno domu), a także odbywania rozmaitych ceremonii przejścia (niezależnie od wyznawanej religii). Nic więc dziwnego, że u tej podrasy długouchów zaślubiny odbywają się najczęściej właśnie pod tym drzewem.
Zawleczona przez przypadek do odległej Rododendronii truchelnica (zapewne ktoś rzucił przejrzały owoc na pryzmę gnijących odpadków targowych, czym roślina zyskała idealne środowisko wzrostu i rozwoju) wyewoluowała w dorodne drzewo osiągające nawet dwa razy taką wysokość i rozpiętość korony, jak przodkowie z Therii. Kora magnolii strzępiastokorej, jak zowią ją tamtejsi mieszkańcy, odłazi płatami niczym u cynamonowca z tropikalnego Południa. Jest również wykorzystywana jako aromatyczna przyprawa do napojów i ciast, zastępując drogi cynamon. Stała się również świetnym podłożem do wzrostu tak różaneczników, od których kraj wywiódł swoją nazwę, jak i niepozornych pierwiosnków Niary. Krzewy azalii znalazły w cieniu obcego drzewa idealne warunki do wybujałego wręcz rozwoju, trafił się nawet taki gatunek, który zagnieździł się na stałe w konarach magnolii niczym orchidea na mahoniowcu gdzieś na Południu. Hodowcy różaneczników i kwiatów ozdobnych uwielbiają magnolię strzępiastokorą i sadzą ją niemal wszędzie, by z jej pomocą dostarczyć poddanym Jej Wysokości ulubionego kwiecia bądź innych roślin ogrodowych czy warzyw. Kwiaty tego drzewa zyskały barwę łososiową, a liście rozjaśniły się nieco nabierając odcienia różowego grejpfruta. Owoce, barwy cynobrowej (określanej także jako vermilion) są chętnie spożywane przez konie i ajagary, nadając ich skórze jedwabistej gładkości, a łuskom jaszczurów połysk pieczołowicie wypolerowanego opalu.
