Drzeworost Ognisty
| Drzeworost Ognisty | |
|---|---|
|
| |
| Rodzaj | Drzewo |
| Występowanie | Zachód |
| Rzadkość | Stabilna |
Spis treści
Wygląd
Sama roślina z fizjonomii przypomina przedstawiciela storczykowatych, jednak takiego, który nie jest popularną ćmówką, albowiem nie posiada zielonych korzeni “powietrznych”, a bladomleczne, równie dobrze pełniące funkcję korzeni podporowych, kotwiczących organizm w podłożu. Mogą one wyrosnąć z każdego węzła, by jeszcze mocniej przytwierdzić kwiat do zajmowanego przezeń środowiska, a to bywa rozmaite: dno lasu, gdzie tworzy runo, rumosz skalny, ściana zamczyska, kamienny mur czy olbrzymi dąb, na którym rośnie epifitycznie. Najczęściej jednak i najliczniej storczyk ten występuje w skupiskach bambusów i tworzonych przez nie “lasach”, niekiedy zajmuje także puste źdźbła tych traw, mylnie zwane pniami. Wtedy z prowizorycznego pancerza wystają niekiedy tylko kwiaty i liście zbite w kępy zlokalizowane w węzłach, jeśli te się zachowały lub u wylotu pędu, w którym storczyk się zadomowił. Kwiaty tej rośliny przypominają płomienie zarówno kształtem, jak i kolorem - zazwyczaj przybierają odcienie czerwieni, żółcieni i pomarańczy, do prawdziwych rarytasów botanicznych należą odmiany granatowo-niebieskie. Z tego powodu organizm ten nazwano drzeworostem ognistym, a uczeni eravalscy ukuli termin Dendrobium ignicum. Owocem jest kanciasta torebka o podobnej barwie, co kwiat, zawierająca kilkanaście krwistoczerwonych nasion, zwanych płomykami. Storczyk ten dożywa z pewnością kilkuset lat, a u najstarszych osobników na Zachodzie potwierdzono, iż liczą sobie nawet kilka milleniów.
Właściwości
Jest to jeden z najpowszechniej uprawianych storczyków. Nie straszne mu warunki zatłoczonych miast, wytrzyma na każdym parapecie tudzież dowolnym meblu w przeciętnym domu, byle by tylko miał dostęp do światła i wody, chociaż tej nie wymaga zatrważających ilości, jak to u roślin tropikalnych w zwyczaju. Z biegiem lat i stuleci wyhodowano wiele barwnych odmian drzeworostu ognistego, jednak ciemne kwiaty (w barwach fioletu, granatu i praktycznie rzecz biorąc czarne) nadal pozostają najbardziej cenionym walorem u tego gatunku, a co za tym idzie - osiągają niekiedy niebywałe wręcz ceny.
Same kwiaty tej rośliny często dodawane są do herbaty, ale nie tylko z powodu zabarwienia. Zawarte w nich związki z grupy karotenowców (określane przez uczonych jako igniteny) przyczyniają się do ochrony organizmu człowieka przed nowotworami, a alkaloidy podobne kofeinie (ignina wraz z ignityną) zapewniają dodatkowy zastrzyk energii (tzw. “kopa”), który może trwać nawet kilka godzin od wypicia filiżanki takiego napoju.
Występowanie
Obszarem rodzimym dla tej rośliny są ziemie Zachodu Alaranii, głównie tereny ojczyste dla Eravallów. Chociaż drzeworost ognisty wykazuje dosyć szeroki zakres środowiska nieożywionego, w którym bez problemu może się rozwijać i rozmnażać, nie obejmuje jednak pustyń, lodowych pustkowi oraz torfowisk. Całkowicie wykluczone są też obszary, w których zimy charakteryzują się długotrwałymi spadkami temperatur, zwanymi potocznie trzaskającym mrozem. W klimacie umiarkowanym łagodnym są jednak w stanie przetrwać dzięki wykształconym włoskom okrywowym i zwijaniu się w kłębek na czas zimowy, gdy roślina przebywa w swego rodzaju letargu. Chociaż storczyk ten mógłby zasiedlać lasy tropikalne, nie stwierdzono dotychczas stabilnych populacji w tym środowisku, zapewne dlatego, iż gatunek ten preferuje rzadkie lasy, lasostepy i skupiska bambusów, mylnie zwane przez gmin “lasami”.
Informacje dodatkowe
Dendrobium to jest zapylane przez owady, kolibry oraz mikrosłoniki motyloskrzydłe. Szczególnie te ostatnie przyczyniają się do roznoszenia nasion na olbrzymie nieraz odległości, co rośliny skrzętnie wykorzystują, by rozszerzyć swój zasięg występowania.
Drzeworost ognisty został określony rośliną Zachodu, a wiele eravalskich rodów arystokratycznych oraz dynastii panujących w krajach, gdzie przewagę ma ludność pochodzenia eravalskiego uczyniło z tego storczyka przynajmniej część herbów rodowych. Zazwyczaj jest to kwiat z kilkoma liśćmi bądź cały storczyk, niekiedy drzeworost oplata tarczę lub występuje jako zwieńczenie klejnotu, lecz jest to rzadki przypadek.
W sztuce ludowej popularny jest motyw “sznura drzeworostowego”, przedstawiającego D. ignicum właśnie rozrastające się na długość. Często zdobi się tak otoki wokół okien czy framug drzwi domostw mieszkańców Zachodu niezależnie od ich rasy czy wyznawanych systemów wierzeń. Równie popularne są tak udekorowane elementy zastawy stołowej i sztućce.
Roślina ta może występować także jako forma prawdziwie drzewiasta. Wytwarza wtedy zdrewniałe tkanki, zaś twarda kutykula przypomina korę. Między nią a wiązkami przewodzącymi znajduje się warstwa martwych komórek, tworząca nibykorek, zwany przez Eravallów aku o'tami. Korzenie “podporowe” także grubieją, drewnieją i osiągają średnicę nawet słoniowej nogi. Drzeworost taki przybiera dwie formy: niskiego krzewu [do 2 m (~7 stóp)] wysokości i połowę tego na szerokość] oraz niskiego drzewa [do 7 m (~ 24 stopy) wysokości]. Pokrojem ten olbrzymi storczyk przypomina wtedy niektóre gatunki figowców - “dusicieli” drzew. W porze suchej bądź na czas zimy liście drzeworostu chowają się do węzłów, a te w zagłębieniach w zdrewniałej tkance pnia bądź konaru. Całość zamykana jest przy pomocy puchu wytwarzanego przez roślinę oraz nibykorka.
