Karnstein
| ||||||||||||
| ||||||||||||
| ||||||||||||
Spis treści
Władza
Władca: Książę Medard Alaric Ulrich von Karnstein de Nasfiret
Rodzina królewska: Następca tronu, Książę Konstantin; potomkowie: Księżniczka Verena, Książę Klaus
Ustrój polityczny
Dziedziczna monarchia konstytucyjna (dziedziczy najstarszy potomek księcia) w razie bezkrólewia, na czas do wyboru nowego władcy – republika arystokratyczna.
Herb i flaga
Szczyt herbu zdobi złota korona przyozdobiona grudkami wykonanymi z platyny - symbol monarchii bazującej na bogactwach naturalnych ziem pod jej władzą. Swego rodzaju gwardię przyboczną stanowią kruki - święci posłańcy Śmierci, jeden ze znaków rozpoznawczych mortyzmu. W tarczy znajdują się nie mniej ważne elementy: stylizowana litera K oznaczająca tak ród panujący, jak i tereny pod jego władaniem. Łeb wilka zaś sugeruje związek kraju ze Śmiercią, naturą oraz drapieżność dynastii panującej. Dziedzictwo państwa przedstawiono symbolicznie przy użyciu kolorów. Grafitowa czerń nawiązuje do osadnictwa mrocznych elfów przed millennium, natomiast szkarłat krwi symbolizuje pierwiastek wampirzy (stateczność i konsekwencję w działaniach). Ten płyn ustrojowy raz jeszcze przedstawiono w herbie - kropla zakrzepłej krwi spaja obydwa łańcuchy piór niczym sprawiedliwe rządy wampirzego monarchy łączą obie rasy nocy - wampiry i mroczne elfy. Tę zależność ukryto również na fladze niemłodego przecież państwa. Starożytna krew dynastii Karnsteinów-Nasfiretów łączy stare z nowym, elfów i krwiopijców, przeszłość z tym, co dopiero ma nadejść. Tak im dopomóż Wielki Przedwieczny, gdziekolwiek aktualnie przebywasz
Siedziba władcy
Zamczysko Chiropterus w Anperii. Choć z zewnątrz przedstawia ponury wygląd twierdzy z granitu, w środku panuje przepych godny najznamienitszych rodów arystokracji ludzkiej czy elfiej. Wewnątrz królują motywy życia nocnych stworzeń, na ścianach sceny batalistyczne, całość zdobią egzotyczne rośliny, wymagające dużo skupienia i jeszcze więcej czasu.
Ubiór
Architektura
Miasta Karnsteinu są istnym kotłem, do którego wrzucono wielość nacji i upodobań architektonicznych. Wystawne domy w kolorach purpury i złota sąsiadują tutaj z dzielnicami, w których budowle mają być przede wszystkim funkcjonalne. Proste domy ułożone wśród wąskich, równoległych uliczek, wyłożonych kamieniami, zamieszkiwane są głównie przez mroczne elfy, dla których przepych jest zbędny. Po przeciwnej stronie są budowle, które zaskakują dbałością o szczegóły. Kolumny z głowicami przedstawiającymi sceny z legend. Przestronne i wygodne domostwa, nierzadko z ogrodami oliwnymi. Ulice są tutaj znacznie szersze, a i często można ujrzeć place, targowiska i ryneczki. Na porządku dziennym występują ozdoby z kości słoniowej i kamieni szlachetnych. Istnieją poematy, które wychwalają piękno zróżnicowania miast, gdy pada na nie światło zachodzącego słońca. Idylliczne nastroje przemawiają przez płótna wywiezione z Karnsteinu. Można zatem rzec, że rzadko widywana w Alaranii wielokulturowość jest dla księstwa przysłowiowym mlekiem i miodem. Synonimami powodzenia i ułożenia.
Geografia
Księstwo Karnsteinów zajmowało niegdyś tereny Zachodniej Therii nieopodal jeziora Fargal. Z biegiem lat i stuleci, prężnie zarządzane państwo skolonizowało obszary położone wzdłuż Starii kończąc na Varhellu, położonym u ujścia rzeki do Oceanu Jadeitów. W skład kraju wchodzą także tereny leśne na pograniczu z Danae (Mai Laintha’e) oraz krasnoludzkie osady na Wzgórzach Smoczych (Khaz Adnar), z których wypływa Staria. Z sąsiadującymi krajami elfimi monarchia Karnsteinów utrzymuje przyjazne stosunki dyplomatyczno-handlowe, podobnie rzecz się ma w przypadku dalekomorskich portów Leonii, skąd sprowadzane są do księstwa niektóre z egzotycznych towarów.
Wojsko
Głównie doborowe oddziały konnicy i jazdy wielbłądziej oraz strzelcy, łucznicy i kusznicy. Specyficzną dla regionu jednostką są obłaskawione mamuty służące jako połączenie machiny oblężniczej i platformy dla atakujących bronią dystansową. Zmarginalizowana piechota uzbrojona jest w berdysze lub szable. Swego rodzaju zaszczytem dla Karnsteińczyka jest służba w jednej z dwóch elitarnych formacji kawaleryjskich: Kruczej Husarii bądź wielbłądziej Jeździe Śmierci.
Krucza Husaria – Charakterystyczna jednostka karnsteińskiego wojska. Przede wszystkim należy wymienić najbardziej wyróżniającą ją cechę- krucze pióra wkomponowane zmyślnie w zbroje jeźdźców, tworzą wrażenie, jakoby każdy z osobna był zapowiedzią apokalipsy, upadłym aniołem z bajań starej babki. Wszyscy razem natomiast, niosąc ze sobą szum czarnych skrzydeł, paraliżują wrogów, wbijając się weń niczym pantera w swą ofiarę. Husaria wyposażona jest w ciężkie zbroje płytowe w kolorze czarnym z purpurowymi akcentami. Kolorystyka także jest zachowana przy uzbrajaniu wierzchowców. Doskonale zorganizowani, podzieleni na oddziały i bardzo mobilni. Siłę tej jednostki stanowi dyscyplina i wieloletnie przygotowania do pracy w grupie, utrzymując szyk. W każdym pododdziale występuje jeździec wyposażony w prototypową broń palną. Jej przeładowanie zajmuje niemało czasu, dlatego też strzelec osłaniany jest przez kompanów. Takie rozwiązania pozwalają na efektywne zabijanie ważnych na polu bitwy person.
Jazda Śmierci - Unikalna i niepowtarzalna dla innych grup, nawet tego samego regionu. Niesłychanie mobilna. Jeźdźcy tej jednostki, siodłający wielbłądy potrafią pokonać ogromne odległości w czasie znacznie krótszym niż regularna jazda. Wierzchowce, których używają są znacznie wytrzymalsze od koni i innych znanych ludziom zwierząt. Wyposażeni w pikowane przeszywanice lub zbroje skórzane. Długimi sejmitarami, broniami przypisanymi do jeźdźców, niosą wrogom niechybną śmierć, wpijając się gładko szerokimi ostrzami w ciała zarówno jeźdźców, jak i także piechoty, która pada nazbyt chętnie od zamaszystych pociągnięć wielbłądników.
Tancerze ostrzy - Elitarna grupa, do której wcielono elfich specjalistów od walki bronią białą. Mroczne elfy, użytkownicy dwóch ostrzy z finezją poruszają się po polu bitwy, a wśród Karnsteińczyków zyskali opinię siewców śmierci. Dzierżą charakterystyczne szable, które traktują jak członków własnej rodziny. Te zaś odpłacają im się nieziemską skutecznością. Idealnie wyszkoleni zarówno do zadań specjalnych i inwigilacji, jak i siania zamętu w czasie otwartej bitwy. Akrobaci, mordercy i artyści w swoim fachu. Właśnie tak można ich szybko opisać.
Mamuty Bojowe - Ogromne, włochate stworzenia o przeróżnym umaszczeniu. Ciężkie i nie do zatrzymania. Opancerzone i tresowane do walki maszyny. Kły okute pikowanymi, żelaznymi pierścieniami, pod jednym okrzykiem pana, machnięciem bicza, potrafią rozpętać prawdziwe piekło. Szarżujący w furii mamut, ścierający się z pierwszą linią wroga przerzedza szeregi i niechybnie zapowiada ciężką bitwę. Narzędzia tworzące chaos, trudne do ujarzmienia, ciężkie do utrzymania, lecz warte swej ceny.
Stosunki dyplomatyczne
Z reguły neutralne (zatargi z Demarą, spory z Maurią, niesnaski handlowe z Irrasil (częściowo zażegnane przez porozumienie), przyjazne wobec elfich państw.
Handel
Eksport: wielbłądy, białe złoto, platyna, broń egzotyczna, rubiny, kość słoniowa.
Import: składniki alchemiczne, nowe technologie, wykwintne alkohole, dobra luksusowe, szlachetne kruszce i kamienie, oliwa z oliwek, nietypowe rośliny uprawne, egzotyczne owoce.
Kuchnia
Karnstein to państwo wielokulturowe, przez co jego kuchnia również należy do tych bardziej skomplikowanych i zaskakujących. Poza terenami księstwa nie uświadczy się na przykład dań ze strusia, który tutaj serwowany jest jak każdy inny drób, np. w postaci pasztetu z żurawinową galaretką bądź jako pieczeń, zaś jego podroby serwuje się smażone a następnie duszone w lokalnym czerwonym winie. Poza strusiem reszta serwowanych w Karnsteinie mięs prezentuje się już mniej egzotycznie, aczkolwiek koneserzy wieprzowiny powinni spróbować dań przyrządzanych z hodowanej lokalnie odmiany półdzikich wieprzy, których mięso zawdzięcza swój smak paszy, która składa się głównie z żołędzi i dziko rosnących ziół - szczególnie cenione są wędliny długo dojrzewające. Specjalnością serwowaną głównie w Vaerren są dania z zająca hodowlanego, a nie żyjącego na wolności, co również ma wpływ na smak i jakość mięsa. Na terenie całego Karnsteinu spożywa się duże ilości dziczyzny i hodowlanego jelenia. Jedną z niewielu potraw na słodko pochodzących z tego rejonu są gotowane na parze bułki z nadzieniem ze śliwek, podawane z kwaśną śmietaną, oraz kruchy placek z gruszkami, żurawiną i kruszonką. Jak wspomniano wcześniej, na terenie księstwa znajdują się winnice oferujące przede wszystkim wino czerwone i czarne, które jest przedmiotem sporu z Maurią w kwestii tego, kto jako pierwszy wyhodował ten rodzaj winorośli. Najpopularniejszym szczepem jest “Anperis” szerzej znany jako “wąpierz”, produkowane z niego wino jest wytrawne i średnio mocne. Dla wielbicieli mocnych alkoholi i niecodziennych smaków polecany jest Dambidh - wódka sporządzana z bydlęcej krwi. Dambidh sam w sobie jest przeźroczysty ewentualnie lekko różowy i klarowny, w smaku ostry i żelazisty, wielu karczmarzy dla lepszego efektu barwi go przed podaniem odrobiną soku z buraków. Serwuje się go w temperaturze pokojowej bądź lekko podgrzany. Dla gości preferujących bardziej tradycyjne napoje alkoholowe karczmy Karnsteinu mają do zaoferowania jabłecznik oraz gruszecznik, różne odmiany miodu pitnego oraz piw produkowanych w niewielkich ilościach przez lokalne browary prowadzone przez mniejszość krasnoludzką.
Ciekawostki
W Karnsteinie bękarci potomkowie władców mają takie same prawa do dziedziczenia, jak potomstwo z prawego łoża.
Hymn Monarchii Karnsteinu:
Śmierci wspieraj, Śmierci ochroń
Nam Monarchę i nasz kraj,
Swym kosturem rządy osłoń,
Państwu Jego siłę daj.
Brońmy wiernie Jego tronu,
Zwróćmy wszelki wroga cios,
Bo z Karnsteinów tronem złączon
Jest na wieki Księstwa los.
Obowiązkom swoim wierni
Strzeżmy pilnie naszych praw.
W ich obronie niech się spełni
powołanie do cnych spraw!
Pomni, jak to skroń żołnierza
Wawrzynowy zdobi krzew
Nieśmy chętnie za Monarchę,
Za Ojczyznę mienie, krew!
Ludu pilnej pracy zbiory
Niech osłania zbrojna moc
Niechaj kwitną ducha twory
Niech rozświetla światło noc!
O, Przedwieczny, daj wsławienie
Na szczyt chwały racz ją wznieść
Słońca swego skłoń promienie
Ku jej chwale, na jej cześć!
Spójność, jedność powołania,
Niech przenika wszystek lud,
Bo złączonych sił działania
Zdolne przemóc wszelki trud.
Dążąc społem ku celowi,
Chciejmy bratnio siły zlać,
Szczęść Monarsze, szczęść Krajowi,
Karnstein będzie wiecznie trwać!"
Karnstein jest jednym z niewielu, jeśli nie jedynym świeckim krajem w Środkowej Alaranii. Kapłani Pana nie znaleźli posłuchu u ludności zamieszkującej tereny Karnsteinu, jedynie w Vaerren – swoistym tyglu kultur i wierzeń zbudowano świątynię dla miejscowej mniejszości i przyjezdnych wyznawców Ducha Początku, któremu przyszło zostać bogiem. Pozostali ludzie są mortystami (kult Śmierci), natureistami lub nie pokładają nadziei w żadnym z bogów. Nierzadko zdarzają się też wierzenia będące połączeniem kilku religii.
Śmierć przedstawia się w Księstwie jako ciemnowłosego maga lub lisza odzianego w arystokratyczne szaty koloru grafitu bądź czarne i płaszcz z kapturem. Niekiedy na ołtarzach umieszcza się figurki kruków, będących symbolami śmierci dla wielu kultur. Ptaki te są częstym motywem ozdób noszonych przez mortystów - popularne są również krucze pióra noszone na rzemieniach lub w mieszkach jako rodzaj talizmanu. Ze Śmiercią jako bóstwem (nazywanie Śmierci bogiem stanowi swego rodzaju uproszczenie, bogowie umierają, On trwa) związane są –oprócz kruków– także wilki i koty, zwłaszcza te o czarnym umaszczeniu. Zabicie któregokolwiek z powyższych zwierząt bez powodu stanowi poważne przestępstwo i podlega surowej, często najwyższej karze. Mortyści używają całe mnóstwo przydomków, które określają wyznawanego przez nich boga. Najczęściej spotykane to: Najwyższy, Przedwieczny, Żniwiarz lub Kosiarz (dwa ostatnie niekiedy opatrzone liczebnikiem porządkowym Pierwszy) bądź funkcjonujące wśród plebsu i grabarzy nazwisko Łopaciński.
W Karnsteinie nie funkcjonuje pojęcie małżeństwa instytucjonalnego. Zamiast tego wprowadzono umowy cywilne zawierane przed urzędnikiem państwowym (rozwiązujące komplikacje związane z majątkiem czy dziedziczeniem po śmierci któregoś z partnerów, a także kwestie nazwisk stron i potomstwa). Związki takie określa się jako cywilne bądź po prostu partnerstwo, jednakże terminy zwyczajowe dla Alaranii dotyczące ślubów i małżeństwa jako takiego są używane powszechnie przez Karnsteińczyków. Nie wyszczególnia się natomiast okresu narzeczeńskiego i nie ma żadnych zwyczajów z tym związanych.
