Merahia Czerwona
| Merahia Czerwona | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | Kwiat |
| Występowanie | Wszędzie prócz lodowców i pustyń. |
| Rzadkość | Pospolite |
Spis treści
Wygląd
Obserwator, który nie zna się na botanice, a przygląda z daleka merahii łatwo pomyli ją z begonią bulwiastą. Faktycznie, roślina ta, dla niewprawnego oka, podobna jest do tego gatunku, jednak z bliska bardzo się od niego różni. Liście ciemnozielone, o sercowatym kształcie, ze słabo widocznymi liniami ukrwienia. Grube, pokryte woskowatą substancją, chroniącą przed zimnem, wiatrem i siarczystymi opadami deszczu. Kwiaty są dużo delikatniejsze, wyrastają jednak na elastycznych łodygach, które umożliwiają im przetrwanie podczas silnych podmuchów wiatru. Występują tylko w kolorze czerwieni. Płatki nieregularne, mniejsze i większe niezależnie od tego, czy znajdują się blisko środka, czy wyrastają na brzegach. Roślina rozwija silny system korzeniowy, sięgający głęboko, tak by czerpać składniki odżywcze z żyznej gleby. Na jednej łodydze może rozwinąć się do czternastu kwiatów. Jest to możliwe, ponieważ kwiatostany są lekkie, a łodygi silne, choć elastyczne.
Właściwości
Merahia może być rośliną ozdobną, jej kwiaty, choć niezbyt duże, ale wyrastające w skupiskach powodują, że sadzi się ją w ogrodach, często tych przylegających do dworów szlacheckich, a nawet królewskich. Wieloletnia roślina znosi nawet duże mrozy, a na wiosnę odtwarza swój "krzew" i obficie kwitnie. Kwiaty wyrastają już na początku wiosny, kiedy jedne obumierają wyrastają nowe, co sprawia, że okres kwitnienia trwa od wczesnej wiosny, aż do późnej jesieni.
Merahie bardzo często sadzi się na zgliszczach po pożarach. Roślina rośnie bardzo szybko, korzenie sięgające głęboko pobierają wodę, a te rosnące przy powierzchni zmieniają popiół, resztki drewna, czy innych "śmieci" w żyzną glebę. Po jednym sezonie wystarczy wyrwać roślinę i przekopać dany obszar, by nadawał się na pole uprawne, ogród, czy czysty plac, na którym można postawić budynek.
Kwiaty merahii suszy się i uciera na proszek, po czym dodaje do kosmetyków do makijażu, zwłaszcza do pudrów i róży, ponieważ proszek zachowuje naturalny, czerwony barwnik. Z liści można pozyskać wosk i składniki odżywcze, które służą do nabłyszczania i odżywiania suchych, matowych włosów. Natomiast picie wywaru z kwiatów zaleca się przy zapaleniu dróg moczowych. Wywar jest gorzki, dlatego często dodaje się do niego miód.
Występowanie
Merahia występuje właściwie na całym kontynencie. Nie rośnie jedynie na Lodowych Pustkowiach i na pustyniach. Poza tym jest w stanie przystosować się do każdych warunków. Ich chłodniej tym liście rośliny grubsze, z większą warstwą wosku. Im cieplej tym liście stają się cieńsze. Merahia jest także w stanie rosnąć na glebach zasolonych, ponieważ jej korzenie rozkładają sól i zmieniają ją w składniki mineralne. Rośnie więc na wybrzeżach, a nawet na słonych bagnach.
Informacje dodatkowe
Niektórzy sadzą merahię czerwoną na grobach. Wierzy się bowiem, że pomaga ona duszom przejść do świata zamarłych nawet jeśli mają one jakieś nie załatwione sprawy doczesne.
Kwiaty merahii, choć bardzo gorzkie, wydzielają intensywny zapach, który w mocnym stężeniu powoduje nudności, wymioty, zawroty głowy i duszność. Jednak rozcieńczony nadaje się by dodawać go do perfum i olejków. Uważa się, że wzmacnia on doznania seksualne, lecz nie ma wpływu na to, czy ktoś da się uwieść, czy nie.
