Wielkozwierz Theryjski
| Wielkozwierz Theryjski | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Szczerbaki |
| Nastawienie | Przyjazne lub neutralne |
| Odżywianie | Wszystkożerne |
| Występowanie | Theria, Szepczący Las, Arrantalis |
| Populacja | Wysoka |
Spis treści
Wygląd
Leniwiec ten nie jest typowym przedstawicielem swojej jednostki taksonomicznej. Nie bytuje na drzewach i nie umie wspinać się na nie, ale to nie jedyny wyróżnik tego potężnego ssaka. Dorosły osobnik -zarówno samiec (zwyczajowo określany bykiem), jak i samica (zwana krową) może osiągać wysokość w kłębie i masę porównywalną ze słoniami czy mamutem włochatym, przez co mamy do czynienia z największym szczerbakiem, jaki kiedykolwiek chodził po tym padole. Zwierz ten, gdy wypatruje zagrożenia lub chce posilić się niedostępnymi dla innych owocami lub liśćmi, rzadziej zdobyczą wielkich kotów ukrytą na drzewach, potrafi podnieść zwaliste cielsko i poruszać się na dwóch kończynach tylnych, przez co w kategorii wzrostu bije na głowę najwyższe żyrafy. Poza silnymi mięśniami nóg, szczerbak ten pomaga sobie ogonem, który zapewnia mu stabilizację oraz może służyć jako broń przeciw drapieżcom bądź dokuczliwym insektom. Wielkozwierz theryjski, któremu świat uczonych nadał nazwę Megatherium thericum, bywa umaszczony rozmaicie, zazwyczaj w barwach otaczających go lasów bądź lasostepów. Zdarzają się, oczywiście, osobniki melanistyczne koloru grafitu czy węgla drzewnego oraz albinosy maści przypominającej brudną biel, krem lub kość słoniową. Czasami obserwuje się leniwce łaciate niczym krowa lub posiadające pręgi na łapach oraz ogonie, co nieco upodabnia je do dzikich osłów, zebr i prymitywnych koni. Wielkozwierze stepowe wyróżnia pstre umaszczenie: od tarantowatego przez srokate do wielobarwnego jak obserwowane na sierści likaonów. Nierzadko futro zwierzęcia pokrywa nalot z symbiotycznych glonów, porastających wnętrze, a niekiedy nawet powierzchnię długich włosów okrywowych. Nie stwierdzono jednak, by dawały one leniwcom na tyle energii, by te mogły się obyć bez pożywienia.
Odżywianie
Ten gatunek leniwca naziemnego może zjeść praktycznie wszystko, co wpadnie mu w łapy. Pochłania więc olbrzymie ilości materii roślinnej typu: gałęzie, pędy, liście, owoce, kwiaty i łyko. Korę drzew czy krzewów zjada, by pozbyć się pasożytów wewnętrznych i patogenów, wywołujących objawy chorób. Chętnie konsumuje grzyby, porosty, glony oraz rośliny podszycia leśnego: paprocie, widłaki, mchy czy skrzypy. Szczególne upodobanie znalazł sobie w tych ostatnich - zapewne ze względu na dużą zawartość krzemu, który jest składnikiem budulcowym włosa, potrzebują go także niektóre z bogatej gamy symbiontów zamieszkujących ów wytwór naskórka. Zwierzę to niekiedy konsumuje jaja, duże gąsienice i pędraki oraz miód, z którym wprost przepada. Najbardziej jednak lubi mięso, którego aktywnie poszukuje: czy to polując na roślinożerców wielkości dzika, czy też odbierając łup mniejszym drapieżnikom typu lisy, wilki, małe koty czy niedźwiedzie. Jada także padlinę, w tym kości, które jest w stanie rozkruszyć za pomocą potężnych szczęk. Rzadko udaje mu się odpędzić lub stoczyć udany bój z watahą wilkorów, stadem lwów czy kotów szablozębnych albo przegonić niedźwiedzia krótkopyskiego. Jak dowiedziono niedawno, wszystkie powyższe, a zwłaszcza wilkor zdolne są do zabicia, a co za tym idzie zjedzenia wielkozwierza (oczywiście psowaty i koty tylko stadnie, a niedźwiedź także w pojedynkę). Poza tym leniwiec ten posila się wapieniem, a niektóre glinki wykorzystuje jako leki lub źródła rzadkich minerałów.
Zachowanie
Wielkozwierz - w odróżnieniu od nadrzewnych krewniaków - zazwyczaj bytuje w sporych grupach rodzinnych lub stadach złożonych z kilku takich grup. Uczeni theryjscy określają te pierwsze bandami, a zlepek powstały z kilku band - plemieniem. To ostatnie wykazuje bardzo złożoną strukturę społeczną, której nikt by się po szczerbakach nie spodziewał. Istnieją wyspecjalizowane funkcje, które dany osobnik może pełnić nawet całe życie, o ile nie opuści plemienia; np. strażnik terytorium czy mościciel gniazda. Gdy zbliża się niebezpieczeństwo, wielkozwierze - strażnicy w pozycji dwunożnej przeczesujący teren wzrokiem, wydają z siebie ostrzegawcze odgłosy zależnie od zbliżającego się wroga bądź zagrożenia ze strony sił natury, np. pożaru czy skalnego osuwiska. Na każde z niebezpieczeństw mają odrębne alarmy, a być może nawet coś w stylu prymitywnego języka.
Ciekawe są także zachowania godowe tych zwierząt, otóż byki wpierw tupią na siebie i wzniecają ogonami tumany kurzu, potem urządzają sobie zawody w okrzykach bojowych, a gdy to nie pomaga, obaj konkurenci przechodzą do swego rodzaju zapasów. Zawodnicy chwytają się za bary i każdy próbuje odciągnąć rywala jak najdalej od samicy bądź też powalić delikwenta na ziemię, by odsłonił wrażliwy brzuch. Kiedy i ten krok zawodzi, następuje boks. Wtedy absztyfikanci nie przebierają w środkach, w grę wchodzi bowiem użycie ostrych niczym brzytwa szponów na przednich łapach. Całokształt widowiska przypomina nieco pojedynki obserwowane u swojskich zajęcy czy egzotycznych kangurów, jednak rzadko dochodzi do starć zakończonych śmiercią. Leniwce te mogą dożyć kilkuset lat, zazwyczaj w okolicach 300, zwłaszcza te żyjące na co dzień w plemionach. Ciąża u takiego kolosa trwa ~półtora roku, a rodzi się jedno (rzadziej) bądź od dwóch do nawet pięciu młodych, zwanych cielętami. Młodymi opiekują się oboje rodzice, potomstwo z poprzednich miotów, które nie opuściło plemienia oraz współplemieńcy (także niespokrewnieni).
Informacje dodatkowe
Wielkie leniwce nie boją się człowieka ani innych humanoidów, ba, niekiedy przyłażą w pobliże ogniska, grzeją się w jego blasku, wdychają wędzarniczy dym, na punkcie którego mają przysłowiowego kota. Potrafią czasami wedrzeć się do wędzarni, pałaszować przygotowane tam zapasy mięsa i równocześnie okadzać się dobroczynnym dla nich dymem (zabija i odstrasza pasożyty, dezynfekuje też powierzchnię, na którą trafi). W tym samym celu rozgrzebują paleniska i nacierają się węglem drzewnym powstałym naturalnie, np. w wyniku pożaru lasu.
Megatheria często widywane są w pobliżu osad ludzkich lub elfich miast-ogrodów. Przyciąga je tam dostępność mięsa i pożywnych owoców, które zapewniają im rośliny tak ozdobne, jak i użytkowane przez rasy rozumne. Nic więc dziwnego, iż kilka populacji zostało oswojonych, a jedna całkowicie udomowiona. Forma domowa wyróżnia się mniejszą agresywnością samców i bogatszym wachlarzem maści, np. można spotkać zwierzęta barwy wrzosu, łososiowe czy nawet seledynowe, a osobniki myszate, wpadające w granat bądź oberżynę występują znacznie częściej niż ma to miejsce w lasach lub na stepie.
Ten olbrzym wykorzystywany jest jako platforma obserwacyjna, żywy taran, swego rodzaju obrońca - zastępnik psa stróżującego lub ze względu na inteligencję - towarzysz podobny psom, kotom, jaszczurom czy goryloniom.
Z włosów leniwca oraz bytujących na nich mikrobów w połączeniu z saletrą i węglem drzewnym uzyskuje się alchemicznie odpowiednik prochu strzelniczego, jednak jest on zawodny, gdyż łatwo przemaka. Mokry nadaje się tylko do walenia w powietrze na wiwat lub odstraszania szkodników typu gołąb czy niektóre gatunki papug. Stosuje się go także w budownictwie, przyżeganiu ran czy rozrywkach dla gminu podczas festynów.
Symbiotyczne mikroby bytujące w futrze wielkozwierza stanowią źródło barwników wykorzystywanych w upiększaniu i medycynie (mają właściwości antyseptyczne i praktycznie nie uczulają), znacząco zwiększają jednak libido, jeśli stosuje się je w pobliżu miejsc intymnych lub zostaną połknięte, zlizane bądź wchłonięte przez nos. Niektóre z nich (wyjątkowo jaskrawe) mają działanie antykoncepcyjne w stosunku do ludzkich kobiet, zaś elfki i wampirki używają ich do farbowania włosów, którym barwniki nadają metaliczny połysk.
