Róża Adriońska
| Róża Adriońska | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | Kwiat |
| Występowanie | Adrion i okolice |
| Rzadkość | Rzadkie |
Spis treści
Wygląd
Różę adriońską charakteryzują duże, ciemnozielone liście, które nie blakną nawet w słońcu. Ich obramowanie jest gładkie, a nie jak u większości róż, postrzępione. Róża adriońska nie posiada kolców. Jej kwiaty przypominają bardziej peonie, niż tradycyjne róże. Ten gatunek róż posiada odmiany tylko w kilku kolorach. Ciemnego, intensywnego różu,jak u fuksji, różu średniego (jak na obrazku) oraz bladego różu. Ich płatki są aksamitne, pokrywa je warstwa krótkich włosków, które zawsze rosną ku górze. Pączki są okrągłe i rosną tak długo jak pozwala im na to łodyga. Jeśli ta zaczyna się giąć pod ciężarem kwiatostanu, główka kwiatu zaczyna się otwierać. Jeżeli ma dostęp do słońca robi to szybciej, jeżeli rośnie w cieniu płatki otwierają się znacznie wolniej. Ma to ważne znaczenie ponieważ w zależności od stanowiska i czasu otwierania się płatków, róża, po zerwaniu i przetworzeniu, ma inne właściwości. Im wolniej otwierały się płatki, tym silniejszy specyfik. Róże adriońskie dorastają nawet do 4 metrów, ale tylko, jeżeli mają oparcie, w postaci pergoli, ściany domu, czy, w naturalnych warunkach, drzewa, lub skały. Przeciętnie pozwala się im dorastać do dwóch metrów (opartych na pergoli), potem pędy się przycina, by zwiększyć kwitnienie i zagęścić liście. Roślina ta rośnie stosunkowo szybko przez pierwsze dwa lata, lecz kiedy osiąga 100-120 cm jej wzrost znacznie zwalnia. Róże mające powyżej dwóch metrów i rosnące na terenie królestwa są chronione prawem. Za zniszczenie, lub zerwanie większej części, lub całości kwiatów, grozi ogromna kara pieniężna, a nawet więzienie.
Właściwości
Z płatków róży adriońskiej robi się kilka specyfików. Najrzadszą jej odmianą jest ta, która kwitnie na kolor ciemnoróżowy, z jej płatków robi się kremy i mgiełki dla kobiet, które posiadają widoczne oznaki starzenia. Elfki w pewnym momencie przestają się starzeć, ale półelfki, czy przedstawicielki innych ras koniec końców zaczynają wyglądać na starsze niż by chciały. Krem z ciemnej róży nosi nosi adriońską nazwę "Amarantus", od koloru płatków, z których się go wytwarza. Z pozostałych odmian również wytwarza się kremy przeciwstarzeniowe, i tak z średniego różu jest dla kobiet w średnim wieku, a z bladego różu dla kobiet młodszych. Ten ostatni jest bardzo popularny nawet wśród elfek, ponieważ powoduje, że skóra staje się rześka, miękka, aksamitna, nadaje jej również naturalnego koloru i lekkich rumieńców. Poza tym płatki dodaje się też do wody, tworząc mgiełki. Wodę wlewa się do takich samych flakonów, jak perfumy, używa się jej do pielęgnacji włosów. Dzięki niej włosy stają się gładsze i nieco prostują naturalne loki. Chętnie używane są przez kobiety, które posiadają loki o mocny, cienkim skręcie. Dzięki wodzie różanej z tego gatunku włosy mają mniejszy skręt i można ułożyć je w grube fale.
Płatki róży adriońskiej, niezależnie od koloru są składnikiem wielu eliksirów, zwłaszcza miłosnych. W zależności od stężenia i dodatków mogą wywołać zauroczenie, pożądanie, a nawet miłość. Jeśli chodzi o uwodzenie stosuję się zazwyczaj perfumy, intensywny zapach róży, w połączeniu z kilkoma innymi składnikami wystarcza by zainteresować, czy uwieść obiekt westchnień. Jeśli chodzi o zauroczenie, które ma trwać przez jakiś czas stosuje się olejki, które aplikuje się najczęściej na skórę głowy, olejek wciera się we włosy, trzeba jednak uważać z ilością, ponieważ można zainteresować sobą więcej niż jedną osobę. Co zaś tyczy się miłości, tutaj należy sporządzić eliksir - najlepiej z najciemniejszej róży - który należy wypić. Jest on trudny do uzyskania, ponieważ proporcję zależą od rasy, wagi, wieku i woli tego, kto ma go wypić. Jeżeli zakochać w sobie mają się dwie osoby, każda musi dostać swoją własną mieszankę.
Łodygi róży adriońskiej suszy się, ściera i miażdży na proszek. Zielony, nieprzyjemniej pachnący puder ma właściwości lecznicze. Przede wszystkim stosuję się go na rozległe rany. Proszek Maguna - nazwany tak na część jego odkrywcy) zapobiega zapaleniu i tworzy na ranach powłokę ochronną, ma też właściwości ściągające. Wymieszany ze startą melisą, rozmarynem i miętą, zalany wodą działa leczniczo na wrzody żołądka i problemy z przełykiem. Napój należy pić schłodzony. Niektórzy aptekarze i zielarze wytwarzają z tej mieszanki gródki, które należy połykać kilka razy dziennie, jeżeli ktoś nie jest w stanie spożyć płynnej formy lekarstwa.
Małe pączki róży wiesza się często nad kołyską (jeśli kogoś stać), jej zapach działa kojąco na noworodki, niemowlaki i małe dzieci. Pozwala im spokojnie spać, pomaga też w przyswajaniu jedzenia (brak kolek).
Świeże płatki, zjedzone na surowo, działają jak narkotyki, wprowadzają w stan błogości i wywołują efekt silnego podniecenia, niestety przedawkowanie powoduje przyspieszoną akcje serca, trudności w oddychaniu i najczęściej zgon. Jako, że efekty są zależne tak jak przy eliksirze miłosnym od wagi, rasy, wieku itp. trudno dobrać odpowiednią dawkę, po której efekt będzie zadowalający i nie doprowadzi do śmierci. Państwo nie pozwala na spożywanie płatków tej rośliny, złapany na ich jedzeniu zostaje obłożony karą pieniężną. Starsi mieszkańcy raczej nie łamią tego prawa. Młodzi natomiast sporadycznie próbują sprawdzać, czy róża faktycznie działa w ten specyficzny sposób. Są to jednak szczeniackie wybryki i po kilku zjedzonych płatkach zabawa się kończy. Z resztą młodym rzadko mówi się o tej właściwości rośliny, przeważnie dowiadują się oni tego od przyjaciół, na szczęście wizja śmierci przekonuje znaczną większość, by zostawić kwiat w spokoju.
Występowanie
Róża adriońska, jak sama nazwa wskazuje występuje jedynie w Adrionie i jego okolicach. Niektóre państwa, w ramach różnorakich umów, kontraktów, edyktów otrzymały sadzonki tego kwiatu i mają prawo uprawiać tą roślinę na swoich terytoriach, ale tylko w miejscach specjalnie do tego przeznaczonych. Podobno można spotkać ją dziko na zachodzie kontynentu, ale nigdy tego nie potwierdzono. Róże adriońskie rosną zarówno dziko, jak i w hodowlach.
Informacje dodatkowe
Specyfiki z róży adriońskiej są bardzo drogie, ponieważ uprawia się ją właściwie tylko w Adrionie, a do wytworzenia jakiegokolwiek kosmetyku potrzeba ogromnej ilości płatków. Wielu mieszkańców hoduje róże przy domach, jest to symbol statusu społecznego. Jeżeli jakiś dom obrasta tym gatunkiem oznacza, że jest zamieszkały przez stary i bogaty ród. Im wyższa róża tym starsza posiadłość. Najrzadszą odmianą jest ta o ciemnej barwie, co oznacza, że jest ona najdroższa. Dziko spotykana bardzo rzadko. Najczęściej można ją zobaczyć przy dużych posiadłościach, zamkach i płacach.
