Karaczaniec Złotoszpony
| Karaczaniec Złotoszpony | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Pająki |
| Nastawienie | Przyjazne |
| Odżywianie | Mięsożerne/Samożywne |
| Występowanie | Alarania |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Temu barwnemu przedstawicielowi pająków kwietników, osiągającemu zwykle rozmiary tygrzyka paskowanego lub niewielkiego ptasznika, nadano znaczącą nazwę karaczańca złotoszponego, a gminna wieść określa go także mrówczarzem towarzyskim. Zwierzę to, w przeciwieństwie do reszty pająków, nie odznacza się dymorfizmem płciowym, zarówno samce, jak i samice osiągają takie same rozmiary. Najczęściej kwietnik ten przybiera barwy tego, na czym z reguły przesiaduje, a więc od bieli przez kremy, kość słoniową, żółcie, pomarańcze, róże i czerwienie, niekiedy także błękity, zielenie czy fiolety po grafit, granat, a nawet czerń. Trafiają się także osobniki łaciate niczym krowa oraz pstre jak likaon. Końcówki odnóży krocznych, a także aparat gębowy są u tych zwierząt zazwyczaj złote, miedziane lub srebrne. Niektóre osobniki posiadają plamki pośrodku głowotułowia. Wzorki te są zazwyczaj kontrastowe, chociaż zdarzają się jednolite, nawet wtapiające się w główny deseń. W plamach tych, jak również na całej powierzchni pod pancerzykiem żyją w koloniach symbiotyczne mikroglony, dostarczające zwierzęciu tak energii, jak i substancji odżywczych.
Odżywianie
Karaczaniec, jak każdy pająk, łowi w swe sieci owady, głównie mrówki czy karaluchy, czym zaskarbił sobie wdzięczność Ararańczyków. Niektóre populacje żywią się także pyłkiem, nektarem, a niekiedy nawet płatkami kwiatów. Zaobserwowano, iż pająk ten lubuje się w miodzie i podchodzi do miejsc, gdzie rozsypano cukier lub rozlano syrop, ale nie zlizuje niczego z powierzchni (w przypadku cukru), czatuje bowiem na mrówki i ulubione karaczany. Poza tym, co normalne u kwietników, zasadza się na owady latające, wdrapując się na kwiaty i czyhając na nieświadomych zagrożenia zapylaczy. Symbiotyczne glony, porastające wnętrze pancerzyka, zapewniają pająkowi dostęp do substancji odżywczych i źródła energii, jednakże zwierz poluje, gdy tylko ma po temu okazję.
Zachowanie
Pająk ten należy do kwietników, zwykle więc przesiaduje na kwiatach roślin, czyhając na przelatujących zapylaczy, których następnie atakuje, paraliżuje jadem i wysysa płynną zawartość pancerzyków. Jako jeden z nielicznych gatunków nie prowadzi gierek miłosnych, w których samiec może stać się smakowitym kąskiem dla samicy, zresztą te zwierzęta nie są agresywne względem pobratymców, o ile ci nie próbują ich zabić lub podkraść pożywienia w chudych czasach. Ponadto, mrówczarze towarzyskie zwykły żyć w sporych grupach, zwanych koteriami. Przeciętnie takie stadko liczy do 50 osobników. Pająki te nie stronią od wypadów łowieckich na mrówki czy karaczany, szczególnie lubują się w tych ostatnich.
Informacje dodatkowe
Mrówczarz seledynowy stał się symbolem pracowitości na równi ze swoimi ofiarami - mrówkami czy pszczołami. Cierpliwe wyczekiwanie na moment dogodny do ataku, kończącego się zazwyczaj pochwyceniem owada, zaowocowało szacunkiem u humanoidów (głównie elfów i ludzi). W niektórych krajach i regionach gatunek ten jest pod ścisłą ochroną, a jego zabicie sprowadza na nieszczęśnika, który się tego dopuścił bez wyraźnego powodu, surowe kary, wliczając śmierć.
Pająk ten wykazuje szereg form barwnych, w zależności od obszaru występowania i roślin, na kwiatach których przebywa, czatując na owady - zapylacze. Niekiedy w jednym lęgu można obserwować całą feerię kolorów i odcieni tego różnorodnego zwierzęcia. Nic więc dziwnego, iż artyści czy alchemicy nauczyli się pozyskiwać barwniki z pancerzyków chitynowych karaczańca. Mawia się, iż barwienie karalusznikiem to najtrwalsza z metod nadawania koloru płótnom lub tynkowi ścian.
Jest to bodaj jedyny pajęczak, o którym można powiedzieć, iż został oswojony przez humanoidów. Społeczności elfie, ludzkie sioła czy wampirze dworzyszcza chętnie trzymają tego czyściciela plugastwa, zajadłego wroga karaczanów, mrówek i moli. Uzyskiwane są także różnobarwne odmiany pająka, za stadko przedstawicieli niektórych z nich można nabyć solidny, murowany gród z kilkoma wsiami wokoło.
Jak na pajęczaki w ogóle, karaczaniec odznacza się niebywałą inteligencją. Widok tresowanego pajączka, turlającego szklane kulki do kosza lub wrzucającego w otwór orzechy nie należy do rzadkości na targowiskach czy odpustach w Alaranii. Wyjątkowo obdarzone osobniki z powodzeniem zastępują psy czy papugi swoim właścicielom, szczególnie w krajach, gdzie zwierzęta te należą do kategorii nieczystych.
