Nietopyrnik Gawroni
| Nietopyrnik Gawroni | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Koniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Mięsożerne/Magiożerne |
| Występowanie | Smocze Wzgórza, rzadkie lasy Therii, Mauria |
| Populacja | Średnia |
Spis treści
Wygląd
Na pierwszy rzut oka tego przedstawiciela koni można pomylić co najwyżej z pegazem lub equoliusem - wszak oba powyższe mają skrzydła. Jednak z bliższej perspektywy rodzaj tych przystosowanych do lotu kończyn jest zupełnie inny - nietopyrniki gawronie charakteryzują się skrzydłami błoniastymi - takimi, jak nietoperzowe czy te, dzięki którym lotosmoki wzbijają się w powietrze, nie zaś pierzastymi, typowymi dla ptaków, pegazów czy equoliusów. Zwierzę to osiąga mniej więcej rozmiary konia zimnokrwistego bądź aterragisa, z tym, że ogiery są ciut większe od klaczy. Umaszczeniem nie może się popisać, jest chyba najmniej różnorodnie ubarwionym przedstawicielem swej rodziny. Zazwyczaj spotyka się osobniki kare bądź myszate, z rzadka można zaobserwować gniadosza, a kasztan to prawdziwy rarytas. Tęczówki oczu zwierząt ciemnych z reguły są błękitne, natomiast cieplej umaszczonych - czarne lub bordowe.
Odżywianie
Nietopyrnik jak jego krewniak aterragis posila się mięsem i podobnie jak on aktywnie poluje w jego poszukiwaniu. W układzie pokarmowym tego stworzenia zaszły tak drastyczne zmiany, iż praktycznie uniemożliwiają mu one pozyskiwanie energii z materii roślinnej. “Zielsko” służy nietopyrnikom w zasadzie tylko jako środek leczniczy. Konie te zdolne są do rozgryzania kości i wydobywania pożywnego szpiku z ukrycia, wchłaniają też związki mineralne z kostnej papki. Co ciekawe, błoniastoskrzydły koń potrafi uzyskiwać energię życiową z magii, jak również sił wprawiających nieumarłych w swoisty odpowiednik życia, a robi to polując na owe zaprzeczenia porządku natury lub będąc w ich pobliżu chłonie witalność za pomocą chrap.
Zachowanie
Jak wszystkie koniowate, także i nietopyrnik gawroni żyje w stadach, zwanych tabunami. Nie są one tak liczne, jak w przypadku zebr czy aterragisów - nie przekraczają pięćdziesięciu osobników, jednak przeciętnie liczą do 30 członków. Ogiery nie są agresywne w stosunku do siebie, zatem przy obfitości pożywienia niemal każdy samiec może znaleźć sobie okazję, by przedłużyć gatunek. Zwyczaje godowe zaczynają się od prezentacji ogólnej postury rywalizujących samców i wzajemnego szczerzenia kłów na siebie, potem dochodzi trucht połączony z machaniem skrzydłami (jeśli warunki środowiska temu nie przeszkadzają), by w przypadku remisu przeistoczyć się w bój na kopyta, łby, kły, z rzadka skrzydła, chyba że pojedynek akurat odbywa się w przestworzach. Z reguły walka rozstrzyga się po znanej ze świata humanoidów pierwszej krwi, w zasadzie nie spotyka się poważnych obrażeń u pokonanych konkurentów. Klacze źrebią się po półtorarocznej ciąży, zwykle rodzi się jedno lub dwa młode, od razu zdolne do lotu, jednakże skomplikowanych ewolucji w powietrzu muszą się nauczyć.
Informacje dodatkowe
Wbrew pozorom błony skrzydeł nietopyrników nie są wcale delikatne jak te u nietoperzy, a giętkie i wytrzymałe, więc byle muśnięcie o ostrą krawędź tudzież grań skalną nie zrobi zwierzęciu krzywdy. W walce często gatunek ten posługuje się skrzydłami właśnie by zastraszyć, ogłuszyć lub skutecznie przepędzić napastnika lub drapieżcę, któremu akurat zapragnął odebrać zdobycz. Zwierzęta te świetnie prosperują na terenach o dużej aktywności magicznej z dziedziny śmierci. Chętnie osiedlają się w pobliżu miejsc pochówku, cmentarzysk, pól bitew czy obszarów, które dotknął olbrzymi kataklizm, np. pożar czy powódź. Lubią przebywać tam, gdzie obserwuje się wysyp nieumarłych istot, na przykład szkieletów czy ożywieńców oraz zwierzęcych efektów działań nekromantów czy spontanicznego działania magii śmierci o dużej mocy. Dzięki polowaniom na nieumarłych praktykowanym przez nietopyrniki gawronie humanoidzi (głównie ludzie i wampiry) dostrzegli w tych koniowatych pewien potencjał użyteczności. Nic więc dziwnego, iż oswojono dwie populacje tego gatunku. Zwierzęta te -poza zwalczaniem nieumarłych i oczyszczaniem terytoriów z sił śmierci- wykorzystuje się także jako wierzchowce dla zwiadu i lekkiej kawalerii, rażącej z przestworzy wrogie jednostki różnymi pociskami (wystrzeliwanymi lub miotanymi).
Nietopyrnik jest zwierzęciem herbowym Vaerren. Ludność tego miasta traktuje tego konia tak samo, jak pozostali Theryjczycy aterragisa. Zabicie przedstawiciela tego gatunku bez powodu, karane jest śmiercią. Miejscowi wierzą, iż dobrobyt kupieckiego miasta trwać będzie dopóty, dopóki widok przelatujących nad murami nietopyrników nie odejdzie w zapomnienie, a same zwierzęta nie staną się li tylko mglistym mitem przekazywanym od pokoleń wśród lokalnej ludności.
