Religia Niebian - Wiara w Najwyższego
Spis treści
Czy Najwyższy jest Bogiem?
Bóg to określenie, którym mianuję się istotę wyższą, taką, która ma wpływ na inne stworzenia i która może wpływać na ich życie doczesne, a także życie po śmierci. Bogów jest wielu, jak choćby Matka Natura, która jest najwyższą boginią dla Naturian. Tak, Matka Natura jest Bogiem, jednak rzadko kiedy słyszy się określenie Bogini Matka, elfowie, czy naturianie mówią po prostu Matka lub Matka Natura. Podobnie sprawa ma się z Najwyższym. Mało kto odwołując się do istoty wyższej używa określenia – Bóg. Bo przecież bogowie są liczni i samo słowo bóg nie określa przecież do kogo się modlimy, lub kogo prosimy o łaskę. Stąd też w naszym świecie bogowie mają swoje imiona i tak, bogiem dla ludzi, aniołów, istot niebiańskich i wszystkich którzy w niego wierzą jest Najwyższy, lub Pan, określenia te odnoszą się wyłącznie do tego właśnie boga. Dlatego w Alaranii wołając do boga bardzo rzadko używa się słów „O Boże!”, stosując zazwyczaj określenia bardziej konkretne jak „O Najwyższy”, „Na Najwyższego”, „O na Matkę (Naturę)!”, „Matko, spraw…” i tak dalej i tak dalej.
Najwyższy i powstanie Niebios
Na samym początku studiów o Niebiosach należy zadać sobie kilka podstawowych pytań. Kim, a właściwie czym jest Najwyższy? Skąd właściwie się wziął? I dlaczego w ogóle ma wpływ na Alaranię?
Wielu sądzi, iż Najwyższy jest stworzeniem fizycznym, niektórzy wyobrażają go sobie jako potężnego anioła, inni jako starca, jeszcze inni jak młodego mężczyznę zasiadającego na tronie. Pan jednak nie ma nic wspólnego z fizycznością. Najwyższy jest bowiem osobą astralną, bytem astralnym, który objawia się wyłącznie jako światło. Kula jasnych promieni, snop światła, jasność oddalona od nas tak mocno, że nie jesteśmy w stanie jej dotknąć. Najwyższy nie jest więc jak nasze fizyczne wyobrażenia, jest czymś czego nie można dotknąć, lecz można zobaczyć, a czasem nawet usłyszeć.
Najwyższy był jednym z Duchów Początku które postanowiły poświęcić część swojej mocy by utworzyć świat, w przeciwieństwie jednak do duchów żywiołów, które stworzyły materialny świat, nie chciał On przyoblekać materialnej postaci. Wybrał więc osobną łuskę Prasmoka i tam się osiedlił. Z początku Niebiosa - tak Najwyższy bowiem nazwał swój świat - były samą światłością w którą została uformowana z pierwotnej energii. Była ona tak jasna, że paliła do cna wszelkie istnienie, które znalazłoby się na tym planie, nawet pierwotne smoki nie były w stanie się mu oprzeć, dlatego też przez długi czas Najwyższy był samotny na swoim planie, a widząc poczynania dzieci swoich braci, nie zamierzał tego zmieniać.
Dopiero podczas Upadku Środkowego Królestwa Najwyższy dostrzegł, iż niektóre dzieci mają w sobie dobro. Widząc poświęcenie pradwanych, którzy poświęcili się by uratować świat i odkupić winy swoich braci, postanowił uratować ich przed niebytem. Przniknął wtedy do środkowej alarani i udzielił im cząstki swojej mocy. Uratowało ich to przed śmiercią, ale też na zawsze związało z Niebiosami, przepełniając je świętym światłem. Tak powstali pierwsi Archaniołowie, których dusze zabrane zostały do Niebios. Choć mogli oni tutaj przetrwać - jako pierwsze istoty poza Najwyższym - świat był ten tak obcy dla nich, że szybko popadli by w szaleństwo. Najwyższy splótł więc ze sobą promienie światła, tworząc materialne podwaliny światła, które choć po części zaczęły przypominać ziemię na której dotąd żyli Archaniołowie.
Armia Pana
Skrzydlaty Szereg
Drugi Szereg - Niebiańskie Stworzenia – Lwy, węże i motyle
Następnymi istotami, jakie powołał Najwyższy były stworzenia nie przypominające ludzi. Nazwano je Drugim Szeregiem, gdyż ich istnienie również związane było z obroną Pana. Najwyższy powołał do życia trzy, magiczne stworzenia, które w razie wtargnięcia do Niebios miały chronić Niebiański Pałac i Marmurowe Miasto.
Tutaj zaczyna się druga część naszej podróży, albowiem kolejnymi w hierarchii niebios są nie tylko istoty odmienne rasowo, ale również różne grupy społeczne, zajmujące różnorakie stanowiska i wykonujące różne zawody.
Nauczyciele
Nauczyciele to jednocześnie także uczniowie. Uczniowie mistrzów i mentorek. Są nimi Archaniołowie, Serafini, Eskulapi i Akolici. Każdy z nich jest odpowiedzialny za inny rodzaj nauki. Dlatego choć sami są uczniami zostali nazwani nauczycielami? Ponieważ są oni profesorami dla położonej niżej w hierarchii grupy społecznej, a mianowicie dla Aniołów, Duchów, Emisariuszy i Palladyni/Palladynów. Nauczyciele łączą się w pary tylko z tą samą grupą społeczną. Nie mieszają się klasowo. Każda z grup zajmuje się innym rodzajem nauk.
Rasy grywalne
Tri Terra – Trzy Ziemie - Trójca Niebiańska
Trójca zapewne kojarzy ci się z osobami, jednak Najwyższy jest tylko jeden. Zaś o trójcy mówi się jako o krainach na które dzielą się Plany Niebiańskie. A nie jest to takie oczywiste, ponieważ mówiąc Niebiosa zazwyczaj mamy na myśli całą krainę, w rzeczywistości jednak Niebiosa, to tylko jedna z trzech części niebiańskiego planu. Być może jeszcze nie spotkałeś nikogo, kto opowiedziałby Ci o różnych częściach Białego Planu, na szczęście teraz trafiłeś do odpowiedniej księgi, która wyjaśni Ci jak naprawdę wygląda świat, którym rządzi Najwyższy.
W rzeczywistości łuska na której żyją aniołowie dzieli się na trzy krainy, stąd też ich zbiorcza nazwa Tri Terra, oznaczająca trzy ziemie. Zapewne sporo wiesz już na temat samych Niebios, jednak obce mogą być Ci pojęcia takie jak Arkadia czy Aydahar, dwie krainy, które również mają swoje miejsca w Planach Niebieńskich. Zacznijmy może od krainy, która znajduje się najniżej i nie mam tu na myśli, że ziemia ta znajduje się pod powierzchnią, chodzi tu o hierarchię, która dzieli Plany na trzy części:
Złote Sanktuarium – Świątynia Najwyższego
Sama świątynia położona na wyspie, na której mieszka Najwyższy jest nazywana Złotym Sanktuarium, zbudowana na planie dwunastoramiennej gwiazdy. Najdłuższe ramię jest wysunięte na południe i ma około 70 m, zaś ramie przeciwległe, wysunięte na północ mierzy około 50 metrów, pomiędzy nimi znajduje się ogromna, owalna komnata której długość to aż 20 m, a szerokość 10 m. Ramiona położone na bokach, wskazujące wschód i zachód, mierzą mniej więcej 30 metrów. Zaś te położone między kierunkami, są nieco krótsze.
W centrum świątyni znajduje się owalna komnata, której podłoga zrobiona jest z ogromnej wielkości lustra, a ściany pokrywają płaskorzeźby z kryształu. Żadna istota nigdy nie była w tej komnacie, więc jej wygląd jest w zasadzie jedynie przypuszczeniem. Pewne jest natomiast, że jest to miejsce w którym najczęściej przebywa Najwyższy. Z środkowej części świątyni wyrasta ku niebu konstrukcja, która zwęża się z każdym piętrem, aż w końcu tworzy na samej górze coś w rodzaju piramidy. Całość wygląda jak smukły, niebotycznie wysoki obelisk sięgający chmur. Świątynie mają prawo odwiedzać wszystkie rasy zamieszkujące Niebiosa. W nawach Złotego Sanktuarium znajdują się posągi różnych istot wyższych, a także płaskorzeźby. Dach świątyni zbudowany jest ze szkła, dzięki czemu w ciągu dnia w środku jest bardzo jasno. Złote Sanktuarium nie posiada głównego ołtarza, tak jak zwykłe, ziemskie świątynie, lecz w północnym ramieniu budowli znajduje się wykuty w marmurze znak Pana. Oczywiście Złote Sanktuarium zdobią świeże kwiaty i świecie, stawiane tutaj przez rózne istoty zamieszkujące Plany Niebiańskie.
Znak Najwyższego
Zapewne wielu z Was sądzi, że znakiem Najwyższego jest krzyż, nic bardziej mylnego. Znakiem Pana jest dwunastoramienna gwiazda. Najdłuższe jej ramię skierowane jest na południe, drugie co do długości jest wysunięte na północ, ramiona wschodnie i zachodnie są znacznie krótsze. W centralnej części gwiazdy znajduje się amarantowy, owalny kamień, najczęściej turmalin, albo różowy diament. Na rysunkach gwiazda ma kilka kolorów od góry: lekki różowy, fiolet oraz niebieski i jest przedstawiana z białymi skrzydłami po obu bokach. Znak Najwyższego często noszą aniołowie i inni przedstawiciele Nieba, jako wisiorek. Wtedy gwiazda odlana jest z metalu, najczęściej srebra, z kamieniem pośrodku, lecz bez skrzydeł.
Krzyż i cmentarze
Co zaś się tyczy tak bardzo wszystkim znanego krzyża, jest on praktycznie nie używanym symbolem w świecie. Jedynym miejscem gdzie można go spotkać są cmentarze. Niektórzy uważają, że krzyż przynosi spokój zmarłym duszą i ustawiają drewniane konstrukcje w górze grobów. W większości wypadków jednak zamiast niego w górze nagrobka kładzie się po prostu duży kamień, jeśli ktoś jest biedniejszy. Bogatsi natomiast tworzą kamienne nagrobki z płyty, z wygrawerowanymi imionami zmarłych i datą śmierci. Natomiast osoby bardzo bogate budują tak zwane grobowce rodzinne, w których składa się ciała zmarłych. Grobowce mogą przyjmować różne formy, bardzo często są to po prostu nieduże kaplice z katakumbami wkopanymi w ziemię, w których składa się ciała zmarłych. Wierzący w Najwyższego w większości przypadków są po prostu grzebani w ziemi. Bardzo rzadko ciało pali się na stosach. To ostatnie zdarza się głównie jeśli przed śmiercią człowiek był chory na jakąś chorobę zakaźną. By uniknąć rozprzestrzenienia się choroby takiego zmarłego pali się, a prochy składa w grobie wygrzebanym w ziemi.
Świątynie i przedstawienie Najwyższego
Te największe świątynie w wielkich metropoliach są budowane na planie dunastormaiennej gwiazdy, tak jak Złote Sanktuarium. Nie mają jednak strzelistej wieży pośrodku, ani środkowej owalnej komnaty. W ramionach świątyni znajdują się nawy, w których bardzo często ustawiane są posągi zasłużonych Niebiań, takich jak archaniołowie, ale także istot wyższych jak lwy sheriońskie, czy węże periońskie. Wokół nich wierni zapalają świece, a na małych ołtarzach stawia się kwiaty, na znak szacunku dla Niebios i ich przedstawicieli. W głównym, wysuniętym zawsze na północ ramieniu znajduje się główny ołtarz na którym celebruje się różne uroczystości. Na ołtarzu podczas takich ceremonii jak zaślubiny, czy koronacja, stoi kapłan, lub arcykapłan, który uświęca związki i koronuje królów (jeśli oczywiście w danym państwie główna wiarą jest wiara w Najwyższego) Głównym elementem ołtarza zawsze jest znak Pana, zazwyczaj wykuty w kamieniu, lub marmurze, przedstawiony razem ze skrzydłami. W głównej nawie, czyli w środkowej, największej części świątyni ustawione są kamienne, lub drewniane ławki, w których mogą usiąść wierni.
W mniejszych miastach świątynie są rzecz jasna dużo mniej obszerne i budowane na planie prostokąta lub kwadratu, ponieważ nie ma miejsca by wykonać budowlę na planie gwiazdy. Oczywiście w głównej części znajduje się ołtarz ze znakiem Najwyższego, a w bocznych częściach ustawiane są posągi niebian. Trzeba też powiedzieć, że Najwyższy jako taki nigdy nie jest przedstawiany w formie posągu. Zapewne wielu z Was myśli, że Pan przedstawiany jest jako starzec, w długich szatach, ale to nieprawda (była o tym mowa w pierwszych wersach tego tekstu, ale warto to przypomnieć). Najwyższego nie przedstawia się na ziemi w ludzkiej formie, ponieważ on takowej nie posiada. Najwyższy jest światłem, nie ma humadoidalnej postaci.
