Meot
| ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
Spis treści
Władza
Władca: Król Terezjusz z rodu Fergonetów
Rodzina królewska: Książe Rothar (pierworodny), książę Morgan oraz księżniczka Arianna.
Naczelnik Rady Pańśtwa: Hrabia Gardeas Inntergo
Ustrój polityczny w Meot to monarchia parlamentarna. Król nie stanowi jedynej władzy w państwie. Razem z nim rządzi Rada Państwa, w której skład wchodzi 36 członków różnej płci, gdzie ostatnim członkiem jest Naczelnik. Rada podzielona jest na siedem sekcji. Każda sekcja wywodzi się z innej warstwy społecznej i liczy pięciu członków. Są to sekcje składające się z chłopów, rzemieślników, kupców, mieszczan, szlachciców, dyplomatów i magów. Członkowie sekcji wybierani są przez przewodniczących instytucji, zrzeszających dany krąg zawodowy, lub warstwę społeczną. Nie przez głosowanie. Naczelnika natomiast, jeżeli ten ustąpi ze stanowiska, umrze, minie 9 lat jego kadencji lub zajdą inne okoliczności, powodujące brak przewodniczącego, powołuje Rada Państwa wybierając jednego członka spośród siebie. Członkowie rady wybierani są na okres 5ciu lat, po tym czasie instytucję muszą wybrać przynajmniej 3 nowych członków. Oznacza to, że każda sekcja może zatrzymać przy władzy dwoje członków, natomiast kolejnych trzech należy wymienić. Teoretycznie Naczelnikiem Rady może zostać nawet osoba z najniższej warstwy społecznej, jednak do tej pory na tym stanowisku zasiadali jedynie dyplomaci, szlachcice, lub magowie.
Władza króla nie ogranicza się jedynie do funkcji reprezentacyjnych, jak to często ma miejsce. Najważniejsze prawa i ustawy, które omawia Rada Państwa, muszą zostać podpisane także przez króla. Pomniejsze natomiast zatwierdza jedynie Rada i wprowadza je w życie. Podczas wojny król zasiada w Radzie razem z Naczelnikiem i na ogólnym zgromadzeniu decyduje się jakie działania podjąć. Jeśli chodzi o dziedziczenie, obowiązuje tu system monarchii dziedzicznej, gdzie tytuł królewski dziedziczony jest z monarchy, na pierworodne dziecko. Przy czym w Meot nie ma znaczenia płeć dziecka. W związku z czym na tronie może zasiadać zarówno kobieta, jak i mężczyzna.
Ustrój polityczny
Monarchia parlamentarna. Władzę sprawuję Rada Państwa licząca 36 członków z różnych warstw społecznych oraz zasiadający na tronie król.
Herb i flaga
Zarówno w herbie, jak i na fladze Meot widnieje głowa lisa, nie jest ona jednak symbolem mówiącym o przebiegłości, chytrości, czy skąpstwie. W Meot wierzy się bowiem, że lisy są zwierzętami mocy i opiekunami miasta, a także terytorium całego państwa. Nie wiadomo dlaczego, ale lisy na tych terenach są bardzo łagodne i oswojone. Mieszkańcy uważają lisy za istoty, które łączą świat doczesny, ze światem duchowym. Nie wiadomo z jakich przyczyn te stworzenia, akurat na terytorium Meot zachowują się tak przyjaźnie. Oprócz łagodności, trzeba podkreślić, że lis nie jest tutaj uważany za szkodnika, ponieważ tutejsze lisy, nie wykradają drobiu z zagród. Najpewniej jest spowodowane tym, że mieszkańcy wsi dobrowolnie dokarmiają lisy, zwłaszcza podczas zimy. A futra z lisa są zabronione w całym królestwie. Mimo braku polowań na te zwierzęta, ich populacja utrzymuje się na umiarkowanym poziomie, dzięki czemu lisy ciągle uznawane są za zwierzęta uprzywilejowane.
Herb Meot zdobią, od góry owoce lasu. Jagody, jeżyny, czerwone i czarne porzeczki oraz maliny. Mimo iż terytorium tego państwa jest stosunkowo małe uprawia się tu ogrom owoców, z których potem robi się dżemy, konfitury, powidła czy soki. Oprócz owoców widniejących na herbie, w sadach hoduje się także wiśnie, czereśnie i śliwki. Przetwory z nich są towarem eksportowym. W Środkowej Alaranii Meot słynie właśnie ze swoich słodkich, owocowych wyrobów. Dzięki zamykaniu w słoikach i butelkach przetworzonych owoców i gotowaniu ich we wrzącej wodzie, wszystkie przetwory nie psują się przez bardzo długi czas i można je eksportować na ogromne odległości.
Wracając jeszcze do głowy lisa – jest ona wykonana bardzo nowatorską metodą haftu, nazwanego po księżniczce Ariannie, haftem ariańskim. To właśnie ona, niezwykle utalentowana artystycznie, wpadła na pomysł, by wizerunek lisa stworzyć z małych fragmentów figur geometrycznych. Poprzedni wizerunek zwierzęcia był wykonany klasycznie, jednak postanowiono wykorzystać pomysł księżniczki i zmienić go na bardziej nowoczesny.
Kolory w herbie symbolizują owoce (kolor ciemnoczerwony) oraz słońce (kolor żółty).
Siedziba władcy
Ogromny w swych rozmiarach pałac budowany przez wieki, rozrasta się nawet dzisiaj. Kiedyś był to po prostu szeroki, płaski budynek o dwóch piętrach i smutnych, szarych ścianach. Postanowiono jednak dobudować wieże z wąskimi oknami, a pałac otoczyć pnącą roślinnością. Tak więc dzisiaj Pałac Królewski Meot nie straszy już szarością. Dzięki posadzeniu przy murach winorośli, bluszczy i innych pnących rośli budynek wygląda zupełnie inaczej. Zwłaszcza, kiedy winobluszcze zmieniają kolor liści, czy kiedy kwitną oplatające okna powoje. Poza tym struktura Pałacu Królewskiego się nie zmieniła, nada większość kompleksu znajduje się pod ziemią. Meotczycy są świetnymi budowniczymi, a pałac rozrasta się nieustannie w dół. Na podziemnych piętrach, znajdują się rzecz jasna lochy, ale także pomieszczenia mieszkalne, kwatery wojsk, składy broni, biblioteki z utajnionymi dokumentami i księgami. Mówi się, że pod ziemią znaleziono także źródła geotermalne i w ich miejscu powstał kompleks łaźni. Nadziemna część pałacu pełni raczej rolę oficjalną i reprezentacyjną. Znajduje się tu sala tronowa, sala balowa, pomieszczenia mieszkalne, komnaty królewskie i tym podobne. Jednak siedziba Rady Państwa, miejsce, w którym odbywają się zgromadzenia znajduje się głęboko pod ziemię. Komnaty oświetlane są tam przez niegasnące nigdy lampy stworzone przez elfich tkaczy zaklęć (nikt nie mówi o tym głośno, ale ze względu na napięte stosunki z elfimi królestwami, lampy i wiele innych magicznych elfich przedmiotów pochodzi z przemytu). Ściany są zbudowane z kamienia, ale pokrywa się je drewnem, lub kolorową glazurą. W częściach gdzie znajdują się komnaty przeznaczone dla rady, czy króla podłogi zdobią dywany, a na ścianach można znaleźć ciężkie arrasy.
Ubiór
Mieszkańcy Meot są bardzo zróżnicowani kulturowo, do państwa napływają ludzie z północy, gdzie duża ich część to mieszkańcy pustyni. A także z innych części kontynentu. W związku z tym ubiór jest niezwykle zróżnicowany. Przybysze z pustyni Nanher preferują raczej wygodne stroje. W Meot nie panuje gorący klimat, jednak latem wśród ludzi z pustyni królują cienkie szaty. Kobiety najczęściej wybierają tiulowe ubrania, zarówno spodnie, spódnice, czy sukienki są przewiewne i lekkie. Nagi brzuch kobiety latem, nie jest jest tutaj widokiem rzadkim, początkowo mieszkańcom trudno było się do tego przyzwyczaić, jednak z czasem stało się to normą. Standardowym, letnim, męskim ubraniem są spodnie i koszula. Jeśli natomiast chodzi o kolory to mieszkańcy stosują wszystkie dostępne barwniki. Przez miasto, każdego dnia, przelewa się feeria barw. Większość mieszkańców lubuje się w najróżniejszych ozdobach. Od bransoletek plecionych ze skóry, czy farbowanych rzemieni, przez ozdoby z koralików, metalu, minerałów, po rzecz jasna złoto, srebro i kamienie szlachetne. Ubogie panny noszą biżuterię z kamyków, suszonych kwiatów, czy farbowanych samodzielnie ptasich piór. Mieszczanki wybierają nieco droższy wariant, jak ozdoby z minerałów, koralików, czy metalu. Najbogatsze kobiety mogą oczywiście pozwolić sobie na złoto i kamienie szlachetne. Jeśli chodzi o modę męską, szczególnie interesujący zdaje się fakt iż prawie wszyscy mężczyźni zdobią swoje nadgarstki bransoletami, najczęściej ze skóry. Zaczynając od rzemieni oplatających nadgarstki, a kończąc na szerokich bransoletach, z barwionej skóry z wytłaczanymi, fantazyjnymi wzorami i okuciami z metali szlachetnych. W miesiącach przejściowych i zimą ubiór mieszkańców zdaje się bardziej ujednolicony, ze względu na pogodę. Jednak niezależnie od pory roku używa się wszystkich kolorów tkanin, dzięki czemu nawet podczas szarugi po ulicach przemieszczają się ubrani na kolorowo mieszkańcy.
Architektura
Różnorodność architektoniczna Meot spowodowana jest prawdopodobnie przez napływ ludności z innych krajów. Przez miasto przewijają się się przestronne, jedno, czy dwupiętrowe domy z ogrodami, jak i wysokie, wielokondygnacyjne domy z mniejszą przestrzenią życiową. Bogate domostwa kupców sąsiadują z domami z wypalanej cegły oraz budynkami szlachciców, które zazwyczaj ogradza się ozdobnymi płotami z metalu. Tendencja rozrostu miasta jest jednak, jeśli można to tak ująć „rosnąca”, co oznacza, że miasto staje się metropolią oszczędzającą na powierzchni, ale pnącą się wysoko w górę. Budynki stają się co raz wyższe. Aby nie zabierać zamożnym przestrzeni często budowle dla bogatych posiadają dwupoziomowe mieszkania. Bardzo mocno rozkwitło zdobnictwo. Nikt nie chce bowiem mieszkać w brzydkim mieście. By ozdobić wysokie budynki zaczęto rzeźbić okiennice, ramy okien, ramy drzwi. Zaczęto też na ogromną skalę budować balkony z ozdobnymi balustradami i miejscami na donice. W mieście nie ma zbyt wielu miejsc zielonych, dlatego zaczęto stosować rozwiązania, które zaproponował pałac, chodzi mianowicie o sadzenie winorośli tuż przy budynkach, by ich pnącza obrastały budowle zielenią.
Geografia
Meot leży na wschodnim krańcu Szepczącego Lasu. Terytorium państwa nie jest duże. Na północy sięga do rzeki Nefari, kiedyś jej koryto wyznaczało granice także na wschodzie. Jednak obecnie terytorium Meot sięga nieco dalej. Poszerzenie granic było możliwe, dzięki temu, że na wschodzie państwo nie ma żadnych sąsiadów. Dalekosiężne plany Rady Państwa obejmują powolne przejmowanie coraz większej części wschodniej równiny. Na południu i zachodzie granice wyznacza koryto rzeki Javis. Terytoria poza rzeką są głównym tematem sporów z elfami z Kryształowego Królestwa.
Wojsko
Pielgrzymi – odziały piechoty, stanowiący trzon armii. Ich mundury są szare, bez dodatkowych ozdób, identyfikują się za pomocą znaku w postaci głowy lisa wytłoczonej na paskach. Walczą między innymi krótkimi i długimi mieczami, pikami, nożami.
Wędrowcy – zwiadowcy, są niezbyt liczą grupą, gdyż szkolenie zwiadowcy trwa znacznie dłużej niż piechura. Oficjalnie noszą szarozielone mundury i ciemnozielone płaszcze. Podczas misji nie obowiązuje ich umundurowanie, mają być jak najmniej widoczni. Zwiadowcy posługują się łukami, kuszami i nożami, jednak są też szkoleni w walce krótkim mieczem i sztyletem. Jako jedyni nie mają na ubraniach znaku lisa.
Dystansowi – krótka nazwa dla formacji łuczników i kuszników. W ich przypadku znak lisa wypala się najczęściej na broni, którą się posługują. Noszą szaroniebieskie płaszcze i mundury. Stacjonują głównie w stolicy, ochraniając miasto z murów i wież. Istnieje jednak duża grupa rezerwistów, których można powołać pod broń podczas wojny. Co ciekawe, większą część łuczników (około 70%) stanowią kobiety.
Konni – lekka jazda, rycerze w lekkich zbrojach, posługujący się rożnego rodzaju bronią. W tej formacji również można spotkać kobiety. Ich płaszcze mają charakterystyczny lawendowy kolor, a znak lisa jest wytłoczony na zbrojach i wyhaftowany na płaszczach.
Wierzchowcy – ciężka jazda, tą formacje stanowią właściwie wyłącznie mężczyźni, ze względu na ciężar opancerzenia. Noszą intensywnie fioletowe płaszcze, ze złotymi zdobieniami. Znak lisa, tak ja u konnych, wytłacza się na zbrojach i haftuje na płaszczach.
Stosunki dyplomatyczne
Meot nie prowadzi w tej chwili żadnej wojny, jednak ze względu na chęć poszerzenia terytorium w głąb Szepczącego Lasu stosunki z Kryształowym Królestwem są niezwykle napięte. Jednak na razie nie doszło do konfliktu zbrojnego. Sytuacja ta utrudnia handel z elfimi królestwami i eksportem na zachód. Z pozostałymi, sąsiadującymi krajami Meot utrzymuje głównie stosunki neutralne, lub ma podpisane pakty dotyczące handlu.
Handel
Eksport: Dżemy, konfitury, soki owocowe, marmolady, powidła, mielona papryka w wielu odmianach, pieprz w wielu odmianach, wyroby stolarskie, wyroby metalowe: balustrady, płoty, bramy, klamki, uchwyty, sztućce, kandelabry – ogólnopojęta metaloplastyka.
Import: Magiczne przedmioty, eliksiry, księgi, papier, lekarstwa.
Kuchnia
Dominującym smakiem w Meot jest papryka, którą hoduje się tu w wielu odmianach, od słodkich aż po bardzo ostre, w wielu kształtach i kolorach. Wykorzystuje się ją jako przyprawę, wtedy występuje w postaci suszonej i drobno zmielonej, albo też jako podstawę wielu dań. Podaje się ją np. w formie nadziewanej kaszą, mięsem i warzywami, a następnie pieczoną bądź gotowaną w rosole. Pokrojona w kawałki występuje w gulaszach i zupach, na zimę konserwuje się ją w różnego typu zalewach, niejednokrotnie nadziewaną serem. Wiele dań gotuje się tu w żeliwnych kociołkach, w ten sposób powstaje słynny ostry gulasz wołowy oraz jego trochę łagodniejsza odmiana rybna. W kociołkach przygotowuje się również danie składające się z ziemniaków, cebuli, kiełbasy oraz kapusty nazywane pieczonką, jest to bardzo treściwa potrawa, idealna do przygotowywania na wolnym powietrzu.
Dla osób, które nie mają czasu siadać do stołu rozwiązaniem są drożdżowe placki smażone na głębokim tłuszczu, które podaje się z kwaśną śmietaną i serem bądź duszoną cebulą - placki te często sprzedawane są z okien piekarń i można je jeść w biegu. Istnieje również ich wersja na słodko, gdyż same placki są dość neutralne w smaku i ich wytrawny bądź deserowy charakter zależy tylko od tego, z czym są podane. Serwuje się tu również pszenicznik - ciasto w formie kruchego placka z dużą ilością masy z ziaren pszenicy, maku, bakalii i miodu. W większości karczm pija się bezalkoholowy kwas chlebowy, a dla tych, którzy chcą się napić jednak czegoś mocniejszego, istnieje kilka odmian lekkich win wytrawnych, które nie cieszą się szczególną popularnością poza granicami kraju.
Meot, poza granicami kraju znane jest jednak z zupełnie innych smaków, chodzi mianowicie o słodkie dżemy, marmolady, konfitury oraz soki owocowe. Dzięki możliwości konserwacji owoców, ich smak może przetrwać bardzo długo, a słoiki, czy butelki z owocami można przewozić do innych części łuski.
Ciekawostki
Meot przejęło część ustroju od swoich północnych sąsiadów, jednak bez rewolucji i wykluczenia rodziny królewskiej z władzy. Zaadaptowała obce rozwiązania przystosowując je do rodzimych warunków.
