Klekoczki Księżycowe
| Klekoczki Księżycowe | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | Grzyb |
| Występowanie | Wilgotne obszary Alaranii |
| Rzadkość | Pospolita |
Spis treści
Wygląd
Klekoczki stanowią rodzinę grzybów jadalnych, naziemnych, a także saprotroficznych, ze względu na swoją wytrzymałość są w stanie rosnąć w niełatwych do porostu warunkach, gdzie ziemia zapada się pod stopami. Prezentują się iście urzekająco na pierwszy rzut oka: kapelusz o niestandardowym, płaskim kształcie w kolorze jasnobrązowym, trzon jaśniejszy, zwykle biały lub kremowy. Kapelusz może posiadać lekki garbek, z wiekiem robi się coraz bardziej płaski i wydłuża swoją formę. Klekoczki to miękkie i giętkie zarazem grzyby roztaczające w swoim obrębie delikatnie srebrną poświatę. W fazie największego owocowania poświata może odrobinę wibrować, a to dlatego, że mają w tej sytuacji najsilniejsze właściwości. Cechą charakterystyczną dla powyższego gatunku jest specyficzna chropowatość kapelusza, który zbiera wokół siebie miło pachnący mech. Nie posiada on żadnych właściwości, a jedynie jest swego rodzaju ozdobą grzyba wabiącą pomniejsze owady. Początkowo w smaku grzyby te są trochę słodkie, jednocześnie trochę słone, co powoduje, że jedni zachwalają z uwagi na finezyjne połączenie na kubkach smakowych, inni trzymają się z daleka. Kiedy dasz im poleżeć, kapelusz będzie w dalszym ciągu słodki, zaś trzon zmieni smak na słodko- kwaśny, co powinno przekonać największych koneserów w tej dziedzinie. Zapach owocowy bądź silnie leśny w zależności od egzemplarza, największe sztuki będą pachnieć owocami. Łatwo poznać, kiedy zaczynają się psuć, pojawiają się na nim zielone kropki. Miąższ jest kremowy, biały i gęsty, zdaniem niektórych, to afrodyzjak.
Właściwości
Są w stanie rosnąć jedynie w zasadowej glebie, nie lubią kwasowych podłoży. Co ciekawe, nie lubią towarzystwa innych gatunków grzybów, mimo swojego pozytywnego wpływu na organizmy żywe. Aczkolwiek zdarza się, że zjedzone w nadmiarze, szkodzą, ale dotyczy to tych, które wzrastają na obumarłych pniach. Kiedy zbierzemy poszczególne prosto z ziemi, bądźmy pewni, że w trakcie konsumpcji nie będzie przykrych niespodzianek. Rosną w specyficzny sposób, najczęściej wokół największego okazu gromadzą się mniejsze i jeszcze mniejsze, aż do tych prawie niedostrzegalnych gołym okiem. Nie należy ignorować tych całkiem malutkich, mimo wszystko warto je poszukiwać, ponieważ tkwi w nich największa ilość magii. I tutaj wypowiedzieć się mogą Pradawni i Zmiennokształtni, gdyż nie jeden Rarog czy Kotołak stwierdzi, iż najmniejsze z rosnących klekoczek pomagają nadać twarzy wygląd bardziej ludzki, niż do tej pory, jednak do końca nie wiadomo jak to się odbywa. Tymczasem okazuje się, że małe klekoczki powodują między innymi wzrost kolagenu, regulują także gospodarkę hormonalną, co swoją drogą, jest kluczowe dla par starających się o potomstwo. Klekoczki rosnące na Równinie Drivii mają najbardziej pozytywny wpływ na zbieracza, niezależnie od rasy. Są to bardzo przydatne okazy, których szkoda pominąć, warto włączać je co jakiś czas do diety, a trzymane w miejscach, gdzie nie będą mieć kontaktu z promieniami słonecznymi, wytrzymają bardzo długi czas spoczywając w kuchennych szafkach i nic im się nie stanie. To, w jaki sposób grzyby działają, można określić mianem: prozdrowotnie. Sprawdzą się nie tylko w kuchni, ale również w medycynie i... gdzieś jeszcze również. Dodajmy sobie, że wpływają na porost włosów, wygładzanie zmarszczek, wygląd skóry. Owocują przez cały rok, a z uwagi na poświatę, jaką wokół siebie roztaczają w czasie trwania wiosny i końcówki lata, musimy powiedzieć o jeszcze jednej właściwości, mianowicie mają dobry wpływ na potencję u mężczyzn oraz pomagają pozbyć się uciążliwych rozstępów u przedstawicielek płci pięknej. Generalnie, wpływają zbawiennie na naszą skórę niezależnie od części ciała. Dosłownie.
Występowanie
Grzyby te zwykle można spotkać w lasach iglastych oraz na bagnach, rzadko na poboczach dróg i polanach, a jeżeli już, to tych bliżej lasu. Zdarzają się pojedyncze przypadki, że klekoczki rosną w zwyczajnych, silnie nasłonecznionych liściastych zagajnikach, jednakowoż nie posiadają tam wystarczającej wilgotności i z tego powodu mogą być z nimi problemy w razie zjedzenia ich (istnieje prawdopodobieństwo reakcji niepożądanych: ból głowy, wymioty, krwiomocz). Można je natomiast znaleźć w gęstych lasach liściastych wiecznie zielonych, gdzie rosną także sosny i świerki, ich najczęstsi towarzysze. Warto wiedzieć, z czego nie każdy zdaje sobie sprawę, iż w przypadku gdy grzyb rosnący na nasłonecznionym terenie znajdzie się w naszym koszyku, jeżeli chcemy się nim posilić, musimy najpierw zamoczyć garnek w letniej wodzie i dopiero wtedy wrzucić tam klekoczki, gotować powoli na słabym ogniu, żeby nie ugotować ich od razu, a pozwolić na to, by "doszły". Wówczas grzyby nabiorą pulchności, miękkości i będą zjadliwe, a nasz organizm w prawidłowy sposób je przetrawi. Klekoczki spotkamy w wilgotnych, podmokłych terenach Lasu Eriantur, Równiny Drivii czy Niziny Arkadyjskiej. Szukajmy ich też w Mrocznych Dolinach, Opuszczonym Królestwie i w dolnych częściach Gór Druidów czy Dasso. Klekoczki ponad wszystko lubią cień, deszcz i sporą ilość miejsca, gdzie mogą swobodnie poszerzać się ich owocniki. Klekoczki są w stanie dojrzewać podczas zim, ich rozrost jest wówczas mniej obfity, niż w ciepłe pory roku, ale również można natrafić wówczas na ich egzemplarze.
Informacje dodatkowe
Z grzybem związane są podania ludowe, które mają się świetnie do dzisiaj mówiące, iż był to ulubiony przysmak jednej z księżniczek Demary, Doren. Kobieta miała je znaleźć przy jednym z jezior, a następnie wykorzystać jako składnik nalewki na odparzenia. Działanie medykamentu okazało się być szybkie, więc ludzie z ust do ust przekazywali sobie historie o cudownym lekarstwie pochodzącym właśnie z tych błyszczących grzybów. Nazwa Klekoczki Księżycowe wzięła się stąd, że aby uruchomiły swoje właściwości na rzecz Pradawnych i Zmiennokształtnych, należy zerwać je, gdy księżyc jest w nowiu, a nie, tak jak uważają niektórzy, w pełni. To też przysmak bocianów, dlatego "klekoczki" od "kle, kle", bocianiego dźwięku.
