Kania Szafirowa
| Kania Szafirowa | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | Grzyb |
| Występowanie | Lasy zachodu Alaranii |
| Rzadkość | Powszechna |
Spis treści
Wygląd
Grzyb ten przypomina swą krewiaczkę, czubajkę kanię, która jest szeroko rozpowszechniona w całej niemal Alaranii za wyjątkiem może tropików, pustyń i wiecznej zmarzliny na Dalekiej Północy. W odróżnieniu od tego skądinąd smacznego kosmopolity, kania szafirowa (Macrolepiota lavandulata), zwana także lokalnie wrzosową lub lawendową (tak od koloru owocników, a także grzybni, jak również roślin, wokół których zazwyczaj można ją napotkać), występuje także w głębi lasów. Oprócz tego owocniki, jak i cała grzybnia przybierają kolor jasnofioletowy bądź niebiesko-fioletowy (szafirowy, wrzosowy, lawendowy i podobne). Nie wystrzeliwuje również tak wysoko w górę, jak “zwyczajna” kania i zdarzają się dojrzałe owocniki o niewyprostowanych, “oklapłych” kapeluszach, wyglądających nieco jak złożony niedbale parasol. Nadziemna część grzyba z rzadka osiąga wysokość dwóch palców (~10 cm), “oklapły” kapelusz średnicę palca, natomiast w pełni ukształtowane owocniki mogą się poszczycić nawet trójpiędziowymi kapeluszami (~60 cm). Charakterystyczny pierścień w połowie trzonu, tej samej barwy, co pozostałe części grzyba, także na ogół bywa zwinięty, a nie rozpostarty jak u muchomorów i reszty czubajek. Eravalskie poematy przyrównują go do schnących na słońcu skrzydeł dopiero co wyklutego motyla.
Właściwości
Dojrzałe owocniki zawierają lawanderynę - alkaloid, działający podobnie do naparu z makowin, zwanego niekiedy kompotem, jednakże o sporo słabszej mocy. Eravalscy asceci często praktykują medytację połączoną z zażywaniem pieczonych nad ogniem kapeluszy kani szafirowej.
Wyciąg z dowolnego organu tego grzyba ma zastosowanie jako źródło fioletowego barwnika tak zwyczajnego, jak i alchemicznego. Pigment, zwany lawendziakiem lub lawendzikiem (lavandulus), można zawiesić w wodzie, soku cytrusowym bądź spirytusie. Wodny roztwór barwnika daje zanurzonym w nim wyrobom zabarwienie jasnofioletowe (od lawendowego do wrzosowego), mieszanina z sokiem z cytrusów przyciemnia barwę przedmiotów poddawanych temu procesowi, natomiast roztwór alkoholowy jest źródłem barwy przypominającej do złudzenia oszlifowany szafir. Nic więc dziwnego, że ten ostatni rodzaj pigmentu szybko stał się znakiem rozpoznawczym eravalskiej arystokracji i najwyższych kapłanów (nie tylko Najwyższego i poszczególnych aspektów Śmierci, chociaż wśród mortystów na Zachodzie bardziej pożądanym kolorem jest indygo).
Owocniki kani szafirowej zawierają związki o silnym działaniu bakterio- i wirusobójczym. Trwają badania nad zastosowaniem wyciągu z tychże w leczeniu nowej choroby dróg oddechowych, zwanej w Środkowej Alaranii “zemstą nietoperza”, a infekującej głównie ludzi i elfów.
Niektóre grupy Eravallów, elfie społeczności jak i plemiona bądź klany naturian używają tych grzybów jako filtra uzdatniającego wodę, która po przesączeniu przez kilka warstw kapeluszy bądź grzybni nadaje się do picia dla człowieka. Ponadto, mikroorganizmy żyjące w splątkach grzyba przyczyniają się do poprawy funkcjonowania przewodu pokarmowego nie tylko ludzi, ale także świniowatych, wszystkożernych psowatych, niedźwiedzi i trąbowców.
Występowanie
Kanie szafirowe porastają pnie i konary drzew powalonych w wyniku wichur, działalności bobrów tudzież nutrii oraz tych, które uległy wykrotowi, chociaż równie dobrze może zasiedlić belę mokrych trocin czy namokłą stertę płyt wiórowych, zwanych potocznie dyktą. Nie jest to wybredny organizm, zadowoli się większością rodzajów organicznej materii pochodzenia żywego, aczkolwiek istnieją odmiany wzrastające na podłożu z składającym się z pozostałości ubitych w boju tępych nieumarłych. Czasami grzyby wchodzą w interakcje zbliżone do mikoryzy z niektórymi drzewami, zazwyczaj iglastymi, zwłaszcza cisem i modrzewiem, rzadziej cedrem. Kanię szafirową spotkać w lasach, na ich skrajach, bytuje w środowiskach podmokłych, na zacienionych równinach i w miejskich parkach zachodu Alaranii. Do części środkowej została sprowadzona i występuje dość licznie na terenach, gdzie żyją trąbowce wszelkiej maści, wliczając mikrosłoniki motyloskrzydłe, których grzyb ten jest przysmakiem.
Informacje dodatkowe
Kapelusze kań szafirowych bywają dodawane do pulpy, z której Eravallowie produkują papier. Ten rodzaj papieru czerpanego wykorzystywany jest do oficjalnej korespondencji, druku latopisów na zamówienie czy specjalnych kart okolicznościowych wydawanych z okazji okrągłej rocznicy jakiegoś wydarzenia (z reguły zwycięskiej wojny, założenia miasta czy narodzin władcy lub wielmoży). Oink-ping-ze - jak określają go miejscowi, stanowi dziedzictwo kulturowe Zachodu Alaranii i za nic w świecie żaden Eravall nie wyda tajników pozwalających na uzyskanie idealnej konsystencji i jednolitego odcienia tego papieru. Zbytek ten w innych rejonach Alaranii wart jest nawet kilka wiosek za kilkusążniowy (5-9) zwój nawinięty na cedrowy wałek. Całość z reguły spoczywa w tubusie z miki, drewna cedrowego bądź lokalnych gatunków mahoniu. Nosi on nazwę lawendowego czerpadła i często świadczy o wysokim statusie społecznym osoby go używającej.
