Ćmówka Pumeksowa: Różnice pomiędzy wersjami
(Utworzono nową stronę "{{Specyfikacja roslin | Ćmówka Pumeksowa | Kwiat| Tereny o ciepłym klimacie | Liczna (aczkolwiek ukryta) | File: Roslina_cmowka_pumeksowa.jpg }} {{Opis rosiln|...") |
|||
| Linia 27: | Linia 27: | ||
Człon gatunkowy nazwy binominalnej tej orchidei jest mylący, bowiem może ona rosnąć nie tylko na podłożu wulkanicznym, jakim niewątpliwie jest pumeks czy obsydian (stwierdzono zadarnianie szkła wulkanicznego przez ćmowniki oraz szybki rozrost liści na tego typu podłożach). Na dobrą sprawę, ten przedstawiciel storczyków może przeżyć praktycznie wszędzie, o ile tylko temperatura będzie wystarczająca - przetrzyma krótkotrwały przymrozek, ale nie zdzierży zimy klimatu umiarkowanego. | Człon gatunkowy nazwy binominalnej tej orchidei jest mylący, bowiem może ona rosnąć nie tylko na podłożu wulkanicznym, jakim niewątpliwie jest pumeks czy obsydian (stwierdzono zadarnianie szkła wulkanicznego przez ćmowniki oraz szybki rozrost liści na tego typu podłożach). Na dobrą sprawę, ten przedstawiciel storczyków może przeżyć praktycznie wszędzie, o ile tylko temperatura będzie wystarczająca - przetrzyma krótkotrwały przymrozek, ale nie zdzierży zimy klimatu umiarkowanego. | ||
| − | + | Środowiska, w jakich rośnie ćmówka pumeksowa, są zatrważająco różnorodne. Roślina ta obrała sobie na przykład za miejsce bytowania cmentarzyska dużych trawożerców (szczątki tychże) i przedmioty z rogu bądź kości słoniowej, których porowata struktura zastępuje im pumeks, na którym ewoluowały. Istnieje nawet gatunek nosorożca, “hodujący” tę orchideę na rogach. Zwierzę otrzymuje dzięki temu ochronę przed dokuczliwymi owadami oraz wydzielane przez roślinę swoiste feromony, które przywabiają więcej samic chętnych do zbliżenia. Storczyk zaś zyskuje mobilność i możliwość rozsiewania nasion na dużo dalsze odległości, niźli korzystając li tylko z pomocy owadów czy grawitacji. | |
}} | }} | ||
Aktualna wersja na dzień 02:35, 14 sie 2020
| Ćmówka Pumeksowa | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | Kwiat |
| Występowanie | Tereny o ciepłym klimacie |
| Rzadkość | Liczna (aczkolwiek ukryta) |
Spis treści
Wygląd
Roślina ta, której uczeni Południa i Eravallowie nadali nazwę binominalną Phalaenopsoides pumicis, z daleka może mylić nieobeznanego badacza, gdyż przypomina olbrzymiego motyla nocnego, zupełnie jak jej krewniacy z rodzaju Phalaenopsis. w Alaranii Środkowej określanego jako ćmownik, toteż świat uniwersytecki ukuł nazwę “ćmownik” na ten majestatyczny takson, którego kwiaty osiągają do dwóch stóp średnicy. Termin przyjął się wśród szlachty, magów, kapłanów i zwyczajnych zjadaczy czegokolwiek, został więc ogólnie uznany bez zbytniego kwękania. Ćmówka pumeksowa posiada kształt charakterystyczny dla storczyków epifitycznych, tj. rosnących na drzewach bądź skałach. Ten gatunek może zagospodarować każde podłoże zdatne do życia dla storczyka, może poza dnem lasu tropikalnego. Posiada dwa rodzaje korzeni - białe, cieniutkie, które przytwierdzają roślinę do podłoża oraz zielone “powietrzne”, dysponujące całą maszynerią produkcyjną materiału budulcowego i energii - tożsamą z tą w liściach. Kolor siwieje (następuje zmiana barwy z zieleni w kierunku srebrzystej szarości) z utratą wody, a po podlaniu wraca do stanu poprzedniego. Liście są jajowate, dość długie (1 - 1,5 stopy), mocno zielone, jednakże licznie występują warianty ze srebrzystymi bądź białymi grochami lub we wzór podobny do futra lamparta bądź jaguara, jakim szczycą się storczyki jubilerskie. Kwiaty, z reguły pomarańczowe, różowe, żółte lub czerwone z wyrazistą, oberżynową warżką, wpadającą niekiedy w czerń, także wytworzyły nietypowe odmiany barwne: kość słoniową oraz grafit - storczyki o tak dziwnym kolorze kwiatów rosną z reguły na bogatych w obsydian zboczach wygasłych wulkanów bądź zasiedlają kratery. Korzenie powietrzne potrafią lawirować pomiędzy porami skał wulkanicznych i wkręcać się w nie, stanowiąc dodatkowe umocowanie rośliny w dość niestabilnym podłożu.
Właściwości
Z kwiatów i niekiedy liści uzyskuje się ekstrakty, które po zatężeniu służą do produkcji barwników do wysokiej jakości szat - dla klas panujących, kapłaństwa i magów. Roztwór taki stosuje się bezpośrednio na tkaninę lub płótno moczy się w nim przez kilka godzin. Uzyskany kolor jest praktycznie niespieralny i nie blaknie podczas normalnego użytkowania odzieży. Jedyną wadą może być cena, gdyż zarówno pozyskanie, jak i wytwarzanie barwnika wymaga wiele zachodu, dlatego też tylko bogacze, tj. głównie arystokraci, arcykapłani czy wyżsi magowie mogą sobie pozwolić na takie fanaberie.
Millennia temu elficcy naturaliści oraz badacze eravalscy metodą prób i błędów dostrzegli, że jedwabniki, podobnie jak czerwonaki po zjedzeniu pewnych skorupiaków, zabarwiają się od niektórych skonsumowanych roślin, do których należy także ćmówka pumeksowa. Pojawiły się więc hodowle różnokolorowych gąsienic, z których powstawały motyle tej samej barwy. Oczywiście jedwabna nić także uzyskiwała trwały kolor zjedzonej przez larwę rośliny. Technika rozwinęła się tak, iż właściwie można uzyskać dowolnie zabarwiony jedwab, podając gąsienicom odpowiednią mieszaninę różnokolorowych części ćmownika. Sam proces nie wymaga nie wiadomo jakich umiejętności, nie spowodował więc znaczącego wzrostu cen i tak drogiego jedwabiu, jednakże upowszechnił zwyczaj noszenia tego materiału na tyle, że jak grzyby po deszczu zaczęły pojawiać się nowe jedwabiarnie i tkalnie materiałów.
Wyciągi z białawych korzeni podporowych ćmówki pumeksowej mają właściwości antykoncepcyjne wobec elfek, natomiast ekstrakt z kwiatów storczyków rosnących na złożach szkła wulkanicznego, głównie obsydianu, hamują owulację u drapieżnych zmiennokształtnych.
Z korzeni “powietrznych” oraz liści tego storczyka uzyskuje się silny środek przeciwwirusowy. Trwają badania nad interakcją tegoż z nowym patogenem, wywołującym chorobę zwaną “zemstą nietoperza”, a objawiającą się w pierwszych stadiach silną gorączką, natarczywym kaszlem, a niekiedy utratą powonienia lub smaku. Niestety, dużo ludzi przechodzi infekcję skąpoobjawowo, a jeszcze więcej przenosi tylko wirusa na nowych gospodarzy.
Jak niemal każdy storczyk, tak i ćmówka pumeksowa stała się swego rodzaju pupilkiem ogrodników, botaników, dysponujących olbrzymimi środkami finansowymi możnych tego świata, ale również zwyczajnych obywateli. Przeważyła łatwość adaptowania się storczyka do nowych warunków środowiska oraz szybkie i bezproblemowe rozmnażanie tak płciowe, jak i wegetatywne z liści, pędów kwiatostanowych i korzeni “powietrznych”.
Orchidea ta chętnie porasta konstrukcje murowane, będące wytworami cywilizacji - pewnie przez podobieństwo parametrów z porowatymi skałami wulkanicznymi. Niekiedy staje się utrapieniem konserwatorów, masonów czy małomiasteczkowych murarzy, albowiem jest w stanie zadarnić fragment muru wielkości przekraczającej skok w każdym z wymiarów w przedziale półrocza, a w cieplejszych rejonach nawet miesiąca. To samo tyczy się mozaik - w tym przypadku humanoidzi nawet wykorzystują szybkość zajmowania terenu przez ćmówkę pumeksową, dając jej kafelki za swego rodzaju drogowskazy, by po pewnym czasie uzyskać efekt w postaci żywego kobierca.
Występowanie
Ćmówka pumeksowa zasiedla te obszary Alaranii oraz wysp położonych wokół kontynentu, na których w zasadzie nie spotyka się ujemnych temperatur, a opady śniegu należą do rzadkości, o ile w ogóle występują poza szczytami najwyższych gór. W klimacie umiarkowanym wzrastać może tylko w sztucznych środowiskach, włączywszy zadaszone ruiny murowanych budynków (np. zamków czy spichlerzy), jednak nie jest to częsty widok.
Informacje dodatkowe
Człon gatunkowy nazwy binominalnej tej orchidei jest mylący, bowiem może ona rosnąć nie tylko na podłożu wulkanicznym, jakim niewątpliwie jest pumeks czy obsydian (stwierdzono zadarnianie szkła wulkanicznego przez ćmowniki oraz szybki rozrost liści na tego typu podłożach). Na dobrą sprawę, ten przedstawiciel storczyków może przeżyć praktycznie wszędzie, o ile tylko temperatura będzie wystarczająca - przetrzyma krótkotrwały przymrozek, ale nie zdzierży zimy klimatu umiarkowanego.
Środowiska, w jakich rośnie ćmówka pumeksowa, są zatrważająco różnorodne. Roślina ta obrała sobie na przykład za miejsce bytowania cmentarzyska dużych trawożerców (szczątki tychże) i przedmioty z rogu bądź kości słoniowej, których porowata struktura zastępuje im pumeks, na którym ewoluowały. Istnieje nawet gatunek nosorożca, “hodujący” tę orchideę na rogach. Zwierzę otrzymuje dzięki temu ochronę przed dokuczliwymi owadami oraz wydzielane przez roślinę swoiste feromony, które przywabiają więcej samic chętnych do zbliżenia. Storczyk zaś zyskuje mobilność i możliwość rozsiewania nasion na dużo dalsze odległości, niźli korzystając li tylko z pomocy owadów czy grawitacji.
