Kartylopy
| Kartylopy | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Jeleniowate |
| Nastawienie | Wrogie |
| Odżywianie | Mięsożerne |
| Występowanie | Tereny gęsto zalesione |
| Populacja | Relatywnie niska |
Spis treści
Wygląd
Kartylopy z wyglądu często mylone są z sarnami. Dzieje się tak nie bez powodu, gdyż te parzystokopytne zwierzęta mają bardzo zbliżony do nich rozmiar oraz umaszczenie, co objawia się szczególnie u samców. Objawia się to również w ich zapachu, co można zaobserwować w przypadku posiadania wybitnie wyczulonego zmysłu węchu. Trudno jest dostrzec jakiekolwiek różnice, a przynajmniej do momentu, w którym nie przyjrzymy się ich łbowi z bliska i dopiero wtedy widać, że zwierzę nie jest roślinożerne. Pysk kartylopy szczególnie w okolicach paszczy prezentuje sobą podobieństwo do psowatych z szeregami ostrych kłów, przystosowanych doskonale do rozrywania mięsa. Krótkie, często trochę zakręcone rogi będące niejednokrotnie jedynym znakiem, po którym można rozpoznać kartylopę z daleka, są przeważnie rozrośnięte w kępki kolców stworzonych do atakowania z bliska. Samce zazwyczaj mają jednak mniej pokaźne poroże od samic, które są również od nich większe, masywniejsze i groźniejsze.
Odżywianie
Kartylopy to bezwzględnie drapieżniki żywiące się prawie wyłącznie mięsem. Ich ofiarami często padają pospolite sarny lub jelenie, choć równie często polują także na ich naturalnych wrogów takich jak na przykład wilki lub inne stworzenia, które mają podobne preferencje pokarmowe. W razie napotkania na swoim terenie ludzi czy innych humanoidów, kartylopy nie zawahają się zaatakować, szczególnie w przypadku gdy dojdzie do spotkania z bliska. Jedyne stworzenia, na które raczej nie będą polować, to istoty znacząco przerastające je rozmiarem lub podobnych rozmiarów do nich gady.
Zachowanie
Cykl życia kartylopy opiera się na tym, by zapewnić stadu dostateczną ilość pożywienia. Dlatego też stworzenia te często migrują z miejsca na miejsce, poszukując dostatecznie obfitych żerowisk. Stado, przeważnie składające się z od piętnastu do dwudziestu pięciu osobników, może wykonywać takie migracje nawet cztery razy do roku.
Podczas polowań stado najpierw lokalizuje w swojej okolicy jeden z gatunków, które składają się na jego dietę. Następnie, w zależności od tego czy są to jeleniowate, czy drapieżniki na nie polujące, będą zachowywać się na dwa różne sposoby, choć oba wykorzystują naturalny kamuflaż samców. W przypadku roślinożernych, będą one próbowały zbliżyć się do nich, tak aby nie wzbudzić podejrzeń, podczas gdy samice otaczają stado z dystansu. W momencie, w którym ich ofiary orientują się, że znajdują się w zagrożeniu, samce znajdują się już dostatecznie blisko, by zaatakować, kupując samicom dość czasu, by dobiegły na miejsce polowania.
W przypadku drapieżników strategia ulega zmianie, gdy samce rozdzielają się na niewielkie grupy, próbując zwabić swoje ofiary na sprzyjający teren. Wykorzystując swoje podobieństwa do saren, wywabiają drapieżniki na otwarty teren. Dzięki swojej zwinności i prędkości samce są w stanie wymanewrować atakujących na tyle długo, by samice przybyły z odsieczą i dużą grupą staranowały ich ofiary.
Informacje dodatkowe
Mięso kartylopy smakuje zupełnie jak sarnina, co, biorąc pod uwagę ich biologię, nie jest bardzo zaskakujące. Ich wnętrzności, poza potencjalnymi walorami kulinarnymi, nie mają jednak żadnych dodatkowych wartości czy specjalnych powiązań magicznych, pomimo tego że kartylopy zdecydowanie powstały jako magiczna mutacja. Ich poroże może jednak okazać się cenną zdobyczą, gdyż jego naturalna twardość dorównuje co poniektórym metalom oraz jest całkiem podatne na obróbkę, pozwalając na to, by wykonywać z tego materiału pewne części broni lub zbroi oraz dając magom całkiem dobrą alternatywę dla metalu, w razie gdyby ten źle reagował na efekty magiczne.
