Welon Eravallski
| Welon Eravalski | |
|---|---|
|
| |
| Grupa | Ryby |
| Nastawienie | Przyjazne |
| Odżywianie | Kijanki, plankton |
| Występowanie | Wyspa Syren, Tereny Eravallów |
| Populacja | Średnia stabilna |
Spis treści
Wygląd
Na wstępie powiemy sobie, że ryba ta jest patronem Eravallów, jest to ulubione wodne stworzenie tych ludzi, jednakże na ten temat będzie mowa w kolejnych częściach opisu. Stworzenie wodne o wyjątkowej magicznej sile, posiada sporą pojemność skrzeli, jest ogólnie silną, acz w pełni pacyfistycznie nastawioną rybą. Ciało barwy biało- pomarańczowej, łuski radośnie migoczą i sprawiają wrażenie jakby tkwiło w nich słońce. Welony tego rodzaju żyją tylko w określonych warunkach, ale znajdziemy je także w rzekach przy cesarstwie z rodu Eravallów. Pierwotnie welony były szczęśliwe i niezależne jako mieszkańcy Oceanu Jadeitów, jednak ze względu na nielegalne poławianie ich przy użyciu ostrych narzędzi zbyt głęboko wchodzących w skrzela przez Mahińczyków, ryby przestały tam składać tarło i zaczęły ginąć, a w kolejnych pokoleniach żyło coraz mniej przedstawicieli, by można było mówić o gatunku. Na pomoc pomarańczowej łusce przyszli Eravallowie, którzy wyławiali poszczególne okazy i transportowali je do specjalnie wykonanych zbiorników lub akwariów z grubego szkła. Przy użyciu dużych dostawczych bryczek zaprzęgniętych w konie. W kwestii wyglądu, welony prezentują się ładnie i schludnie, posiadają wąsy z przodu głowy, robiący wrażenie długi biały ogon, niekiedy w pomarańczowe pasy oraz jedną parę płetw wzdłuż opływowego, acz zbitego przy głowie, ciała. Produkują wspaniały zapach, stąd w przeszłości były z nich wyrabiane perfumy. Wygląd samców nie różni się ani trochę od wyglądu samic. Są nazywane królewskimi welonami z powodu ich wyglądu. Są właścicielami dużych, pomarańczowych, lekko wyłupiastych oczu. Nie posiadają powiek. Na myśl przychodzą tutaj ryby z rodzin karpiowatych, ponieważ ten rodzaj welonu również należy do tej grupy. Ich niezwykłość przejawia się także w tym, że mogą żyć zarówno w wodzie słonej i słodkiej.
Odżywianie
Jego pokarm stanowi plankton oraz od czasu do czasu kijanki, zwłaszcza kiedy mamy do czynienia z naprodukcją tychże w zbiorniku wodnym. Słowem, kijanki są pożywieniem dla welonów, gdy jest ich za dużo, co zaburza ekosystem. Plankton stanowi największy przysmak dla tego stworzenia. Wydawać by się mogło, że nic nie stanie na drodze welonowi, biorąc pod uwagę to, że plankton jest bardzo łatwy do zdobycia. Wszyscy jednogłośnie sądzili, że gatunek przetrwa wieki i będzie "już zawsze" istnieć w świadomości ludzi, a dzieci wszystkich ras będą uczyć się o rybie w szkole. Rzeczywistość nie okazała się taka różowa. Ludzie zaczęli zabijać te wyjątkowe ryby poprzez karmienie zepsutymi kijankami. Wodne stworzenia szybko, widząc nierozwinięte rybki podpływają na powierzchnię i połykają je w całości, kierując się zasadą ochrony ekosystemu. W rybiej świadomości istnieje wdrukowany pogląd, iż lepiej jak posilą się paroma kijankami, niż miałyby stać się pokarmem groźniejszych stworzeń. Reagują w ten sposób, gdyż boją się jaszczurów oraz aligatorów żyjących w mulistych rzekach. Jest to zachowanie świadczące o ich wysokiej inteligencji oraz przezorności. W końcu, powiedzieć sobie trzeba, że welony pływają tylko po specjalnych akwenach zbudowanych przez ludzi, gdyż są obiektem kultu u Eravallów. Okazuje się, że przekarmianie pomarańczowych stworzeń ma miejsce za sprawą Tarian. Jest to dla nich proceder szczególnie niebezpieczny, gdyż ryby nie posiadają odpornych trzewi na zbyt dużą ilość pokarmu. O ile jeszcze z mułem jeziornym radzą sobie dobrze w procesie rozkładu i szybko są w stanie to wydalić, tak w przypadku kijanek potrzebują pozostać w bezruchu jakiś czas, aby wnętrzności miały czas poradzić sobie z trawieniem. Niestety, ze względu na magiczne właściwości skrzeli, po procesie karmienia, są zabijane przy pomocy kija zakończonego ostrym grotem, który może nam się kojarzyć z harpunem. Tarianie wierzą, że z najbardziej przekarmionych ryb powstaną amulety o najsilniejszej mocy, które będą ich ochraniać przed chorobami i złą magią demonów.
Zachowanie
Posiadają łagodne usposobienie. Nie są zdolne do ataku, ani do obrony. Winę za taki stan rzeczy ponosi delikatna struktura ciała. Łuski w momencie ataku przez inne stworzenie morskie odpadają a po paru tygodniach pojawiają się nowe. Tak jak dla Alarian znaczenie w kulturze ma na przykład postać Dziadka Mroza czy Wróżki Zębuszki, tak welon jest częścią eravallskiego folkloru. Wśród poszczególnych grup welonów rozpoznamy hierarchię, gdzie istnieje główny samiec, lub samica oraz podwładni. "Samiec" nazywany nie inaczej jak cesarzem posiada na łbie pacyfistyczny znak będący symbolem yin i yang. Dawniej składały tarło, płynąc w górę rzeki, obecnie, z powodu okresu ochronnego oraz żeby je obronić przed Mahińczykami, składają jaja w przygotowanych dla nich zbiornikach wodnych, gdzie tafla wody jest krystalicznie czysta. Wówczas są wypuszczane na pewien czas z akwariów, a dno zbiornika jest dokładnie odmulane. Nie posiadają naturalnego wroga. W przeszłości doskonale radziły sobie w wodach zarówno słodkich, jak i słonych. Na czym polega magia owego morskiego stworzenia? Otóż, jak zostało powiedziane, Eravallowie ukochali sobie nad wyraz tę rybę. Powiadają, że jeżeli z nimi zanurkujesz, będziesz mieć szczęście w miłości, albowiem staniesz się na chwilę jednym z nich. I rzeczywiście, Eravallowie w sprytny, acz przyjazny sposób wykorzystali tę informację. Niedługo po rozpoczęciu roku rasa alabastrowa wskakuje do jeziorek, gdyż ryby ponownie są wyławiane z akwariów, by mogły cieszyć oko wędrowców i przy pomocy specjalnej rurki, dzięki której mogą oddychać, nurkują wraz z nimi. Robią wszystko, by je choć przed chwilę dotknąć i wypowiadają wtedy życzenie. Wierzą, że ono się spełni. Jest tylko jeden warunek- musi dotyczyć prawdziwej miłości, a ryba już zrobi resztę i spowoduje, że ona nigdy się nie skończy.
Informacje dodatkowe
Z ciekawostek musimy powiedzieć sobie, że wizerunek ryby z reguły znajduje się na ozdobnych proporcach, jak i wachlarzach kupowanych przez, chcące być piękne i nieprzystępne, panie. Znana jest powszechnie baśń, zgodnie z którą cesarzowi eravallskiemu przyśniła się tajemnicza ryba. Ów stworzenie w tym śnie jawiło mu się jako potwór z bagien, krwiożercza bestia pozbawiona jakichkolwiek skrupułów, zabijająca jakiekolwiek najmniejsze oznaki życia. I to w nie byle jaki sposób, albowiem poprzez uduszenie. Na drugi dzień władca poinformował swojego służącego, iż jego sny złagodniały i najprawdopodobniej ów marzenie senne posiada drugie dno. Kiedy opowiedział o nim swojemu medium, mędrzec rozkazał cesarzowi zanotować drugi ze snów po poprzednim oraz kolejny, jaki się pojawi. Drugi sen zawierał w sobie dwie księżniczki, jedną odzianą w pomarańczowe szaty oraz drugą ubraną w białe sukno. Rozmawiały one z cesarzem o możliwości ratunku i stworzenia dlań morskich domków. Król po obudzeniu zastanawiał się, dlaczego księżniczki poprosiły o morskie domki i co to może oznaczać. Niedługo później wraz ze służącym wybrał się na wycieczkę nad Ocean Jadeitów. Widział tam przeróżne morskie stworzenia wychylające swoje głowy nad powierzchnię wody: głównie syreny i trytony. Jego uwagę jednak zwróciły pewne wyjątkowo wyglądające ryby. Prezentowały się naprawdę zjawiskowo, wyglądały jak małe nimfy ubrane w pomarańczowe i białe sukienki, dokładnie tak jak w jego śnie. Medium zinterpretowało pierwszy sen cesarza następująco: jeżeli nie pomoże rybom, wówczas groźne morskie stworzenia opanują wody i nie będzie można kąpać się w nich, w obawie przed nimi. Drugi sen władca zinterpretował już samodzielnie i tradycyjnie, podzielił się z tym ze swoim sługą. Poprosił wnet o posiłki, żeby móc przenieść ryby przy pomocy specjalnych pojemników w bezpieczniejsze dla nich miejsce. W ten oto sposób cesarz stał się ich ojcem, zaś rasa Eravallów oficjalnie jawiła się od tego czasu jako nieodłączny pomocnik welona, od którego ryba wzięła swoją nazwę.
