Latarnia Bagienna
| Latarnia Bagienna | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | Grzyb |
| Występowanie | Wilgotne obszary Alaranii |
| Rzadkość | Pospolita |
Spis treści
Wygląd
Jest to grzyb o kolorze fioletowym cechujący się intensywnymi właściwościami fluorescencyjnymi. Tworzy wokół siebie jasną, różową łunę, co jest jego szczególnym wyróżnikiem. Wyglądem przypomina nieco Kanię Szafirową, jednak jest od niej ponad dwukrotnie wyższy, a także jego kolonie są znacznie gęstsze. Organizm składa się z trzech części - podziemnej grzybni i nadziemnej nogi oraz kapelusza. Grzybnia ma kolor ciemnoróżowy, natomiast noga i kapelusz są barwy fioletowej. Blaszka kapelusza zawiera substancję fluorescencyjną, która emituje jasne różowe światło. Latarnia Bagienna ze względu na bardzo rozbudowaną i gęstą grzybnię, nie rośnie pojedynczo. Kolonia stanowi zazwyczaj od siedmiu do dwunastu osobników, jednak w miejscach szczególnie niedostępnych liczba ta może się zwiększyć. Łuna emitowana przez Latarnię Bagienną swoją intensywnością przypomina blask latarni lub pochodni, skąd wzięła się nazwa grzyba. Fioletowe ubarwienie prawdopodobnie nie jest jedyną wersją kolorystyczną, jednak do tej pory nie udało się potwierdzić istnienia innych wersji, jednakże w przekazie ustnym mówi się o odmianie albino, która rzekomo ma być śnieżnobiała i która jest odwiecznym obiektem poszukiwań wielu mędrców.
Właściwości
Dorosłe okazy mają bardzo silne właściwości psychoaktywne. Luminocybina zawarta w blaszce jest silnie toksyczna, która rozpada się w procesie suszenia, trwającym około dwa tygodnie. Produktami rozpadu są nieszkodliwe, silnie psychoaktywne substancje. Grzyb może zostać spożyty dopiero wówczas, kiedy po zerwaniu po okresie suszenia przestanie emitować fluorescencyjną łunę. Spożycie jednego kapelusza, który po zasuszeniu jest w stanie zmieścić się wewnątrz dłoni powoduje wielogodzinną halucynację. Efekt ten występuje tak samo u wszystkich gatunków istot, jednakże trucizna działa tylko na organizmy żywe. Organizmy niewykazujące żywotności odczują inne negatywne efekty związane ze szkodliwą właściwością luminocybiny. Ważne jest to, że luminocybina znajduje się wyłącznie w kapeluszu, więc tylko on ma właściwości halucynogenne. Noga Latarni Bagiennej jest jadalna, podobnie jak grzybnia - obie części są ciężkostrawne i mają mdły, grzybowy posmak. Przebieg halucynacji po konsumpcji wysuszonej grzybni ma konkretny przebieg, na który składa się pięć faz. Pierwsza faza, nazywana "fazą percepcji" polega na znacznym wyostrzeniu się zmysłów. Wszelkie bodźce, a w szczególności światło i kolory docierają do świadomości w znacznie większym natężeniu. Wraz ze zwiększaniem się stężenia rozpadniętej luminocybiny w organiźmie, proces ten zwiększa swoją intensywność przeradzając się płynnie w fazę drugą - omamy. Kiedy ostrość zmysłów przekracza dopuszczalne granice wytrzymałości, umysł zaczyna tworzyć fikcyjne obrazy nakładające się na rzeczywistość. Są to w pierwszej kolejności nierzeczywiste kolory, następnie kształty, które po krótkim czasie zaczynają przyjmować humanoidalne, bądź zwierzęce formy. Kolejnym etapem jest faza spirytualistyczna. Umysł wprowadzony w stan urojonych wizji tworzy złudzenie fizycznego zjednoczenia się ze światem. Ciało istoty odurzonej jest wówczas bezwładne, natomiast sam odurzony przeżywa silne stany ekstazy. Nie da się jednoznacznie opisać wizji jakie towarzyszą temu stadium. Na tym etapie stężenie psychoaktywnej substancji w organizmie jest wysokie, jednak jeszcze nie maksymalne. Kolejnym etapem jest faza lękowa, w trakcie której umysł nie jest w stanie poradzić sobie z nadmiarem pozytywnych doznań i zaczyna odbierać je w postaci strachu. Długość oraz intensywność tego stadium jest bezpośrednio powiązane z ilością spożytego grzyba - im większa dawka, tym dłuższy okres trwania i tym silniejsze doznania. Kiedy już organizm zacznie pozbywać się luminocybiny przychodzi etap rozładowania. Jest to moment, w którym istota mentalnie rozwiązuje swoje lęki, co często wiąże się z psychicznym uwolnieniem się od nierozwiązanych problemów, które tkwiły w umyśle lub podświadomości, a o których nie miało się pojęcia. W tym wypadku istotą jest praca siły woli, by wykorzystać tę fazę jak najefektywniej. Wprawieni drudzi bardzo często korzystają z właściwości Latarni Bagiennej i za jej pomocą są w stanie nawet wyleczyć schorzenia, które wydawałoby się, że mają podłoże anatomiczne bądź chorobowe, a w gruncie rzeczy są wyłącznie problemami zakotwiczonymi głęboko w podświadomości.
Występowanie
Latarnia Bagienna rośnie głównie na obszarach bagnistych i podmokłych całej Alaranii. Można ją jednak równie dobrze znaleźć w pobliżu rzek, jezior, w jaskiniach a nawet w wilgotnych ruinach. Grzyb znosi dobrze wszystkie warunki atmosferyczne oprócz suszy i zbyt wysokiego nasłonecznienia. Rośnie w koloniach, wybiera głównie zacienione miejsca leśne, w których panuje przede wszystkim wilgoć i rozkład. Żywi się martwą lub obumierającą tkanką. Latarnia Bagienna nie jest w stanie przetrwać długo pod wodą - zbyt duża wilgotność powoduje u niej zachodzenie procesów gnilnych. Raz zasadzona grzybnia, o ile całkowicie się jej nie wykopie, pozostanie w danym miejscu na zawsze. Latarnia Bagienna przenosi się na nowe obszary za pomocą wiatru, który potrafi przenosić nasiona na bardzo dalekie odległości.
Informacje dodatkowe
Jak wskazują liczne wersje przekazów ustnych, Latarnia Bagienna posiada niezwykle rzadką odmianę albino, która charakteryzuje się śnieżnobiałym kolorem. Nie ma jednak potwierdzonych dowodów na jej występowanie. Noga Latarni Bagiennej najlepiej nadaje się do marynowania lub smażenia, jednak można też znaleźć zapiski na temat sposobów jej kiszenia. Samo spożywanie jadalnej części grzyba ma jednak charakter raczej egzotyczny.
