Varrao
| Varrao | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Jeleniowate |
| Nastawienie | Neutralne |
| Odżywianie | Roślino, magio i aurożerne |
| Występowanie | Wierzbowy Gaj, Las Falandar i Terengor |
| Populacja | Niska |
Spis treści
Wygląd
Jelenie varrao nie są większe od przeciętnego jelenia szlachetnego. Ich ciała są masywne i mocno umięśnione. Zad wygląda na mniejszy od klatki piersiowej, ale jest to tylko złudzenie, ponieważ całe podgardle i klatkę piersiową porastają gęste rośliny przypominające falującą trawę. Właściwie jelenie „zarośla” zaczynają się już przy przednich kopytach i rosną ku górze, otaczając szyję i porastając znaczną część grzbietu. Całość przypomina ogromną i bardzo gęstą grzywę. Zadnią część zwierzęcia porasta kremowa, długa sierść aż do kopyt. Tam sierść zmienia się na zieloną i tworzy szerokie szczotki jak u konia. Ogon varrao jest zupełnie inny niż u przeciętnych jeleniowatych. Jest długi, porośnięty kremową sierścią i zwęża się ku końcowi, wieńczy go ogromny, zielony „pędzel”, podobny do lwiego jednak znacznie większy. Łeb jelenia zdaje się nieproporcjonalnie mały do reszty ciała. Jednak i tu jest to złudzenie, które powoduje „grzywa”. Varrao mają niezbyt długie pyski, z szerokimi, czarnymi nosami i kremową bródką jak u kozy. Uszy rozmieszczone dość nisko, po bokach głowy. Są duże jak na przedstawiciela jeleni. Oczy również są charakterystyczne, mocno odsunięte od siebie, jakby varrao mógł patrzeć jednocześnie w dwie strony. Nie mają tęczówek ani źrenic, są w jednolitym kolorze błyszczącego kremu, ale varrao widzą doskonale. I faktycznie ich oczy mogą działać niezależnie, jedno może patrzeć na wprost, drugie w dowolnym kierunku. Mają szerokie widzenie obwodowe i, wbrew pozorom, nie posiadają „martwego punktu” na środku. Ich czoło, głowę i kark porastają rośliny, które łączą się z tymi na grzbiecie. To, co przyciąga uwagę najbardziej, znajduje się nad głową varrao. Jest to ogromne poroże, wyrastające zza uszu. Wydaje się, że ma ono słabą i wąską podstawę. Poroże rozrasta się szeroko na boki, często jego rozpiętość równa się dwóm długościom grzbietu osobnika. W momencie gdy dorośnie do maksymalnej szerokości, zaczyna zwężać się i zakrzywiać, aż w ostatnim etapie tworzy kształt serca. Poroże nie styka się ze sobą na środku, pomiędzy nim znajduje się tak zwany „kryształ duszy” - jasne światło w kształcie kuli, otoczone zielonkawą poświatą. Rogi jelenia posiadają wiele wyrostków i odnóży, z których zwisają „łańcuszki” - tak mówi się o nich potocznie. Są to rośliny, które łączą się ze sobą, tworząc grube nici, narastają na rogi u góry, a na dole im większe są, tym bardziej zaczynają zwisać. Samice varrao niewiele różną się od samców, ich ciała są równie postawne i silne, posiadają poroże w kształcie serca, jest ono jednak nieco węższe. Pewność, że spotkało się samicę, nie samca, daje ogon, a właściwie jego końcówka, która u samic jest fioletowa. Poza tym podczas ciąży samice „zakwitają”, pomiędzy zielenią na ich ciałach zaczynają kwitnąć maleńkie, fioletowe kwiatki, do złudzenia przypominające łąkowe fiołki. Wydzielają one nawet podobny zapach, jednak ktoś z dobrym węchem rozpozna w nich nutę mięty.
Odżywianie
Varrao żywią się roślinami, trawą, mchem, kwiatami, młodymi pędami drzew i młodymi liśćmi. Chętnie jedzą wszelkiego rodzaju zioła, lubią przeżuwać trzcinę i inne włókniste rośliny. Ich przysmakiem są liście i gałązki wierzby, ale tylko te, które są już bardzo nisko. Zjadają też huby, a czasem miękką korę brzóz. Jednak większą część energii pozyskują z magii i aur. Niektóre drzewa, zwłaszcza te bardzo stare nie są mocno nasycone magicznie, ale ze względu na wiek posiadają silną aurę. Varrao czerpią od nich energię, nigdy jednak nie nadużywają swoich żywicieli. Potrafią też czerpać aury z wody, które doskonale regenerują ich siły. Magię pożerają najczęściej z magicznych roślin, głównie kwiatów. Nie pogardzą też magią ze zgubionych przedmiotów czy innych zwierząt, jednak tylko za ich pozwoleniem. Poza tym varrao potrafią magazynować magię w swoich porożach i jeśli jest taka możliwość, odkładają wszelki magiczny pokarm, a siły życiowe czerpią z jedzenia roślin.
Zachowanie
Varrao nie da się oswoić, choć próbowano. Nawet taki, który byłby od małego z człowiekiem, w końcu za wszelką cenę będzie chciał uciec do swojego naturalnego środowiska. Udało się złapać kilka okazów, ale w niewoli te jeleniowate zaczynają gasnąć, dosłownie. Choćby dawać im nieskończone źródła magii, nie potrafią jej z nich pobrać i przetworzyć na energię. Ich kryształ duszy zaczyna świecić coraz słabiej, aż w końcu jeleń umiera.
Na wolności jest to bardzo spokojny zwierz. Zazwyczaj przechadza się powoli po lasach. Co ciekawe, potrafi manewrować swoim porożem tak sprytnie, że nie straszne mu żadne gęstwiny. Nie boi się ludzi i daje do siebie podejść niektórym humanoidom, ale to tylko dlatego, że wyczuwa ich intencje. Zaatakowany broni się kopytami, porożem i ogonem, którym potrafi „strzelać” jak biczem. Nie omieszka także użyć zębów. A w ostateczności jest w stanie wykorzystać magię zgromadzoną w krysztale duszy do powalenia przeciwnika efektem wybuchu.
Informacje dodatkowe
Jeleń varrao znany jest szerzej z nazwy „jeleń karmiciel”. Cała roślinność, jaka porasta to zwierzę, jest jadalna. Varrao pojawiają się tam, gdzie brakuje pokarmu, lecz nie chodzi tu o ludzi, a o zwierzęta. Varrao są odporne na niskie i wysokie temperatury, potrafią przynieść zbawienie roślinożercom w najtrudniejszych sytuacjach, pozwalają im objadać swoje części roślinne z wyjątkiem ogona. Łańcuszki z poroża służą do karmienia najmłodszych, nawet noworodków, jeżeli jest taka potrzeba. Pokarm, który przynosi varrao, dodaje sił, energii, zwalcza najczęstsze choroby, wspomaga układ odpornościowy. Nieraz ratuje życie najmłodszym zwierzętom. Dla ludzi rośliny te nie mają żadnych wartości odżywczych, ich jedzenie prędzej spowoduje biegunkę, niż cokolwiek uleczy.
Kwiaty, które pojawiają się u samic podczas ciąży, tak naprawdę nie mają służyć im samym, a innym samicom przy nadziei. Łania potrafi wyczuć potrzebujące przyszłe mamy i przyjść im z pomocą. Niektóre jednak są zbyt daleko, by łania mogła je odnaleźć dzięki swoim zmysłom. Dlatego właśnie kwiaty na jej ciele intensywnie pachną, ich zapach roznosi się na wiele staj i choć dla ludzi jest już niewyczuwalny, to zwierzęta nadal go czują i mogą odnaleźć łanie.
Kryształ duszy pomiędzy zakręconymi rogami w rzeczywistości nie jest ciałem stałym, a jedynie kulą światła stworzoną z magii. Nie da się go ukraść, zgubić, a nawet zabrać po śmierci zwierzęcia. Dzięki niemu na ciele varrao roślinność nieustannie się odradza, a tempo wzrostu uzależnione jest od potrzeby chwili. Po śmierci „kryształ” znika, a ciało padłego jelenia po kilku godzinach staje się integralną częścią miejsca, w którym odszedł, zamieniając się w zwykłe rośliny. Jedyne, co zostaje, to poroże, które w środku jest puste. Podczas życia varrao magazynuje w jego wnętrzu energię magiczną, po śmierci energia się uwalnia, przemieniając jelenia w naturę. Rogi varrao są niezwykle cenne. Robi się z nich instrumenty muzyczne, głównie flety. Jednak zdobycie takiego poroża często graniczy z cudem. Varrao zamieszkują stosunkowo niewielki obszar Wierzbowego Gaju, Lasów Falandar, czasem można je spotkać na obrzeżach Szarych Bagien czy Lasów Terengoru. Zdecydowanie rzadziej na równinach, na północy. Varrao nie ma sensu zabijać, ponieważ zamordowany do niczego się nie nadaje. Ciało pada na ziemię, a poroże „eksploduje”, nie ma to jednak nic wspólnego z ogniem, poroże rozsadza wybuch nagromadzonej w nim magii, a to powoduje, że to, co pozostaje, natychmiast zmienia się w rośliny. Varrao nie zrzucają poroża, jedynym sposobem, by je posiadać, są nieraz lata poszukiwań.
W nocy varrao potrafi manipulować światłem kryształu duszy. Jeśli jest potrzeba, może nadal świecić jasnym blaskiem i oświetlać drogę. Jeśli lepiej jest się ukryć, jeleń może zmienić jego kolor na granatowy z leciutką fioletową poświatą, co zapewnia lepszy kamuflaż.
