Wisieniec Rafgarski

Z Grymuar
Skocz do: nawigacja, szukaj
Wisieniec Rafgarski
Bestia wisieniec rafgarski.jpg
Grupa Koniowate
Nastawienie Przyjazne lub neutralne
Odżywianie Owoco/Kwiato/Zapacho/Minerałożerne/Samożywne
Występowanie Zachód
Populacja Wysoka
Wisieniec Rafgarski - źrebię
Bestia wisieniec rafgarski2.jpg
Grupa Koniowate
Nastawienie Przyjazne lub neutralne
Odżywianie Owoco/Kwiato/Zapacho/Minerałożerne/Samożywne
Występowanie Zachód
Populacja Wysoka

Wygląd

Koń -jaki jest-każdy widzi, lecz w tym wypadku mamy do czynienia z przedziwnym tworem Prasmoka, Matki Natury i Najwyższego (zapewne te wyższe byty brały udział w powstaniu tak niezwykłego zwierzęcia). Na pozór zwyczajny siwek odznacza się jednak nietypową budową ogona, wyrostkami ukrytymi we włosach grzywy oraz podobnymi strukturami na każdej z kończyn. Z brunatnego “pnia” wyrastają bowiem przekształcone włosy, przypominające płatki wiśni eravallskiej, mające oczywiście różowe zabarwienie. Krótkie niby-pędy chowają się pośród zwyczajnych włosów na grzywie, wystają także z rozgałęzień odmiennego od pozostałych koniowatych ogona oraz sterczą w okolicach, stawów kończyn zwierzęcia. Z oddali ogon wisieńca rafgarskiego, zwanego także koniem wiśniowym, przypomina konar wiśni eravallskiej, a kończyny są jakoby oplecione gałęziami tego drzewa, z których tu i ówdzie wystają drobne pędy z płatkami kwiatów bądź przekształconymi listkami. Nic bardziej mylnego, “kwiatki” tudzież “listki” są siedliskiem magicznych mikroorganizmów, które umożliwiają koniowi względną samożywność, o ile aura na to pozwala. Brunatne zabarwienie tworów łudząco podobnych do gałęzi pochodzi od barwników i przeciwutleniaczy, które chronią bytujących wewnątrz “pędów” wrażliwych gości (inne symbionty magiczne, zamieszkujące tylko “pędy”) przed zgubnym wpływem nadmiernej ilości światła i tlenu, a także niektórymi rodzajami magii, zwłaszcza z dziedziny śmierci. Wisieniec rafgarski osiąga w kłębie przeciętnie niecałe trzy łokcie (~160 cm) przy masie nieznacznie przekraczającej 11 cetnarów (450 kg). Obie płcie wykazują takie same rozmiary i umaszczenie.

Odżywianie

Uczeni przyrodnicy zakwalifikowali to zwierzę do tzw. koni skubiących i mieli rację, gdyż nie spożywa ono źdźbeł traw, tylko wymuskuje młode pędy bambusów czy leśnych ziół, chętnie zjada kwiaty i rozmaite owoce, a także grzyby i mchy. Na obszarach otwartych przysmak wisieńców stanowią wrzosowate i storczyki. Koń ten zdolny jest również do pozyskiwania energii życiowej w magiczny sposób z woni otaczającego go świata. Służą mu do tego skupiska symbiotycznych żyjątek w “pędach” ogona, kończyn i grzywy, a samo pobieranie tego dziwnego pokarmu następuje poprzez chrapy. Zwierzęta te trawią także minerały, które po rozłożeniu stają się nawozem dla rozlicznych symbiontów żyjących tak w “pędach”, jak i “listkach” ogona, kończyn i grzywy. W zamian konie dostają energię (z przekształconych magicznie woni) oraz substancje odżywcze (z energii świetlnej poddanej procesom fotosyntezy). Niekiedy konie wychodzą na równiny tudzież inne otwarte tereny i unoszą ogony ku górze, by magiczne symbionty miały jak najlepsze warunki do życia.

Zachowanie

Koń wiśniowy żyje w stadach rzadko kiedy przekraczających 50 osobników. Nie jest to zwierzę agresywne i jeśli tylko nie poczuje się zagrożone, może współegzystować praktycznie z każdym, o ile ów nie będzie chciał go pożreć, chociaż przed takimi potrafi się skutecznie obronić. W tym celu wykorzystuje mocne kopyta, zęby oraz -wbrew pozorom giętki- ogon, którym strzela niczym z bicza. W czasie wystrzału mogą odpaść stare, zasuszone i stwardniałe “listki” i dotkliwie poranić napastnika - stanowi to kolejny oręż w walce z natrętem bądź drapieżcą - szczególnie, gdy ów próbuje dostać się do źrebiąt bądź ciężarnych klaczy. Najsłabsze osobniki jak wyżej wymienione w obliczu zagrożenia chronione są żywym murem rosłych koni, najczęściej dorodnych ogierów, które ustawiają się niczym barabuchy wokół klaczy z młodymi, tworząc częstokół nie do przebicia. Natrętów traktują kopniakami oraz strzałami z grzywy tudzież ogona. Wisieńce nie praktykują żadnych rytuałów godowych; pierwszy ogier w większości przypadków kryje klacz i zostaje z nią tak długo, jak tylko potrzeba, często na całe życie, czym wyróżnia się spośród innych koniowatych. Po dwuletniej ciąży rodzą się dwa, rzadziej trzy młode, którymi rodzice, a także inne osobniki w stadzie zajmują się przez kolejne trzy lata. Są to zwierzęta bardzo towarzyskie i żywiołowe, uwielbiają gonitwy przez rzadkie lasy, wiśniowe gaje, czy otwarte tereny trawiaste. Czasami zapuszczają się do cywilizacji, chociaż z reguły wybierają sady owocowe bądź miejskie ogrody.

Informacje dodatkowe

Tak, jak wiśnia eravallska, również koń wiśniowy stał się swego rodzaju zwornikiem łączącym wszystkich Eravallów, niezależnie od wyznawanych wierzeń, statusu czy przynależności państwowej. Dlatego też wiele rodów szlacheckich, ale także czarodziejskich, kapłańskich oraz kupieckich wykorzystuje to zwierzę w herbach, najczęściej jako stojące dęba z rozwianą grzywą i ogonem. Tarczę herbową niekiedy okala otok powstały ze splecionych “pędów” ogonowych konia wiśniowego z mnóstwem niby-płatków na każdym z bocznych odgałęzień. Stare rody o wypracowanej przez lata estymie umieszczają ogony tych koni jako przyozdobienie klejnotu herbowego. Tego typu zabieg stanowi przysięgę wobec społeczności, iż bez względu na okoliczności ród nie wyrzeknie się pielęgnowanych przez Eravallów wartości i będzie stać na ich straży niezależnie od tego, co wyśni im Prasmok lub przyniesie los.

W krajach położonych na Równinie Rafgar popularne są procesje stad koni wiśniowych dookoła murów obronnych kraju lub grodu stołecznego. Miejscowi wierzą, iż dotknięcie grzywy lub ogona końskiego uczestnika pochodu przyniesie szczęście i pomyślność u Najwyższego i Prasmoka. Ponadto, na obszarze niemal całego Zachodu popularne są gonitwy wisieńców rafgarskich na zasadach podobnych do wyścigów zwyczajnych koni, osłów czy wielbłądów, z tym, że zwierzęta z reguły same stają w szranki, bez udziału powszechnych w Środkowej Alaranii jeźdźców. Czasami uzdy końskie trzymają małpki ziewuszki śnieżne, lecz jest to mało rozpowszechniony zwyczaj.

Konie te zostały oswojone przez ludzi oraz elfów w kilku miejscach Zachodu niezależnie od siebie. Rasy humanoidalne nie pragnęły ich jednak w roli wierzchowców, bestii jucznych czy ciągnących zaprzęgi, lecz jako towarzyszy - swego rodzaju odpowiednik psa trzymanego przez Alarian ze środka Łuski Prasmoka. Nie oznacza to jednak, iż nie spotyka się elfów bądź Eravallów dosiadających tych nietypowych koniowatych i taki widok nie należy do rzadkości.

W zasadzie koń wiśniowy nie ma naturalnych wrogów na obszarze swego występowania. Zdarzają się natomiast przypadki, gdy zwierzę padnie ofiarą tygrysa sprężyńca czy nibypsa płowowłosego lub wilków, jednak są to sporadyczne łowy i dotyczą osobników bardzo młodych, chorych bądź starych. Humanoidzi nie polują na te koniowate, gdyż według nich mają one łykowate mięso o wyraźnym posmaku czerwonych, bogatych w przeciwutleniacze i garbniki liści wiśni. Co prawda, uszczknięte z ogona lub grzywy konia wiśniowego bądź opadłe niby-listki są gdzieniegdzie używane jako tzw. liście wisieńca, czyli przyprawa korzenna do wyrobów cukierniczych, gorących napojów i pieczystego, jednak zabieg ich pozyskiwania nie czyni zwierzętom żadnej krzywdy.

Wisieńce są wykorzystywane do odnajdywania złóż minerałów, w tym kamieni szlachetnych i bezpiecznego transportu ich na powierzchnię. Dzięki wykorzystaniu magii tych stworzeń mieszkańcy Zachodu nie szpecą krajobrazu odkrywkami tudzież głębokimi szybami kopalnianymi, a środowisko nie ulega naruszeniu. Poza tym wydobycie przebiega praktycznie bezgłośnie, więc nie ma skarg ludności na uciążliwy hałas w pobliżu kopalń czy miejsc składowania gotowego surowca.

Bestiariusz
Gady Elomoto Gnuśny - Prosiór Bydłojad - Żółwiogłaz - Żółwiszcze Olbrzymie
Gryzonie Arratoi - Groszkowiec - Kirpi - Lotki - Pella - Rattini Rae- Szczurek Łąkolubny - Szczurodziej - Usypiacz Północny - Ahatfu antracytowy
Humanoidalne Mniszek Puchowy - Relvanie
Jaszczuropodobne Akkedis - Arco'Iris - Karnotaur Rogaty - Melkhii - Smok z Eriantur - Jajołap Gruchacz - Jaszczurzec Kaktusowy - Muchogryz Tęczowiec - Zauropod - Szarżownik Szkarłatny
Jeleniowate Amano - Ariates Hira - Delaine - Erimalai - Fot-hun - Irmis - Kartylopy - Łosiojeleń - Megaloceros - Varrao
Konie Magiczne Arklys - Asaria Jakarandowa - Aterragis - Equolius - Goryloń - Groziryk Zebrowaty - Ithillien - Jednorożec - Mglak Zmorooki - Nietopyrnik Gawroni - Pegaz - Wisieniec Rafgarski - Zebrzyniec Uparciuch - Zuva Solarna
Konie Rasowe Dhorharim - Koń Pustynny - Tarpaniec Niedźwiedzi - Złoty Koń Sharijski - Valladoński Koń Rycersku Typu Lekkiego - Valladoński Koń Rycersku Typu Ciężkiego - Ilargiański Koń Rycerski - Koń Równinny - Kłusak Verdaliański - Mustang - Sharhanti - Koń Czystej Krwi Gorlańskiej - Nasfereth husarski
Kotowate Gepard Olbrzymi - Homotherium - Irbis Thargornski - Igrys - Iring - Koya - Lampart Sariański - Lew Różany - Lew Stepowy - Machairodus - Namur - Rysiec Marmurkowy - Smilodon - Strzygoń Szmaragdowy - Tygrys Sprężyniec - Vilinder - Vulgris - Jagrys turmalinowy
Łasicowate Borsuk Północny - Undira
Nieumarłe Kościej - Rodoptak - Żałobnik - Nekrodrachon
Nosorożcowate Bezrożec - Elasmotherium - Nosorożec Włochaty - Storczykorożec Trawiasty
Niedźwiedziowate Czarnodźwiedź Miodojad - Vettippu - Xsiang Mao
Owady Jelonek Magmowy - Osa Wulkaniczna - Ostoniczyna
Pająki Arachnidea - Arlekin Purchawka - Karaczaniec Złotoszpony - Krwistogrzbiet - Lotnik Jaskiniowy - Martwiak Fioletowy - Pająk Drzewny - Różoworyjec Tentegośnik - Yanma Szafirowa
Płazy Ropuch Niebieski - Kumak Modry - Tryton Czerwonoskrzydły - Kumka Koleżeńska - Korneliusz z Malokrim
Psowate Anubis Sori - Biesoszakal Ujadacz - Gilis Grafitowy - Refur Leśny - Wężowy Pies - Wiewiórożer Lazurowy - Wilk Mgławicowy - Wilk Zielony - Wilkor - Zielisek Błonkoskrzydły - Mea Hua
Ptaki Uszatka Tęczowa
Ptakowate Burung - Gryf - Gil Karmazynowy - Khona Marengo - Lintu - Mamutak - Mikropapużka Limonkowa - Pouakai - Simia - Strachopiór - Telstari - Wróbel Iydyjski - Yaghaan
Pradawne Pustelnice - Kukulcan - Manauia
Roślinopodobne Aarkid - Aphylla - Bagienniak - Baie - Cierniowiec Różanogłowy - Fung Leśny - Odri - Niewyrostek Roślinny - Zahra
Ryby Kolorowy Anioł - Sukiennik Fiołkowy - Welon Eravallski
Słoniowate Mastodont Leśny - Mamut Eravalski - Mamut Simavu - Mamut Włochaty - Mikrosłonik Motyloskrzydły - Słonik Irrasilski - Słoń Kerendirski
Szczerbaki Glyptodon Pancerny - Inersuna - Leniwiec Papuzi - Pławileń Burawy - Wielkozwierz Theryjski
Smokowate Ajagar Arkadyjski - Balaring - Hasuyen - Lodownik Jarzębinowy - Nekrodrachon
Świniowate Gackouch - Fajkarz Ryżogrzywy
Wężowate Deep’ressyone - Kaarme - Lunarie - Wielkowąż Plamisty - Serpent Pustynny - Czerw Straszydlak
Wołowate Barabuch - Gavriela Imbuzi - Klacz Stokrotkowa
Wodne Atramentowa Renys - Dermin - Niguri - Mizu - Rereki - Wybałusz Rybojad - Manilla Szklana
Pozostałe Golem Kamienny - Hipopotam Taliański - Lewiatan Brzuchacz - Indlulamithi - Juchosz - Kanotis - Kolcogrzbiet Jeżowaty - Makrauchenia - Nibypies Płowowłosy - Ziewuszka Śnieżna