Menaos
| ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||
Spis treści
Władza
Władca: Król Stanir Dragoryan.
Rodzina królewska: Wśród królewskiej rodziny najbardziej rozpoznawalną osobą jest królowa Tanya Arhibito-Dragoryan, małżonka króla Stanira. Mają oni dwoje dzieci - córkę Anneę i syna Kirka. Zgodnie z zasadą starszeństwa to pierworodna córka Annea obejmie tron po śmierci bądź abdykacji ojca.
Ustrój polityczny
W Menaos obowiązującym ustrojem jest monarchia dziedziczna z zasadą pierwszeństwa bez względu na płeć przyszłego następcy tronu. Zasada ta została jednak sformalizowana dopiero po zaślubinach króla Stanira z królową Tanyą - wcześniej najstarsze córki często były wydawane za mąż przed możliwością objęcia tronu i wyprawiane z dworu do włości ich małżonka. Aktualnie jeśli królewna Annea wyjdzie za mąż przed zostaniem królową, to jej małżonek zostanie przeniesiony na dwór, o ile jego tytuły nie przerosną jej i ze względu na korzyści polityczne królewna nie zdecyduje się zrzec dziedziczenia tronu na rzecz brata.
Herb i flaga
Położenie na granicy lasów i równin znajduje swoje odbicie w kolorystyce zarówno herbu jak i flagi Menaos. Trzy pionowe pasy na sztandarze, w różnych odcieniach zieleni to kolejno symbol Szepczącego Lasu, miejskich parków oraz zielonych Równin Andurii. W herbie zrezygnowano ze środkowego - parkowego - pasa, a w jego miejsce pojawiło się godło pod postacią kryształowej ważki, stanowiącej symbol szybkiego rozwoju i dobrobytu. Liczne kwiaty okalające tarczę oraz zdobiące koronę świadczą o związku kraju nie tylko z naturą, ale również z elfami, którzy stanowią znaczną część mieszkańców tego miasta, zaś drugą najliczniejszą grupę - ludzi - symbolizuje sama korona o prostej budowie charakterystycznej dla ludzkich władców.
Siedziba władcy
Pałac królewski nazywany bywa Szmaragdową Wieżą - jest to pamiątka po dawnych czasach, gdy nie był on ani tak okazały, ani rozległy, za to bardzo wysoki i górował nad pozostałymi budowlami w państwem a nawet nad okolicznymi wiekowymi drzewami. Nadal jest to budowla bardzo strzelista i smukła, z wyraźnym wpływem elfiej architektury nie tylko w bryle, ale również zdobieniach i wkompowaniu budynku w okoliczną zieleń - niezwykle imponujący park, którego znaczna część jest dostępna dla mieszkańców miasta i jedynie niewielki fragment nieopodal pałacu stanowi prywatną część przeznaczoną dla dworzan. Rodzina królewska pojawia się w parku z rzadka, do odpoczynku wybierając jeden z liczny wewnętrznych ogrodów bądź tarasów porośniętych bogatą roślinnością, pnącą się po ścianach budynku i zwisającą z barierek.
Główny budynek pałacu został wzniesiony wokół najstarszej wieży, od której to wziął swoją nazwę - ma ona 25 pięter wysokości. Pozostałe otaczające ją budynki są znacznie niższe, choć i tak niejeden ma kilkanaście albo nawet i 20 pięter. Łączą je liczne galerie i pomosty, a całej bryle lekkości nadają liczne balkony i zewnętrzne przejścia między pomieszczeniami, dzięki którym fasada wygląda prawie na ażurową. Wiele okien zostało przeszklonych szkłem o błękitnej bądź turkusowej barwie, którego szczególne właściwości polegają na tym, że doskonale widać z niego wszystko na zewnątrz pomieszczenia, za to nikt nie może zajrzeć do środka, nawet w nocy, gdy w ciemnościach pokoje powinny być doskonale widoczne - tymczasem jedynie świecą się aksamitnym niebieskim światłem, w którym nie sposób rozróżnić nawet sylwetek osób stojących tuż przy szybie.
Wnętrza pałacu są bardzo dobrze doświetlone wysokimi oknami i utrzymane w dużej mierze w jasnych barwach. W zdobieniach dominują motywy zwierzęce i roślinne, np. stylizowane na kwiaty lampach czy barierkach przypominających pnącza i niskie drzewka. Żywych roślin również spotka się tu zatrzęsienie - od świeżo ciętych kwiatów w wazonach, po małe ozdobne drzewka owocowe w większych komnatach. Ludzkie wpływy architektoniczne odzwierciedlają się głównie w układzie pomieszczeń - licznych, osobnych pokojach dających intymność, ale połączonych przejściami pozwalającym przemieszczać się między nimi unikając wzroku ciekawskich. W najstarszej, elfiej, części pałacu zastosowano zaś przesuwne ścianki działowe oraz częściej sięgano po plan otwarty.
Ubiór
Moda Menaos stanowi charakterystyczną mieszankę elfiej zwiewności i bogatego ludzkiego stylu. Suknie dam mają znacznie mniej okazałe spódnice niż w krajach typowo ludzkich, a ich wierzchnie warstwy często stanowią lekkie materiały, takie jak szyfon czy tiul. Popularne wśród dam w różnym wieku jest odsłanianie ramion - jeśli jednak okazja nie jest ku temu sprzyjająca, bądź kobieta nie chce pokazywać tej części ciała, może zarzucić na ramiona szal albo lekką półpelerynkę, w zależności od panującej pogody. W biżuterii dominują filigranowe formy z motywami natury - bransoletki z drobnymi kwiatkami z kryształków, wisiorki w kształcie ważek czy motyli. Rzadko która dama nosi kolie czy ciężkie, sztywne bransolety. Modne aktualnie fryzury można opisać jako swobodne i dziewczęce, choć jak wiadomo uzyskanie takiego efektu nieraz wymaga więcej zachodu niż sztywne, formalne koki. Specjalnie jednak wyjmuje się z upięć pojedyncze pasma włosów, by swobodnie opadały na ramiona, warkocze zaplata się luźno, a koki układa raczej nisko niż na czubku głowy, a zdobi się je pojedynczymi wsuwkami czy szpilkami, bez ekstrawagancji. Rękawiczki - wymagane na oficjalnych uroczystościach - z reguły nie mają palców, a jedynie pętelkę na palec wskazujący i wykonane są z koronki.
W modzie panów również dominuje skromność, choć ich szaty z reguły sprawiają wrażenie cięższych niż ich partnerek. Panom nie wypada pokazywać obojczyków, koszule nosi się więc zapięte pod szyję, nierzadko ze stójką albo wąskim kołnierzykiem. Modne są stonowane kolory i łączenie ze sobą kilku odcieni tego samego koloru, np - błękitu, niebieskiego i granatu. W zależności od upodobań bądź piastowanego stanowiska można nosić zarówno spodnie jak i szatę, dobrze urodzonym mężczyzną nie wypada jednak pokazywać łydek ani kostek - krótkie spodnie zarezerwowane są dla dzieci i robotników z niższych warstw społecznych. Tak jak panie zobowiązane są nosić rękawiczki na ważnych uroczystościach, tak panowie noszą rękawy zasłaniające spory fragment dłoni, czasami nawet włącznie z palcami. Popularne wśród elegantów Menaos jest noszenie lekkich płaszczy, pełniących raczej funkcję dekoracyjną niż użytkową, za to mało kto nosi kamizelki. We fryzurach panuje duża swoboda i jedyne czego się wymaga od modnego mężczyzny to żeby bez względu na to czy ma krótkie czy długie włosy, wąsy, brodę bądź goli się na gładko, by pozostawał schludny.
Architektura
Menaos bywa nazywane Miastem Ogrodów bądź też Miastem Parkowym, w czym nie ma wielkiej przesady, gdyż w każdej jego dzielnicy znaleźć można mrowie mniejszych bądź większych zieleńców - część z nich to miejskie parki czy skwery, ale popularne są również tak zwane ogrody społeczne, utrzymywane przez mieszkańców okolicznych domów i kamienic, którzy nie mogą pozwolić sobie na prywatne ogrody, więc wspólnie aranżują dla siebie przestrzeń miejską - oczywiście za zgodą władz. W Menaos można wyznaczyć trzy główne struktury zwane Kręgami. Najbardziej wewnętrznym jest Szmaragdowa Wieża czyli pałac królewski wraz z przynależącym do niego parkiem (opisany szerzej w sekcji powyżej). Środkowy Krąg to dzielnice bogatsze, zamieszkane głównie przez kupców, dyplomatów, uczonych i artystów. Dominują tu budowle kamienne i brukowane, bardzo szerokie ulice, na których swobodnie miną się nawet cztery wozy. Wiele kamienic posiada niewielkie przedogródki albo chociaż donice z kwiatami zdobiące wejście i parapety na parterze. Charakterystyczne dla domów w tej części miasta są wysokie okna, niejednokrotnie sięgające od podłogi aż po sufit danego piętra.
Najbardziej zewnętrznym Kręgiem jest Podgrodzie, od Środkowego Kręgu oddzielone kamiennym murem, a z zewnątrz ograniczone drewnianą palisadą. I tu ulice są całkiem szerokie, choć już z reguły nie brukowane. W budowie domów dominuje drewno pozyskiwane w Szepczącym Lesie. Należy jednak jasno zaznaczyć, że Podgrodzie nie stanowi slumsów, a w każdym razie nie w całości. Tu mieszczą się domy mieszczan niższej klasy średniej, rzemieślników, mniej majętnych kupców, liczne karczmy i tak dalej. Przed wieloma domami wystawia się tu kramy, z których miejscowi sprzedają dzieła swoich rąk - do rzadko których sklepów wchodzi się do środka, szczególnie gdy mowa o przedmiotach codziennego użytku, takich jak jedzenie, naczynia czy prosta odzież. Pod samą palisadą mieści się targ rolny, gdzie raz w tygodniu mieszkańcy okolicznych wsi mogą sprzedawać swoje towary, również pod palisadą znajdują się najtańsze lokale mieszkalne, zamieszkane przez najbiedniejszych, często przepełnione.
Geografia
Menaos położone jest na południowo-zachodnich rubieżach Szepczącego Lasu, na granicy z Równinami Andurii. Na północny-zachód od miasta znajduje się Wodospad Snów, a dalej - rzeka Livar stanowiąca wschodnią granicę państwa. Od zachodu granica przebiega wzdłuż Rzeki Motyli, zaś od południa i północy granice państwa ustalono na podstawie mniej charakterystycznych w skali kontynentu punktów orientacyjnych. Tereny leśne zajmują połowę terenów państwa.
Wojsko
Wojsko Menaos postawiło na oddziały piesze - nie posiada kawalerii. W jego oddziałach znajdują się zarówno elfy jak i ludzie, choć obie te rasy raczej się nie mieszają, nie jednak ze względu na animozje między nimi, a przez wzgląd na rasowe predyspozycje do dzierżenie różnego typu broni. I tak elfy dominują w oddziałach łuczników oraz zwiadowców, zaś lekką i ciężką piechotę stanowią ludzie - wśród nich najpopularniejszą formacją są pikinierzy, wyposażeni dodatkowo w duże okrągłe tarcze. Wojsko posiada jedynie nieznaczne wsparcie magów, którzy specjalizują się raczej w medycynie niż ofensywie.
Stosunki dyplomatyczne
Menaos jest sprzymierzone z sąsiadującymi z nim państwami elfów, szczególnie dobre stosunki łączą je zaś z Danae i Kryształowym Królestwem. Z pozostałymi państwami kraj posiada stosunki neutralne, nie ma żadnych zaprzysięgłych wrogów.
Handel
Eksport : medykamenty, odczynniki chemiczne i alchemiczne, zioła, drób i pióra, drewno drzew liściach
Import : żelazo i wyroby metalurgiczne, jedwabne tkaniny, mięso wołowe, wina, ryby
Kuchnia
Kuchnia Menaos jest przede wszystkim kojarzona z indykiem. Z mięsa tego ptaka produkuje się wiele wędlin i przetworów, na huczne okazje tutejsi mieszkańcy faszerują go przeróżnymi nadzieniami (tradycyjnie z kaszy i drobiowych wątróbek) i pieką w całości. Często piecze się go z warzywami, przez co są one uduszone w mięsnym sosie. Mniej popularnym, lecz nadal rozpoznawalnym daniem są klopsy z wieprzowiny i czerstwego pieczywa gotowane w sosie pomidorowym, bądź koperkowym, które najczęściej jada się samodzielnie ewentualnie ze świeżym chlebem.
W okolicach Menaos, na granicy Szepczącego Lasu, rośnie wiele dębów, z których żołędzi produkuje się mąkę. Jest ona podstawą nie tylko przy wypiekaniu chleba, ale również wykorzystuje się ją do deserów, w tym przede wszystkim ciasta biszkoptowego o charakterystycznym orzechowym aromacie oraz cienkich placków z miodem przypominających grube naleśniki. Spożywa się je również jako przekąskę po uprzednim upieczeniu w żarze, jak ziemniaki czy kasztany.
Menaos nie produkuje żadnego alkoholu na eksport, kilka lokalnych browarów produkuje jednak popularne w tym kraju piwo białe, które należy do piw zbożowych i ma charakterystyczny cytrusowy aromat, gdyż w procesie warzenia dodaje się do niego kolendrę, skórkę cytrusów, a nawet imbir. W zachodniej części kraju króluje cydr i wina owocowe domowej produkcji.
Ciekawostki
Menaos to kraj, gdzie obok siebie żyją ludzie i elfy i choć bywa to przyczyną pewnych drobnych miejscowych konfliktów, obie rasy potrafią funkcjonować w symbiozie, widocznej w każdej dziedzinie życia codziennego - od jedzenia, przez ubiór, po architekturę. W Menaos funkcjonuje znany w całej Alaranii Uniwersytet szkolący wybitnych specjalistów z nauk ścisłych i ich magicznych pochodnych, tzn. obok siebie funkcjonuje Katedra Chemii i Katedra Alchemii, na Katedrze Fizyki istnieje duży Zakład Badań Nad Energią Magiczną itd. Ostatnimi laty uczelnia ta trochę straciła na swoim prestiżu z powodu niekorzystnej polityki władz uczelni w kwestii przyznawania tytułów i stanowisk naukowych, lecz osiągnięcia jej absolwentów nadal zaliczają się do wybitnych.
Tanya Arhibito-Dragoryan (patrz grafika po lewej) jest królową kochaną przez lud i poważaną czasami bardziej niż jej małżonek, a to ze względu na niebywałą siłę charakteru, którą okazała już po ślubie, gdy nie zgodziła się przyjąć nazwiska męża - wywołała tym niemały skandal. Szybko jednak wypracowano kompromis, w myśl którego królowa korzysta z dwuczłonowego nazwiska - ten ruch z jej strony stał się inspiracją dla dam z arystokracji, które coraz częściej również zaczęły z tego korzystać. Poza tym królowa Tanya szczególnie dba o równość między mieszkańcami królestwa - elfami i ludźmi, kobietami i mężczyznami, przedstawicielami różnych cechów itd.
