Zielisek Błonkoskrzydły

Z Grymuar
Skocz do: nawigacja, szukaj
Zielisek Błonkoskrzydły

Bestia zielisek blonkoskrzydly.jpg

Grupa Psowate
Nastawienie Przyjazne lub neutralne
Odżywianie Mięsożerne
Występowanie Cała Alarania, głównie lasy, polany, łąki.
Populacja Wysoka

Wygląd

Zielisek błonkoskrzydły (w języku elifckim: Ker’gavýlpis hymenophtraê, lub w skrócie – Ker’gava) wziął swoją nazwę od rośliny zwanej zielistką i podobnego, pospolitego, rudego przedstawiciela rodziny psowatych. Fizjonomicznie futrzak przypomina drobnego lisa, o trzech parach łapek, skrzydłach i nietypowym ubarwieniu. Umaszczenie zwierzęcia jest głównie zielone, od głowy aż po kitę, wzdłuż grzbietowej części ciała. Od pyszczka poprzez szyję, brzuch, wewnętrzną część kończyn, aż po spodnią część ogona, futro ma biały kolor. Całe ubarwienie przywodzi na myśl liść wspomnianej wyżej zielistki. Barwa ma pełnić rolę kamuflażu, toteż może ona być różna w zależności od otoczenia, w którym żyje dana populacja. Są to zazwyczaj niewielkie różnice odcieni (ciemnozielone w lasach iglastych, jasnozielone lub prawie limonkowe w liściastych). Rzadka jest występująca w śnieżnym lesie, całkowicie biała odmiana, której sierść jest zrobiona z lodowych kryształków. Kiedyś w Szepczącym Lesie pojawiły się zieliski krwistoczerwone i znalazły schronienie wśród liści krwawych kasztanów, ale jest to tylko mutacja i prawie nie spotyka się ich w naturze. Fizys zielisków często jest określana jako „pocieszna lisia mordka”. Mają duże charakterystycznie postrzępione uszy, krótki, przywodzący na myśl sympatyczny uśmiech - pyszczek, oraz niewinnie wyglądające, bursztynowe oczka, z wielkimi czarnymi źrenicami. Uroku dodają wystające z pyszczka długie, białe wąsiki. Oprócz bujnej kity i sześciu łapek, charakterystycznym elementem budowy ciała zielonych futrzaków są duże, błoniaste skrzydła, od których pochodzi drugi człon nazwy gatunkowej. Przypominają one te, występujące u przedstawicieli owadów błonkoskrzydłych np. pszczół. Skrzydła mimo że są podobne kształtem do owadzich, więcej wspólnego mają z nietoperzowymi. Błona skórna rozpięta jest na sztywnej chrząstce, podobnie jak u nietoperza na kościach ramienia. Długość ciała przeważnie wynosi około jednego łokcia, do czego dochodzi dłuższa zazwyczaj o piędź – kita. Masa ciała rzadko kiedy przekracza granicę jednego kamienia w przypadku samców (zielisów), tudzież 20 funtów w przypadku samic (zielisiczek). Pulchna sylwetka przez bardzo długi czas budziła zastanowienie wśród bestiologów specjalizujących się w anatomii; w jaki sposób zieliski potrafią w ogóle utrzymać się w powietrzu? Odpowiedzią były kości pneumatyczne, podobne do tych u ptaków, które pozwalają tym puszystym zwierzakom w ogóle oderwać się od ziemi. Są przez to bardzo łamliwe, dlatego gdyby nie skrzydła, to upadek z wysokości przeważnie kończyłby się poważnym złamaniem.

Odżywianie

Ker’gavy odżywiają się głównie małymi gryzoniami, zającowatymi, kurowatymi, małymi gadami oraz bezkręgowcami. Są naturalnymi wrogami lotek i kontrolują ich populację. Choć te latające gryzonie są dużo szybsze i zwinniejsze, niż lekko niezgrabne w locie zieliski, to wprawni drapieżcy dzięki wrodzonemu sprytowi i podstępowi, bez większych problemów potrafią złowić niczego niespodziewającą się lotkę. Szczególnie narażone są gniazda, z których chętnie porywają młode.

Wraz z rozwojem pierwszych osad, zieliski zaczęły zakładać leża w pobliżu gospodarstw ras humanoidalnych, gdzie mają łatwy dostęp do hodowanego drobiu, królików czy samych lotek.

Zachowanie

Opisana wcześniej „sympatyczna mordka” jest bardzo zwodniczym aspektem wyglądu zielisków. W rzeczywistości te małe „niewiniątka” są sprytne, przebiegłe i podstępne. Mają zwykle neutralne podejście do ludzi, a przyjazne zachowanie przejawiają głównie wobec leśnych ras jak Naturianie, Leśne Elfy, czy niektórzy Zmiennokształtni. Nie są agresywne, a wręcz płochliwe. Swoje leża zakładają w koronach drzew, gdzie mogą najlepiej wtopić się w tło, obok miejsc, gdzie mogą znaleźć najwięcej pożywienia. Stąd też lubią osiedlać się blisko prowincji ras humanoidalnych, aby polować na drobną zwierzynę hodowlaną. Spotykają się przez to z agresją ze strony ludzi, którzy traktują je jak szkodniki. Przebiegłe stworzenia są niezwykle trudne do przyłapania podczas polowania, a w dodatku nie zostawiają żadnych śladów porywając ofiarę z powietrza. Gdy jednak postanawiają przyjąć taktykę lądową, zostawiają po sobie bardzo charakterystyczne ślady , ze względu na nietypową dodatkową parę odnóży.

Dość spora warstwa tkanki tłuszczowej pomaga przetrwać zieliskom niższe temperatury. Jest ona jeszcze grubsza zimą, kiedy zakopują się w norkach i hibernują aż do wiosny. Po hibernacji warstwa tłuszczu niewiele się zmniejsza i utrudnia im latanie. Ker’gavy nie są najlepszymi lotnikami, pokonują odległość maksymalnie jednej trzeciej stai, po czym muszą gdzieś przycupnąć i odpocząć chwilę, żeby móc znowu się wzbić w powietrze. Aby unieść dodatkowo ofiarę, muszą dobrze zaplanować taktykę swoich ruchów. Zazwyczaj pikują z jednego drzewa, łapią zwierzynę i ponownie wzbijają się w górę by ze złapaną kolacją wylądować na pobliskim drzewie. Nie mają szans złapać swojego ulubionego przysmaku - lotki - ruszając za nią w pogoń, gdyż ta sprawnie ucieknie drapieżnikowi. Zieliski muszą zaczaić się wśród liści i cierpliwie czekać, by z zaskoczenia wylecieć, odciąć lotce drogę i odebrać jej przewagę. Ze względu na swoją dietę złożoną głównie z gryzoni polują przeważnie nocą. Doskonały wzrok i możliwość widzenia w mroku, pozwalają im sprawnie wypatrzyć cel, a dodatkowa para łapek pozwala im łapać ofiarę z powietrza. Dzięki sześciu odnóżom mogą bez problemu poruszać się po drzewach przy użyciu czterech, jednocześnie trzymając zdobycz w pozostałych dwóch. W chwytaniu ofiar i wspinaczce pomocne są ostre, wysuwane pazurki. Złapanie czegoś do pyska, pikując z powietrza, byłoby bardzo ryzykowne i utrudniałoby poprawne oddychanie, które jest niezwykle istotne podczas takiego wysiłku.

Okres godowy zielisków wypada w połowie wiosny, kiedy drzewa zaczynają się zielenić. Osobniki dobierają się w pary i kopulują na drzewach. Schodzą potem na ziemię, do norki samicy, w której zimowała. Przyszli rodzice przygotowuję się na przyjście na świat potomstwa. Ciąża trwa około 2 miesiące. Po tym czasie zielisiczka wydaje na świat od czterech do ośmiu szczeniąt (zielisiąt). Młode rodzą się bez zębów, całkiem ślepe i głuche, dlatego przez pierwsze kilka tygodni rodzice zajmują się nimi. Matka pilnuje młodych i karmi je mlekiem, a ojciec poluje dla niej. Z czasem zielisiątka uczą się wspinać po drzewach – wtedy opuszczają norę, a ojciec odchodzi w swoją stronę. Matka przez kolejne 2 tygodnie uczy młode latać. Gdy te są gotowe „wyfrunąć z gniazda”, opuszcza je podczas snu, zostawiając samym sobie. Zielisiątka trzymają się jeszcze przez kilka tygodni z rodzeństwem, wspierając się, bawiąc i ćwicząc polowanie, po czym każde rusza w swoim kierunku poszukując własnego drzewa na leże, z dala od innych osobników. Najchętniej gnieżdżą się w wielkich dziuplach starych drzew, ale z racji tego, że te rzadko występują, zadowalają się grubymi gałęziami drzew liściastych, ewentualnie gęstymi koronami iglaków. Pod osłoną liści mają zapewnione bezpieczeństwo przed większymi drapieżnikami, oraz same mogą łatwo się zaczaić podczas polowań. Kiedy jesienią liście zmieniają kolor i opadają z drzewa, kamuflaż zielisków przestaje działać, a ich zielona sierść rzuca się w oczy. Schodzą wtedy z drzew i chowają się w zielonej jeszcze, wysokiej trawie, by przygotować sobie norę i najeść się przed zimowaniem.

Informacje dodatkowe

Niektórzy podejmują się hodowli zielisków błonkoskrzydłych, aby pozyskiwać z nich futra o naturalnych zielonych odcieniach. Tworzy się z nich elementy garderoby, bez konieczności stosowania barwników. Jest to jednak czasochłonne i mało efektywne zajęcie, gdyż zwierzęta te niechętnie rozmnażają się w niewoli. Białym krukiem wśród hodowców jest krwistoczerwona odmiana zielisków, których populacja w efekcie mutacji i ewolucji wychowała się w koronach krwawych kasztanów. Zostały jednak w większości wybite przez kłusowników, lub wyłapane do hodowli, gdzie niekoniecznie doczekały się potomstwa, a jeśli już, to dobierały sobie partnerów o zielonej maści. Jako że zielony barwnik futra jest kodowany przez gen dominujący, a czerwony przez recesywny, ze związków mieszanych par powstawały powszechne zielone odmiany. Tak więc zarówno w hodowlach jak i w dziczy czerwone osobniki zostały niemal całkowicie wyparte, choć nikt nie jest w stanie potwierdzić, że zniknęły całkowicie. Gdzieniegdzie nadal można spotkać czerwonego zieliska, ale dzieje się to niezwykle rzadko, a futro z takiego to nie lada rarytas. Należy uważać kupując futro czerwonej Ker’gavy, ponieważ może się okazać sztucznie barwionym, zielonym, w celu podwyższenia ceny.

W niektórych bardziej barbarzyńskich kulturach mięso zieliska błonkoskrzydłego uchodzi za swoisty przysmak. Powszechnie nie zaleca się spożywania tych stworzeń, ponieważ zwykle są nosicielami różnych chorób i pasożytów. Po kontakcie z krwią zwierzęcia, powinno się niezwłocznie zdezynfekować narażone miejsca, a w przypadku wystąpienia gorączki, złożyć wizytę u najbliższego znachora (najlepiej magicznego uzdrowiciela), ponieważ może ona być oznaką wścieklizny. Zakażone zwierzęta nie przejawiają w większości przypadków objawów choroby, ponieważ są jej tylko pośrednimi nosicielami.

Bestiariusz
Gady Elomoto Gnuśny - Prosiór Bydłojad - Żółwiogłaz - Żółwiszcze Olbrzymie
Gryzonie Arratoi - Groszkowiec - Kirpi - Lotki - Pella - Rattini Rae- Szczurek Łąkolubny - Szczurodziej - Usypiacz Północny - Ahatfu antracytowy
Humanoidalne Mniszek Puchowy - Relvanie
Jaszczuropodobne Akkedis - Arco'Iris - Karnotaur Rogaty - Melkhii - Smok z Eriantur - Jajołap Gruchacz - Jaszczurzec Kaktusowy - Muchogryz Tęczowiec - Zauropod - Szarżownik Szkarłatny
Jeleniowate Amano - Ariates Hira - Delaine - Erimalai - Fot-hun - Irmis - Kartylopy - Łosiojeleń - Megaloceros - Varrao
Konie Magiczne Arklys - Asaria Jakarandowa - Aterragis - Equolius - Goryloń - Groziryk Zebrowaty - Ithillien - Jednorożec - Mglak Zmorooki - Nietopyrnik Gawroni - Pegaz - Wisieniec Rafgarski - Zebrzyniec Uparciuch - Zuva Solarna
Konie Rasowe Dhorharim - Koń Pustynny - Tarpaniec Niedźwiedzi - Złoty Koń Sharijski - Valladoński Koń Rycersku Typu Lekkiego - Valladoński Koń Rycersku Typu Ciężkiego - Ilargiański Koń Rycerski - Koń Równinny - Kłusak Verdaliański - Mustang - Sharhanti - Koń Czystej Krwi Gorlańskiej - Nasfereth husarski
Kotowate Gepard Olbrzymi - Homotherium - Irbis Thargornski - Igrys - Iring - Koya - Lampart Sariański - Lew Różany - Lew Stepowy - Machairodus - Namur - Rysiec Marmurkowy - Smilodon - Strzygoń Szmaragdowy - Tygrys Sprężyniec - Vilinder - Vulgris - Jagrys turmalinowy
Łasicowate Borsuk Północny - Undira
Nieumarłe Kościej - Rodoptak - Żałobnik - Nekrodrachon
Nosorożcowate Bezrożec - Elasmotherium - Nosorożec Włochaty - Storczykorożec Trawiasty
Niedźwiedziowate Czarnodźwiedź Miodojad - Vettippu - Xsiang Mao
Owady Jelonek Magmowy - Osa Wulkaniczna - Ostoniczyna
Pająki Arachnidea - Arlekin Purchawka - Karaczaniec Złotoszpony - Krwistogrzbiet - Lotnik Jaskiniowy - Martwiak Fioletowy - Pająk Drzewny - Różoworyjec Tentegośnik - Yanma Szafirowa
Płazy Ropuch Niebieski - Kumak Modry - Tryton Czerwonoskrzydły - Kumka Koleżeńska - Korneliusz z Malokrim
Psowate Anubis Sori - Biesoszakal Ujadacz - Gilis Grafitowy - Refur Leśny - Wężowy Pies - Wiewiórożer Lazurowy - Wilk Mgławicowy - Wilk Zielony - Wilkor - Zielisek Błonkoskrzydły - Mea Hua
Ptaki Uszatka Tęczowa
Ptakowate Burung - Gryf - Gil Karmazynowy - Khona Marengo - Lintu - Mamutak - Mikropapużka Limonkowa - Pouakai - Simia - Strachopiór - Telstari - Wróbel Iydyjski - Yaghaan
Pradawne Pustelnice - Kukulcan - Manauia
Roślinopodobne Aarkid - Aphylla - Bagienniak - Baie - Cierniowiec Różanogłowy - Fung Leśny - Odri - Niewyrostek Roślinny - Zahra
Ryby Kolorowy Anioł - Sukiennik Fiołkowy - Welon Eravallski
Słoniowate Mastodont Leśny - Mamut Eravalski - Mamut Simavu - Mamut Włochaty - Mikrosłonik Motyloskrzydły - Słonik Irrasilski - Słoń Kerendirski
Szczerbaki Glyptodon Pancerny - Inersuna - Leniwiec Papuzi - Pławileń Burawy - Wielkozwierz Theryjski
Smokowate Ajagar Arkadyjski - Balaring - Hasuyen - Lodownik Jarzębinowy - Nekrodrachon
Świniowate Gackouch - Fajkarz Ryżogrzywy
Wężowate Deep’ressyone - Kaarme - Lunarie - Wielkowąż Plamisty - Serpent Pustynny - Czerw Straszydlak
Wołowate Barabuch - Gavriela Imbuzi - Klacz Stokrotkowa
Wodne Atramentowa Renys - Dermin - Niguri - Mizu - Rereki - Wybałusz Rybojad - Manilla Szklana
Pozostałe Golem Kamienny - Hipopotam Taliański - Lewiatan Brzuchacz - Indlulamithi - Juchosz - Kanotis - Kolcogrzbiet Jeżowaty - Makrauchenia - Nibypies Płowowłosy - Ziewuszka Śnieżna