Lew Stepowy
| Lew Stepowy | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Kotowate |
| Nastawienie | Przyjazne, neutralne, lub wrogie |
| Odżywianie | Mięsożerne |
| Występowanie | Alarania, oprócz pustyń i lodowców |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Chociaż lew to po człowieku najbardziej rozpowszechniony w Alaranii gatunek ssaka i drugi po kocie domowym wszędobylski przedstawiciel rodziny, to lew stepowy, zasługuje na szerszy opis. Zwierz ten zamieszkuje niemal całą łuskę, za wyjątkiem może pustynnych terenów, gdzie nie miałby za bardzo czym się wyżywić oraz praktycznie pozbawionych życia lądowego skutych lodem obszarów Północy. Przeciętny osobnik osiąga w kłębie jakieś 1,2 m (~4 stopy) przy masie nierzadko przekraczającej 350 kg (~860 funtów) w wypadku północnych podgatunków. Innymi słowy olbrzymie kocisko, by nie powiedzieć: “bydlę”. Tym bardziej, że z reguły nie spotyka się pojedynczego lwa stepowego, a całe stado, liczące kilkadziesiąt sztuk, a niekiedy nawet dobiegające setki! Kot ten może być pokryty futrem rozmaitej maści: od bieli przez żółcie, różnorakie odcienie pomarańczu, różu i czerwieni, szarości, brązy aż do grafitu i czerni. Bardzo rzadko trafia się osobnik myszaty, wpadający w granat lub oberżynowy fiolet, jednak opowieści o prawdziwie niebieskich lwach należy włożyć między ludowe bajania. Ten gatunek lub podgatunek (są różne zapatrywania na ten temat) poza rozmiarami wyróżnia się jeszcze drobnym detalem - mianowicie samce nie posiadają grzywy charakterystycznej dla lwów zamieszkujących choćby Sawannę Nurwijską.
Odżywianie
Lew stepowy jest obligatoryjnym drapieżcą, jak wszystkie koty. Zjada zatem to, co zdoła upolować, a łowi zazwyczaj duże, trawożerne zwierzęta oraz niedźwiedzie. Z rzadka na jego dietę składają się ryby (pomijając tereny podmokłe czy obrzeża mórz) i bezkręgowce. Niektóre populacje zasmakowały w miodzie oraz jajach - tak ptasich, jak i gadzich, jednakże nie jest to regułą dla tego kota.
Zachowanie
Lwy są zwierzętami stadnymi, a pozbawiony grzywy stepowy wariant tego majestatycznego kota wykazuje zwiększone zdolności do życia społecznego. Samce z reguły są mniej agresywne do osobników swego gatunku, innych panterowatych, reszty kotów a nawet psowatych i wielkich drapieżnych ptaków nielotnych zwanych strachopiórami. Często więc tworzą stada mieszane, nierzadko złożone z kilku gatunków zwierząt. Pozostałe tajniki behawioru przypominają lwa nurwijskiego, nie wymagają więc dalszego komentarza
Informacje dodatkowe
Lew stepowy upodobał sobie łowy na niedźwiedzie, często zasadza się na nie w jaskiniach lub poszukuje gawr, gdzie niedźwiedzica powiła młode lub miejsc, w których bytuje z odchowanym nieco potomstwem.
Zwierzę, jak na kota, jest niezwykle inteligentne, nauczyło się omijać naturalne pułapki bitumiczne. Uczeni rozgrzebują czasem miejsca po starych złożach asfaltu lub smoły, w których zachowały się szczątki wielu przedstawicieli ówczesnej fauny, jednak lwów stepowych wśród nich nie odkryto. Do zastawionych przez humanoidów sideł także nie wpada, a potrzaski niszczy np. przy pomocy kija.
Lwy stepowe mylnie zwie się czasem jaskiniowymi. Na powstanie owego terminu miały zapewne wpływ obserwacje praludzi, którzy zauważyli, iż gatunek ten często wchodzi do jaskiń bądź z nich wychodzi, a zwierzęta tylko się tam kryły przez niekorzystnymi warunkami środowiska lub polowały na niedźwiedzie, jednak zwyczajowe określenie zostało.
Część populacji żyje w swoistym zawieszeniu broni z humanoidami, oba drapieżniki wspólnie regulują liczebność niedźwiedzi w okolicy. Nic więc dziwnego, że te enklawy dały początek formie udomowionej, które spełnia funkcję psa, uważanego za zwierzę nieczyste w wielu kulturach.
Lew stepowy czasami tępi bezrozumnych nieumarłych, zwłaszcza szkielety, w kościach których sobie zasmakował. często spotyka się te zwierzęta w okolicach miejsc wysypu nekromanckich tworów, np. na polach bitew czy cmentarzyskach.
Lwy stepowe, ze względu na łatwość udomowienia i dość spokojny charakter szybko trafiły na salony, głównie do księżniczek, tropikalnych, czy półpustynnych państw. Zwłaszcza lwice wykazują wręcz anielską cierpliwość, w związku z tym, zwłaszcza egzemplarze o kolorowym futrze są częste na dworach. Ubiera się je w klejnoty, a nawet przebija uszy, by mogły nosić kolczyki. Wysoko postawione i bogate panny, przechadzające się ze swoimi lwicami nie są więc w krajach tropikalnych niczym nadzwyczajnym.
