Katima
| ||||||||||||
| ||||||||||||
| ||||||||||||
Spis treści
Władza
Władca: aktualnie panującym królem Katimy jest Diego Kador, pierworodny i jedyny syn Oktawiana Kadora. Młody król został koronowany po śmierci swojego ojca, jest stanu wolnego i nie ma jeszcze potomka, który mógłby po nim dziedziczyć.
Rodzina królewska: kuzyni - Lucian i Edward Kador, synowie stryja Diego, Percivala, który lata temu zrzekł się korony na rzecz swojego brata Oktawiana i wyjechał do Rododendronii. Kuzyni zamieszkują w Rododendronii oraz Trytonii - utrzymują dobre relacje z aktualnie panującym królem Katimy i żaden z nich nie rości sobie prawa do korony. Nawet w okresie, w którym po śmierci Oktawiana Diego przygotowywał się do przejęcia tronu, rolę regenta pełnił czarodziej Jazon, a nie jeden z nich.
Ustrój polityczny
Monarchia dziedziczna.
Herb i flaga
Położenie Katimy, gdzie z jednej strony jest morze, a z drugiej żyzne ziemie i ciągnące się po horyzont pola, znalazło swoje odzwierciedlenie w kolorystyce oraz symbolice herbu i flagi tego kraju. Wspomniana flaga jest niezwykle prosta, składa się z dwóch poziomych pasów, gdzie górny ma kolor złocistej żółci, a dół morskiego błękitu - ta kolejność jasno symbolizuje które zasoby kraj ceni sobie bardziej i przez to stawia je wyżej. W herbie zaś związek z morzem widoczny jest przez kolor pola tarczy - identycznego co niebieski odcień we fladze. Na jego tle znajduje się bogata wiązka złocistego żyta, przepasa złotą wstęgą świadczącą o tym, że to w plonach ziemi tkwi bogactwo Katimy. Bławatki okalające tarczę przypominają jednak, że jest to kraj, którego obywatele to ludzie prości, związani z wsią i wcale nie wywodzący się z bogactwa. O prostocie i skromności przypomina też korona wieńcząca herb - prosta, bez udziwnień, zdobień ani klejnotów.
Siedziba władcy
Błękitna Przystań
Siedzibą rodziny królewskiej jest zbudowany na planie oktagonu zamek w samym centrum miasta, pełniący zarówno rolę reprezentacyjną jak i warowną. Otacza go wysoki mur z wieżyczkami i otworami strzelniczymi, jednak w środku wcale nie jest tak surowo jak mogłoby się wydawać. Na dziedzińca jest wiele zieleni, można powiedzieć, że w obrębie zamku istnieje wręcz niewielki park. Budynki są wysokie, czasami w wyższych partiach połączone ze sobą eleganckimi łącznikami lub galeryjkami. Wszystko zbudowane jest z wysokiej jakości kamienia, a okrywę dachów w większości stanowi dachówka o bardzo charakterystycznym niebieskim kolorze, dzięki któremu zamek zyskał zwyczajową nazwę Błękitnej Przystani - określenie to czasami obejmuje również całe miasto łącznie z portem.
Wracając do zamku, w obrębie murów najważniejsze są dwie budowle: główny budynek zamku, w którym rezyduje król, oraz położona nieopodal strzelista wieża - siedziba czarodzieja Jazona, królewskiego doradcy. Wieża posiada osobne wejście, ale jest też połączona z zamkiem przejściem prowadzącym do prywatnych komnat rodziny królewskiej - jest to wyraz szczególnej więzi i zaufania rodu Kadorów do Jazona.
W głównym budynku zamku pierwsze kilka pięter to pomieszczenia reprezentacyjne, w których odbywają się narady, audiencje i przyjmowani są dyplomaci. Na wyższych piętrach znajdują się wybrane biura administracji państwowej, a na najwyższych - prywatne komnaty króla, jego rodziny oraz reszty dworu. Pokoje służby i wszelkie pomieszczenia gospodarcze znajdują się w budynkach przylegających do centralnej części zamku.
Ubiór
W Katimie typowy jest dość prosty ubiór składający się z wielu warstw - dotyczy to zarówno biednych jak i bogatych. Podyktowane to jest oczywiście klimatem - położenie na nizinach i na wybrzeżu wpływa na dość niską roczną amplitudę temperatur i silne wiatry, ale z drugiej strony przy bezwietrznej pogodzie z reguły jest bardzo słonecznie, dobrze jest więc mieć na sobie kilka warstw. I tak typowym zestawem jest spódnica albo spodnie, a do tego koszula, kamizelka (rzadko fartuch) i peleryna. Spodnie noszą zarówno mężczyźni, jak i kobiety. Kobiety dobierają do spodni dłuższe tuniki, zakrywające przynajmniej pośladki. Miejscowi raczej nie noszą kurtek. Wśród mniej zamożnych mieszkańców Katimy większość nosi się w barwach ziemi, popularny jest również granat i ciemna zieleń, za to wśród możnych najmodniejsze kolory to czerwień i żółty, często w połączeniu z niebieskim, jak barwy na fladze kraju.
Bogaci mężczyźni z Katimy z reguły noszą koszule ze stójką, rzadko zaś z kołnierzem, z reguły zapinane na guzy. Jako okrycie wierzchnie wybierają kontusze Raczej nie zakładają butów wyższych niż nad kostkę, gdyż to kojarzy się z wojskiem i przyjęło się, że tylko osoby związane z armią paradują w tego typu obuwiu. Damy zaś z reguły decydują się na suknie z wielowarstwową spódnicą i gorsetem, a jeśli mają przy tym wyraźny dekolt, często ozdabiają go kolią. Włosy upinają raczej luźno, ozdabiając je jednak tiarami, szpilkami, grzebykami itd. Bardzo modnym elementem dekoracyjnym zarówno w strojach jak i biżuterii są miejscowe drobne perły.
Architektura
Dominującym budulcem w Katimie jest mieszanka wypalanych na słońcu cegieł i ciemnych gatunków drewna. Większość chat - nawet tych najuboższych - pokryta jest dachówką o rdzawo-czerwonym kolorze. Budynki są raczej niewysokie, sięgają maksymalnie czterech pięter w górę, a najczęściej widuje się parterowe i jednopiętrowe domostwa - te wyższe dominują w stolicy. Rzadko też są podpiwniczone - do przechowywania żywności służą z reguły znajdujące się przy domu wykopane w ziemi piwniczki. Poza tym bardzo częstym widokiem - szczególnie na prowincji - są samotne, wysokie wieże bez okien. To oczywiście spichlerze. W stolicy bardzo charakterystyczny jest układ ulic, które przecinają się zawsze pod kątem prostym. Rolę rynku pełni okrągły plac nieopodal królewskiego zamku - w tym miejscu znajdowało się niegdyś koloseum. Prawie wszystkie ulice w mieście są brukowane. W mieście większość domów ma okna skierowane w stronę morza, rzadko w innych kierunkach, poza tym większość domostw posiada malowane na niebiesko okiennice. Bogatsi mieszkańcy dodatkowo zdobią fasady domów płaskorzeźbami, malunkami czy mozaikami o tematyce marynistycznej. Charakterystyczne dla Katimy jest to, że nie uświadczy się tu dzielnicy biedoty - większość mieszkańców żyje tu we względnie dobrych warunkach, a skrajne ubóstwo to raczej pojedyncze przypadki niż choroba tocząca całe kwartały ulic. Główny plac handlowy, gdzie sprzedawane są produkty rolne, zwierzęta oraz oczywiście zboże, z którego słynie ten kraj, znajduje się poza murami miasta, przy głównej bramie wjazdowej. Jest to po prostu klepisko, gdzie na wypadek obfitych deszczów ułożono chodniki z desek.
Geografia
Katima położona jest na Wybrzeżu Cienia, przy ujściu rzeki Larr. Zajmuje tereny nizinne, na których dominują łąki i otwarte przestrzenie, z niewielką domieszką lasów, głównie liściastych. Północno-zachodnia część kraju ma już bardziej wyżynny charakter, teren robi się pofałdowany i pojawiają się tu niewielkie wzniesienia, ale nadal trudno tu mówić o górach. Na całym terenie Katimy występują bardzo żyzne ziemie, a klimat jest łagodny, co sprzyja rozwojowi rolnictwa i sprawia, że z niektórych pól można zbierać plony nawet dwa razy w roku.
Wojsko
Katima nie ma potrzeby utrzymywanie znacznych sił wojskowych, jej armia ogranicza się raptem do kilku garnizonów lekkiej kawalerii na terenach prowincjonalnych, których zadaniem jest głównie radzenie sobie z bandytami na traktach. W samej stolicy stacjonuje legion piechoty o mieszanym charakterze - lekko- oraz ciężkozbrojnej - oraz osobista gwardia królewska, w skład której wchodzą jedynie osoby nieposługujące się magią. Kraj posiada niewielką flotę, której głównym zadaniem jest pilnowanie porządku na szlakach handlowych.
Stosunki dyplomatyczne
Katima z większością państw ościennych ma stosunki przyjazne, w najgorszym razie neutralne, z żadnym z sąsiadów nie jest skonfliktowana. Jej państwami sojuszniczymi jest Trytonia, Arturon oraz Rododendronia. Katima nie prowadzi również żadnych otwartych konfliktów na morzu, choć posiada ona flotę, głównie służącą do obrony statków przed piratami.
Handel
Eksport: zboża wszelkiej maści i przeznaczenia (pszenica, żyto, jęczmień, owies, chmiel, len, kukurydza, sorgo, ryż) oraz piwo, oliwa, drewno, glina i futra.
Import: Wyroby żelazne, w tym narzędzia i broń, wełna i produkty z niej, jedwab, wyroby jubilerskie.
Kuchnia
Jak nietrudno się domyślić Katima stoi przede wszystkim produktami zbożowymi. Tutejsza żytnia wódka ceniona jest w całej Alaranii, a w karczmach króluje pszeniczne piwo, zaś z prażonych na ciemno ziaren zmielonych na proszek robi się gorący napój szczególnie chętnie pity rano, z dodatkiem mleka. Jeśli zaś chodzi o coś konkretnego do zjedzenia, w Katimie na uwagę zasługują przede wszystkim pierogi w wielu różnych formach. Mogą być gotowane w wodzie, podsmażane, gotowane na parze, czasami nawet zapiekane w brytfannach z dodatkiem treściwych sosów na bazie białej zasmażki. Farsze bywają wszelakie, jedynym ograniczeniem jest fantazja kucharza, choć najczęściej widuje się nadzienia z kasz i ziemniaków omaszczonych bardziej wyrazistymi dodatkami. Bardziej odświętnym daniem jest klarowny bulion z kaczki podawany z nadziewanymi mięsem pierożkami wielkości orzecha włoskiego. Poza tym w Katimie można skosztować szerokiego wyboru dań z kukurydzy, wśród których najbardziej charakterystyczna jest prażona kukurydza w warzywach i kawałkach ryb, bądź też pieczone na ruszcie kolby oblane roztopionym masłem. Wiele tutejszych wypieków ma charakterystyczny żółty kolor właśnie dzięki mące kukurydzianej. Poza tym ostatnim wartym uwagi daniem z Katimy jest makaron produkowany z pszenicy z dodatkiem morskiej wody. Ma on formę długich, grubych nitek, a po ugotowaniu długo zachowuje sprężystość, jest częstym dodatkiem do zup.
W czasie plonów, gdy większość mieszkańców kraju pracuje w polu, popularne staje się jeszcze jedno danie, ze względu na łatwość i szybkość przygotowania - mianowicie zasmażki. Powstają one w ustawionych nad ogniem kociołkach, w których dno wyściełane jest liśćmi kapusty, a na nich układa się pozostałe składniki - głównie ryż, kiełbasę, cebulę czy pasternak, lecz liczba wariantów jest tak naprawdę nieograniczona.
Z dań słodkich w Katimie największą popularnością cieszy się ciasto drożdżowe, w szczególności w postaci małych bułek nadzianych różnymi słodkimi dodatkami i ściśle upakowanych w formie na czas pieczenia - ich kształt po wyciągnięciu z formy przypomina nierówno ułożony bruk i tak jest ten wypiek zwyczajowo nazywany.
Ciekawostki
Katimę nazywa się również "Północną Spichrzą", z powodu najżyźniejszych gleb jakie występują w delcie rzeki Larr. Nie jest to jednak nazewnictwo szydercze, a pełne szacunku i podziwu. Dzięki staraniom i doświadczeniu tamtejszych rolników i przychylności natury, plony są tam zbierane dwa razy do roku, a ich nadwyżki kierowane do południowej i zachodniej Alaranii. Mówi się nawet, że gdyby nie zboże z Katimy, na łusce Prasmoka mogłoby dojść do Wielkiego Głodu i śmierci naprawdę wielu istnień. Z tego powodu miasto nie musi m.in. utrzymywać własnej armii. Państwa ościenne same poczuwają się do odpowiedzialności dbania o bezpieczeństwo katimskich farm. Władca Katimy - Diego Kador - cierpi na nadwrażliwość na magię, przez co jego straż szczególna uwagę zwraca na wszelkich magów znajdujących się w otoczeniu króla. Często by osoba o magicznych zdolnościach mogła się do niego zbliżyć, potrzebna jest specjalna przepustka. Katima jest państwem stosunkowo młodym - aktualny władca jest dopiero czwartym panującym monarchą.
Bardzo istotną personą w Katimie jest czarodziej Jazon, zwany “Nauczycielem królów”. Wychował on większość władców tego kraju, w tym również aktualnie panującego Diego Kadora. W ramach nagrody za jego pracę otrzymał on osobną wieżę na terenie zamku królewskiego na prywatny użytek, by tam mógł mieszkać i oddawać się swoim badaniom.
