Lunarie
| Lunarie | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Wężowate |
| Nastawienie | Przyjazne |
| Odżywianie | Światłożerne |
| Występowanie | Jeziora i stawy na zachodzie Alaranii |
| Populacja | Stabilna |
Spis treści
Wygląd
Węże te można przyrównać do czegoś w rodzaju duchów. Nie mają one fizycznej formy, są niematerialne i po części przeźroczyste. W świetle dnia praktycznie niemożliwe jest ich spostrzeżenie. Natomiast w nocy emanują słabym, błękitnym światłem, dzięki któremu można zobaczyć, jak wyglądają. Im więcej czasu spędzają w świetle księżyca, tym wyraźniejsze się stają. Wystarczająco naświetlone przyjmują białoniebieski odcień i tracą przeźroczystość. Ich ślepia nie mają źrenic, są w jednolitym odcieniu błękitu lub bieli. Bardziej przypominają pojedyncze, okrągłe łuski niż prawdziwe oczy. Ich języki, choć typowe dla węży są mlecznobiałe. Czasami zdarzają się osobniki złote, są one jednak niezwykle rzadkie. Eravallowie wierzą, iż ujrzenie takiego ewenementu zwiastuje wielkie bogactwo.
Odżywianie
Lunarniakom bliżej do duchów niż typowych węży. Z tego też powodu nie odżywiają się żadnym pokarmem. Przetrwanie zapewnia im dostęp do księżycowego światła, które wchłaniają.
Zachowanie
Są to istoty ciekawskie, ale równocześnie dość płochliwe, dlatego tak ciężko badać ich zachowania. Ponadto przemieszczają się, lewitując kawałek nad ziemią niczym zjawy. Nie są jednak w stanie latać zbyt wysoko. Niezłomni i zdeterminowani badacze ustalili również, że zawsze gromadzą się w pobliżu kwiatów lilii wodnych. Podczas przelatywania między nimi, unoszą wraz z sobą pyłki tych roślin i w efekcie przyczyniają się do ich zapylania. Zaobserwowano także, że w pewien sposób opiekują się tymi kwiatami i jeśli jakiś choruje lub więdnie przedwcześnie, gromadzą się wokół, a już następnego dnia lilia będzie wyglądać okazalej niż kiedykolwiek. Za dnia zazwyczaj śpią ukryte w przybrzeżnych zaroślach, zupełnie niewykrywalne dla ludzkiego oka. Nie są zdolne do ataku, ich podstawową formą obrony jest ucieczka. Fizycznie nie można ich skrzywdzić, jedynie magia jest dla nich zagrożeniem. Właśnie dlatego mają niezwykle rozwinięty zmysł magiczny. Z tego powodu z cudem graniczy złapanie takiego osobnika. Przychodzą na świat jedynie w czasie pełni i towarzyszą temu drobne rozbłyski światła tuż nad taflą wody, młode są małe i zaskakująco jasne natomiast starsze osobniki odchodzą tylko w czasie nowiu, po prostu rozpływając się w powietrzu.
Informacje dodatkowe
Wszelka wiedza o tych istotach została spisana głównie przez Eravallów. W czasie nowiu lunarie w większości są niemal całkiem niewidzialne, jedynie najsilniejsze osobniki wciąż emanują słabym bladoniebieskim światłem. Podczas pełni, gdy sytuacja jest zupełnie odwrotna, wielokrotnie próbowano złapać te stworzenia, czy to w celu dokładniejszych badań, czy sprzedaży bogatym klientom. Oficjalnie nikomu się to jeszcze nie udało. Czasami jednak bywa, że lunaria opuści swoje siedlisko i będzie podążała za wybraną przez siebie istotą do końca swojej egzystencji. Przez fakt rzadkości takiego zjawiska nie odkryto jeszcze, co jest powodem tak nietypowego zachowania, ani co jest cechą wspólną takowych wybrańców.
