Valladon
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Spis treści
Władza
Władca: Król Arturion II „Nieustraszony” (38 lat) - syn Deneba IV „Złotego” (✝) i Vivien z rodu de Tascher. Odziedziczył tron w wieku dziewiętnastu lat, gdy jego ojciec zmarł od ran zdobytych na polowaniu.
Rodzina królewska: Trinetta z rodu de Croy (36 lat) inaczej nazywana „Królową Motyli”- żona króla, Vivien z rodu de Tascher - matka króla, Victor (19 lat) - książę, prawowity następca tronu, Edward (17 lat) - młodszy książę, Andreas - stryj króla, hrabia.
Ustrój polityczny
Monarchia absolutna - Król skupia w swojej ręce władzę sądowniczą, ustawodawczą i wykonawczą jednak z oczywistych względów wyznacza swoich przedstawicieli do poszczególnych ośrodków władzy, osobiście zajmując się tylko sprawami najwyższej wagi. Królowa z kolei pełni funkcję reprezentatywną,
słucha głosu ludu i posiada prawo ułaskawienia, o ile król zaakceptuje jej wstawiennictwo. Następcą tronu jest pierwszy, męski potomek rodu. W przypadku bliźniąt, następce tronu wybiera władca.
Herb i flaga
Flaga reprezentuje trzy barwy: złoto (władzę i bogactwo) czerwień (potęgę i siłę) oraz błękit (mądrość i sprawiedliwość). Pośrodku znajduje się podobizna motyla wykonana z drogocennych klejnotów. Jest ona odwołaniem do legendy o baśniowych motylach, które przynoszą królestwu szczęście i dobrobyt. Tło herbu jest czerwone i dodatkowo tuż nad nim znajduje się symbol władzy czyli korona. Dół z kolei zdobią liczne kwiaty typowe dla bogatego w pola i łąki krajobrazu Valladonu oraz niewielka biała perła - delikatny i subtelny akcent dodany przez jedną z pierwszych królowych.
Siedziba władcy
Pałac Varenia - To prawdziwa perła architektury valladońskiej, która zawiera wszelkie cechy umiłowane przez przedstawicieli sztuki zachodu. Pałac jest symetryczny, przestronny i utrzymany w jasnej tonacji barw. Zbudowany na wysokim fundamencie pnie się strzeliście ku górze stanowiąc doskonały punkt orientacyjny dla podróżnych. Widać go bowiem z dużej odległości. Jest niezwykle warowny, co mogłoby się nie zgadzać z widoczną na pierwszy rzut oka delikatną i misterną oprawą ozdób. Otoczony jest fosą oraz warstwami dwóch grubych i wysokich murów. Ponadto posiada cztery główne wieże strażnicze rozdysponowane kolejno - po dwie z przodu i dwie z tyłu. Sale pałacowe są obszerne, łączące funkcjonalność z pięknem. Zadaniem wysokich okien jest dobrze rozjaśnić i nasłonecznić wnętrze jednocześnie rzucając światło na misterne zdobienia godne uwagi. W wystroju wnętrza bardzo wyraźnie widać wykorzystaną symbolikę motyla, najczęściej powtarzająca się w sypialni pary królewskiej. Sala tronowa stanowi najbardziej zachwycającą część pałacu. Znajdują się w niej pomniki wszystkich poprzednich władców królestwa. Król Arturion zaraz po koronowaniu zażyczył sobie wybudowanie nowej, drugiej sali tronowej znacznie skromniejsze, z której zarządza królestwem. Z pierwszej sali tronowej korzysta tylko w bardzo rzadkich i wyjątkowych okazjach takich, jak święta czy spotkanie z władcami innych królestw. Reszta pokoi, takich jak jadalnia, sale balowe, komnaty sypialniane czy biblioteka utrzymane są w eleganckim i funkcjonalnym stylu bez przesadnego patosu. Na tyłach pałacu znajdują się stajnie oraz królewskie ogrody. Pomiędzy alejkami wytyczonymi wzdłuż kilku osi symetrii umieszczano połacie trawników o geometrycznych kształtach. Nie są one przesadnie ukwiecone, w większości dominują w nich klomby krzewów, które są prostsze w utrzymaniu.
Ubiór
Ciepłe i długie lato oraz krótka, a co za tym idzie łagodna zima sprawiają, że w garderobach mieszkańców królują lekkie oraz luźne tkaniny takie jak jedwab, chiffon, atłas czy muślin, w których występuje bogactwo barw i wzorów.
W modzie damskiej punktem obowiązkowym jest gorset. Kobiety wyższego stanu dobierają model w zależności od okazji. Na ważne i podniosłe wydarzenia takie jak święta, ceremonie, bale czy uroczyste obiady wybierają gorset z fiszbinami, który mocno zwęża talie, ściska łopatki i wypycha do góry biust. Z kolei na spotkania towarzyskie o bardziej luźnym charakterze damy decydują się na wygodniejsze odpowiedniki pozbawione mocnych ram, wciąż jednak modelujące biodra i nieznacznie podnoszące biust. Dół sukien jest pozbawiony wszelkich usztywnień. Musi być długi, najlepiej falbaniasty i szeroki wykonany z lekkich tkanin tak, aby spektakularnie wirował się i okręcał przy każdym ruchu. Pożądanym krojem rękawów są bufki lub długie i romantyczne rozcięcia rozpoczynające się przy łokciu i kończące nawet przy okolicy kolan. Z dodatków najistotniejszy element stanowi biżuteria, masywne kolie wysadzane klejnotami, długie kolczyki, delikatne pierścionki oraz opaski i spinki z perłami, a także wachlarze. Najmodniejszymi fryzurami są luźne upięcia. Na wszelkich przyjęciach ogrodowych mile widziane są kapelusze z szerokim rondem ozdobionymi kwiatami i perłami. Obuwie stanowią pantofelki na wysokim obcasie, z długim, wąskim noskiem. W okresie zimowym z szaf wyciągane są wełniane płaszcze i haftowane mufki w których damy zagrzewają dłonie.
Mieszczanki nie posiadają podobnego rygoru modowego. Jedyny typ gorsetu jaki noszą jest w miarę luźny, na szerokich ramiączkach, sznurowany na plecach najczęściej w bladych, przygaszonych kolorach o ubogim zdobieniu. Spódnice są luźne i gładkie pozbawione zbędnych haftów. Tylko żony bogatszych mieszczan stać na urozmaicanie swoich tkanin we wzory kwiatowe wyszywane kolorowymi nićmi. Dodatkowo moda miejska zezwala kobietą na noszenie kamizelek i żakietów, a w przypadku kobiet pracujących w rzemiośle również spodni. Strój chłopek składa się z płóciennej lub wełnianej spódnicy lub spodni i koszuli, a na zimę z baraniego kożucha. Na głowę wiążą haftowane chusty. Mężczyźni wyższego stanu na oficjalne wyjścia posiadają przywilej noszenia zbroi z odpowiednio dobranym paradnym orężem i peleryną. Kiedy jednak ktoś decyduje się na wystawny strój musi zwrócić uwagę na dopasowanie się do ogólnie przyjętych zasad. Męski strój oficjalny składa się ze zdobnego fraka z wysoką stójką. Spodnie mają podwyższony stan i przylegają do ciała. Pod kamizelkę zazwyczaj zakłada się białą koszulę, a na szyi wiąże się kolorowy fular. Mniej formalny strój męski jest skromniejszy i swobodniejszy niż ubiór dworski. Jego część stanowi frak lub marynarka dopasowana w tali. Spodnie nie przylegają już ściśle do ciała, ale wciąż są tak skrojone, aby wyszczuplały i pasowały do całości. Z dodatków obowiązkowo każdy mężczyzna musi nosić rękawiczki wykonane z jedwabiu lub cienkiej, jagnięcej skóry. W męskich fryzurach panuje absolutna dowolność pod warunkiem, że długie włosy na czas ważnych uroczystości pozostaną spięte.
Mieszczanie podążając wzorem szlachty noszą marynarki i kamizelki choć skromniej zdobione i najczęściej w ciemniejszych barwach. Spodnie z kolei są znacznie luźniejsze, w niektórych przypadkach zapinane na szelki.
Chłopi ubierają się w płócienne spodnie i koszule przepasane rzemieniem, a w chłodniejsze pory roku zagrzewają się w baranich kożuchach oraz ubierają bambosze z owczej skóry, z których rezygnują gdy znów nadejdą cieplejsze dni.
Architektura
Miasto zbudowane jest na trzech niezależnych od siebie poziomach: poziom pierwszy (najniższy) służy do obsługi wszelkich działalności, poziom drugi (pośredni) pozwala mieszczaństwu i szlachcie sprawnie przemieszczać się po mieście, natomiast w trzecim i ostatni poziomie (najwyższym) znajduje się strefa należąca do najbogatszej szlachty i samej rodziny królewskiej.
Valladońskich architektów cechuje umiłowanie przejrzystości i jasności. Głównym materiałem budulcowym są kamienie i marmury w naturalnych barwach od beżów po brązy. Istotną zasadą jest, aby wszystko było imponujące, ale i funkcjonalne. W planowaniu uwzględnia się uchwycenie piękna proporcji, symetrii, regularności oraz przestrzenność. Pomieszczenia są duże o wysokim suficie. Okna zaś są podłużne i zamknięte łukiem. Rytm płaszczyźnie nadają schody dekorowane szerokimi balustradami.
Najpopularniejszym stylem zdobnictwa są ornamenty kwiatowe oraz wykorzystanie symboliki motyla. Na zewnątrz z kolei dominują kolumny i wież. Budownictwo urbanistyczne obfituje w arkady rozciągające się wzdłuż kamienic oraz dobrze nasłonecznione place na których tętni życie handlowe. Wszelkie instytucje czy miejsca kultury stanowią klejnoty architektoniczne stolicy. Jednymi z elementów, które najbardziej przyciągają uwagę są szerokie portale wpisane w łuk oraz wysokie, misternie rzeźbione gzymsy. Na każdym rogu spotkać można fontanny, choć największa znajduje się przed pałacem. Parki natomiast są nieduże, schludne i rozplanowane w symetrycznym ładzie. W stolicy ceni się czystość dlatego dwa razy w tygodniu na ulicach można zobaczyć specjalną grupę sprzątaczy odpowiedzialną za utrzymanie porządku. Ponad to ze względu na dużą liczbę mieszkańców Valladon jest jednym z pierwszych miast, które zastosowało system kanałów, aby nie dopuścić do zanieczyszczenia ulic.
Geografia
Valladon Menaos i Ekradonem. Od północy z Thenderionem, a od zachodu z Shari i Lasem Driad. Ukształtowanie terenu sprzyja rolnictwu i hodowli zwierząt. Największą rzeką przepływającą przez królestwo jest Rzeka Motyli z lewym dopływem Diharu. Teren obfituje w małe zagajniki, pola i łąki.
Wojsko
Naczelnym dowódcą armii jest król, jednak dla usprawnienia organizacji wyznaczył on kilkunastu oficerów zarządzających poszczególnymi formacjami. Są oni bardzo ważni z punktu widzenia strategicznego i logistycznego, bo poza dowodzeniem swoimi ludźmi dbają także o sprawy finansowe oraz żywnościowe armii. Wojsko Valladonu zasila także wielu inżynierów, których zadanie polega na ciągłej konserwacji i ulepszaniu maszyn oblężniczych. Działania te bardzo niepokoją sąsiadujące państwa, nawet jeśli Valladon zarzeka się że nie ma zamiaru burzyć panującego aktualnie pokoju. Jeśli jednak cokolwiek zniszczyłoby ten stan królestwo jest gotowe na odparcie wszelkich niebezpieczeństw i ewentualne wsparcie swoich sojuszników.
Chłopi - Najtańsza i najliczniejsza formacja bojowa. Każdy męski obywatel Valladonu w obliczu zagrożenia ma obowiązek zaciągnąć się do wojska i walczyć w imię króla. Tarczownicy i Łucznicy: Sposób formowania jednostek na polu walki opiera się na prawidłowym ustawieniu oddziału łuczników przed którymi rozstawia się kordon tarczowników - ciężkiej piechoty wyposażonej w wysokie tarcze. Zadanie tarczowników opiera się na ochronie łuczników, tak aby ci mogli nieustannie ranić wroga bez wycofywania się na tyły armii. Ten innowacyjny sposób walki sprawia, że żołnierze nie muszą rozpraszać się zbędnym przegrupowaniem, co daje im sporą przewagę nad siłami wroga.
Kawalerzyści - Otwarta przestrzeń równin to wymarzona arena walki dla konnej kawalerii. Stanowi ona główny trzon valladońkiej armii. W formacji kawalerii wyróżnia się dwa typy uzbrojenia: lekkie i ciężkie. Kawaleria ciężka dosiada konie o solidnej budowie, wyposażona jest dodatkowo w masywne i dobrze zabudowane zbroje, długie miecze i szerokie tarcze. Najczęściej wykorzystywani są do obrony bądź oblężeń w postaci żywych taranów. Lekka kawaleria z kolei dosiada konie zwinne, mogące pokonywać długie dystanse. Ich zbroja składa się z mniejszej ilości części, a zamiast tarcz dysponują kopiami. Na terenach łąk i pól stoją zawsze na samym czele armii, a ich zadaniem jest przebić się przez pierwszą linię wroga. Kiedy jednak ukształtowanie terenu na to pozwala wykorzystywani są w formie zasadzki, zaskakując wroga niespodziewaną szarszą z różnych stron. W czasie pokoju ich głównym zadaniem jest patrolowanie granic królestwa.
Płonące Róże - Przywdziani w czerwień i srebro z emblematem róży na piersi - elitarna jednostka Valladonu, szczycąca się talentem do magii ognia. Ich główną bronią jest lanca, którą zaklinają, siejąc postrach na polu walki. Dysponują także potężnymi zaklęciami obszarowymi. Gdy Valladon wszedł w okres pokoju ich głównym zadaniem jest pilnowanie zamku oraz rodziny królewskiej.
Stosunki dyplomatyczne
Valladon w oczach sąsiednich królestw jawi się jako cenny sojusznik. Przede wszystkim ze względu bogactwo zasobów i imponującą armię. Najlepsze stosunki posiada z Ekradonem czego przyczyną może być długoletnia przyjaźń ojca obecnego króla Valladonu z władcą Ekradonu – Harvenem. Ekradon Arturion pragnie podtrzymać ten stan pomiędzy królestwami, z tego względu władcy zaaranżowali małżeństwo przyszłego następcy tronu Valladonu, księcia Victora z księżniczką Ekradonu Euren. Propozycja innego zaaranżowanego małżeństwa nadeszła od strony królestwa Shari. Królowa Aisa zaoferowała rękę swojej córki, przyszłej następczyni tronu księżniczki Ire z księciem Valladonu Edwardem w zamian za sojusz. Propozycja ta została przyjęta. Ostatni mocny sojusz Valladon posiada z królestwem Rubidii z której pochodzi królowa Valladonu Trinetta - najbliższa kuzynka obecnej królowej Rubidii Drane Strous. Raz do roku królowa Trinetta w towarzystwie synów wraca w rodzinne strony i spędza czas z rodziną dbając o zacieśnianie więzów krwi. Valladon posiada tymczasowy pokój zawarty z Maurią (choć ze względu na dość napięte stosunki tego państwa z Ekradonem relacja ta zdaje się nieco oziębiać). Wieczysty Pokój zawarty z Radą Ostatniego Bastionu oraz neutralne stosunki z Thenderionem. Chłodne nastawienie wyraża względem Menaos. Nie jest ono jednak wrogie, a wynikające z roszczeniowego zachowania królowej Tanyi Arhibito-Dragoryan słynącej z kontrowersyjnych wypowiedzi.
Handel
Handel: Szlak Błękitny, Szklak Rubinowy, Szklak Purpurowy Eksport: Valladon jest największym eksporterem wełny na zachodzie. Ponad to szczyci się także wyrobami kowalstwa artystycznego oraz niebywale cennymi Kryształami Motylowymi, których złoża spoczywają na dnie Rzeki Motyli niedaleko stolicy. Z innych produktów o największej wartości można wymienić: lekarstwa, sery, len, zboża oraz wysokiej jakości materiały budowlane. Import: Ryż, egzotyczne owoce, kukurydza, kawa, herbata
Kuchnia
Tradycyjna valladońska kuchnia nie jest szczególnie popularna poza jego granicami. Bogate pastwiska sprzyjają hodowli owiec, a co za tym idzie jagnięcina i baranina to najpopularniejsze w tym rejonie mięso, powszechne są również produkowane z mleka tych zwierząt sery o dość dużej różnorodności, od twardych po kremowe, od słonych po słodkawe. Częstym dodatkiem do dań głównych są przygotowane na wiele sposobów grzyby, są także mocno doprawiane ziołowymi przyprawami z których najpopularniejszą stanowi jałowiec.
Sztandarowym daniem Valladonu jest jagnięcina duszona z dodatkiem cebuli, jałowca oraz białego wina, podawana z kładzionymi kluskami. W okolicach Rzeki Motyli równie popularnym daniem jest pstrąg zapiekany w śmietanie z dodatkiem owczego sera i kurek. Kurki są również często dodawana do jajecznicy oraz omletów. Poza granicami kraju najbardziej znaną potrawą z tego rejonu jest deser - sernik. Jest to to ciasto pieczone na kruchym spodzie z jednolitą serową masą na wierzchu. Tradycyjna wersja tego specjału wyklucza użycie bakalii czy czekolady, by jednak wzbogacić jego smak i przełamać słodycz, często podaje się go razem z gorącym sosem z owoców leśnych. Wina z Valladonu to najczęściej odmiany czerwone i różowe o lekkiej konsystencji, owocowe, gronowe, nie są one jednak specjalnie cenione przez koneserów. To samo tyczy się piw, wśród których najczęściej produkowane są piwa pszeniczne, na zachodzie zaś dominuje klasyczny lager, a lokalną ciekawostkę stanowi amar - mocne, dość nietypowe piwo górnej fermentacji, które jest przyprawiane gałązkami i owocami jałowca. Najpopularniejszym podawanym w karczmach trunkiem jest ziołowa nalewka - turmar, o dość dużej mocy, która ponoć stanowi również świetny lek na przeziębienie.
Ciekawostki
Valladon od kilkunastu lat przeżywa swój rozkwit. Dzięki położeniu w samym sercu równiny jest punktem łączącym wiele szlaków i duktów. Dziennie przez miasto przetacza się tysiące podróżnych z każdego zakątka kontynentu. Przez wielu uznawane jest za stolicę marzeń i sukcesu w której można dorobić się pokaźnego majątku oraz godnego życia.
Największym wydarzeniem w Valladonie jest Święto Żniw, które przypada na pierwszy tydzień miesiąca byka. Trwa trzy dni podczas których do stolicy zjeżdżają się mieszkańcy z całego królestwa. W trakcie trwania święta odbywa się wiele wydarzeń kulturowych takich jak konkursy na najlepsze plony, tańce, zabawy, biesiady, uliczne spektakle teatralne i parady przemierzające ulice miasta. W ostatnim dniu odbywa się wielki pochód w którym udział bierze rodzina królewska. Wbrew pozorom jednak w ten szczególny dzień to nie król jest najważniejszym gościem, a królowa - ulubienica ludu. To jej właśnie przypada zaszczyt wygłoszenia przemowy, pobłogosławienia zbiorów i zainicjowania pierwszego festiwalowego tańca. Najbardziej wyczekiwanym widowiskiem jest pokaz motyli, które królowa wypuszcza z klatek. Barwna chmara przelatuje nad rzeką symbolizując nadchodzący koniec lata. Innym dużym wydarzeniem jest Święto Życia celebrowane w czterech ostatnich dniach miesiąca smoka. Wydarzenie to wieńczy zakończenie starego roku i oczekiwanie na nadejście nowego. Hucznie obchodzone na całym kontynencie, również i w Valladonie gdzie z tej okazji organizowany jest wielki bal karnawałowy. Do miasta zjeżdżają się utalentowani muzycy i tancerze przemierzający ulicę w barwnych i
bogato zdobionych pochodach. Uczty i bale zaś trwają nieustannie przez cztery dni i kończą się nadejściem Nowego Roku oznajmianym pokazem fajerwerk.
Valladon słynie z wielu pięknych legend o bohaterach. Najsłynniejsza z nich opowiada o pierwszym władcy królestwa Vincencie I, który został uleczony i pobłogosławiony przez magiczne motyle. Uznane są one za symbol królestwa i patronów rodziny królewskiej.
Jedną z ulubionych rozrywek szlachty valladońskiej są spektakle teatralne. We wschodniej części miasta znajduje się Teatr Srebrnych Baśni w którym wystawiane są przede wszystkim sztuki dla najmłodszych oparte na starych legendach i bajkach zebranych z terenów wielu królestw. Aktorzy grają postacie ludzkie, jak i zwierzęcia występują w kolorowych strojach i maskach. Kilka przecznic dalej natomiast znaleźć można najsłynniejszy budynek w mieście. Jest do Teatr Narodowy im. Léonarda Beauvais - najsłynniejszego valladońskiego dramatopisarza. Sztuki tam prezentowane są już o wiele poważniejsze i przeznaczone dla starszych odbiorców. W każdą nastrię wystawiane są nowe komedie w lerię natomiast dramaty. W pozostałe dni można załapać się na powtórki znanych spektakli. Czasami również w repertuarze znaleźć można występy znanych śpiewaków operowych oraz orkiestry symfonicznej. Na widowni zasiąść mogą szlachcice, jak i mieszczanie choć ci mniej zamożni posiadają specjalnie wydzielone miejsca stojące. Natomiast biedniejsi mieszkańcy, jak i chłopi mieszkający poza murami często odwiedzają stary, kamienny amfiteatr znajdujący się nieopodal miasta. Występują tam dla nich wędrowne trupy cyrkowe oraz początkujący aktorzy.
