Dhorharim
| Dhorharim | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Kuce |
| Nastawienie | Przyjazne |
| Odżywianie | Roślinożerny |
| Występowanie | Góry Thargorn |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Dhorharim wyróżnia się spośród innych kucy mocną i krępą budową ciała. Jego głowa najczęściej jest duża, o prostym profilu, głęboko osadzonych oczach i długich uszach. Usytuowana na grubej i krótkiej szyi. Łopatki są szerokie, długie często ustawione stromo. Kłąb z kolei słabo zaznaczony, a kłoda szeroka i beczkowata. Zad solidnie zbudowany, często rozłupany i lekko ścięty, przypominający nieco krowi. Solidne kończyny zwieńczone są masywnymi kopytami, które przykrywają obfite szczotki pęcinowe. Bujna grzywa i ogon często zaplatane są w rozmaite warkocze, a w skrajnych przypadkach nawet krótko ścinane, aby nie nie przeszkadzały kucom podczas robót. W kłębie mierzą dwa łokcie i piędź, a ich łączna masa przeciętnie wynosi siedemdziesiąt kamieni. Występuje tylko w ciemnych rodzajach maści np. gniadej, skarogniadej czy karej z częstymi białymi odmianami na pysku, czy nogach. Pomimo trudnych warunków, w jakich muszą pracować, dzięki dobrym genom rasa ta może dożyć nawet do trzydziestu lat.
Odżywianie
Krasnoludy dbają o to, aby dostarczać kucykom jak najwięcej witamin i minerałów, których potrzebują w pracy pod ziemią. Karmione są różnymi mieszankami pasz i ziół, a formie smakołyków podaje się im owoce np. górskie jagody bogate w błonnik.
Zachowanie
Rasa ta nie nadaje się pod siodło, ale są idealnymi końmi do wszelkich fizycznych robót. Są świetnie przystosowane do chłodnego klimatu, dzięki temu posiadają imponującą odporność i wytrzymałość. Mogą pracować nawet na skąpej racji żywnościowej. Dodatkowo są wszechstronne i łatwe w utrzymaniu. Krasnoludy cenią je sobie za ich pracowitość i spokojne usposobienie.
Informacje dodatkowe
Kucki te wbrew swojemu niskiemu wzrostu są niezwykle silne, a wśród krasnoludów zyskały przydomek „Górskich Mocarzy”. Mimo to dla zwiększenia wydajności ich pracy zakłada się im specjalne, runiczne uprzęże, które zwiększają ich przeciętny udźwig, aż trzykrotnie.
Niestety, jako że konie te większość swojego życia pracują pod ziemią, to szybko popadają w ślepotę. Istnieją specjalne, magiczne zabiegi, dzięki którym można przywrócić im wzrok, ale cena takiej usługi dla wielu jest nieopłacalna, biorąc pod uwagę wartości samego konia. Z tego względu wiele z nich pozostaje ślepe już do końca swych dni.
Najstarszy odnotowany koń tej rasy dożył, aż sześćdziesięciu siedmiu lat. Tytuł ten przypadł klaczy o imieniu Filgisla, której właścicielem był krasnoludzki górnik Bofrit Noraveam. Wiek ten był imponujący, zważywszy na przeciętny wiek życia tej rasy (około trzydziestu lat) oraz fakt, że kucyk nie został poddany żadnym magicznym zabiegom. Klacz pracowała nieustannie, praktycznie nie pozwalając właścicielowi na wyprowadzenie się z kopalni. Ostatecznie jednak u schyłku swojej kariery zaczęła powoli poddawać się nawracającej chorobie stawów. Wtedy Bofrit postanowił wywieść ją na powierzchnię. Klacz jednak nie nacieszyła się blaskiem słońca zbyt długo, gdyż zdechła zaledwie kilka godzin po opuszczeniu kopalni. Bofrit był tak bardzo do niej przywiązany, że ufundował na jej cześć drewnianą rzeźbę naturalnych rozmiarów. Drewniany pomnik wraz z pamiątkową tablicą stanął przy wejściu do kopalni, w której razem pracowali.
