Ludizja Seledynowa
| Ludizja Seledynowa | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | Kwiat |
| Występowanie | Tropiki i miejsca o ciepłym klimacie |
| Rzadkość | Liczna |
Spis treści
Wygląd
Ta roślina nie należy do mikrusów, albowiem dorodne osobniki osiągają wysokość ponad pięciu stóp (1,5 m), co zalicza ją w poczet największych storczykowatych. Nie jest to jednak typowy przedstawiciel tej rodziny. Nie wykształca korzeni “powietrznych” i z reguły nie porasta drzew. Spotkać ją można za to na dnie lasu deszczowego, gdzie znajduje idealne miejsce do życia. Pędy ludizji seledynowej (Ludisia seledinata), bo tak została nazwana ta niecodzienna roślina, przypominają zwężone na końcach beczułki z charakterystycznymi przewężeniami pomiędzy poszczególnymi odnóżkami jednej gałęzi. Lancetowate liście (jak i cała roślina) przybierają różne odcienie seledynu, występują na nich także nieokreślone wzory, które świecą nocą jasnozieloną poświatą. Ze względu na podobieństwo owych szlaczków na liściach do połyskujących kamieni szlachetnych botanicy określili grupę, do której należy także ludizja seledynowa, mianem storczyków jubilerskich. Kwiaty tej rośliny, zazwyczaj różowe bądź czerwone, rzadziej bordowe, zebrane są w kwiatostany typu wiechowatego na długich, zielonych pędach kwiatostanowych. Organy te długo się utrzymują - czasami nawet rok. Liście wyłaniają się naprzemiennie z gałęzi, a pęd je niosący z czasem pęcznieje, tworząc charakterystyczną beczułkę, służącą do gromadzenia wody i minerałów.
Właściwości
Ludizja seledynowa ze względu na intrygujące właściwości liści traktowana jest jak cenna roślina ozdobna. Na drodze tak hodowli, jak i magicznych eksperymentów opracowano kilkadziesiąt barwnych odmian tego storczyka. Niektóre wydzielają światło tak jasne, iż z powodzeniem zastępują latarnie w cieplejszych rejonach Alaranii.
Pędy stanowią źródło tak wody pitnej, jak i pożywnych cukrów, zmagazynowanych przez roślinę na nadchodzące w przyszłości chude czasy. Mieszkańcy dżungli Południa chętnie korzystają z tego zasobu, posilają się żelem zawartym w łodyżkach tego storczyka. Wytwarzają też z niego alkohol o małej mocy (wiadomo, upały) i rażącym orzeźwieniu - znany jako dar legwana lub węża (w zależności od regionu).
Żel z pędów ludizji jak również jej liście starte na miazgę poprawiają ostrość widzenia. Medycy chętnie zalecają okłady z powyższych na powieki, by zregenerować oczy po męczącym dniu.
Natarcie się miazgą z liści tych storczyków jubilerskich umożliwia wampirom wychodzenie na światło dzienne, zaś inne rasy humanoidalne nie muszą obawiać się oparzeń słonecznych. Niestety, sok szybko się utlenia, produkując lotne związki i uwalnia przy tym duże zasoby magii, dzięki czemu dodaje temu, kto go nosi, połysku oszlifowanego klejnotu. Podobny efekt uzyskuje się, wcierając we włosy żel łodygowy bądź wmasowując papkę z liści. Fryzura niemal natychmiast zaczyna mienić się diamentowym blaskiem naturalnego brokatu.
To naturalne źródło światła magicznego wykorzystuje się do produkcji mieszanek zapalających, bomb czy petard. Niestety, sok bywa kapryśny i czasami przegrzewa się, eksplodując z błyskiem, lecz bez hałasu.
Mieszkańcy Południa oświetlają sobie domy, trzymając w nich pojemniki z ludizją seledynową. Wydziela ona wystarczającą ilość światła, bo człowiek mógł odnaleźć miejsce spoczynku lub zgubiony w półmroku przedmiot. Podwórza zazwyczaj otoczone są ogrodzeniem ze swego rodzaju żywopłotem złożonym z wyrośniętych storczyków jubilerskich (nie tylko ludizji seledynowych). Obsadza się nimi także główne szlaki komunikacyjne na Południu.
Występowanie
Storczyk ten dobrze czuje się w miejscach ciepłych i wilgotnych, dlatego największe rozmiary osiąga na dnie lasu deszczowego, który stanowi jego pierwotne środowisko. Zasięg tej rośliny obejmuje także tereny o klimacie bardziej przyjaznym dla ras rozumnych, tj. ciut chłodniejsze i z mniejszą ilością opadów. Tam roślina współtworzy podszyt w puszczach, zadarnia także polany powstałe w wyniku wykrotu lub działania żywiołów. Storczyk ten można spotkać na całym Południu włącznie z okolicznymi wyspami, wybrzeżu akwenów morskich Środkowej Alaranii oraz w lasach ciepłego klimatu umiarkowanego, gdzie nie występują mroźne zimy. Sprowadzone przez humanoidów do chłodniejszych obszarów, są w stanie rosnąć i kwitnąć, o ile zapewni im się osłonę przed zimnem. Zdziczałe populacje tworzą więc skupiska w pobliżu jaskiń i w ich wnętrzach, storczyki porastają też komnaty opustoszałych zamków czy pałaców. Nierzadko taki lokator zagnieździ się w szopie lub chlewiku, gdzie cieszy tak oczy inwentarza żywego, jak i jego właścicieli.
Informacje dodatkowe
Ludizja seledynowa służy jako drogowskaz zwierzętom zamieszkującym mroczne ostępy tropikalnych lasów deszczowych. Dzięki poświacie generowanej przez storczyk mogą one bez problemu poruszać się w półmroku i nie dać się podejść drapieżcy lub odnaleźć trasę do miejsca docelowego.
Roślina ta stała się symbolem Księżyca i jednego z kultów jego personifikacji, bogini Sereny zwanej niekiedy Światłością Nocy. Wierzenia te powszechne są wśród ludów (nie tylko ludzi, ale także elfów, naturian i części zmiennokształtnych) zamieszkujących wybrzeża oraz lasy tropikalne i zagajniki na obszarach o łagodniejszym klimacie. Wyznawcy obsadzają storczykiem wielkie kręgi pośrodku polany leśnej lub w zadrzewieniu śródpolnym na terenie rolniczym, a gdy kwiaty się rozrosną, kapłan, zwany żercą (od roznoszenia żaru), zaczyna zwoływać ludność na nabożeństwa odbywające się każdej pełni. Wierni wznoszą do Sereny najdroższe ich sercom prośby i błagania, a na koniec obchodzą korowodem cały krąg kilka razy. Następnie żerca namaszcza ich mieszaniną papki z liści ludizji, oleju laurowego bądź oliwy i piżma. Dwa razy w roku, w porze rozkwitu plonów, odbywa się wielki festyn zwany Ucztą Sereny. Wyznawcy gromadzą się w kręgu ludizji, pośrodku którego rozpalają ogień - uosobienie bogini. Następnie rozpoczynają się tańce dookoła symbolicznego Księżyca i skoki przezeń. Prawidłowy skok jest zwiastunem dobrych zbiorów i zdrowia w nadchodzącym czasie - do kolejnego święta księżyca. Bogini bywa kapryśna.
